Semua Bab คุณหนูตัวปลอมขอลาก่อนนะคะ: Bab 1 - Bab 10

คนในบ้านต่างเข้าใจว่าพ่อแม่ซ่งรักเซียนอวี่ไม่ต่างจากลูกในไส้ของตัวเอง เรื่องนั้นเซียนอวี่อยากให้มันเป็นแบบนั้นต่อไป เธอต้องการใช้เวลาอันน้อยนิดก่อนจะมีจดหมายส่งมาถึงบ้านกอบโกยของจากบ้านนี้ให้ได้มากที่สุด แม้ว่าจะเกลียดจะแค้นคนตระกูลนี้มากแค่ไหน แต่เธอก็ต้องทนอย่างตอนนี้ที่เธอต้องลงมานั่งหันหน้าเข้ากับทุกคนในครอบครัว อาหารเช้าแสนอร่อยวางลงบนหน้าสมาชิกในบ้านทีละคน กลิ่นหอมของอาหารโชยเข้าจมูกกระตุ้นความหิวของเธอได้เป็นอย่างดีนานมากแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้กินอะไรดี ๆ แบบนี้ ชีวิตที่แสนจะสุขสบายของเธอหายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ใช่...เพราะเธอมันตัวปลอมเพราะอย่างนั้นตัวปลอมอย่างเธอขอเสพสุขให้เต็มที่ก่อนก็แล้วกัน เซียนอวี่ไม่สนใจใครอีก เมื่อพ่อซ่งเริ่มตักอาหารเข้าปาก เธอจึงเริ่มจัดการอาหารของตัวเองทันที ไม่สนใจสายตาแปลกใจของคนในบ้าน ว่าทำไมวันนี้คุณหนูเซียนอวี่ที่สุดแสนจะกินยากถึงได้กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยขนาดนี้แต่ก็ได้แค่สงสัย ไม่มีใครกล้าถามออกไปอยู่ดี หนิงหนิงที่อยากจะพูดกับพี่สาวสักคำก็จำต้องเก็บปากไป เพราะอีกคนกินอาหารเช้าแบบไม่สนใจคนบนโต๊ะอาหารเลยสักนิด ก้มหน้าก้มตากินจน

ทุกคนรู้จักการสาวมั้ย สาวที่หมายถึงสาวเอาของมาไว้กับตัวเองน่ะ ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์นั้นอยู่ แน่นอนว่าการรับของนั่นของนี่แบบไม่ปฏิเสธเลยมันผิดวิสัยของซ่งเซียนอวี่ คุณหนูแห่งตระกูลซ่ง แต่แล้วอย่างไรล่ะ เธอไม่สนหน้าตาแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าใครจะหยิบยื่นอะไรมาให้ เซียนอวี่ก็รับเอาไว้หมดทุกอย่างแต่โดยดี สร้างความแปลกใจให้คนในบ้านไม่น้อยเลย“พี่คะ วันนี้ฉันมีเรียนมารยาท พี่จะออกไปข้างนอกหรอคะ งืม...อดไปด้วยเลยค่ะ” หลังจากกลับเข้าตระกูลซ่งมาได้หลายวัน ซ่งหนิงหนิงก็กล้าพูดกล้าจามากขึ้น แถมเซียนอวี่ยังไม่ได้ทำตัวห่างเหินหรือจองหองใส่เหมือนชีวิตก่อน สาวน้อยเลยกล้าที่จะตีสนิทกับพี่สาวต่างสายเลือดคนนี้เร็วขึ้นจนน่าตกใจ“ใช่ วันนี้เพื่อน ๆ ชวนออกไปเดินเที่ยวในเมืองน่ะ เธอก็ตั้งใจเรียนให้จบแล้วกันนะ จะได้ออกไปไหนมาไหนได้เร็ว ๆ” แม้ในใจเธอจะชิงชังคนตรงหน้าแค่ไหน แต่ฉากหน้าเธอก็ต้องแสร้งพูดดีด้วย เพื่อความสงบสุขและความสุขสบายในอนาคตอันใกล้นี้“นั่นสินะคะ ถ้าฉันไม่ถูกเอาตัวไปตั้งแต่คลอดก็คงดี คงไม่ต้องมาฝึกมารยาททั้งที่โตขนาดนี้แล้ว พี่โชคดีมากจริง ๆ ที่ได้การเรียนการสอนดี ๆ แบบนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก

