All Chapters of อัปลักษณ์จวนเดียวดาย: Chapter 11 - Chapter 20

เทือกเขาหลงเมิ่งเทืองเขาสูงเสียดฟ้าถูกปกคุลมด้วยสายหมอกเมฆาเห็นเป็นทะเลหมอกปกคลุมไปทั่วบริเวณ สายลมเย็นยะเยือกพาดผ่านไปมาอยู่เป็นระยะ กระทบอาภรณ์ขาวจนชายผ้าพลิ้วไหวสะบัดไปมาเส้นผมสีดำสนิทยาวถึงบั้นเอวถูกเกล้าครึ่งศีรษะปล่อยส่วนปลายให้ทิ้งตัวลงในวันสบายๆ เช่นนี้ มวยผมถูกจัดให้เป็นทรงได้รูปสวยงามเสียบปิ่นปักผมทำจากหยกสีขาว กำลังยืนเอามือไพล่หลังพร้อมหมุนหยกก้อนกลมสีขาวเหมือนกับอาภรณ์ไปมาอยู่ตลอดเวลา พลางทอดสายตามองขุนเขาสูงตรงหน้าที่เพิ่งจะกลับมาพำนักอยู่ได้เพียงแค่สามปีเท่านั้นร่างสูงใหญ่ท่ามกลางอาภรณ์ขาวสวมใส่อยู่บนเรือนกาย เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลคู่โศก ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มรับกับจมูกโด่งสูงและริมฝีปากหยักได้รูปสวยโครงหน้าประหนึ่งรูปสลัก หล่อเหลางดงามเป็นที่เลื่องลือไปทั่วหล้าว่าเป็นบุรุษรูปงามที่หาพบได้ยากยิ่งหากแต่บุรุษผู้ลือนามอันเป็นที่กล่าวขานไปทั่วแผ่นดินผู้นี้ กับมีสมญานามที่ผิดไปจากรูปลักษณ์ภายนอกอันงดงามอย่างสิ้นเชิง อุปราชอำมหิต นามเลื่องลือที่ผู้คนต่างสะพรึงกลัวและหวาดหวั่น อุปราชอินอวิ๋นหยางแห่งหยวนเป่ย ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่ามีชีวิตที่ลึกลับและน่าพิศว

พระราชวังหลวงซางเป่ย“อะไรนะ!” สุรเสียงของฮ่องเต้หยวนเป่ยดังก้องขึ้นมาทันทีเมื่อกองทหารองครักษ์จากวังหลวงที่ถูกส่งไปให้ทำหน้าที่ถวายอารักขาองค์หญิงจากแคว้นต้าเหลียง ซึ่งเดินทางมาพร้อมกับทรัพย์บรรณาการและมาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างแคว้นกับทางหยวนเป่ยนั้น ได้ส่งม้าเร็วกลับมาแจ้งข่าวการสิ้นพระชนม์อย่างกะทันหันขององค์หญิงจากแคว้นต้าเหลียงที่เดินทางมาถึงหยวนเป่ยเป็นขบวนแรกพร้อมทรัพย์บรรณาการดังกล่าวสาเหตุที่ขบวนเสด็จจากแคว้นต้าเหลียงมาถึงรวดเร็วเสียยิ่งกว่าแคว้นอื่นๆ ที่กำลังเดินทางมาถวายบรรณาการเช่นเดียวกัน ด้วยเพราะองค์หญิงจากแคว้นต้าเหลียงมีความต้องการที่จะเดินทางมาถึงหยวนเป่ยเพื่อได้เข้าพิธีอภิเษกกับอุปราชรูปงาม เพื่อครองตำแหน่งเป็นพระชายาเอกก่อนองค์หญิงจากแคว้นต้าซางที่ยังไม่ทันเดินทางออกจากแคว้นเสียด้วยซ้ำ เพราะผู้ที่มาถึงภายหลังจะได้รับตำแหน่งพระชายารองไปครอบครองแทนทว่าอีกเพียงแค่สามวันเท่านั้นก็จะเข้าเขตแคว้นหยวนเป่ย ขบวนเสด็จขององค์จากแคว้นต้าเหลียงจำต้องตั้งค่ายหยุดพักกลางทางไม่สามารถเดินทางมาถึงเมืองหลวงได้ ด้วยเพราะองค์หญิงจากแคว้นต้าเห

