บทที่ ๒๐ วสันต์ผลิบาน

หลายสัปดาห์ผ่านไป วสันตฤดูได้แผ่กิ่งก้านสาขาเข้าครอบคลุมจวนแม่ทัพอย่างเต็มตัว หิมะละลายสิ้น เหลือเพียงความชุ่มชื้นบนผืนดิน หมู่มวลบุปผชาติในสวนต่างแย้มกลีบอวดสีสันสดใส ลานสวนเล็ก ใกล้เรือนจื่อเถิงที่เหออวี้หลันและเด็กๆช่วยกันลงแรง บัดนี้ก็เริ่มมีต้นอ่อนสีเขียวแทงยอดขึ้นมาจากพื้นดิน ดอกไม้บางชนิดที่เติบโตเร็วเริ่มผลิดอกเล็กๆน่ารักออกมาให้เห็น เป็นภาพที่นำความชื่นใจมาสู่ผู้ที่พบเห็น

ชีวิตในจวนดำเนินไปอย่างราบรื่นและมีเสถียรภาพมากขึ้น เด็กทั้งสองดูจะปรับตัวเข้ากับการดูแลของเหออวี้หลันได้อย่างดี ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามีความอบอุ่นและเป็นธรรมชาติมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ทว่าสำหรับจวินเหยียนซีแล้ว ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ยังคงเป็นปริศนาที่ค้างคาใจยิ่งนัก เขาเฝ้าสังเกตการณ์มานานหลายเดือน เห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเหออวี้หลันด้วยตาตนเอง ทั้งความสามารถในการจัดการจวน ความสุขุมในการรับมือกับปัญหา ความอดทนและความอ่อนโยนในการดูแลบุตรทั้งสอง และความสง่างามในการวางตน ทั้งหมดนี้ช่างขัดแย้งกับภาพของสตรีอารมณ์ร้าย เอาแต่ใจ และหุนหันพลันแล่นที่เขาเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง ความขัดแย้งระหว่างความทรงจำในอดี