All Chapters of อัปลักษณ์จวนเดียวดาย: Chapter 51 - Chapter 60

“ที่แท้ฝ่าบาทก็คือหลานชายเพียงผู้เดียวและมีสายเลือดเดียวกันกับท่านอุปราช ทรงต้องการยืมมือผู้ที่ใกล้ชิดและได้รับการไว้วางใจที่สุดสังหารเสด็จอาของท่านนี่เอง เหตุใดจึงทรงทำเช่นนั้นในเมื่อพระองค์ครองบัลลังก์หยวนเป่ยอยู่แล้ว อุปราชคอยดูแลและพิทักษ์บัลลังก์ให้พระองค์เพื่อแคว้นอยู่อย่างสงบสุขต่อไป เหตุใดจึงต้องการลอบสังหารหม่อมฉันเข้าใจ” หยางเฟยอี้ถามกลับไปด้วยความอยากรู้ “สตรีเช่นเจ้าจะไปเข้าใจอะไรเรื่องของบุรุษ! ตราบใดที่เสด็จอาของข้ายังไม่ตาย! ข้าซึ่งเป็นฮ่องเต้ก็ครองบัลลังก์เพียงแค่ในนามเท่านั้น หามีผู้ใดเชื่อว่าข้าจะเป็นผู้นำที่ปกป้องและคุ้มครองดูแลแผ่นดินหยวนเป่ยต่อไปได้ ตราบใดที่เงาของอินอวิ๋นหยางทาบทับบนบัลลังก์ข้าอยู่เช่นนี้ ข้าก็ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นเงาของเสด็จอาจะต้องอยู่ภายใต้ความควบคุมของคนผู้นั้นตลอดไป ซึ่งข้าไม่ต้องการ! ไม่ต้องการแม้แต่น้อย ในเมื่อแผ่นดินหยวนเป่ยมีข้าเป็นเจ้าชีวิต เช่นนั้นจะต้องไม่มีอุปราชลือชื่อผู้นั้นด้วยเช่นกัน!” รับสั่งกลับไปเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ข้าไม่มีเวลาให้เจ้าครุ่นคิดมากไปกว่านี้หรอกนะ หากไม่ทำก็ตายพร้อมกับพี่สาวของเจ้าเสียแต่เดี๋ยวนี้

อ๊อกกกกก!!! ในขณะที่หวู่ซานซานพยายามดิ้นรนให้พ้นไปจากการถูกล็อกคอเอาไว้ในขณะนั้น แต่นางกำลังแพ้ท้องจึงไม่มีแรงที่จะดิ้นให้ตัวเองหลุดจากเงื้อมมือของฮ่องเต้โฉดผู้นี้ “พี่ใหญ่!” หยางเฟยอี้ร้องเรียกพี่สาวจนสุดเสียง “เจ้าเอาอะไรให้นางกินไอ้บัดซบ!” คนงามตวาดถามเสียงดัง ฮ่องเต้อินอวิ๋นฉวี่เบ้ปากอย่างไม่ยี่หระในการกระทำของตัวเอง แต่ถึงกระนั้นก็ยังใช้ท่อนแขนใหญ่ล็อกนางเอาไว้อยู่เช่นนั้นพร้อมใช้สายตาโลมเลียมองร่างเย้ายวนของสตรีตรงหน้าใคร่อยากครอบครอง “ข้าก็แค่ให้กินยาสั่งและยาพิษลงไปพร้อมกันก็แค่นั้น!” อินอวิ๋นฉวี่ตอบกลับไป “อะไรนะ!” คนงามอุทานออกมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้นพร้อมเสียงของฮ่องเต้โฉดดังแทรกขึ้น “ข้าได้ยินว่าเจ้าก็คือจ้าวแห่งพิษคนปัจจุบัน ถ้าเช่นนั้นมีความสามารถแก้พิษร้ายนี้ให้พี่สาวได้หรือไม่ ในเมื่อพิษนี้และยาสั่งมันถูกปรุงขึ้นมาจากอดีตเจ้าสำนักหมื่นพิษคนก่อนนามว่า โหรวหนิง จำได้หรือไม่ “อาจารย์!” หวู่ซานซานเอ่ยออกมาทันทีเมื่อได้ยินชื่ออาจารย์ของนางที่นอนทอดกายถูกฝังลงดินไปเป็นเวลาสิบปีแล้ว “อาจารย์ปู่อย่างนั้นเหรอพี่ใหญ่” หยางเฟยอี้ย้อนถาม

