๔ ใจกล้าไม่น้อย

นางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก ใบหน้าคนงามพลันระบายยิ้มกว้างออกมา น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเย้ายวน “เช่นนี้ใช่หรือไม่เจ้าค่ะ”

สองมือของนางประคองกอบกุมเอ็นอวบเอาไว้แทบไม่รอบจากนั้นจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าใกล้ใช้ปากครอบงำส่วนหัวเห็ดบานแดงกำเอาไว้ ส่วนรอยแยกพลันมีน้ำเมือกสีใสปริ่มออกมาด้วยความเสียวซ่าน “อือมม..อื้ม!”

อ่า…เอ็นอวบของเขาใหญ่เกินไปแล้ว

จ๊วบบ…จ๊าบบ! จ๊วบ!

เผ่ยเหยียนซือสะดุ้งพลางกัดฟันกรอดจนขึ้นเป็นสันกราม“อาา…ส์” น้ำเสียงทุ้มคำรามแหบพร่า

ภายในโพลงปากของนางทั้งร้อนและอุ่นไม่น้อย

สายตาคมกริบเพ่งมองการกระทำของนางด้วยความหื่นกระหาย เลือดในกายพลันแล่นพล่าน “อาา…กลืนกินมันเข้าไปทั้งลำเถอะเมียข้า”

นางกำลังจงใจทำให้เขาคลั่งงั้นรึ

ยิ่งได้ยินน้ำเสียงทุ้มครางกระเส่าปานใจจะขาดเช่นนี้ นางยิ่งได้ใจอยากจะกลั่นแกล้งอีกฝ่ายให้สยบใต้เรือนร่าง

ถิงเฟยดูดเลียส่วนหัวอย่างเมามัน สองมือของนางประคองชักรูดแท่นเอ็นอวบขึ้นลงช้าๆ เป็นจังหวะ “อ่ก! อื้มม”

“อ่าาส์…ซี๊ดด”

ยามนี้เผ่ยเหยียนซือรู้สึกเสียวซ่านไม่น้อยจนต้องเด้งสะโพกกระแทกสวนขึ้นไป“ซี๊ดดส์..อาถิงเฟย”

เผ่ยเหยียนซือรู้สึกเสียวซ่านจนขนลุกซู่ สายตาคมกริบมองการกระทำของนางด้วยความตื่นเต้นเลือดภายในกายแล่นพล่านด้วยความเสียวกระสัน

ดีเหลือเกิน…

แม้ว่านางจะเป็นดรุณีน้อยที่พึ่งผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาแล้วอย่างไรกัน ทว่าเรื่องเช่นนี้ถิงเฟยย่อมไม่อ่อนด้อยไปกว่านางคณิกาทีาหอนางโลมแน่

ไม่ว่าอย่างไรนางจะทำให้เขาลีมสตรีผู้นั้นไปให้ได้!

ยิ่งนางได้ยินน้ำเสียงทุ้มคำรามด้วยความเสียวซ่าน..ถิงเฟยก็ค่อยๆ ขยับชักรูดขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะใช้ปากครอบงำกลืนกินเอ็นอวบเข้าไปในโพลงปากทั้งลำ “อ่อก!...อัก”

เผ่ยเหยียนซือสะดุ้งตัวสั่นขนลุกซู่ “อ่าาส์!”

อึกกก! อึกๆๆ อึก!

อ๊อกกๆๆ อ่อก!

“อาาา..ซี๊ดด! ถิงเฟย” เผ่ยเหยียนซือกัดฟันกรอดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านเช่นนี้มาก่อน

ฝ่ามือหนาเรือนไปกอบกุมเรือนผมงามก่อนจะค่อยๆ ออกแรงดันให้ขยับขึ้นลงตามจังหวะห้วงอารมณ์หื่นกระสาย ยามนี้เรือนร่างของเขาร้อนรุ่มไม่น้อย “อาา..ขยับขึ้นมานั่งทับมันซะ”

อ่อกกก! อ๊อกกกๆๆ!

อ่กก!

ยามนี้นางเองก็พลันรู้สึกหื่นกระหายไม่น้อยเพียงแค่กำนึกว่าเอ็นอวบที่กำลังกลืนกินอยู่นี้หายเช้าไปในรูสวาทของนางก็พลันขนลุกซ่านทันที

เผ่ยเหยียนซือเด้งสะโพกสวนขึ้นไป “ซี๊สส์..อาส”

อ่อก! อ่กๆๆ!

