All Chapters of อัปลักษณ์จวนเดียวดาย: Chapter 41 - Chapter 50

พรึบ!เปลือกตาที่กำลังปิดอยู่ในเวลานั้นเปิดขึ้นมาทันใด ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดพร้อมกลอกตาไปมาเมื่อนางเห็นร่างเปลือยของอุปราชหนุ่มกำลังมองมาที่นางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแรงพิศวาสอย่างเหลือล้น ก่อนจะรู้สึกตัวว่าร่างของนางเปลือยเปล่าจนเห็นทุกอย่าง ริมฝีปากอวบอิ่มที่อ้าค้างอยู่เช่นนั้นเริ่มขยับพร้อมเสียงที่เตรียมจะตะเบ็งออกมาครั้นอุปราชหนุ่มเห็นเช่นนั้นพระองค์รีบพลิกพระวรกายเปลือยลงจากแผ่นหินอย่างรวดเร็วโผเข้าหาแม่ผีเสื้อแสนสวยเพียงช่วงแขนเดียวพระองค์ก็ถึงตัวนางอุบ! ริมฝีปากหยักได้รูปสวยเต็มไปด้วยความร้อนผะผ่าวประกบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของนางที่กำลังจะส่งเสียงร้องออกมาให้อยู่ภายใต้จุมพิตอันร้อนแรง ซึ่งพระองค์อยากทำเช่นนี้มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเสียที และเหตุใดจะต้องปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปด้วยเล่า อินอวิ๋นหยางมีหรือที่จะปล่อยให้แม่ผีเสื้อของพระองค์หลุดมือ มีแต่จะขย้ำนางกลืนกินลงท้องนั่นคือสิ่งที่อุปราชหยวนเป่ยกำลังกระทำอยู่ในขณะนี้อู้ว!!! เสียงอู้อี้พยายามจะพูดออกมาของแม่ผีเสื้อโดนกลืนเข้าไปในลำคอทันที เมื่อเรียวปากหนาฉกวูบเข้ามาเคล้าคลึงอย่างหนักหน่วงปลายลิ้นหนาไล้รอบเรียวปากน

หยางเฟยอี้ผวากอดร่างแกร่งเอาไว้แน่น หวีดร้องออกมาเมื่อเดินทางมาพบความความสุขสม หลังจากที่ร่างกายของนางไขว่คว้าแตะไปถึงขอบสวรรค์ได้สำเร็จแล้ว อุปราชหนุ่มก็หยุดการเคลื่อนไหวของตนเองอยู่ครู่หนึ่ง เฝ้ารอให้แรงตอดรัดของกลีบสาวที่กระตุกตุบๆ ไม่ยอมหยุดให้เบาลงกว่านี้เสียก่อน เพราะหากขยับตัวตอนนี้มีหวังความสุขที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ต้องระเบิดออกมาก่อนเวลาอย่างแน่นอน อุปราชหนุ่มยังไม่ยอมรามือที่จะเสพกายสาวที่เต็มไปด้วยความยั่วยวนใจนั้นได้ พระองค์พลิกร่างเย้ายวนที่อ่อนระทวยให้นอนคว่ำหน้าลง ก่อนจะจับเอวบางให้ลอยขึ้นสูง ความเป็นชายที่ยิ่งใหญ่ที่ฝังลึกอยู่ในกลีบดอกไม้สาวก็เริ่มทำงานขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของพระองค์แดงก่ำไปด้วยความกำหนัด ช่องทางรักของหญิงคนรักช่างบีบรัดกระชับกายแกร่งของพระองค์เสียเหลือเกิน ขยับโยกแต่ละครั้งทำเอาหัวใจของอุปราชหนุ่มเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ สร้างความเสียวซ่านให้กับพระองค์เป็นยิ่งนัก ความสุขล้นทะลักออกมาจนประมาณมิได้ ใบหน้าคมบิดเบี้ยวด้วยความเสียวกระสันกรามแกร่งกัดฟันกรอดในทุกครั้งที่ถาโถมซัดสาดกายแกร่งกระแทกลึกเข้าไปในกลีบสาว “พี่หยาง... อ๊า...พี่หยางเจ้าคะ.