ห้องหอสองร่างเปลือยเปล่าของคู่บ่างสาวกำลังผลัดกันรุกและรับ ท่ามกลางกลิ่นอายของความสุขในชีวิตสมรสหลังจากเข้าหอส่งตัวเจ้าบ่าวที่มีความหื่นอยู่ตลอดเวลา อุปราชหนุ่มเฝ้ากลืนกินเจ้าสาวอย่างกระหาย อ้อมกอดกว้างใหญ่สัมผัสถูกเนื้อต้องตัวผีเสื้อน้อยคราใดร่างงามเป็นต้องสั่นสะท้านขึ้นมาโดยฉับพลัน กายแกร่งลูบไล้ไปตามเรียวแขนอย่างหยอกล้อ ลมหายใจที่เป่ารดอยู่ใกล้ๆ ซอกคออันขาวผ่องปลุกเร้าอารมณ์กำซาบที่อยู่ในจิตใจของทั้งสองฝ่ายได้เป็นอย่างดี ใบหน้าคมเข้มโน้มต่ำลงบดจูบเข้ากับเรียวปากสวย ปลายลิ้นช่ำชองเกี่ยวตวัดรัดรึงเข้ากับเรียวลิ้นเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เรียวแขนบางโอบรัดรอบลำคอแกร่ง กายงามอ่อนระทวยไม่มีแม้เรี่ยวแรงต่อต้าน ยามเมื่อถูกจูบไซร้ซอกคอทรวงอกอิ่มที่ใหญ่ล้ำเกินตัวกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะของการหายใจ ดวงตาคมเข้มทอประกายแห่งความปรารถนาออกมาอย่างเต็มที่ กระหายอยากอย่างรุนแรงเฝ้าบีบเคล้นเต้าทรวงคู่นั้นอย่างเมามัน ปากหยักได้รูปสวยจูบไซร้ซอกคอขาวผ่องไปในคราวเดียวกัน พร้อมมือแข็งแกร่งบีบเคล้นเคล้าคลึงเต้าทรวงอวบอิ่มไม่ยอมหยุด ก่อนจะถูกริมฝีปากงับเอาเต้าทรวงที่ชูช่อท้าทายเข้าไปอย

กระท่อมหลังเขากายงามชุ่มโชกเปียกปอนไปทั่วทั้งร่าง เมื่อพระชายาอุปราชได้แอบเล็ดรอดเข้าไปในตำหนักท้ายจวน สถานที่เคยพำนักอยู่ในอดีตเพื่อใช้เส้นทางหลบหนีออกจากจวนอุปราชมาทางสระสรงน้ำซึ่งมีทางเดินระบายน้ำเชื่อมติดกับน้ำตกหลังเขา คนงามใช้เวลาในการเดินเท้าจากน้ำตกจนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากระท่อมก่อนจะถึงยามเฉิน ตามเวลาที่ได้นัดหมายเอาไว้กับฮ่องเต้หยวนเป่ยเมื่อสามวันก่อน พลางรีบก้าวเดินเข้าไปภายในกระท่อมอย่างรวดเร็ว “พี่เขย! พี่เขย!” เสียงร้องเรียกหาหรงเฉินดังก้องไปทั่วทั้งกระท่อม เพียงครู่ร่างสูงของหรงเฉินรีบวิ่งออกมาจากทิศทางที่เป็นห้องนอนของตัวเอง ซึ่งองครักษ์คู่พระทัยของอินอวิ๋นหยางได้รับอนุญาตให้มาเฝ้าคอยดูแลฮูหยินของตน ด้วยนางยังไม่ฟื้นตั้งแต่ได้รับพิษของอินอวิ๋นฉวี่ฮ่องเต้จนหมดสติไปเมื่อสามวันก่อน แม้กระทั่งหมอหลวงที่ถูกเชิญมาก็ไม่อาจแก้ไขให้ฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ จึงทำให้สองสามีภรรยาไม่สามารถไปร่วมงานสมรสของอุปราชหยวนเป่ยและหยางเฟยอี้ได้ และทันทีที่หรงเฉินเห็นสภาพของพระชายาอุปราชที่เพิ่งผ่านการสมรสมาหมาดๆ ปรากฏอยู่ตรงหน้าเช่นนั้น “เกิดอะไรขึ้นถิงถิง! เหตุใ

ในขณะเดียวกัน กระท่อมหลังเขาพระวรกายสูงของฮ่องเต้หยวนเป่ย บัดนี้ได้มาปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าประตูห้องของหวู่ซานซาน พระองค์กำลังยืนพิงประตูกอดอกทอดพระเนตรคนงามอยู่ในขณะนั้น ด้วยหยางเฟยอี้ในยามนี้ร่างกายของนางมีสภาพเปียกปอน จนอาภรณ์ขาวที่สวมอยู่ติดกายแนบลู่ไปกับกายงามจนเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งอันสมบูรณ์ของสตรีเพศแสนเย้ายวนใจเผยให้ฮ่องเต้หนุ่มได้ทอดพระเนตร อกเป็นอก เอวคอดเท่ามดตะนอย สะโพกผายได้รูปสวย บั้นท้ายงอนงามตึงแน่นเล่นเอาอวิ๋นฉวี่ตะลึงลานไม่เป็นอันทำอะไร ทันทีที่หยางเฟยอี้หันกลับมาเผชิญหน้ากับพระองค์จนนางต้องเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบงัน “ฝ่าบาทจะทรงยืนจ้องหม่อมฉันแบบนี้อีกนานไหมเพคะ” คนงามถามสวนกลับไป และนั่นทำให้อวิ๋ฉวี่ฮ่องเต้รู้สึกตัวขึ้นมาทันที “ก็เจ้าชวนน่ามองเช่นนี้! จะห้ามสายตาของข้าไปได้อย่างไร แผนลอบสังหารอุปราชคงจะล้มเหลวไม่เป็นท่าเสียกระมัง เจ้าจึงมีสภาพกลับมาให้ข้าได้เห็นเช่นนี้ ดูท่าข้าจะประเมินเจ้าสูงเกินไปไม่เป็นไปตามที่คิด” รับสั่งออกมาตามการคาดเดาของตัวเอง “อย่างนั้นเหรอเพคะ! ถ้าเช่นนั้นก็คอยทอดพระเนตรต่อไปก็แล้วกัน” คนงามตอบกลับไ