Lahat ng Kabanata ng อัปลักษณ์จวนเดียวดาย: Kabanata 31 - Kabanata 40

หนึ่งเดือนผ่านไปเทือกเขาหลงเมิ่งในยามนี้กลิ่นอายของความรักแผ่กระจายไปทั่วทั้งขุนเขา เมื่อความรักกำลังเบ่งบานเกิดขึ้นภายในใจของอุปราชหยวนเป่ยผู้กล้า ดอกเหมยขาวแม้จะผลัดเปลี่ยนกันร่วงหล่นแต่ก็มีดอกใหม่ผลิกลีบซ้อนเบ่งบานจนขาวโพลนเป็นเช่นนี้ไม่เคยร้างลาเปรียบดั่งเช่นหัวใจของอินอวิ๋นหยาง ที่บัดนี้มีแม่ผีเสื้อตัวน้อยเข้ามาเติมเต็มความรัก และความโหยหาที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวและอ้างว้างเพียงลำพังมาโดยตลอดอุปราชหนุ่มในยามนี้จะเสด็จมาที่ลานหินกว้างทุกวันไม่เคยขาดแม้แต่วันเดียว เพื่อเรียนรู้วิธีเล่นกู่ฉิน รวมไปถึงเครื่องดนตรีอื่นๆ แม้ว่าพระองค์จะทรงเล่นเครื่องดนตรีเหล่านั้นได้ดีเช่นเดียวกันก็ตามที แต่หากพูดถึงเรื่องฝีมือแล้วต้องยกให้แม่ผีเสื้อคนงามของพระองค์ให้เป็นหนึ่ง นางได้รับพรจากสวรรค์ทางด้านนี้จริงๆ ไม่อาจทัดเทียมได้เลยและเพราะด้วยเหตุนี้เองอินอวิ๋นหยางสามารถหาข้ออ้างได้อย่างแนบเนียนเพื่อฝากตัวเป็นลูกศิษย์เรียนศาสตร์ทางดนตรีกับแม่ผีเสื้อตัวน้อยเพื่อหาทางเข้ามาใกล้ชิดนางและกลับตำหนักไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง และทำให้พบว่าความรักสามารถท

“เสียงกำไลข้อเท้าส่งสัญญาณ!” อุปราชหนุ่มรับสั่งขึ้นมาทันทีท่ามกลางอาการตกใจสุดขีดของเจ้าแห่งพิษและหรงเฉิน ต่างก็ได้ยินเสียงกระดิ่งจากกำไลข้อเท้าดั่งเช่นโซ่ตรวนที่รัดรึงพันธนาการอดีตพระชายาอุปราช กำลังส่งเสียงสัญญาณดังออกมาจากร่างของหยางเฟยอี้หมับ! สองสามีภรรยาที่เพิ่งผ่านพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเมื่อครู่ที่ผ่านมาต่างจับมือเข้าหากันจนแน่น เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่จู่ๆ เสียงกระดิ่งจากกำไลข้อเท้าก็ดังขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้กับอุปราชหยวนเป่ยล่วงรู้ว่าพระชายาอุปราชอยู่ที่ไหน“ท่านพี่! ถิงถิงแย่แล้ว” หวู่ซานซานกระซิบกับสามีเบาๆในขณะที่หรงเฉินจับมือฮูหยินของตัวเองเอาไว้แน่น“ทำตัวปกติอย่ามีพิรุธฮูหยิน!” หรงเฉินกระซิบบอกภรรยาช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์ตึงเครียดที่เสียงกระดิ่งจากกำไลข้อเท้ากำลังส่งสัญญาณขึ้นมานั้น แต่แล้วจู่ๆ เสียงกระดิ่งที่กำลังก้องกังวานกลับจางหายไปอย่างฉับพลันท่ามกลางความแปลกใจของทุกๆ คนที่อยู่ภายในห้องนั้น ติดตามด้วยร่างของหยางเฟยอี้นำชุดถ้วยชามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ พลางยื่นส่งให้หรงเฉินเป็นลำดับแรกท่ามกลา

ห้องโถงโต๊ะอาหารขนาดสี่คนนั่งบัดนี้เหลือเพียงอินอวิ๋นหยางและคู่บ่าวสาวที่ยังคงนั่งร่วมสนทนากันอยู่ ในขณะที่หยางเฟยอี้ขอตัวไปดูแลความเรียบร้อยในห้องหอและจัดเตรียมของมงคลวางไว้ภายในห้องดังกล่าว จึงทำให้อุปราชหนุ่มมีโอกาสที่จะสนทนาเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของพระองค์กับเจ้าแห่งพิษพระหัตถ์เรียวดั่งเช่นอิสตรียกถ้วยชาขึ้นจิบช้าๆ หลังจากเสวยอาหารร่วมโต๊ะกับคู่บ่าวสาวเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะหันกลับไปทอดพระเนตรหรงเฉินและเจ้าแห่งพิษที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบเช่นกัน“ซานซาน!” รับสั่งชื่อเล่นเจ้าแห่งพิษ“เพคะ” หวู่ซานซานขานรับสั่งทันใด“เมื่อเจ้าออกเรือนแล้วเช่นนี้คิดเอาไว้หรือยังว่าอยากมีทายาทไว้สืบสายสกุลสักกี่คน” รับสั่งถามกลับไปคำถามของอุปราชหยวนเป่ยเล่นเอาใบหน้าเจ้าแห่งพิษแดงระเรื่อด้วยความเขินอายขึ้นมาทันทีเมื่อถูกพระองค์ถามกลับมาเช่นนั้น ก่อนจะกราบทูลกลับไปเสียงอ้อมแอ้ม“เรื่องนี้ก็ต้องอยู่ที่ท่านพี่แล้วเพคะว่าร่างกายจะไหวได้มากแค่ไหน” นางโยนให้สามีทันที“อ้าว!” หรงเฉินร้องออกมาทันทีเมื่อฮู