อุปราชหนุ่มค่อยๆ เงยหน้าละริมฝีปากออกจากช่อกุหลาบของคนงามช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ วางสะโพกของนางลงบนหมอนเหมือนอย่างเก่า ทำให้ส่วนโหนกนูนของความเป็นหญิงยังคงลอยเด่นอยู่เช่นเดิม ร่างเย้ายวนยังนอนหายใจระทดระทวยด้วยความอ่อนแรงกับบทรักร้อนแรงที่พระองค์ได้มอบให้ ร่างสูงใหญ่ของอุปราชหนุ่มโน้มตัวลงไปสวมกอดร่างงามที่นอนกายสั่นระริกอยู่บนฟูกนอน นางโอบกอดตอบร่างกำยำของพระองค์ ลมหายใจเข้าออกสั่นสะท้านกับความสุขสมที่เกิดขึ้น ใบหน้าสวยซึ้งอิงซบลงไปบนแผงอกกว้าง ฝ่ามือเรียวลูบไล้ไปทั่วแผงอกอย่างเบามือ ทำให้อ้อมกอดของอินอวิ๋นหยางนั้นรัดร่างงามของนางเอาไว้แน่นขึ้นไปอีก ก่อนที่ร่างของคนงามจะถูกจับให้พลิกลงมานอนใต้ร่าง และพระองค์เป็นฝ่ายอยู่เหนือร่างแม่สาวน้อย ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงมาจรดที่ริมฝีปากสีชมพูอย่างนุ่มนวล ปลายลิ้นร้ายกาจยังคงซุกไซ้ควานหาความหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มของนางไม่รู้เบื่อ ลิ้นร้ายรุกเร้ารัดเกี่ยวกระหวัดเข้ากับลิ้นน้อยๆ ของนางด้วยความดุดันและเร่าร้อน “ข้ารักเจ้า...ผีเสื้อน้อยแสนสวยของข้า” อุปราชหนุ่มเอ่ยคำรักมอบให้กับนางผู้เป็นดวงใจตรงหน้า ดวงตาสองคู่มองสบตาซึ้งให้แก่กันแ

ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาถูกนิ้วเรียวสวยยกขึ้นปาดออกจากใบหน้างามไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยแรงแค้นฝังแน่นลุกโชนเท่านั้นหมับ! สองแขนแข็งแกร่งของอินอวิ๋นหยางตรงเข้ากอดร่างแน่งน้อยเอาไว้ทางด้านหลังด้วยความเป็นห่วง“เจ้าออกมาตรงนี้ทำไมและดูสิมีเพียงผ้าห่มห่อหุ้มกายเอาไว้เพียงเท่านี้ ตรงนี้ลมแรงรีบกลับเข้าไปด้านในเถอะ” รับสั่งเสียงเบา“ข้าก็เพียงแค่อยากออกมาทำความเคารพพระชายาของท่านเท่านั้น” คนงามตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงช่างแลดูห่างเหินยิ่งนัก จนอุปราชหนุ่มสัมผัสได้“เจ้ากำลังโกรธข้าอยู่ใช่ไหมถิงถิง” รับสั่งถามกลับไปครั้นได้ยินเช่นนั้นดวงตาคู่สวยลุกโชนขึ้นมาทันที“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังโกรธท่าน” นางถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชามากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม ไม่ยอมหันกลับมามองคนตัวใหญ่ทางด้านหลังที่กำลังตระกองกอดนางอยู่ในขณะนี้ครั้นอุปราชหนุ่มได้ยินเช่นนั้นทรงแน่พระทัยแล้วว่า หลุมฝังพระศพของอดีตพระชายาฟางเยี่ยนลี่จะต้องทำให้แม่ผีเสื้อตัวน้อยขุ่นเคืองใจเป็นแน่ เพราะพระองค์ไม่เคยเล่าเรื่องที่ทรงเคยมีพระชายามาก่อนให้นางได้ล่วงรู้“ข้าล่วงรู้เพราะสัมผัสจากน้ำเสียงของเจ้าได้เป

ตำหนักเหนือในยามนี้ร่างของหวู่ซานซานกำลังนอนหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของน้องสาว เมื่อนางมีอาการวิงเวียนศีรษะก่อนจะเป็นลมหมดสติไปโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่นางติดตามสามีเพื่อมาคอยดูแลความเรียบร้อยให้แก่ หยางเฟยอี้ซึ่งกำลังจะเข้าพิธีอภิเษกกับอุปราชแห่งหยวนเป่ยในอีกสามวันข้างหน้า แต่แล้วนางกลับสิ้นสติไปอย่างไม่มีสาเหตุท่ามกลางความตกใจของแม่สาวน้อยคนงาม“พี่ใหญ่! พี่ใหญ่!” คนงามร้องเรียกพี่สาวพลางเขย่าร่างของนางไปมา ก่อนจะเงยหน้าเมื่อหมอหลวงประจำจวนเดินทางมาถึงบริเวณหน้าตำหนักแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้ามาอุปราชหยวนเป่ยใช้วิชาเร้นกายมาถึงเข้าให้พอดี พร้อมสุรเสียงรับสั่งดังก้อง“ถิงถิงเป็นอะไร!” รับสั่งถามสุรเสียงดังกระหึ่มเล่นเอาเหล่าข้าราชบริพารหวาดกลัวไปตามกัน ก่อนจะได้ยินเสียงของแม่ผีเสื้อแสนสวยของพระองค์ดังขึ้น“ข้าไม่ได้เป็นอะไร! แต่พี่ใหญ่ข้าเป็น!” เสียงของนางพูดแทรกขึ้นดังมาจากด้านในอุปราชหนุ่มเสด็จเข้าไปภายในตำหนักอย่างรวดเร็ว โดยมีหรงเฉินตามเสด็จมาทันเวลาพอดีก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นฮูหยินของตนนอนหมดสติอยู่ภายในอ้อมแขนของน้องสาว“ฮูหยิน!!!” หรงเฉินร้องเรียกอดีตเจ้าแห่งพิษออกมาทันทีร่างใหญ