All Chapters of ร้อยบุปผาบานพร้อมรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ฟางเจียเอ๋อร์กลับมาที่จวนจวิ้นอ๋องด้วยท่าทางที่โกรธเกรี้ยว เขานำความโมโหทั้งหมดมาลงที่ชายาเอกและอนุทุกคนในจวน จนเฉินกุ้ยเฟยต้องออกมาห้ามปรามเขาจึงยอมสงบลง ยิ่งนึกถึงท่าทีหยิ่งยโสโอหังของฟางเทียนอวี้เขาก็ยิ่งเกลียดชังมันเข้าไส้ เฉินกุ้ยเฟยยื่นมือไปลูบหลังบุตรชายของตนเพื่อให้เขาคลายโทสะลง ก่อนจะเอ่ยปลอบโยน "เจียเอ๋อร์ แม่ได้ยินว่าเจ้าจะไปพาตัวคุณหนูตระกูลเซียวมาเป็นอนุ แต่ฟางเทียนอวี้มาขัดขวางเอาไว้เสียก่อน ช่างเถิด สตรีเพียงนางเดียวเจ้าจะใส่ใจไปทำไมกัน" ฟางเจียเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันมามองมารดาของตนเองทันที "ลูกชอบนางพ่ะย่ะค่ะ แต่ไหนแต่ไรมา สตรีที่ลูกชอบต้องเป็นของลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น" "ได้ยินว่านางเป็นเพียงคุณหนูตกอับ ไม่คู่ควรกับเจ้าหรอก" "คู่ควรหรือไม่ ลูกตัดสินใจเองได้พ่ะย่ะค่ะ หึ!!! ฟางเทียนอวี้ อย่าหวังว่าเจ้าจะแย่งนางไปจากข้าได้ หากข้าไม่ได้ครอบครองนาง ข้าจะทำให้นางหายไปจากโลกนี้เหมือนคู่หมั้นสามคนก่อนหน้านั้นของเจ้า" เฉินกุ้ยเฟยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ฟางเจียเอ๋อร์มีนิสัยเอาแต่ใจตนเองมาแต่ไหนแต่ไร ผู้ใดห้ามปรามก็ไม่ใส่ใจเมื่อครุ่นคิดถึ

คืนนั้นทั้งคืนฟางเทียนอวี้และเซียวเหมยลี่แทบจะไม่ได้นอนพัก คนทั้งสองต่างกอดกระหวัดนัวเนียกันอยู่บนเตียงจนถึงรุ่งสาง ก่อนที่ฟางเทียนอวี้จะกลับจวนไป เขาได้มอบหยกสีเขียวเนื้อดีที่สลักลวดลายเป็นดอกสาลี่ให้แก่นาง อีกทั้งยังบอกนางอีกว่า หากต้องการซื้อจ่ายสิ่งใดในเมืองหวงเฉวียน สามารถนำหยกชิ้นนี้ไปแสดงให้คนขายดูได้ แล้วจวนอ๋องจะเป็นคนจ่ายเงินให้นางเอง เซียวเหมยลี่ยิ้มตาหยี ไม่คาดคิดมาก่อนว่าฟางเทียนอวี้จะมอบหยกชิ้นนี้ให้แก่นางจะว่าไปแล้วเขาก็เป็นสายเปย์เหมือนกันนะเนี่ย!!!เมื่อคิดได้เช่นนั้น เซียวเหมยลี่จึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ใหม่ ก่อนจะออกไปเดินเล่นที่ตลาด เพื่อหาซื้อเครื่องประดับชิ้นใหม่มาสวมใส่เสียหน่อย ฟางเทียนอวี้บอกว่า ที่หวงเฉวียนมีร้านขายเครื่องประดับอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามกับภัตตาคารเป่าหลง วันนี้นางจะไปดูเสียหน่อย เซียวเหมยลี่นั่งรถม้ามุ่งหน้ามาที่ร้านขายเครื่องประดับทันที เมื่อรถม้าหยุดลงนางจึงเดินลงมาจากรถม้า พลางจ้องมองดูร้านเครื่องประดับที่ค่อนข้างใหญ่โตหรูหรา ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปด้านในทันที "เชิญแม่นาง วันนี้มีเครื่องประดับมาใหม่นะขอรับ" เถ้าแก่ร้านเดินเข้ามาต้อนรับน