หลังจากซื้อของวันนั้น ในที่สุดเวลาก็ผ่านมาจนถึงวันที่ทุกครอบครัวต้องร่ำไห้ หลายครอบครัวออกมาส่งลูกหลานของตัวเองไปต่างที่ต่างทาง แต่ก็มีหลายครอบครัวที่มีท่าทางเมินเฉยแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็คือคนบ้านซ่ง หลังจากซื้อของจนพอใจ แถมยังไปขอเอาเงินจากคุณนายซ่งมาได้หลายพันหยวน เซียนอวี่ก็รีบขนย้ายของออกไปจากบ้านทันที ไม่ใช่เธอย้ายตัวเองออก แต่เป็นการย้ายเพียงแค่ของที่ต้องการจะเอาไปเพราะหลังจากที่เธอย้ายของมีค่าทั้งหลายออกไปฝากไว้ที่ไปรษณีย์ จดหมายจากทางการก็ส่งตรงมาที่บ้านซ่งในทันที หัวข้อคือการส่งตัวทายาทในบ้านให้ไปเป็นเยาวชนที่ชนบทห่างไกลแต่บ้านซ่งได้ส่งรายชื่อไปแล้วว่าจะให้ใครไป พวกเขาได้แต่แปลกใจว่าทำไมถึงมีจดหมายส่งมาซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะได้อ่านจดหมายแนบอีกฉบับที่แนบมาด้านหลังเนื้อความในจดหมายแนบนั้นมีอยู่ว่า ทางการรับรู้เรื่องการรับเลี้ยงซ่งเซียนอวี่ของตระกูลซ่งแล้ว ท่านผู้น้ำต้องการให้ทุกครอบครัวส่งทายาทของตนเองไป ดังนั้นครอบครัวซ่งจำเป็นต้องส่งทายาทที่แท้จริงของตนเองไป ไม่ใช่เด็กที่รับมาเลี้ยงตามที่ส่งรายชื่อมามือไม้ของสามพ่อแม่ลูกอ่อนไปหมด ส่วนคนที่ถึงกับล้มพับไปกับพื้นก็จะเ

อย่างที่เธอบอก หลังจากมาถึงที่หมู่บ้าน ทุกคนก็จะได้ทำงานทันที ไม่มีข้อยกเว้นให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น หลาย ๆ คนไม่ทันระวังตัว พวกเขาคิดว่าชาวบ้านจะให้ปรับตัวก่อนสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ให้คนสิบยี่สิบคนมาอยู่เฉย ๆ เป็นอาทิตย์ แล้วใครจะเป็นคนออกเงินค่าข้าวค่าน้ำให้กันล่ะ หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าให้ไปเอาอาหารที่บ้านของตนเองก็จริง แต่นั่นก็เป็นส่วนแบ่งจากการทำงานของทุกคนตลอดอาทิตย์ต่างหากพูดตามตรง หัวหน้าหมู่บ้านของที่นี่ก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร ยิ่งภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านนั้นยิ่งแล้วใหญ่เลย ของหลาย ๆ อย่างที่ดีหน่อยก็ถูกยายแก่นั่นยึดเอาไปกินเองในครอบครัว ชาติที่แล้วเธอเจออะไรแบบนี้มาไม่รู้ตั้งกี่เท่าไหร่ บางอาทิตย์ต้องทนกินแต่แป้งย่างโง่ ๆ เพราะของที่ดีหน่อยถูกริบเอาไปก่อนจะมาถึงพวกเธอจะรู้ตัวเสียอีก“วันนี้มีการเก็บข้าวโพดและเข้าไปหาของในป่า ทุกคนต้องแบ่งกันว่าจะทำหน้าที่ไหน แต่ต้องบอกก่อนว่าเข้าป่ามีความเสี่ยงที่จะเจอสัตว์ป่า ค่อนข้างอันตราย” ป้าฮุ่ยเข้ามาที่บ้านพักของเหล่าเยาวชนตั้งแต่เช้าตรู่หลายคนได้ยินว่าอาจจะเจอสัตว์ป่าที่อันตรายก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที ทุกคนพร้อมใจกัน

เช้าวันนี้เซียนอวี่เตรียมตัวลงไร่กับคนอื่น ๆ หลังจากที่เธอเลือกจะเข้าป่าหาของมาให้คนในบ้านพักกินมาหลายวัน ตอนนี้ก็เริ่มมีคนไม่พอใจ หาว่าเธออู้งานกินแรงเพื่อนคนอื่น ๆ เธอเลยเปลี่ยนใจไม่เข้าป่าเหมือนทุกวัน“พี่คะ งานในไร่หนักมาก พี่ไม่เคยหยิบจับอะไรมาก่อน แบบนี้จะทำได้หรอคะ กลับไปเข้าป่าหาผักดีกว่ามั้ยคะ” ซ่งหนิงหนิงพยายามเป็นอย่างมากที่จะเข้ามาคุยกับเซียนอวี่ แต่ก็มักจะถูกเซียนอวี่เมินเฉยราวกับอากาศไปเสียทุกทีวันนี้ซ่งหนิงหนิงเองก็ถูกซ่งเซียนอวี่เมินอีกเช่นเคย ท่าทางจองหองถือตัวนั้นทำให้หลาย ๆ คนไม่พอใจ บวกกับหลายวันที่ผ่านมาเซียนอวี่มักจะแยกตัวออกไปทำงานเข้าป่ากับเหล่าชาวบ้าน แถมห้องพักก็พักเป็นห้องเดี่ยวไม่มีเพื่อน ซ่งหนิงหนิงเลยสนิทกับคนอื่น ๆ มากกว่า“อะไรกัน เซียนอวี่ก็เป็นแค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยงแท้ ๆ ทำไมถึงได้ทำตัวสูงส่งนักล่ะ เธอควรจะขอบใจและซึ้งใจหนิงหนิงเข้าไว้สิ ตัวเองไปแย่งวาสนาคนอื่นมาแท้ ๆ ตอนนี้ยังจะมาจองหองใส่คนเขาอีก”ปกติแล้วเซียนอวี่จะนิ่งเฉยกับคนอื่น ๆ ในบ้านพัก แต่ครั้งนี้เธอเลือกจะไม่ปล่อยผ่านไปเหมือนเช่นเคย ขาเรียวยาวที่กำลังเตรียมตัวจะก้าวลงไปในไร่และเริ่มงานหยุ