อะไรใหม่ ๆ

ทันทีที่รถหยุดลง เซียนอวี่ก็รีบก้าวลงจากรถทันที เธอไม่มีท่าทางอิดออดหรือเหนื่อยอ่อนเหมือนคนอื่น ๆ เลยแม้แต่น้อย ขนาดผู้คุมยังอดแปลกใจไม่ได้ แต่ผู้คนเยอะแยะมากมาย ไม่มีใครมาสนใจเซียนอวี่มากขนาดนั้น ทุกคนยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง คนที่สนใจเซียนอวี่ก็มีแต่ซ่งหนิงหนิงเท่านั้น

ตั้งแต่ขึ้นรถ ซ่งหนิงหนิงเอาแต่นั่งร้องไห้ เธออยากจะรู้จริง ๆ ว่าร้องไห้ทำไม ร้องไห้เพราะถูกแยกกับครอบครัวที่พึ่งเจอกัน หรือร้องไห้เพราะตัวเองถูกกระชากลงจากสวรรค์ ก็แหม...คนไม่ชอบขี้หน้ากัน จะให้ไปมองในแง่ดีก็ออกจะประหลาดไปสักหน่อย

“เอาล่ะ ต่อจากนี้ทุกคนจะต้องมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ร่วมกัน ขาดเหลืออะไรก็มาติดต่อที่บ้านหัวหน้าหมู่บ้านได้ เรื่องหน้าที่ของทุกคนเดี๋ยวจะมีคนไปแจกแจงอีกที ตอนนี้ทุกคนเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนเถอะ”

เซียนอวี่ยืนฟังนิ่ง ๆ เหมือนคนรับชะตากรรมตัวเองได้ เมื่อจบคำของหัวหน้าหมู่บ้าน เธอรีบเดินตรงไปยังบ้านพักที่ถูกสร้างเอาไว้สำหรับเยาวชนทันที แม้ว่าจะยังไม่มีใครบอกว่าหลังไหนก็ตาม

แต่คนอื่น ๆ ก็แค่แปลกใจ พวกเขาไม่ได้สงสัยอะไรมาก รู้ไม่รู้แล้วอย่างไร สุดท้ายเด็ก ๆ พวกนี้ก็ต้องมาอยู่ที่นี่อีกนาน บางคนอาจจะช่างสังเกตกว่าคนอื่น ๆ ก็ได้

“คุณป้าสวัสดีค่ะ หนูเป็นเยาวชนที่ถูกส่งมาจากเมืองหลวงนะคะ ตอนนี้เลือกห้องพักได้เลยมั้ยคะ” จากประสบการณ์ในชีวิตก่อน การทำตัวดีกับพวกชาวบ้านเอาไว้เป็นเรื่องที่ควรทำมากที่สุด ถ้าเป็นไปได้อย่าให้ใครเกลียดหรือไม่ชอบหน้า หรือถ้ามี ก็มีเรื่องให้น้อยที่สุด ทำตัวอ่อนหวานว่าง่าย จะได้มีชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข แถมถ้าทำตัวดี เวลาจะขอความช่วยเหลือหรือทำอะไรก็ง่ายไปหมดด้วย

“ใช่แล้วจ้ะ มาเถอะ ป้าจะพาไปดูห้อง คนอื่น ๆ คงเดินตามมาข้างหลัง อีกสักพักน่าจะถึง หนูมาถึงก่อนก็เข้าไปเลือกก่อนได้เลย” หญิงวัยกลางคนค่อนข้างกลัว เธอไม่เคยคุยกับคนในเมือง ยิ่งบอกว่ามาจากเมืองหลวง มีทั้งการศึกษา มีทั้งฐานะที่ดี เธอไม่เคยต้องข้องเกี่ยวกับลูกคุณหนูหรือคุณชายทั้งหลายมาก่อน เลยอดไม่ได้ที่จะต้องกังวลเมื่อถูกเลือกให้มาช่วยจัดการต้องรับเด็ก ๆ พวกนี้