"เหมยลี่อย่านะ!!!" "ปล่อยข้าอิงเย่ว์ ข้าจะสั่งสอนสตรีนางนี้ให้หลาบจำ มันจะได้ไม่กล้ามาหาเรื่องข้าอีก!!!" อิงเย่ว์พยายามฉุดรั้งเซียวเหมยลี่ไม่ให้มีเรื่องกับไป๋ห่าวเจีย แต่ทว่ากลับรั้งไม่อยู่ ยามนี้เซียวเหมยลี่โมโหแล้ว นางจึงยกเท้าเตะไป๋ห่าวเจียไปหลายครั้งโดยไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้น "ฮือออ ข้าจะแจ้งทางการว่าเจ้าทำร้ายข้า!!!" "ได้ยินว่าผู้ใดจะแจ้งทางการหรือ?" อยู่ ๆ ก็มีเสียงของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมา ทำให้ทุกคนในภัตตาคารเป่าหลงต้องหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นฟางเทียนอวี้นั่นเอง ที่กำลังก้าวเดินเข้ามา ยามนี้เขาสวมชุดสีดำทั้งชุด ขับให้ใบหน้าหล่อเหลาดูเย็นชาน่าค้นหา เซียวเหมยลี่คล้ายตกอยู่ในห้วงฝัน ราวกับนางได้เห็นภาพเซียนสวรรค์ลงมาเที่ยวเล่นบนดินแดนมนุษย์อย่างไรอย่างนั้น หล่อทะลวงใจจริง ๆ ข้ายอมรับแล้วว่าท่านน่ะหล่อมากฟางเทียนอวี้!!! "ฮืออ ท่านอ๋อง ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ" ไป๋ห่าวเจียพยายามกระเสือกกระสนลุกขึ้นไปหาฟางเทียนอวี้ ใบหน้าสวยยามนี้มีหยาดน้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า นางแสร้งทำเป็นอ่อนแอเจ็บปวดให้มากที่สุดเพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากฟางเทียนอวี้ แต่ทว่าฟางเทียนอวี้กลับเบี่ยงกายหลบจนไป๋ห่า

ไป๋ฮองเฮาที่ได้ยินคำบอกเล่าจากปากของเจินหมัวหมัวก็ขุ่นเคืองไม่น้อย รู้สึกไม่ชอบใจเซียวเหมยลี่มากกว่าเดิมเป็นหลายเท่าตัว แต่ไม่อาจแสดงท่าทางอันใดออกมานอกหน้าได้มากนัก เพราะอย่างไรเสีย ฟางเทียนอวี้ก็เป็นน้องชายคนสำคัญที่ฟางเจิ้งหลงรักมากที่สุด ด้านไป๋ห่าวเจียนั้น นางเก็บสะสมความคั่งแค้นเอาไว้ในใจ นางหลงรักฟางเทียนอวี้มานานแต่กลับถูกสตรีอื่นฉกฉวยเขาไปต่อหน้าต่อตา นางย่อมยอมไม่ได้อยู่แล้วเมื่อคิดได้เช่นนั้น ความคิดชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นมาในความคิดของไป๋ห่าวเจียในทันที หากเซียวเหมยลี่หายไปจากโลกนี้ แน่นอนว่าตำแหน่งพระชายาชินอ๋องย่อมต้องตกเป็นของนางเพียงผู้เดียวไป๋ห่าวเจียยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบขนมกุ้ยฮวาขึ้นมากินคำหนึ่ง แล้วจึงหันไปเอ่ยกับสาวใช้คนสนิท "เจ้าจงส่งข่าวไปบอก หยางซ่ง ว่าข้ามีงานให้เขาทำ" "เอ่อ จะดีหรือเจ้าคะคุณหนู" "หุบปาก!!! ข้าสั่งให้เจ้าไปทำสิ่งใดก็จงไปทำ!!!" "เจ้าค่ะ" สาวใช้น้อยลนลานรีบไปทำตามคำสั่งทันทีด้วยความหวาดกลัว ไป๋ห่าวเจียยกถ้วยชาขึ้นมาดื่มก่อนจะครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง หยางซ่งเป็นนักฆ่าที่ท่านพ่อส่งมาคอยรับใช้นาง ในยามนั้นเกิดสงครามบ้านเมืองวุ่นวาย หยางซ่งคอ

เซียวเหมยลี่ใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง แต่ทว่านางยังคงพยายามสงบสติอารมณ์และตั้งสติเอาไว้ ไม่ให้ตนเองลนลานจนขาดความยั้งคิดที่จะรับมือ "พี่ชาย ท่านกับข้าไม่เคยรู้จักกัน เหตุใดจึงต้องทำรุนแรงเช่นนี้ด้วยเล่า" เซียวเหมยลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอน หยางซ่งที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงเหอะในลำคอคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ "เจ้ากับข้าเราไม่เคยมีความแค้นต่อกัน แต่เจ้าทำให้นายของข้าไม่มีความสุข เช่นนั้นข้าจึงจะส่งเจ้าไปปรโลก เพื่อมิให้คอยขัดหูขัดตาเจ้านายของข้า" เซียวเหมยลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้ว่าไม้อ่อนย่อมไม่ได้ผล นางจึงไม่เอ่ยสิ่งใดอีก ทำได้เพียงยอมไปกับหยางซ่งอย่างปฏิเสธไม่ได้ หยางซ่งเหลียวมองซ้ายขวา เขาพาเซียวเหมยลี่มาที่รถม้าซึ่งเตรียมเอาไว้ ก่อนจะโยนนางเข้าไปในรถม้าอย่างไม่ออมมือเลยสักนิด เซียวเหมยลี่ถึงกับซู้ดปากด้วยความเจ็บปวด หยางซ่งใช้ผ้ามามัดมือมัดเท้าของนางเอาไว้ อีกทั้งยังใช้ผ้าอุดปากนางมิให้ส่งเสียงอีกด้วย เซียวเหมยลี่เริ่มลนลานอย่างห้ามไม่อยู่ ผู้ใดกันที่เป็นคนส่งคนมาสังหารนาง ฟางเจียเอ๋อร์หรือ? เขาจะอำมหิตถึงขนาดส่งคนมาสังหารนางกลางเมืองหลวงเชียวหรือ? เซียวเหมยลี่ส่ายหน้าไปมาเพื่