 ภายในโพลงปากของนางคับแน่นไปด้วยลำอวบจนแทบหายใจไม่น้อย น้ำไหลพลันไหลย้อยออกมาตามมุมปาก “อ่กก..!” นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเงยขึ้นสบกับดวงตาคบกริบหวานเยิ้ม

ไม่ไหวแล้ว!

เผ่ยเหยียนซือกัดฟันกรอดแม้ในโพรงปากจะคับแน่นอุ่นร้อนแล้วอย่างไรทว่าเขาต้องการมากกว่านี้

“อ้าข้าของเจ้าออกมาให้กว้าง”

เพียงชั่วพริบตาเดียวถิงเฟยพลันถูกจับแจ้งให้นอนราบแผ่ลงไปบนเตียง สองขาของนางถูกชันอ้าออกให้กว้างเผยให้เห็นรูสวาทงามที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแหบพร่า “สามีช่างใจร้อนนัก”

มุมปากหนายักยกขึ้น “หึ!” เผยเหยียนซือเงยหน้าขึ้นไปมอง “เจ้าเองก็ร้อนไม่น้อยเมียข้า”

ปลั่กก!

“อร๊างงงส์…!”

“อาา…แน่นยิ่งนัก!” เผยเหยียนซือไม่เคยรู้สึกหื่นกระหายอยากปลดปล่อยเช่นนี้มาก่อนทยามนี้เรือนร้อนกำยำร้อนรุ่มถูกไฟสวาทราคะแผดเผา

เขาจ่อแก่นกายไปยังรูสวาทก่อนจะออกแรงขยับสะโพกทีเดียวก็พลันหายไปถูกกลืนกินจนมิดลำ

ปั่กกก! ปั่กๆๆๆ

สองขาเรียวของนางสั่นระริก ถิงเฟยยังไม่ทันตั้งตัวก็พลันถูกเขาออกแรงโหมกระแทกใส่อย่างรุนแรงราวกับพายุห่าใหญ่แล้ว “อื้ออ! แรงไปอ๊ะ! ไปแล้ว”

ปั่กก! ปั่กกกๆๆๆ

ตั่บบๆ!

เผยเหยียนซือพึงพอใจไม่น้อย ยามนี้เลือดในกายแล่นพล่านจนไม่อาจยับยั้งชั่งใจได้ “อ่าส์! จะให้ข้าหยุดงั้นหรือ”

ตั่บๆๆๆ ตั่บบ!

ถิงเฟยส่ายหน้า “อร๊างงส์….ดีเหลือเกินอ๊ะ!”

 

“คุณชายมาหาผู้ใดหรือขอรับ”

“…..” ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ๆ ไป๋เฟิ่งอี้พลันมาหยุดอยู่หน้าจวนหลังนี้เสียแล้ว

หากเขาจำไม่ผิดนั้นเกรงว่านางคงอยู่ที่แน่นี้

เขากระแอมไอทีหนึ่งน้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น “นายหญิงของเจ้าอยู่ที่จวนหรือไม่”

ว่ากันตามตรงแล้วคุณชายผู้นั้นนี้ดูไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยแม้ แต่น้อย ชายฉกรรจ์เฝ้าหน้าประตูพลันหรี่สายตามองท่ามางไม่ไว้วางใจอีกฝ่ายและครุ่นคิดเล็กน้อย

นายหญิงแต่งเข้ามาในจวนสกุลเผ่ยหลายปีแต่กลับไม่เคยมีผู้ใดมาถามหาเยี่ยมเยือนมาก่อน

ไป๋เฟิ่งอี้ไม่เคยถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน เขาพลันถอนหายใจฮึดฮัดออกมา “นางอยู่หรือไม่”

“นายหญิงอยู่ที่จวนขอรับ”

ไป๋เฟิ่งอี้พยักหน้าไม่พูดพร่ำก็เดินดุ่มๆ เข้าไปภายในจวนทันที เขาเป็นชายชู้แล้วอย่างไร…มีผู้ใดรู้งั้นหรือ

พอนึกถึงใบหน้าของนาง..เขาก็ระบายยิ้มจางๆ ออกมา

 

