11.ม้าแคระ

“ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้เกรงกลัวฉันเลยนะ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วเอ่ยบอกหญิงสาวร่างเล็กที่นอนเกลือกกลิ้งไปมาบนที่นอนปล่อยให้เขานั่งทานข้าวอยู่ด้านล่างเพียงลำพัง

“หนูง่วงแล้วก็เลยนอน”

“ง่วงแต่ไม่หลับ”

“ก็ ก็กำลังจะหลับนี่ไงคะ” พูดแล้วก็หลับตาลงขณะที่ตัวนั้นยังคงนอนอยู่กลางที่นอนและหันหัวไปทางปลายเตียง ครืดดด! และเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้น ผักกาดจึงรีบลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบมันมากดรับสายด้วยรอยยิ้ม

“ฮัลโหลค่ะคุณแม่คนสวย”

(ลูกสาวทำอะไรอยู่คะ แม่คิดถึงลูกจนนอนไม่หลับเลยโทรมาหา)

“หนูนอนเล่นอยู่ค่ะ หนูก็คิดถึงแม่ค่ะ”

(จริงหรือเปล่า)

“จริงสิคะ คิดถึงคุณพ่อด้วยคุณพ่ออยู่หรือเปล่าคะ?”

(พ่อกลับไปหาย่าน่ะ ย่าไม่สบายวันมะรืนแหละถึงกลับ)

“อ้าว แล้วแม่ก็อยู่คนเดียวสิจ๊ะ?”

(อืม แม่อยู่ได้ไม่น่ากลัวเลยแค่เหงานิดหน่อย)

“เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูไปนอนเป็นเพื่อน”

(ไม่ต้องหาเรื่องมาเลยจ้ะ แล้วอยู่กับพ่อเลี้ยงดื้อหรือเปล่า)

“ไม่ดื้อเลยจ้ะ” ตอบผู้เป็นแม่แล้วปรายตาไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนกอดอกมองเธออยู่ปลายเตียงก่อนจะแยกเขี้ยวใส่เขา

“ดื้อมากครับคุณป้า!” ราเชนทร์จึงเอ่