All Chapters of Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Chapter 101 - Chapter 110

Kinabukasan, hindi ko maiwasang mapansin na may kakaiba sa kilos ng mga tao sa paligid namin. Karaniwan ay may kaswal na halakhakan ang mga bantay tuwing umaga, ngunit ngayon ay tila naglaho ang ganoong gawi. Tahimik ang paligid, at kahit ang kaluskos ng mga dahon na tinatangay ng hangin ay mas malinaw kong naririnig. Para bang may pinipilit itago ang lahat, at ang katahimikan ay hindi dulot ng kapayapaan kundi ng pagkakabahala. Si Leo, na dati ay mas lalong naging seryoso. Wala na ang mga mapang-asar niyang biro tungkol sa pagiging palaalaga ko kay Lillyna. Sa halip, mabilis ang kanyang mga hakbang at palaging nakakunot ang noo. Kapag napapatingin siya sa akin, may bahagyang pag-aalala sa kanyang mga mata, ngunit agad niya iyong tinatakpan ng matigas na anyo. Maging ang ibang mga tauhan na nakatalaga sa paligid ay halatang may tinatagong tensyon. Sa bawat paglabas ko ng bahay, napapansin ko ang kanilang mga tingin na palaging nakabantay, hindi lamang sa paligid kundi pati na rin

Tahimik ang buong bahay, at ang tanging ingay lamang ay ang mahinang ugong ng bentilador sa kisame at ang tuluy-tuloy na hinga ni Lillyna habang mahimbing na natutulog. Naisip kong uminom ng tubig kaya bumangon ako, dahan-dahang lumabas ng silid, at maingat na isinara ang pinto. Habang pababa ako ng hagdan, napansin kong may mahihinang tinig mula sa may veranda. Akala ko noong una’y mga aso lang ng kapitbahay, pero nang mas lumapit ako, malinaw kong narinig ang dalawang pamilyar na boses. “Hindi ba’t sinabi na nating walang makakalapit dito?” mahinang bulalas ng isang bantay na parang balisa. Sumagot ang isa, mababa ang tinig at parang nagdadalawang-isip kung dapat bang magsalita. “Oo, pero paano nakalusot? Hindi pwedeng walang nagbigay ng impormasyon. Parang alam nila ang iskedyul natin, pati ang kahinaan ng guard post kagabi.” Napahinto ako sa pagbaba ng hagdan. Mariin kong hinawakan ang railings, pinipigilan ang sarili na humakbang palapit at baka mahalata nila. Tumibok nang ma

Lumabas kami sa kubo na nilalakad nang patagong pag-akyat sa bakuran. Mabagal ang pag-ikot ng mundo ko sa bawat hakbang, ngunit lahat ng kilos ay parang naka-slow motion. Ang pag-iling ng damo sa ilalim ng lampara, ang liwanag ng buwan na humahati sa mga dahon, ang amoy ng lupa pagkatapos ng putok. Habang tumatawid kami sa maling taniman at pumapasok sa masikip na korte, pinuna kong parang may nagmamasid na mata mula sa dilim. Nagpapabilis ako ng bahagya ng lakad, at ramdam kong tumitibok nang malakas ang puso ko. Sa paglipas ng mga minuto, unti-unti namin naiiwan ang lugar ng kubo at pumapasok sa makitid na daan na pilit hinahawakan ng mga poste ng ilaw, ang shortcut. Ang puso ko ay abala sa pagbabasa ng mukha ng sinumang dadaan sa amin. Nagtiyaga ako, nagmamasid, nagtatala kahit na hindi nakasulat. Nais kong magkaroon ng ebidensya, kahit sa larangan ng aking sariling damdamin. Nang makarating kami sa kanto malapit sa bahay ni Mayor, nakita ko ang munting liwanag ng bahay. May mg

"Kaya ba, ganoon na lamang ang uncle ni Atticus?" mahina kong tanong, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Para bang ang bawat salita ay may dalang sagot na ayaw kong marinig ngunit kailangan kong malaman. Muling bumuntong-hininga si Mayor, mabigat at puno ng alalahanin. Umayos siya ng upo, inilapag ang magkabila niyang siko sa mesa, at tinitigan ako nang diretso. Hindi niya tinatanggal ang tingin niya, para bang sinusukat niya ang tapang ko bago niya ilatag ang lahat ng katotohanan. “Precisely,” sagot niya sa mababang tinig, malinaw at walang pag-aalinlangan. “The moment Poseidon steps down from his throne, ang unang tatayo para angkinin ito ay walang iba kundi ang sariling tiyuhin niya. At kung mangyayari iyon, Mrs. Koznetsov, hindi lang siya ang malalagay sa panganib, pati na rin kayo ng anak ninyo. That man has been waiting for years. Palagi siyang nasa likod, nagmamasid, naghihintay ng kahinaan. At ngayong nararamdaman niyang bumibitaw na ang pamangkin niya, he will no

"We can't contact your husband. Kahit si Athena ay hindi rin. Pinilit naming alamin ang kalagayan niya, pero hanggang nga........" Nabaling sa akin ang kanyang mga mata, puno ng lungkot at bigat ng responsibilidad. Subalit sa mismong sandaling iyon, tila nag-iba ang mundo ko. Parang may malamig na tubig na bumuhos sa buo kong katawan. Tila nagiging malabo ang paligid. Unti-unting humina ang pandinig ko, at ang boses ni Mayor ay para na lamang alingawngaw sa loob ng isang hungkag na silid. Hindi ko na marinig nang malinaw ang mga susunod niyang salita, para bang lahat ng tunog ay naghalo-halo at naging ugong na nagpapabigat sa aking ulo. Parang lumiliit ang sala, lumalabo ang liwanag ng mga ilaw, at bawat segundo ay parang nagtatagal. Pumikit ako ng mariin, subalit imbes na mawala ang lahat, lalo lamang akong binalot ng pagkahilo. Ang mga kamay kong nakapatong sa hita ay nagsimulang manginig. Ramdam ko ang malamig na pawis na unti-unting dumadaloy sa aking batok pababa sa likod.