All Chapters of อัปลักษณ์จวนเดียวดาย: Chapter 21 - Chapter 30

บริเวณหลังเขาหลงเมิ่งร่างที่มีแต่เพียงหนังหุ้มกระดูกกำลังนอนคดคู้ท่ามกลางกองไฟที่พากันสุมอยู่ใต้เตียงเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย หลังจากที่นางต้องดำน้ำออกมาจากสระสรงน้ำเป็นเวลานานไม่ต่ำกว่าหนึ่งก้านธูปซึ่งเล่นเอาหยางเฟยอี้หมดแรงไปเลยทีเดียวเพราะเพิ่งฟื้นตัวได้ไม่นานแม้จะได้ยาถอนพิษจากเจ้าแห่งพิษมาบางส่วนและสามารถทำให้นางมีแรงมากขึ้นก็ตามที แต่ระยะทางของช่องระบายน้ำที่เชื่อมต่อกับน้ำตกนั้นมีระยะทางไกล ทำเอาเกือบจมน้ำตายไปหลายรอบในขณะที่หวู่ซานซานและหรงเฉินนั้นได้จัดการนำศพของบ่าวที่เสียชีวิตด้วยความตกใจเพราะเห็นพระชายาอุปราช ซึ่งถูกส่งมาให้เจ้าแห่งพิษเพื่อนำร่างนั้นมาเก็บรักษาในถ้ำที่อยู่หลังเขาและมีความเย็นจัดเหมือนภูเขาน้ำแข็งเพื่อให้นางใช้ร่างไร้วิญญาณเหล่านั้นมาทดสอบพิษที่คิดค้นขึ้นร่างไร้วิญญาณของบ่าวรับใช้คนดังกล่าวถูกหรงเฉินบรรทุกเข้ามาพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้จำเป็นที่จะต้องจัดเตรียมเซ่นไหว้ให้กับหลุมฝังศพของพระชายาอุปราช ร่างของนางซุกซ่อนอยู่ภายในหีบและถูกนำเข้ามาที่ตำหนักท้ายจวนโดยไม่มีผู้ใดสงสัยก่อนจะจัดการสวมอาภรณ์เต็มพระยศในฐานะพระชา

6 เดือนผ่านไปกระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งสายลมหนาวพาดผ่านความเย็นยะเยือกมาพร้อมกับหิมะโปรยปรายเพิ่งผ่านพ้นไป เทือกเขาหลงเมิ่งอากาศจะเย็นตลอดทั้งปี ในยามฤดูเหมันต์มาถึงหิมะตกหนักทั่วทั้งเทือกเขาปกคลุมไปด้วยสีขาวโพลนและมีระยะเวลายาวนานถึงสี่เดือนและเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิเทือกเขาแห่งนี้จะเต็มไปด้วยสีสันสดใสที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ สีเขียวของใบไม้และต้นไม้มากมายเริ่มออกท้าทายสู่สายตาพร้อมบรรดาไม้ดอกหลากสีต่างเริ่มผลิดอกตูมเบ่งบานกันอย่างถ้วนหน้าโดยเฉพาะต้นดอกเหมยที่อยู่บนเทือกเขาหลงเมิ่ง ซึ่งไม่เคยมีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าเทือกเขาสูงที่ตั้งอยู่อย่างลึกลับจะเต็มไปด้วยต้นดอกเหมยขาวที่หายากกว่าสีใดๆ โดยทั่วไปจะพบเห็นเป็นสีแดงอมชมพู ดอกเหมยส่วนใหญ่จะแย้มบานในช่วงฤดูหนาวจนถึงต้นฤดูใบไม้ผลิ แต่ตรงกันข้ามกับดอกเหมยบนเทือกเขาหลงเมิ่งกลับบานอยู่ตลอดทั้งปีในยามนี้กระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใสของสตรีสองนางดังออกมาจากภายในกระท่อมอยู่เป็นระยะ เสียงหัวเราะดังกล่าวบ่งบอกว่ามีความสุขกับชีวิตของพวกนางมาก และยังมีอีกผู้หนึ่งที่จะแวะเวียนมาที่กระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งอยู่บ่

10 วันผ่านไปท่ามกลางสายลมพาดผ่านเมฆา จนยอดไม้เอนไหวลู่ลมไปตามแรงลม เสียงบรรเลงจากกู่ฉินดังก้องกังวานไปทั่วขุนเขาหลงเมิ่ง บริเวณหน้าผาที่เป็นลานหินกว้าง บัดนี้กลายเป็นสถานที่ฝึกฝนฝีมือการบรรเลงกู่ฉินอยู่เป็นประจำของผู้ที่ได้หวนคืนกลับมามีชีวิตใหม่และบางครั้งใบไม้สีเขียวที่ผลิใบได้ไม่นานถูกนางนำมาเป่าเลียนแบบเสียงขลุ่ยอันแสนไพเราะก้องกังวาน และถึงแม้ว่าหรงเฉินจะทำขลุ่ยไม้ไผ่ให้นางแล้วก็ตาม แต่เพราะว่าที่พี่เขยไม่ได้ล่วงรู้ศาสตร์ทางด้านดนตรี จึงไม่ล่วงรู้ว่านางต้องการขลุ่ยให้เสียงเวลาเป่าออกมาเป็นเช่นไรในขณะที่บริเวณด้านหน้าเทือกเขาหลงเมิ่ง ปรากฏบุรุษรูปงามภายใต้อาภรณ์ขาวจะมายืนฟังเสียงบรรเลงจากกู่ฉินที่ดังก้องกังวานเป็นเช่นนี้ตลอดระยะเวลาสิบวันที่ผ่านมา และยิ่งมีเสียงเป่าขลุ่ยขับขานท่วงทำนองนุ่มนวลสลับกับเสียงกู่ฉินอยู่เป็นระยะๆ จนอุปราชรูปงามแอบชื่นชมผู้มีศาสตร์ทางดนตรีผู้นี้เป็นยิ่งนักอินอวิ๋นหยางจะมายืนฟังการบรรเลงกู่ฉินที่ดังมาจากหลังเขาหลงเมิ่งไม่เคยขาด นับตั้งแต่วันแรกที่ทรงได้ยินครั้นวันที่สองเสียงบรรเลงกู่ฉินดังก้องกังวานขึ้นมาอีกในเวลาเดิมอีกครั้ง