สามเดือนผ่านไปตำหนักท้ายจวนร่างที่เหลือแต่เพียงหนังหุ้มกระดูกขององค์หญิงฟางเยี่ยนลี่แห่งแคว้นต้าซาง ซึ่งได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระชายาเอกของอุปราชอินอวิ๋นหยางแห่งหยวนเป่ย จนเป็นที่ล่วงรู้ไปทั่วทุกแคว้น และทันทีที่ขบวนเสด็จเข้าเขตแดนของหยวนเป่ย กองทหารของอุปราชลือชื่อตรงเข้าสับเปลี่ยนถวายอารักขาเพื่อไม่ให้กองทหารจากต้าซางหรือแม้แต่จากวังหลวงติดตามพระชายาอุปราชทั้งนี้เพื่อนำพระนางไปยังสถานที่ประทับส่วนพระองค์ของอุปราชหนุ่มซึ่งเป็นพระสวามีอย่างถูกต้องโดยลงนามในหนังสือสมรสแล้วด้วยกันทั้งสองฝ่าย และที่พิธีกราบไหว้ฟ้าดินจะกระทำในสถานที่ประทับส่วนพระองค์ของอุปราชหนุ่ม โดยไม่เหยียบย่างเข้าวังหลวงเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้หยวนเป่ยตามธรรมเนียมปฏิบัติทว่าในเวลานี้พระชายาผู้อาภัพตกอยู่ในสภาพอยู่มิสู้ตาย พระวรกายเต็มไปด้วยตุ่มฝีและแผลผุพอง พระเนตรข้างซ้ายเริ่มเป็นฝ้าขาว ส่วนพระเนตรข้างขวาบอดสนิทเป็นผลมาจากยาที่หรงเฉินได้รับคำสั่งจากอุปราชให้วางยาดังกล่าวเพื่อไม่ให้มีเรี่ยวแรง ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้และสิ้นพระชนม์ลงไปเองทว่ายาดังกล่าวที่ถูกปรุงขึ้นนั้นมีส่วนผสมที่ทำให้

10 วันผ่านไปตำหนักอุปราชนิ้วพระหัตถ์เรียวยาวจรดลงบนตัวหนังสือที่อยู่บนแผ่นไม้ไผ่ชั้นดีตรงพระพักตร์ ตัวอักษรเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบและสวยงามยิ่งนัก เขียนด้วยลายพระหัตถ์ของอุปราชลือชื่อ ซึ่งพระองค์จดบันทึกเคล็ดวิชาต่างๆ ลงไว้ในนั้นพร้อมพิชัยสงครามแก้กลศึก และวางค่ายกลเพื่อใช้ในสนามรบซึ่งพระองค์จะนำมาอ่านและบันทึกเพิ่มเติมมาโดยตลอดไม่เคยขาด“กระหม่อมหรงเฉินพ่ะย่ะค่ะ! มีเรื่องทูลถวายรายงาน” เสียงขององครักษ์คนสนิทดังอยู่ด้านนอก“เข้ามา!” รับสั่งอนุญาตครืดดด!!! บานประตูห้องหนังสือถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงของหรงเฉินก้าวเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงพระพักตร์ ในขณะที่อุปราชรูปงามประทับอยู่บนตั่งยกขึ้นสูงจากพื้นมาประมาณห้าฉื่อ กำลังอ่านตำราที่ถืออยู่ตรงพระพักตร์ในขณะที่พระหัตถ์อีกข้างคลึงหยกก้อนกลมสีขาวไปมา“มีเรื่องอะไรมารายงานข้าอย่างนั้นเหรอหรงเฉิน!” รับสั่งถามกลับไปเมื่อองครักษ์คนสนิทเดินมาหยุดยืนตรงพระพักตร์“กระหม่อมมีเรื่องของพระชายามากราบทูลพระองค์พ่ะย่ะค่ะ!” หรงเฉินทูลตอบกลับไปใบหน้า

ท่ามกลางความตกใจของหมอพิษที่เห็นพระชายาอุปราชมีเรี่ยวแรงจนถึงขนาดลุกขึ้นมาคว้าข้อมือของนางอยู่ในขณะนี้ “อินอวิ๋นหยางต้องการให้ข้าตายอย่างนั้นเหรอ!” พระชายาอุปราชถามกลับไปเสียงเบาแต่น้ำเสียงนั้นช่างเต็มไปด้วยความเคียดแค้นอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นหมอพิษหันกลับมามองหน้าผู้ที่นางต้องมากำจัดอย่างรวดเร็ว “พระชายาสามารถมองเห็นข้าด้วยอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อตาข้างขวาบอดสนิทและตาข้างซ้ายก็เริ่มเป็นฝ้าขาว มองอะไรไม่แจ่มชัดแต่ท่านกลับเห็นข้าและยังสามารถมีแรงมากถึงขนาดจับมือของข้าเอาไว้อยู่ในขณะนี้ได้ด้วย” จ้าวแห่งพิษถามกลับไป หมอพิษผู้ที่พำนักอยู่หลังเขาหลงเมิ่ง มีนามว่าหวู่ซานซาน ศิษย์เอกจากหุบเขาหมื่นพิษ พำนักอยู่ในกระท่อมหลังเขาหลงเมิ่งมาอย่างช้านานหลังจากออกจากหุบเขาหมื่นพิษ เพื่อหลีกทางให้กับศิษย์พี่ที่ต้องการครองตำแหน่งจ้าวแห่งพิษแทนอาจารย์ที่สิ้นลง นางออกจากหุบเขาหมื่นพิษและร่อนเร่พเนจรจวบจนมาถึงเทือกเขาหลงเมิ่ง เพราะตลอดทางถูกตามไล่ล่าเอาชีวิตจากศิษย์พี่ที่ต้องการให้นางตาย สาเหตุเป็นเพราะศิษย์คนอื่นๆ ไม่ยอมรับการขึ้นครองตำแหน่งของศิษย์พี่ให