All Chapters of ร้อยบุปผาบานพร้อมรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ฟางเทียนอวี้แทรกกายเข้ามาที่หว่างขาสวยของนาง ก่อนจะจับท่อนเนื้อท่อนเอ็นของตนเองถูไถไปตามซอกหลืบสวาทของนางอย่างหยอกเย้า เซียวเหมยลี่รู้สึกอยากเสียจนแทบทนไม่ไหว ยิ่งถูกเขายั่วเย้าอารมณ์เช่นนี้สติของนางก็แทบจะกระเจิดกระเจิง "อ๊าาา ยัดเข้ามาเลยเพคะ อื้ออ!!!" "หึ!!! ทนไม่ไหวแล้วสิท่า!!!" เมื่อนางร้องขอคนหล่อเช่นเขาย่อมต้องตอบสนอง ฟางเทียนอวี้ไม่รอช้าเขาบดเบียดท่อนเอ็นลำมังกรเข้าไปในรูสวยของนางทันที เซียวเหมยลี่เบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ร่างนี้ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ทำให้ยามที่ลำแท่งแก่นกายของเขาบดเบียดเข้ามา โลหิตสีแดงจึงไหลซึมออกมาไม่น้อย "อูยย เจ็บเพคะ!!!" "อดทนไว้ ซี้ดดด!!!""อ๊าาา!!!" ฟางเทียนอวี้ตัดสินใจบดเบียดท่อนเนื้อท่อนเอ็นของเขาเข้าไปจนมิดลำ เซียวเหมยลี่สะดุ้งเฮือก พยายามผลักเขาออก แต่ฟางเทียนอวี้กลับกดแขนทั้งสองข้างของนางเอาไว้กับเตียง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจูบนางอย่างดุดัน เขาสอดแทรกลิ้นอุ่นร้อนเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นชื้นแฉะของนางอย่างเอาแต่ใจ ในขณะที่สะโพกสอบก็เริ่มเร่งจังหวะให้ถี่ระรัวมากยิ่งขึ้น จากความเจ็บก่อนหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน ยามนี้เซียวเหมยลี่เริ่มผ่อนคล

ยามนี้ภายในจวนถูกรื้อค้นกระจัดกระจาย ข้าวของบางส่วนหายไปเกือบหมด บิดาของนางถูกซ้อมจนปางตาย ส่วนมารดาของนางและอิงเย่ว์กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ที่มุมห้องด้วยความหวาดกลัว"ท่านพ่อท่านแม่ อิงเย่ว์เกิดสิ่งใดขึ้น!!!"เซียวเหมยลี่รีบวิ่งเข้าไปหามารดาของตนเองและอิงเย่ว์ทันที อิงเย่ว์รีบโผเข้าไปกอดเซียวเหมยลี่ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ละล่ำละลัก "เหมยลี่ ข้ากลัวยิ่งนัก พวกมันมาทวงหนี้ท่านลุง ฮือ!!!"เมื่อได้ยินเช่นนั้นเซียวเหมยลี่ก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที "ทวงหนี้ หมายความว่าเช่นไร?" "ก็พ่อของเจ้าน่ะสิ ไปติดหนี้ในบ่อนพนันแล้วกู้เงินจากท่านอ๋องมาจ่าย แต่ไม่มีปัญญาใช้คืน แล้วมาหลอกพวกเราว่าเซ็นค้ำให้สหายสนิท เขาโกหกทั้งเพ!!!" เซียวเหมยลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันขวับไปมองบิดาของตนเองทันที ยามนี้ท่านพ่อบาดเจ็บจนแทบลุกไม่ขึ้น แม้จะโมโหมากเพียงใดแต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคาดคั้นเอาความกับคนเจ็บ "ไปตามหมอสิ!!! บ่าวไพร่หายหัวไปที่ใดหมด!!!" เซียวเหมยลี่หันไปสั่งการบ่าวรับใช้ในเรือนทันที ไม่นานนักก็มีท่านหมอมาตรวจดูอาการ ท่านพ่อของนางต้องพักฟื้นร่วมเดือนเนื่องจากบาดเจ็บไม่น้อย เซียวเหมยลี่พยายามปลอบมารดาและอิงเ