 

เสียงร้องครวญครางปานใจจะขาดของชายหญิงดังสนั่นลั่นจวนไม่ว่าเหล่าสาวใช้ลานซักล้างหลังจวนย่อมได้ยินทั้งสิ้น การกระทำเช่นนั้นนับว่าไม่เกียรติภรรยสเอกเลยแม้แต่น้อย สาวใช้ภายในเรือนที่คอยปรนนิบัติชุนฟางชินต่างพากันมองด้วยสายตาเวทนาและสงสารไม่น้อย

นายหญิงช่างใจแข็งจริงๆ

สามีกล้าแต่งสตรีอื่นข้ามหน้าข้ามตาไม่พอมิหนำซ้ำยังกล้าเสพสมมีความสุขในที่โจ่งแจ้งอีก!

ไม่ว่าเป็นผู้ใดก็ต้องเจ็บใจทั้งสิ้น

แต่ทว่าชุนฟางชินในยามนี่นั้นเอาแต่นอนหลับเสมือนกลับไม่ได้นอนมานานหลายวันไม่ยินดีหรือทุกข์ร้อนใจทั้งสิ้น

“นายหญิงเจ้าขา..จะปล่อยให้นายท่านมำเช่นนี้จริงๆ หรือเจ้าค่ะ” สาวใช้ข้างกายผู้หนึ่งของชุนฟางชินเอ่ยขึ้น นางปวดใจแทนอีกฝ่ายจริงๆ

น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยงัวเงีย “หยุดถามได้แล้วมารดาจะนอน”

หากบุรุษผู้นั้นอยากจะทำอันใดหรืออยากจะร่วมรักกับสตรีอีกสักกี่คนก็ทำไปเถอะ นางหาได้สนใจแล้ว..ยามนี้แม้แต่ตอนที่ชุนฟางชินปิดเปลือกตาลงก็พลันเอาแต่นึกถึงเอ็นอวบและใบหน้าหื่นกระหายดิบเถื่อนของบุรุษผู้นั้น

เกรงว่านางคงต้องไปโรงเตี๊ยมอีกครา

“นายหญิงเจ้าค่ะ…”

“พอได้แล้ว!”

ชุนฟางชินขึ้นเสียงด้วยความรำคาญ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกโพลงกว้างตื่นขึ้นมาด้วยความรำคาญใจเล็กน้อย “เผ่ยเหยียนซือมีดีอันใดให้ข้าต้องเสียดายงั้นหรือ”

“มีแขกมาพบเจ้าค่ะ”

ชุนฟางชินเห็นแล้ว…พอตอนที่นางลืมตาขึ้นก็พลันเห็น    เฟิ่งอี้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า นี่เป็นเรื่องจริงหรือแท้จริงแล้วนางกำลังฝันอยู่งั้นรึ

นางลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย

“เฟิ่งอี้งั้นหรือ”

มุมปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “อันใดกันเล่าแม่นาง…เพียงแค่นอนหลับไปหนึ่งตื่นก็หลงลืมข้าไปแล้วงั้นหรือ” ไป๋เฟิ่งอี้ขยับเข้าใกล้ก่อนจะโน้มกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูขาวเนียน

เป็นเขาจริงๆ

นี่คือเรื่องจริงหาใช่ความฝัน!

ชุนฟางชินสะดุ้งขนลุกซุ่ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกระพริบตามองปริบๆ ก่อนจะรีบคว้าแขนอีกฝ่ายให้รีบเดินตามมา “เหตุใดท่านถึงมาอยู่ที่นี้กัน”

“กลัวอันใดหรือ”

นางชะงักฝีเท้าก่อนจะเหลียว ใบหน้าระบายยิ้มจางๆ “กลัวอันใดกันเล่า…ข้ากำลังคิดถึงท่านอยู่พอดี”

“หึ!” ไป๋เฟิ่งอี้แค่นเสียงออกมา พอมองตาสายตาของนางแล้วเขาพลันเห็นว่าดวงตาคู่งามกำลังจดจ่อแก่นกายของเขาด้วยความหื่ยกระหายอย่างปิดไม่มิด “คิดถึงข้าแน่หรือ”

“คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว”

นางคิดถึงแก่นกายใหญ่ของเขามากกว่า