All Chapters of อัปลักษณ์จวนเดียวดาย: Chapter 21 - Chapter 30

นอกห้องพระบรรทมแอดดด!!! เสียงเปิดประตูดังขั้นพร้อมร่างของหวู่ซานซานก้าวออกมาจากห้องบรรทม ท่ามกลางสายตาของหรงเฉินที่กำลังยืนกอดอกและถือดาบยาวอยู่ในมือ ร่างสูงยืนพิงเสาต้นใหญ่กำลังเฝ้าจับจ้องเจ้าแห่งพิษอยู่ในขณะนั้น “ท่านเข้าไปนานถึงหนึ่งก้านธูปเลยมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า” หรงเฉินถามกลับไปเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้าแห่งพิษมีบางอย่างผิดปกติ อีกทั้งดวงตาของนางยังจับจ้ององครักษ์หนุ่มตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา เจ้าแห่งพิษก้าวเดินไปหาหรงเฉินอย่างเชื่องช้า ด้วยกำลังคิดหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อเกลี่ยกล่อมให้บุรุษตรงหน้าเห็นด้วยกับนางเพราะหรงเฉินเป็นองครักษ์ที่ภักดีกับอุปราชหยวนเป่ยยิ่งนัก “ข้ามีบางอย่างที่จะต้องบอกกับท่านให้ล่วงรู้” หวู่ซานซานตัดสินใจบอกกลับไป “ท่านมีอะไรจะบอกกับข้าอย่างนั้นเหรอเจ้าแห่งพิษดูท่าเป็นเรื่องสำคัญอยู่ไม่ใช่น้อย พระชายาทรงเป็นอะไรมากไปกว่าที่ท่านคิดอย่างนั้นเหรอ” หรงเฉินถามกลับไป หวู่ซานซานพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกันเป็นการยอมรับกลับมา “พระชายาเป็นอะไรที่มากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้จริงหรงเฉิน” คำกล่าวของเจ้าแห่งพิษทำให้องครักษ์หนุ่มขมวดคิ้วเข้าหา

6 เดือนผ่านไปกระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งสายลมหนาวพาดผ่านความเย็นยะเยือกมาพร้อมกับหิมะโปรยปรายเพิ่งผ่านพ้นไป เทือกเขาหลงเมิ่งอากาศจะเย็นตลอดทั้งปี ในยามฤดูเหมันต์มาถึงหิมะตกหนักทั่วทั้งเทือกเขาปกคลุมไปด้วยสีขาวโพลนและมีระยะเวลายาวนานถึงสี่เดือนและเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิเทือกเขาแห่งนี้จะเต็มไปด้วยสีสันสดใสที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ สีเขียวของใบไม้และต้นไม้มากมายเริ่มออกท้าทายสู่สายตาพร้อมบรรดาไม้ดอกหลากสีต่างเริ่มผลิดอกตูมเบ่งบานกันอย่างถ้วนหน้าโดยเฉพาะต้นดอกเหมยที่อยู่บนเทือกเขาหลงเมิ่ง ซึ่งไม่เคยมีผู้ใดล่วงรู้เลยว่าเทือกเขาสูงที่ตั้งอยู่อย่างลึกลับจะเต็มไปด้วยต้นดอกเหมยขาวที่หายากกว่าสีใดๆ โดยทั่วไปจะพบเห็นเป็นสีแดงอมชมพู ดอกเหมยส่วนใหญ่จะแย้มบานในช่วงฤดูหนาวจนถึงต้นฤดูใบไม้ผลิ แต่ตรงกันข้ามกับดอกเหมยบนเทือกเขาหลงเมิ่งกลับบานอยู่ตลอดทั้งปีในยามนี้กระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใสของสตรีสองนางดังออกมาจากภายในกระท่อมอยู่เป็นระยะ เสียงหัวเราะดังกล่าวบ่งบอกว่ามีความสุขกับชีวิตของพวกนางมาก และยังมีอีกผู้หนึ่งที่จะแวะเวียนมาที่กระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งอยู่บ่