ตำหนักใหญ่ครืดดดด!!! เสียงบานประตูห้องดื่มชาอันเป็นสถานที่ประทับที่อุปราชหยวนเป่ยโปรดปรานมากที่สุด ถูกเปิดออกกว้างพร้อมร่างสูงของหรงเฉินก้าวเข้ามาภายในห้องด้วยครบกำหนดการลาพักผ่อน จึงเข้ามารายงานตัวให้พระองค์ทรงทราบ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นอุปกรณ์มากมาย สำหรับทำเครื่องเล่นดนตรีวางอยู่บนโต๊ะหนังสือในขณะที่อุปราชหนุ่มกำลังลงมือทำขลุ่ยไม้ไผ่อย่างตั้งอกตั้งใจ รอยยิ้มปรากฏอยู่บนพระพักตร์หล่อเหลาออกมาให้เห็นอยู่เป็นระยะๆ ยามเมื่อยกขึ้นทอดพระเนตร เป็นเหตุให้หรงเฉินงุนงงสงสัยเป็นยิ่งนักที่เห็นเช่นนั้น นับตั้งแต่ติดตามถวายการรับใช้ไม่เคยเห็นพระองค์ทรงมีรอยยิ้มเช่นนี้แม้แต่น้อย“กระหม่อมกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หรงเฉินกราบทูลกลับไปอืมมม เสียงตอบรับดังออกมาเบาๆ อยู่ในลำคอเป็นสัญญาณของการรับรู้พร้อมสุรเสียงมีรับสั่งดังขึ้น“เจ้ามาก็ดีแล้ว ช่วยข้าเหลาไม้ไผ่หน่อย ทำตามแบบที่ข้าวาดเอาไว้บนผ้าแพรที่วางอยู่ตรงหน้า” รับสั่งกับคนสนิท“อะ..เออ...พ่ะย่ะค่ะ” หรงเฉินขานรับสั่งแบบงงๆ แต่ก็รีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็วร่างสูงทรุดกายลงนั่งกับพื้นตรงหน้าโต๊ะ เหลาไม้ไผ่ไปพลางมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มปรากฏให้เห็

บริเวณลานดอกเหมยพระวรกายสูงใหญ่ของอุปราชหนุ่มรูปงามแห่งหยวนเป่ย ทรงยืนทอดพระเนตรทะเลหมอกที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณเทือกเขาหลงเมิ่ง กลีบดอกเหมยร่วงโปรยปรายตกลงมาเป็นระยะๆ ท่ามกลางสายลมพาดผ่านจนกิ่งไม้น้อยใหญ่เอนไหวลู่ลม ในขณะที่พระองค์ยังคงยืนเหม่อเช่นนั้นอยู่เป็นเวลานานไม่มีทีท่าว่าจะขยับพระวรกายแม้แต่น้อยอินอวิ๋นหยางในเวลานี้ไม่ได้ยืนชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามดั่งเช่นทุกครั้งที่เคยผ่านมา แต่กลับยืนเหม่อลอยเพราะในช่วงเวลานี้จะได้ยินเสียงบรรเลงกู่ฉินดังก้องไปทั่วทั้งขุนเขา และบรรเลงอย่างต่อเนื่องจนพระองค์เริ่มเคยชินกับเสียงบรรเลงจากปลายนิ้วเรียวงามยามเมื่อกรีดลงบนเส้นสายทว่าในยามนี้ทั่วทั้งหุบเขาหลงเมิ่งกลับเงียบงันไร้สิ้นเสียงบรรเลงกู่ฉินดั่งที่เคยเป็น และพระองค์ยังทรงยืนอยู่ที่พระตำหนักไม่เสด็จไปตามเวลานัดที่แม่ผีเสื้อน้อยได้บอกกับพระองค์เอาไว้เมื่อวาน ทั้งนี้เพื่อตัดความรู้สึกที่พระองค์ล่วงรู้ว่ากำลังสนใจสตรีร่างอรชรแสนสวยผู้นั้นเป็นพิเศษให้ออกไปจากความคิดแต่ดูเหมือนผลที่ได้รับกลับตรงกันข้ามแทนที่จะสามารถสลัดนางออกไปจากความคิดและความทรงจำได้อย่างรวดเร็วกลับยิ่งทำให้ภาพของนางชัดเจนในความร