แต่ไม่คิดว่าเด็กสาวแสนสวยจากเมืองหลวงพวกนี้จะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิด นอกจากจะไม่มีท่าทางรังเกียจเธอแล้ว ยังทักทายเธออย่างสุภาพอีกด้วย แบบนี้มีหรือเธอจะไม่เอ็นดู

เซียนอวี่แอบยิ้มในใจ อันที่จริงทุกคนต้องเข้าไปเลือกห้องพร้อมกัน แต่เพราะเธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่านั่นไม่ใช่กฎ เป็นแค่การจัดการในรูปแบบหนึ่งของหัวหน้าหมู่บ้านและผู้ช่วยเท่านั้น เธอเลยเลือกเดินมาทักทายป้าฮุ่ยก่อน

ป้าฮุ่ยคนนี้ค่อนข้างจะมีส่วนในหลาย ๆ เรื่องของเยาวชน ทั้งจัดการเรื่องอาหาร ทั้งเรื่องแบ่งงานในแต่ละวัน เมื่อก่อนเธอทำตัวไม่ค่อยน่ารักสักเท่าไหร่ ป้าฮุ่ยก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรกับเธอสักเท่าไหร่ แต่งานก็จะได้งานทั่ว ๆ ไป

เพราะอย่างนั้นชีวิตเธอเลยตั้งใจว่าจะประจบป้าฮุ่ยมากหน่อย อย่างน้อยไม่ได้งานหนัก ๆ เหมือนคนอื่นก็ยังดี ดีกว่าต้องทำงานลงไล่ลงนาเหมือนชีวิตก่อน

เซียนอวี่เดินขึ้นบ้านแล้วตรงปรี่เข้าไปยังห้องที่เธอหมายตาเอาไว้ทันที ห้องนี้ค่อนข้างเล็ก เลยเป็นห้องที่ต้องนอนคนเดียว เพื่อความเป็นส่วนตัวในการทำอะไรหลาย ๆ อย่าง เธอเลยเลือกห้องเล็ก ๆ ห้องนี้ ดีกว่าต้องไปนอนรวมกับคนอื่น ๆ เหมือนชาติก่อนที่ทุกคนเกี่ยงกันให้มานอนห้องนี้ เพราะเห็นว่ามันเล็ก

และในชีวิตนี้ก็ยังเป็นเหมือนในชาติก่อน คนอื่น ๆ ไม่มีใครเต็มใจหรือยินดีที่จะอยู่ห้องที่เล็กและคับแคบแบบนี้ได้ สุดท้ายก็เลยไม่มีใครสนใจห้องเล็ก ๆ ของเธอเลยสักคน

จะมีก็แต่ซ่งหนิงหนิงที่เดินมาทำหน้าเศร้า ๆ ใส่เธออยู่หน้าห้อง แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจ ตั้งแต่บ้านซ่งส่งเธอมาที่นี่ เธอถือว่าตัวเองได้หมดพันธะทั้งหลายกับคนบ้านนั้นไปหมดแล้ว ดังนั้นสำหรับเธอในตอนนี้ ซ่งหนิงหนิงคือคนอื่น

การเลือกห้องจบลงที่ซ่งหนิงหนิงไปนอนรวมในห้องเก่าที่เธอเคยอยู่ในชาติที่แล้ว แม้ว่าจะนอนห้องละสองถึงสามคนต่อห้อง แต่ก็มีหลายคนที่ไม่พอใจ เพราะอย่าลืมว่าหลาย ๆ คนเป็นลูกท่านหลานเธอจากเมืองหลวงเชียวนะ

แต่เรื่องนั้นเซียนอวี่ไม่สนหรอก เธอรีบเอนตัวลงนอนพักเอาแรง เพราะในอีกไม่นานจะต้องมีงานเข้ามาให้ทำแน่ อย่างน้อย ๆ ก็งานบ้านทั่ว ๆ ไปเช่นการทำอาหารกินง่าย ๆ ในคืนนี้นี่แหละ ชาวบ้านเขาไม่ได้มีหน้าที่มาคอยรับใช้พวกเยาวชนเหมือนที่หลาย ๆ คนในกลุ่มเข้าใจ

