Semua Bab ร้อยบุปผาบานพร้อมรัก: Bab 1 - Bab 10

เมืองหลวงหวงเฉวียนรัชศกเจิ้งหลงปีที่สิบ"หลีกทาง ท่านอ๋องมาถึงแล้ว!!!"เสียงกีบเท้าม้าที่ย่ำลงบนพื้นดินดังสนั่นกึกก้องไปทั่วทั้งปฐพี กอปรกับเสียงออกคำสั่งให้หลีกทางของเหล่าองครักษ์ทำให้เหล่าชาวบ้านที่กำลังเดินสัญจรไปมาบนถนนต้องรีบหลบเข้าข้างทาง พลางมองดูขบวนทหารร่วมแสนนายที่กำลังเดินทางเข้าประตูเมืองหลวง บนอาชาสีขาวมีบุรุษผู้หนึ่งรูปร่างกำยำ ใบหน้าของเขาคมคายหล่อเหลา ดวงตาเย็นชาราวหิมะแรกของเหมันต์ฤดู จมูกโด่งคมเป็นสัน ริมฝีปากหนาใหญ่ องคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าของเขาช่างหล่อเหลาเสียจนสตรีทั้งเมืองหลวงเฝ้าใฝ่ฝันคะนึงหาเขาคือ ชินอ๋องฟางเทียนอวี้ น้องชายร่วมมารดาของฮ่องเต้ฟางเจิ้งหลง ผู้นำทัพกองกำลังทหารนับแสนนาย บุกโจมตีเหล่ากบฏและศัตรูจนแตกพ่ายและยอมศิโรราบ "โอ๊ย ท่านอ๋องช่างรูปงามยิ่งนัก!!!" "ดูเรือนร่างกำยำนั่นสิ ข้าอยากจะโผเข้าไปกอดเสียเหลือเกิน" "ให้ตายเถิด!!! ข้าอยากจะเป็นสตรีของท่านอ๋องจนจะบ้าตายอยู่แล้ว!!!" เสียงชื่นชมของเหล่าสตรีน้อยใหญ่ดังเซ็งแซ่ขึ้นมาเป็นระยะตลอดทางที่ฟางเทียนอวี้ควบม้าผ่าน เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใดใดออกมา แต่กลับเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง พลางครุ่นคิดในใจ แน

สองวันต่อมา ปากของเซียวเหมยลี่ก็กลับมาเป็นปกติ ยามนี้นางกำลังผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เพื่อเตรียมไปช่วยงานท่านพ่อท่านแม่ที่สำนักร้อยบุปผา ก่อนหน้าที่จะข้ามมาโลกอดีต นางมีหลายสิ่งที่ขาดหายไป ชาติที่แล้วนางไม่มีพ่อแม่ ต้องอยู่กับน้าสาวที่คอยกดขี่ข่มเหง ต้องอดมื้อกินมื้อ มีชีวิตที่ไม่ดีมากนัก แต่เมื่อมาอยู่ในยุคสมัยนี้ นางมีท่านพ่อท่านแม่ที่รักนางมาก มีครอบครัวที่ดี มีทุกสิ่งที่นางไม่มี แม้จะต้องปรับตัวมากกว่าแต่ก่อน แต่นางก็รู้สึกว่าการมีชีวิตเช่นนี้เป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย "คุณหนูเจ้าคะ นายท่านบอกว่า หากคุณหนูแต่งกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ให้ไปที่สำนักร้อยบุปผาเลยนะเจ้าคะ" "รู้แล้ว" เซียวเหมยลี่หยิบร่มคันหนึ่งออกมากาง ก่อนจะเดินตรงไปที่รถม้าที่จอดรอเอาไว้ นางก้าวเดินขึ้นรถม้าอย่างไม่รีบไม่ร้อน คนขับรถม้าที่เห็นว่าเซียวเหมยลี่ขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ก็รีบออกเดินทางไปยังสำนักร้อยบุปผาในทันที เซียวเหมยลี่เคยสงสัยว่าเหตุใดท่านพ่อและท่านแม่จึงตั้งชื่อกิจการว่าสำนักร้อยบุปผา นางจึงไปถามอิงเย่ว์ ก็ได้คำตอบว่า เพราะสำนักร้อยบุปผานอกจากจะสามารถปัดเป่าสิ่งอัปมงคลจากร่างกายของคนเราได้แล้ว ยังมีสมุนไพรชั้น