สามเดือนผ่านไปกลีบดอกเหมยสีขาวร่วงหล่นลงจากต้นสู่พื้นอย่างไม่ขาดสาย ดอกไม้งามปลิวกระจายไปตามกระแสลมที่พาดผ่าน ท่ามกลางสายหมอกเมฆาบางเบากำลังลงปกคลุมไปทั่วบริเวณลานหินกว้าง เบื้องหน้านั้นก็คือทะเลหมอกลงปกคลุมไปทั่วหุบเขาหลงเมิ่งท่ามกลางเสียงบรรเลงกู่ฉินดังก้องกังวานไปทั่วทั้งขุนเขาดังออกมาจากสายพิณที่ถูกนิ้วเรียวสวยของสตรีกรีดลงบนเส้นสายกำลังร่ายท่วงทำนองขับกล่อมไปพร้อมกับเสียงกู่ฉินอีกตัวซึ่งถูกกรีดกรายจากนิ้วเรียวยาวของบุรุษผู้สูงศักดิ์สอดประสานท่วงทำนองแฝงเร้นกลิ่นอายความรักผ่านเสียงพิณที่กำลังก้องกังวานอยู่ในขณะนั้น ราวกับว่าต้องการให้ขุนเขาหลงเมิ่งนี้เป็นสักขีพยานกับความรักของบุรุษผู้ลือนามให้แก่อุปราชแห่งหยวนเป่ยในยามนี้ลานหินกว้างกลายเป็นสถานที่อันโปรดปรานมากที่สุดของอุปราชหนุ่มรูปงาม ในหนึ่งวันอินอวิ๋นหยางจะประทับอยู่ที่กระท่อมหลังเขาตั้งแต่เช้าจนถึงพระอาทิตย์ตกดิน จึงจะเสด็จกลับพระตำหนักของพระองค์เพื่อใกล้ชิดแม่ผีเสื้อตัวน้อยให้ได้มากที่สุดหากแม้นเป็นไปได้อยากอยู่กับนางตลอดเวลาไม่พรากจาก แต่เพื่อพิสูจน์ตัวเองให้นางรับรู้ว่าพระองค์รักและจริงใจอ

จวนอุปราชตำหนักใหญ่ปลายเท้าเยื้องย่างก้าวขึ้นบันไดหินทอดยาวไปยังประตูจวนขนาดมหึมา ท่ามกลางกองทหารอารักขาภายในจวนอุปราชต่างพากันยืนเรียงรายรักษาการณ์อยู่บริเวณด้านหน้าอย่างหนาแน่น และกระจายกำลังไปรอบขุนเขาหลงเมิ่ง พร้อมบานประตูใหญ่ทางเข้าจวนอุปราชค่อยๆ เปิดกว้างออกเพื่อต้อนรับว่าที่พระชายาพระองค์ใหม่ของอินอวิ๋นหยาง อุปราชแห่งหยวนเป่ยอาภรณ์ขาวพลิ้วไหวสะบัดไปมาตามสายลมพาดผ่าน กระทบกายอรชรแน่งน้อยกำลังเดินเข้ามายังภายในจวนอุปราชที่มีเนื้อที่กว้างขวางมองไปไกลสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางการเยื้องย่างกลีบดอกเหมยขาวถูกกระแสลมพัดพาร่วงหล่นตกลงบนกายงาม ราวกับว่าต้อนรับการกลับมาของสตรีที่ผ่านเวลาแห่งความตายและได้หวนกลับคืนมาอีกครั้ง ในฐานะพระชายาดุจเดิมเบื้องหน้าคือบุรุษผู้ลือนาม สวมอาภรณ์ขาว ผึ่งผาย งามสง่าเต็มไปด้วยความองอาจ รับกับใบหน้าหล่อเหลาผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบุรุษรูปงามที่ในรอบหนึ่งพันปีจะปรากฏขึ้นเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น อินอวิ๋นหยางอุปราชหนุ่มลือชื่อ ยืนรอรับนางเข้าจวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างเปี่ยมสุข ท่ามกลางกลีบดอกเหมยขาวโปรยไปตามทางที่หยางเฟยอี้กำลังก้าวเดินเข้าไปหาดวงตาสี