“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เกรงกลัวฉันเลยนะ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วเอ่ยบอกหญิงสาวร่างเล็กที่นอนเกลือกกลิ้งไปมาบนที่นอนปล่อยให้เขานั่งทานข้าวอยู่ด้านล่างเพียงลำพัง“หนูง่วงแล้วก็เลยนอน”“ง่วงแต่ไม่หลับ”“ก็ ก็กำลังจะหลับนี่ไงคะ” พูดแล้วก็หลับตาลงขณะที่ตัวนั้นยังคงนอนอยู่กลางที่นอนและหันหัวไปทางปลายเตียง ครืดดด! และเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้น ผักกาดจึงรีบลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบมันมากดรับสายด้วยรอยยิ้ม“ฮัลโหลค่ะคุณแม่คนสวย”(ลูกสาวทำอะไรอยู่คะ แม่คิดถึงลูกจนนอนไม่หลับเลยโทรมาหา)“หนูนอนเล่นอยู่ค่ะ หนูก็คิดถึงแม่ค่ะ”(จริงหรือเปล่า)“จริงสิคะ คิดถึงคุณพ่อด้วยคุณพ่ออยู่หรือเปล่าคะ?”(พ่อกลับไปหาย่าน่ะ ย่าไม่สบายวันมะรืนแหละถึงกลับ)“อ้าว แล้วแม่ก็อยู่คนเดียวสิจ๊ะ?”(อืม แม่อยู่ได้ไม่น่ากลัวเลยแค่เหงานิดหน่อย)“เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูไปนอนเป็นเพื่อน”(ไม่ต้องหาเรื่องมาเลยจ้ะ แล้วอยู่กับพ่อเลี้ยงดื้อหรือเปล่า)“ไม่ดื้อเลยจ้ะ” ตอบผู้เป็นแม่แล้วปรายตาไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนกอดอกมองเธออยู่ปลายเตียงก่อนจะแยกเขี้ยวใส่เขา“ดื้อมากครับคุณป้า!” ราเชนทร์จึงเอ่
Terakhir Diperbarui : 2025-06-08
Masuk