ด้านเซียวเหมยลี่นั้นก็กำลังนั่งแทะเมล็ดแตงโมด้วยความเบื่อหน่าย หลังจากที่ทำพิธีให้ลูกค้าก่อนหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็มานั่งเล่นกับอิงเย่ว์ที่โต๊ะรับแขกชั้นล่างของสำนักร้อยบุปผา"เหมยลี่ อีกเดี๋ยวจะมีลูกค้าอีกหนึ่งคนนะ เจ้าต้องต้อนรับดีดีเล่า ได้ยินว่าเป็นถึงเชื้อพระวงศ์เชียวนะ ชื่อว่าชินอ๋องฟางเทียนอวี้" อิงเย่ว์ที่กำลังถือจานใส่ขนมมาวางบนโต๊ะ เอ่ยกับเซียวเหมยลี่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เซียวเหมยลี่ยื่นมือไปหยิบขนมในจานมาเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ "ข้าจำสิ่งใดไม่ได้ เจ้าให้ท่านแม่ข้าทำแทนเถิด ข้ากลัวว่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้นมาได้" "ได้อย่างไรกัน ยามนี้ท่านป้ากลับจวนไปแล้ว คนที่ทำพิธีนี้ได้ก็มีเพียงเจ้าที่เป็นสตรีคนเดียวในตระกูลเซียว เจ้าต้องตั้งใจนะเหมยลี่" เซียวเหมยลี่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย บัดซบจริง ๆ!!! เกิดใหม่ทั้งที จะให้เกิดในร่างคนดีดีไม่ได้หรือไรกัน!!! "เหมยลี่" "รู้แล้วน่า อย่าบ่นเยอะได้หรือไม่" "โอ๊ะ น่าจะมาถึงแล้ว"ไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้าม้าที่ด้านหน้าสำนักร้อยบุปผา อิงเย่ว์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินออกไปต้อนรับแขกทันที เซียวเหมยลี่ไม่ได้สนใจสิ่งใดมาก

เช้าวันต่อมา ผู้คนต่างโจษจันกันสนุกปาก เมื่อเห็นว่าที่ด้านหน้าสำนักร้อยบุปผายามนี้มีทหารประจำการอย่างเข้มงวด หน้าสำนักถูกปิดประตูแน่นหนา มีป้ายเขียนเอาไว้ว่าปิดทำการชั่วคราว ผู้คนต่างเล่าลือกันว่า เมื่อวานนี้มีเชื้อพระวงศ์มาที่สำนักร้อยบุปผา แล้วคนในสำนักร้อยบุปผาคงทำสิ่งใดล่วงเกินเชื้อพระวงศ์เข้า จึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น มีทั้งคนเสียดายและคนที่สมน้ำหน้าปะปนกันไปด้านในสำนักร้อยบุปผายามนี้ ฟางเทียนอวี้ที่ใบหน้ามีแต่ผดผื่นแดงขึ้นเต็มไปหมด กำลังจ้องมองเซียวเหมยลี่อย่างดุดัน "ท่านอ๋องขออภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ บุตรสาวกระหม่อมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินพระองค์เลยแม้แต่น้อย!!!" "ไม่ตั้งใจหรือ เจ้าแหกตาดูหน้าข้าสิ!!!" "ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย!!! เซียวเหมยลี่รีบร้องขอความเมตตาจากท่านอ๋องเร็วเข้า!!!" ฟางเทียนอวี้หรี่ตามองเซียวเหมยลี่คราหนึ่งก่อนจะครุ่นคิดในใจ ชื่อนางก็เพราะดีแต่สกปรกไปเสียหน่อยแล้วยังทำให้หน้าเขาเป็นเช่นนี้อีกด้วย!!!เซียวเหมยลี่ที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าในยามนี้กำลังถูกมารดาของนางถลึงตาใส่อย่างดุดัน โทษฐานที่นางทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควร แทนที่นางจะถามอิงเย่ว์ในสิ่งที่ไม่รู้ แต่กลับจัดก

เช้าวันต่อมาเซียวเหมยลี่ยังคงทำหน้าที่เหมือนเช่นเคย เพียงแต่วันนี้นางกับฟางเทียนอวี้มีท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด เซียวเหมยลี่เหลือบมองหว่างขาของฟางเทียนอวี้เป็นระยะ ในขณะที่ฟางเทียนอวี้ก็เหลือบมองริมฝีปากของเซียวเหมยลี่เช่นเดียวกัน "เอ่อ ผื่นแดงลดลงเร็วมากเพคะ หม่อมฉันคิดว่าน่าจะไม่ถึงสิบวันคงจะหายดีแล้ว" "อืม" "เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อนนะเพคะ" เซียวเหมยลี่เอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนของตนทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าพ่อบ้านโจวนำแตงกวามามอบให้นางหนึ่งตะกร้าใหญ่ บอกว่าแตงนี้มีรสชาติหวานกินกับสิ่งใดก็อร่อย เซียวเหมยลี่เอ่ยขอบคุณพ่อบ้านโจว ก่อนจะหยิบแตงกวาผลใหญ่ขึ้นมาดู ขนาดเท่ากับท่อนเอ็นลำมังกรของฟางเทียนอวี้เลย เมื่อดึงสติกลับมาได้เซียวเหมยลี่ก็ยกมือขึ้นทาบอกตนเองก่อนจะอุทานในใจ ตายแล้ว!!! ภาพเมื่อคืนยังติดตาข้าไม่หายเลย เพราะวันนี้ไม่มีสิ่งใดให้ต้องทำมากนัก เซียวเหมยลี่จึงขออนุญาตฟางเทียนอวี้กลับจวนตระกูลเซียว ฟางเทียนอวี้พยักหน้าเล็กน้อย เซียวเหมยลี่ที่เห็นเช่นนั้นจึงเดินทางกลับจวนตระกูลเซียวทันที ระหว่างทางนางแวะซื้อขนมติดไม้ติดมือไปฝากอิงเย่ว์ด้วย ในขณะที่ก