เซียนอวี่ไม่สนใจอะไร เธอหลับไปทั้งอย่างนั้น ก่อนจะถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูห้องในตอนเย็น เธอรีบเช็ดหน้าเช็ดตาจัดผมและชุดให้เรียบร้อยก่อนจะไปเปิดประตู

คนที่มาเคาะคือหนิงหนิงที่ได้รับไหว้วานให้มาเรียกเธอไปรวมตัวกันที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน เธอแปลกใจนิดหน่อยที่ซ่งหนิงหนิงเป็นคนมาเคาะ เธอคิดว่าป้าฮุ่ยจะเป็นคนมาเคาะเรียกเหมือนชาติก่อนเสียอีก

“มากันแล้วหรือ มาเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้ว เราต้องเริ่มทำอาหารได้แล้ว เดี๋ยวเย็นนี้จะไม่มีอะไรกินกัน วันนี้ป้าจะพาทำก่อนนะ แต่พรุ่งนี้ต้องเริ่มทำอาหารกันเองแล้วนะ วัตถุดิบจะอยู่บ้านหัวหน้าหมู่บ้าน ทุกคนมารับได้ทุกเจ็ดวัน มาเถอะ”

ป้าฮุ่ยพูดจบก็เดินนำทุกคนเข้าครัว ฝ่ายผู้หญิงนั้นได้เข้าครัว ส่วนผู้ชายถูกจับแยกไปอีกทาง ถ้าจำไม่ผิด เหมือนว่าจะถูกดึงไปสอนการหาอาหารหรือเปล่าเธอไม่แน่ใจเท่าไหร่

ซ่งหนิงหนิงที่เป็นงานกว่าคนอื่น ๆ ดูจะเป็นที่ชื่นชอบของป้า ๆ ในหมู่บ้านมาก หนิงหนิงหยิบจับอะไรก็คล่องแคล่วไปหมด เรียกสายตาเอ็นดูจากหลาย ๆ คนในหมู่บ้านได้เป็นอย่างดี แถมยังเป็นลูกหลานคนรวยที่ไม่ถือตัวเลยสักนิด คะแนนความเอ็นดูของซ่งหนิงหนิงเลยนำโด่งทุกคนในกลุ่มเยาวชน

แม้กระทั่งเซียนอวี่ที่ได้เปรียบคนอื่นอยู่หลายเท่าก็ยังไม่อาจสู้ได้ แต่เรื่องนั้นเธอไม่ได้คิดมากอะไรนักหรอก การยุ่งกับคนในหมู่บ้านมากไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะเธอไม่คิดจะอยู่ที่นี่นานอะไร แถมชาวบ้านก็ไม่ใช่ว่าจะดีทุกคน แค่ป้าฮุ่ยที่เป็นคนมอบหมายงานไม่หมายหัวหรือไม่ชอบหน้าก็พอแล้วสำหรับเธอ

“เซียนอวี่ดูถนัดงานในครัวนะ ดูสิ ทำอะไรก็คล่องไปหมด คนบ้านซ่งสอนเข้าครัวมาอย่างดีเลยหรือ เก่งทั้งพี่ทั้งน้องเลย ทำงานคล่องแคล่วเชียว” เหล่าป้า ๆ น้า ๆ ที่อาสามาสอนอดจะเอ่ยปากออกมาไม่ได้ สองพี่น้องแซ่ซ่งช่างทำงานคล่องแคล่ว ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่หยิบจับอะไรก็ดูจะไม่เป็นงานเอาเสียเลย