ฟางเทียนอวี้พาเซียวเหมยลี่มาที่จวนอ๋องของตนเอง โดยไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาของผู้คนเลยแม้แต่น้อย เขาสั่งให้สาวใช้พาเซียวเหมยลี่ไปอาบน้ำและนำอาภรณ์ตัวใหม่มาผลัดเปลี่ยนให้นาง หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฟางเทียนอวี้จึงช่วยทำแผลให้เซียวเหมยลี่ บาดแผลที่มือเกิดจากการที่นางวิ่งเข้าไปจับบานประตูทางเข้าของสำนักร้อยบุปผา ทำให้เปลวไฟ ไหม้ลามมาที่มือของนางจนเกิดเป็นรอยแผลวงกว้าง ยามนี้เซียวเหมยลี่ไม่ได้สนใจความเจ็บปวดจากบาดแผลเลยแม้แต่น้อย ในใจของนางอยู่ไม่สุข รู้สึกสงสารมารดาจับใจ แม้จะได้อยู่ด้วยกันไม่นานเท่าใดนัก แต่ความผูกพันนั้นแน่นอนว่าย่อมมี ที่ผ่านมาแม้มารดาจะชอบดุนางไปเสียหน่อย แต่นางรับรู้ได้ถึงความรักที่มอบให้นางอย่างแท้จริง เซียวเหมยลี่หลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างช้า ๆ หยดแล้วหยดเล่า ฟางเทียนอวี้เมื่อทำแผลให้นางเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดให้นางรู้สึกรำคาญใจเลยแม้แต่น้อย ผ่านไปเนิ่นนานกลับเป็นเซียวเหมยลี่ที่เป็นคนเอ่ยกับเขาขึ้นมาเสียก่อน "ท่านพ่อของหม่อมฉันติดหนี้จวิ้นอ๋องร่วมสามแสนตำลึง ยังไม่รวมทองคำและของมีค่าอื่น ๆ ที่ท่านพ่อไปหยิบยืมมาเล่นการพนัน" "ข้าร

อิงเย่ว์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก นางจับมือเซียวเหมยลี่เอาไว้แน่น พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "เหมยลี่ นี่มันเรื่องอันใดกัน เหตุใดคนผู้นี้จึงบอกว่าจะแต่งเจ้าไปเป็นอนุเล่า!!!" เซียวเหมยลี่กุมมือของอิงเย่ว์เอาไว้แน่น ก่อนจะเอ่ยตอบ "คนที่ท่านพ่อไปติดหนี้ก็คือเขา จวิ้นอ๋องฟางเจียเอ๋อร์ พระอนุชาของฝ่าบาท" "ว่าอย่างไรนะ!" อิงเย่ว์ตื่นตระหนกลนลานจนทำสิ่งใดไม่ถูก นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องราวจะเกี่ยวพันถึงราชวงศ์เช่นนี้ อีกทั้งยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าคนในราชวงศ์จะกล้ารังแกประชาชนถึงขนาดปล่อยกู้และเปิดโรงพนันหวงเฉวียนช่างเป็นเมืองที่น่ากลัวยิ่งนัก!!! ฟางเจียเอ๋อร์ปรายตามองอิงเย่ว์คราหนึ่ง ก่อนจะหันมามองเซียวเหมยลี่ด้วยแววตาราวกับผู้ชนะ การที่สำนักร้อยบุปผาต้องถูกไฟไหม้วอดวายแท้จริงก็เป็นฝีมือของเขาเอง คนอย่างเขาหากต้องการสิ่งใดย่อมต้องได้ หากคนผู้นั้นคิดต่อต้านไม่ยอมศิโรราบเขาจะหาทางตัดทอนกำลังของมันอย่างไร้ความปรานี ไม่เว้นหน้าไหนทั้งสิ้น!!! "ว่าอย่างไร แม่นางเซียว ยามนี้ข้านำเกี้ยวเจ้าสาวมารอรับเจ้าที่หน้าจวนแล้ว ไม่ต้องมากพิธี รีบตามข้าไปเถิด

ท้ายที่สุดฟางเจียเอ๋อร์ก็ยอมจากไปทั้งที่ไม่เต็มใจเท่าใดนัก ฟางเทียนอวี้หันมามองเซียวเหมยลี่ที่ยามนี้กำลังปลอบโยนอิงเย่ว์ซึ่งกำลังหวาดกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ เซียวเหมยลี่หันมามองฟางเทียนอวี้เช่นกัน ก่อนจะยิ้มให้เขา "ขอบพระทัยท่านอ๋องมากเพคะ" "เป็นหน้าที่ของคนหล่ออยู่แล้ว" เซียวเหมยลี่ไม่ได้เอ่ยทักท้วงเขา ยามนี้เขาอยากจะหลงตนเองเช่นไรก็ช่างเขาเถิด "ข้าว่าเจ้าพานางไปพักก่อนเถิด นางอาการไม่สู้ดี ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าต้องออกมาเจรจาให้รู้เรื่อง" "เอ๋" "อย่าให้ข้าพูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง" เซียวเหมยลี่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด นางพาอิงเย่ว์มาส่งที่เรือนนอน ก่อนจะปลอบประโลมนางอยู่พักใหญ่จนนางคลายความหวาดกลัวลงไปได้ "ไม่เป็นอันใดแล้วนะอิงเย่ว์" "เหมยลี่ ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า" "เรื่องอันใดหรือ?" "เอ่อ เจ้าเป็นภรรยาของท่านอ๋องจริงหรือ?" คำถามนี้ของอิงเย่ว์ทำให้เซียวเหมยลี่ชะงักไปเล็กน้อย นางจ้องมองอิงเย่ว์ก่อนจะเอ่ยตอบ "เจ้าพักก่อนเถิด เรื่องมันยาว เอาไว้ข้าไปพบท่านอ๋องก่อนแล้วข้าจะกลับมาเล่าให้เจ้าฟังนะ" "อืม" อิงเย่ว์ยิ้มให้เซียวเหมยลี่คราหนึ่ง ก่อนจะเอนกายลงนอน เมื่อเห็นว่า