10 วันผ่านไปท่ามกลางสายลมพาดผ่านเมฆา จนยอดไม้เอนไหวลู่ลมไปตามแรงลม เสียงบรรเลงจากกู่ฉินดังก้องกังวานไปทั่วขุนเขาหลงเมิ่ง บริเวณหน้าผาที่เป็นลานหินกว้าง บัดนี้กลายเป็นสถานที่ฝึกฝนฝีมือการบรรเลงกู่ฉินอยู่เป็นประจำของผู้ที่ได้หวนคืนกลับมามีชีวิตใหม่และบางครั้งใบไม้สีเขียวที่ผลิใบได้ไม่นานถูกนางนำมาเป่าเลียนแบบเสียงขลุ่ยอันแสนไพเราะก้องกังวาน และถึงแม้ว่าหรงเฉินจะทำขลุ่ยไม้ไผ่ให้นางแล้วก็ตาม แต่เพราะว่าที่พี่เขยไม่ได้ล่วงรู้ศาสตร์ทางด้านดนตรี จึงไม่ล่วงรู้ว่านางต้องการขลุ่ยให้เสียงเวลาเป่าออกมาเป็นเช่นไรในขณะที่บริเวณด้านหน้าเทือกเขาหลงเมิ่ง ปรากฏบุรุษรูปงามภายใต้อาภรณ์ขาวจะมายืนฟังเสียงบรรเลงจากกู่ฉินที่ดังก้องกังวานเป็นเช่นนี้ตลอดระยะเวลาสิบวันที่ผ่านมา และยิ่งมีเสียงเป่าขลุ่ยขับขานท่วงทำนองนุ่มนวลสลับกับเสียงกู่ฉินอยู่เป็นระยะๆ จนอุปราชรูปงามแอบชื่นชมผู้มีศาสตร์ทางดนตรีผู้นี้เป็นยิ่งนักอินอวิ๋นหยางจะมายืนฟังการบรรเลงกู่ฉินที่ดังมาจากหลังเขาหลงเมิ่งไม่เคยขาด นับตั้งแต่วันแรกที่ทรงได้ยินครั้นวันที่สองเสียงบรรเลงกู่ฉินดังก้องกังวานขึ้นมาอีกในเวลาเดิมอีกครั้ง

กระท่อมหลังเขา“ว่าอะไรนะ!” เสียงเจ้าแห่งพิษกล่าวออกมาด้วยความตกใจอย่างยิ่งยวด เมื่อได้ยินคนรักของนางเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งไปเข้าเฝ้าอุปราชเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา“ชู้วววว!!! เบาๆ หน่อยได้ไหมซานซาน เดี๋ยวถิงถิงก็ได้ยินหมดหรอก มาช่วยข้าคิดก่อนเถอะว่าควรจะทำอย่างไรดีจึงจะไม่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้น เพราะแน่นอนว่าทันทีที่นางรู้ จะต้องหาทางลอบปลงพระชนม์พระองค์อย่างแน่นอน และในขณะเดียวกันหากพระองค์ล่วงรู้ว่าพระชายายังไม่ตาย ชีวิตของเจ้าและข้าได้พบจุดจบกันก็คราวนี้” หรงเฉินปรับทุกข์กับคนรักในขณะที่เจ้าแห่งพิษนั่งกอดอกฟังคนรักของนางที่กำลังทุกข์ใจอยู่กับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า“เราสองคนต้องพยายามขัดขวางถิงถิงไม่ให้ทำการเช่นนั้นเป็นอันขาด เพราะหากกล่าวตามความเป็นจริงแล้วศาสตร์พิษของข้าที่ถ่ายทอดให้กับถิงถิง นางเรียนรู้จนแตกฉานได้อย่างรวดเร็วและยังสามารถคิดค้นพิษร้ายแรงขึ้นมาได้เองแล้วด้วย นางได้รับพรจากสวรรค์จึงทำให้เรียนรู้อะไรล้วนเชี่ยวชาญในระยะเวลาอันสั้น หากอุปราชหยวนเป่ยสิ้นพระชนม์ลงด้วยน้ำมือของนางหายนะทั่วแผ่นดินต้องมาเย

ผลั่ก!!!! ร่างเล็กๆ ของแม่ผีเสือตัวน้อยชนเข้ากับหน้าอกกว้างใหญ่ของบุรุษเข้าให้อย่างจัง จนนางผงะก้าวถอยหลังไปด้วยความตกใจที่มีบุรุษมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้เหวอออ!!!! ร่างแน่งน้อยหงายท้องทำท่าจะผลัดตกจากหน้าผา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดในขณะที่บุรุษผู้มาเยือนคือพี่ชายใจดีที่จะมาเปลี่ยนสายกู่ฉินให้นั่นเองหมับ!!! อินอวิ๋นหยางกระโดดคว้าร่างของแม่ผีเสื้อตัวน้อยเอาไว้ได้ทันเวลาพอดีก่อนที่นางจะผลัดตกลงจากหน้าผาร่วงหล่นลงไปยังก้นเหวลึกเบื้องล่าง จนสามารถมายืนที่พื้นได้อย่างปลอดภัย“เจ้าปลอดภัยแล้วถิงถิง” อุปราชหนุ่มบอกแม่ผีเสื้อตัวน้อยของพระองค์ ในขณะที่แม่สาวน้อยคนงามยังอยู่ในอาการตกใจไม่คลาดคราดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยยังคงเบิกกว้างอยู่เช่นนั้น“พ..พะ...พี่ชาย!!!” คนงามเอ่ยขึ้นเป็นคำแรกเมื่อล่วงรู้ว่าคนที่มาช่วยนางนั้นเป็นใครใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าขึ้นลงติดต่อกันพร้อมรอยยิ้มละมุนละไมปรากฏขึ้นทุกครั้งเมื่อได้พานพบหน้านาง“ใช่! ข้าเอง” เสียงทุ้มใหญ่บอกคนตัวเล็กกลับไปรอยยิ้มหวานแสนสดใสปรากฏขึ้นบนใ