Lahat ng Kabanata ng No Strings Attached:The Zillionaire Alluring Surrogate Woman: Kabanata 81 - Kabanata 90

“Hindi!” mariing sigaw ni Drake, sabay hampas ng baso sa sahig. Nabasag ito, at kumalat ang pira-pirasong bubog sa pagitan nila. “Hindi ako luluhod kay Asher! Hindi ko siya hihingan ng tawad. Siya ang may utang sa akin, Becky! Siya ang sumira sa lahat ng plano ko, sa lahat ng pangarap ko!”Napatras si Becky, nanginginig sa lakas ng boses ng kuya. “Kuya… hindi si Asher ang sumira sa ’yo. Ikaw ang sumira sa sarili mo. Binigyan ka na ng pagkakataon, pinataas ka niya sa kumpanya, pero ginamit mo iyon para maghiganti.”Umiling si Drake, mahigpit na hawak ang laptop na parang iyon na lang ang natitirang sandata. “Hindi mo naiintindihan! Si Roselynn… si Roselynn dapat ang dahilan para tumigil ako. Pero araw-araw, nakikita ko kung paanong mas lumalapit siya kay Asher. Oo, alam kong wala siyang gusto roon, pero alam ko rin kung paanong pinapaboran siya sa lahat ng bagay. Alam kong sa huli, iiwan din niya ako.”Nalaglag ang luha ni Becky. “Kuya, hindi gano’n si Roselynn. Mahal ka niya—minahal k

Umagang umaga, madilim pa ang paligid nang magising si Becky. Tahimik ang buong bahay, masyadong tahimik para sa isang tahanang may dalawang tao. Napabalikwas siya ng bangon, dala ng instinct na may mali. Agad niyang napansin na bukas ang ilaw sa hallway, at ang malamig na simoy na pumapasok mula sa sala.“Kuya?” mahina niyang tawag, inaasahang sasagot ito mula sa kabilang kwarto. Ngunit walang tugon.Dali-dali siyang tumayo, halos natapilok pa sa pagmamadali. Tinungo niya ang silid ni Drake, kabadong kumakatok bago dahan-dahang binuksan ang pinto. Walang tao. Walang kahit anong ingay. Ang kama’y magulo, parang iniwan lang bigla. Ang laptop na kahapon ay mahigpit na yakap ng kanyang kuya—wala na.Namilog ang mga mata ni Becky, at kusa na lang bumilis ang tibok ng kanyang puso. “Hindi… hindi pwede…” bulong niya, halos pakiusap sa hangin.Agad siyang lumapit sa bintana. Bukas ito, at ang kurtina’y animo’y nilalaro pa ng hangin. Doon niya napansin ang bakas ng mga yabag sa lupa sa labas,

Tumango ang driver at marahang pinaandar ang van. Tahimik si Becky habang nakatingin sa labas ng bintana. Dumaraan sila sa mga kalsadang puno ng ilaw, ngunit sa loob ng sasakyan ay tila may bigat ang hangin. Hindi pa rin siya mapakali—ni hindi niya alam kung saan magsisimula.“Becks,” tawag ni Simon matapos ang ilang minutong biyahe, “may idea ka ba kung saan pupunta si Drake?”Umiling siya. “Wala… pero may nabanggit siyang pangalan dati—‘Tagaytay.’ Sabi niya gusto niyang magpahinga roon, mag-isa.”“Tagaytay?” bahagyang ngumiti si Simon. “Ayos. Gusto ko ’yan. Perfect spot para magrelax.”Napalingon si Becky, may halong inis at gulat. “Relax? Simon, hindi tayo magbabakasyon! Hahanapin natin si Kuya!”Pero ngumiti lang si Simon, tumango sa driver. “Tama. Hahanapin natin siya. Pero habang naghahanap, magrelax ka muna. Kita mo na, halatang hindi ka na natutulog. Puro stress.”“Simon, hindi ito biro—”“Hindi ko naman sinabing biro. Pero kung lulubog ka sa kaba, hindi ka makakaisip nang maa

Maaga pa lang ay nagising na si Simon. Ang lamig ng hangin sa Tagaytay ay dumadampi pa rin sa balat niya kahit nakasarado na ang bintana ng hotel room. Sa tabi ng kama, tahimik pa ring natutulog si Becky—mas payapa na ngayon kaysa kagabi, pero halatang pagod pa rin.Ilang sandali niyang pinanood ito, bago tumayo at lumapit sa bintana. Sa labas, natatanaw niya ang manipis na usok ng kape sa veranda ng hotel cafe. 'Dapat kumain siya bago bumyahe,' bulong niya sa sarili.Paglingon niya, nagising na rin si Becky, marahang bumangon habang nakahawak sa ulo. “Anong oras na?”“Alas-sais,” sagot ni Simon, sabay ngiti. “Good morning, Sleeping Beauty. Lagnatin ka lang, mukha ka nang angel.”Napairap si Becky, pero hindi niya napigilang mapangiti. “Ang aga mo yatang mang-asar.”“Hindi ako nang-aasar, nagsasabi lang ng totoo,” tugon ni Simon, sabay abot ng isang bottled water. “Uminom ka muna. Kailangan mong mabawi yung lakas mo. Wala ka nang lagnat pero namumugto pa rin ’yung mata mo.”Tahimik na

"ROSELYNN…"Isang tinig ang tumawag sa kanya, habang naglalakad siya pauwi mula sa convenience store. Tahimik ang kalsada, tanging langit na unti-unting nilalamon ng dilim ang saksi sa pagod niyang mga hakbang. Ang malamig na hangin ay tila nagsasayaw sa kanyang buhok, at ang mga ilaw sa poste ay pumipintig kasabay ng mabilis na tibok ng kanyang puso.Paglingon niya, natigilan siya.“Drake!” gulat niyang sabi. Agad siyang lumapit sa lalaki—at bago pa ito makapagsalita, tumama na ang kamay niya sa pisngi nito. Malakas. Maririnig pa ang tunog ng sampal sa katahimikan ng gabi.Hindi na nagulat si Drake. Parang inaasahan na niya iyon. Nakatingin lang siya kay Roselynn, hawak ang pisnging nasampal, at bakas sa kanyang mga mata ang pagod—hindi lang sa katawan, kundi sa kaluluwa.“Anong ginawa mo, ha?! Bakit mo kami iniwan nang walang paliwanag?” halos pasigaw na sabi ni Roselynn habang nanginginig ang kamay. Tumulo ang luha sa kanyang pisngi, pinilit niyang punasan pero patuloy lang itong b