“ปกติตอนอยู่บ้านก็ไม่เห็นพี่จะเคยเข้าครัวเลยนะคะ พี่ชอบอยู่ในห้องทั้งวัน ออกจากห้องก็ออกไปเที่ยวเล่นซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับใหม่ ๆ กับเพื่อน ๆ น่าแปลกมาเลยค่ะที่พี่เข้าครัวได้คล่องขนาดนี้” ซ่งหนิงหนิงรีบเอ่ยปากก่อนเจ้าตัวจะได้ตอบเสียอีก

คำพูดของหนิงหนิงทำให้ป้า ๆ หลายคนแปลกใจ ถ้าบอกว่าไม่เคยหยิบจับอะไรก็ไม่น่าใช่ เพราะท่าทางของเซียนอวี่คล่องแคล่วมาก ฝีมือพอ ๆ กับหนิงหนิงเลยด้วยซ้ำ

เซียนอวี่แค่ยิ้มให้บาง ๆ แล้วทำงานต่อเท่านั้น เธอยังไม่อยากเถียงหรือต่อว่าหนิงหนิงในตอนนี้ ตอนนี้เธอต้องรีบทำคะแนนความน่าเอ็นดูกับคนในหมู่บ้านก่อน เรื่องแผลงฤทธิ์เอาไว้ทีหลังก็ไม่สาย เธอไม่รีบ เรายังต้องอยู่ที่นี่กันอีกนาน

เพราะมีเซียนอวี่และหนิงหนิงที่หยิบจับงานในครัวเป็น อาหารวันนี้เลยเสร็จเร็วขึ้นกว่ากำหนด แถมรสชาติก็ยังไม่แย่มากเท่าที่หลาย ๆ คนคิดเอาไว้อีกด้วย คนที่ได้หน้าก็จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากสองพี่น้องแซ่ซ่ง แต่คนที่ดูจะภูมิใจกับคำชมดูจะมีแค่ซ่งหนิงหนิง

เซียนอวี่ไม่ได้สนใจคำชมพวกนั้นสักเท่าไหร่ เธอตอบรับคำชมของทุกคนด้วยรอยยิ้มอย่างถ่อมตัว ก่อนจะแยกตัวออกไปพักผ่อนเมื่อกินเสร็จ แน่นอนว่าเธอจะไม่โง่อาสาทำงานทุกอย่างเองเหมือนซ่งหนิงหนิง แค่ทำอาหารให้ทุกคนกินก็เหนื่อยมากแล้ว หน้าที่เก็บล้างจานควรเป็นคนอื่นที่ไม่ได้มีฝีมือในการทำอาหาร

แต่เจ้าตัวขันอาสาเอง เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปขัดทำไม คนอื่น ๆ ก็ชอบด้วยที่ตัวเองไม่ต้องไปทำงานแบบนั้น สุดท้ายเลยกลายเป็นซ่งหนิงหนิงไปนั่งล้างหม้อไหจานชามอยู่คนเดียว กว่าจะกลับเข้ามาพักก็ฟ้ามืดแล้ว

ส่วนเซียนอวี่นั้นหลับไปตั้งแต่อาบน้ำบำรุงผิวเสร็จแล้ว ชีวิตนี้เธอตั้งใจว่าจะไม่หยุดบำรุงผิวเหมือนชาติก่อน เธอไม่ชอบเอาเสียเลยเวลาที่ตัวเองไม่สวยเนี่ย เป้าหมายหลักของเธอในชาตินี้ก็คือรักษารูปร่างหน้าตาให้สวยเข้าไว้ การศึกษาต้องไม่ขาด เงินยิ่งสำคัญกว่าอะไร

เพราะแบบนั้นในตอนที่กล่องพัสดุของซ่งเซียนอวี่มาส่งที่หมู่บ้าน ข้างในนั้นเลยมีของใช้หนึ่งลังเต็ม ๆ ส่วนอีกลังก็เป็นพวกของใช้ที่ไม่ได้มีค่ามากมายอะไร แต่ถ้าเอาไปขายเป็นเงินก็ได้หลายร้อยหลายพันหยวนเช่นกัน