All Chapters of พันธะลวง: Chapter 51 - Chapter 60

ใครหลายคนอาจยิ้มรับหรือไม่ก็คงขัดเขินหากว่ามีสามีมารับถึงที่ทำงาน ทว่ามาธาวีกลับเพียงเหลือบมองชายหนุ่มแล้วถอนหายใจ ซึ่งเธอรออยู่ที่โรงเรียนคนเดียวเช่นเคย เพราะรถบนภูมารับกัญญานันกลับไปแล้ว พนักงานต้อนรับก็เลิกงานแล้วปัฐวิกรเห็นหน้าภรรยาของตัวเองก็ถึงกับขมวดคิ้ว“นอกจากคุณไม่เคยโทรหาผมเลยตอนที่ผมไม่อยู่ คุณยังทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอผมด้วยนะสอง”เขาตำหนิคนตัวเล็ก ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นสะพายกระเป๋าของตน“คุณก็ไม่โทรหาฉันเหมือนกันแหละน่า”ชายหนุ่มตาวาววับเมื่อหญิงสาวสวนกลับมาทันควัน“ก่อนหน้านั้นคุณยังบอกว่าจะโทรหาผมอยู่เลย ผมก็เลยรอให้คุณโทรมาทุกวัน”มาธาวีมองคนที่กวนแบบหน้าตายแล้วขุ่นใจจนต้องกำมือแน่น ระงับตัวเองไม่ให้ยกมือทุบเขาเข้าให้ แถมอีกฝ่ายก็อายุมากกว่าเธอหลายปี ทำแบบนั้นลงไปยิ่งไม่เหมาะสม เธอจึงเลือกเชิดหน้าเดินผ่านเขาออกไป ข้างนอกแทนปัฐวิกรมองตามคนที่เม้มปากเดินกำมือตัวตรงแน่วก้าวไปอย่างกระแทกกระทั้นแล้วก็ยิ้มบาง แปลกที่เห็นหน้าขุ่นเคืองของอีกฝ่ายแล้วเขาดันใจเต้นเสียอย่างนั้น นึกอยากจูบแก้มเนียนใสป่องๆ นั่นขึ้นมาร่างสูงใหญ่ตามหญิงสาวออกไป ช่วยปิดประตูเหล็กให้เธอ โด

ปัฐวิกรกับมาธาวีพักที่บ้านของหญิงสาวอีกครั้ง โดยชายหนุ่มบอกว่าเขานัดผู้รับเหมามาคุยแบบบ้านและดูที่ที่พ่อเลี้ยงจัดสรรปันส่วนให้ ซึ่งท่านก็รับรู้แล้ว และเขาอยากให้เธออยู่คุยด้วย“แต่ฉันมีสอนพรุ่งนี้นี่นา”มาธาวีนั่งขัดสมาธินั่งดูโซเชียลอยู่บนเตียงของตนขณะที่ชายหนุ่มซึ่งเพิ่งออกมาจากห้องน้ำชวนเธอคุยเธอเลี่ยงขึ้นมาทันทีที่เสร็จมื้อเย็นแล้วรีบอาบน้ำ ปล่อยให้ปัฐวิกรคุยกับบิดาและอธิปไป ชายหนุ่มมาก็ตอนที่อธิปกลับไปแล้ว“จะปล่อยให้ก้อยสอนคนเดียวได้ยังไง”อีกฝ่ายดูเงียบไปเมื่อเธอพูดแบบนั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา“แค่ช่วงเช้าไม่ใช่เหรอ”ปัฐวิกรรู้ทัน ก่อนจะพูดต่อ“ผมจะไปส่งแล้วก็รอรับคุณกลับเลย”“หา??”คนได้ยินมองคนพูดด้วยสีหน้าเหวอ“คุณดื้อ ผมไม่ไว้ใจ เกิดหนีผมออกไปที่อื่นก่อนอีกผมจะทำยังไง”เมื่อโดนดักทางเอาไว้ก่อน คนเคยมีประวัติหนีก็ได้แต่เบะปาก ก่อนจะนึกขึ้นได้“คุณไปดูร้านก็ได้มั้ง อยู่ใกล้ๆ กันเอง เด็กผู้หญิงเยอะแยะเห็นคุณนั่งอยู่คงเขินกันแย่”“ผมเข้าไปรอในห้องนอนก็ได้”“ไม่ได้!”มาธาวีสวนขึ้นทันที ทำเอาปัฐวิกรมองอย่างแปลกใจ ร่างสูงใหญ่ไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเล็กของเธอเหมือนครั้งก่อน แม้จะดูไม

มาธาวีไม่ได้ใส่ใจนักเมื่อกัญญานันบอกว่ามีคนรู้จักจะขึ้นไปพักบนภูด้วย แม้จะแปลกใจเล็กน้อยเมื่อรถมาจอดที่โรงแรมนี้ แต่คิดว่าอาจเป็นเพื่อนของเปรมินทร์ กระทั่งประตูรถตู้เปิดและเห็นคนที่ขึ้นมา เธอก็ชะงัก อีกฝ่ายมองเธอ ยิ้มแล้วยกมือไหว้เธอกับกัญญานัน ทว่าคนเพิ่งรู้เรื่องถึงกับหน้าร้อนเลยทีเดียว แต่เมื่ออีกคนตามขึ้นมา มาธาวีก็ถึงกับผงะหน้าถอดสี เธอนั่งอยู่ด้านนอกจึงเห็นคนขึ้นใหม่ชัดเจน ซึ่งอีกฝ่ายก็มองเธอเล็กน้อยแล้วตามไปนั่งกับหญิงสาวคนแรกมือบางกำแน่น เหงื่อเริ่มซึมและหายใจหนักขึ้นทั้งที่พยายามระงับตัวเองแล้ว แต่ใจมาธาวีเต้นรัว ความวิตกกลับมาครอบงำในทันใดกัญญานันมองเพื่อนข้างตัวที่รู้สึกว่าเงียบผิดปกติ เพราะไม่แอบกระซิบถามไถ่หรือโวยวายกับเธอสักนิด แล้วก็เห็นว่ามาธาวีนั่งก้มหน้านิดๆ คิ้วขมวดมุ่น เธอจึงยื่นมือไปจับมือเพื่อนที่กำอยู่เบาๆ“สอง เป็นอะไร”อีกฝ่ายสะดุ้งแล้วหันมามองเธอราวกับเพิ่งรู้สึกตัว ดวงหน้าใสซีดเผือด ดวงตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด มาธาวีไม่ตอบแต่เลื่อนอีกมือมาวางทับมือเธออีกที พร้อมกับกัดริมฝีปากล่าง ยิ่งทำให้เธอสะดุดใจ จึงจับมือเพื่อนทับอีกชั้น รู้สึกได้เลยว่าอีกฝ่ายตัวเย็น

การได้มาบ้านบนภูหลายครั้งหลังจากน้องสาวแต่งงานทำให้ปัฐวิกรรู้ว่าเดินผ่านสวนดอกไม้และศาลาชมสวนไปก็จะเจอวิลล่าหลังที่สองที่ นันทิยาเข้าพักเพราะถามกับน้องสาวมาแล้ว เพราะส่วนวิลล่าปลูกสร้างเป็นระยะรอบๆ สวนดอกไม้ แต่ก็เห็นหญิงสาวกับคนร่างสูงอยู่ที่ศาลาเขาจึงตรงเข้าไปหา ทว่านันทิยาที่กำลังนั่งโพสให้อีกฝ่ายถ่ายรูปให้เห็นเขาก่อน เธอจึงลุกขึ้นยิ้มพร้อมเอ่ยทัก ทำให้ผู้ชายคนนั้นหันมาด้วย“พี่ปัฐ”ร่างสูงใหญ่ของปัฐวิกรเข้าไปใกล้ศาลา ขณะที่นันทิยารีบก้าวเร็วๆ มาเกาะแขนเขาด้วยความดีใจ ทว่าชายหนุ่มกลับมองเพียงผู้ชายที่ยังอยู่ในศาลาเท่านั้น แล้วคำพูดก่อนที่เขาจะออกมาของมาธาวีก็เข้ามาในหัว เข้าใจแล้วว่าทำไมอีกฝ่ายถึงพูดอย่างนั้นเพราะถ้าเขารู้ว่าแฟนของนันทิยาเป็นหมอนี่ เขาจะไม่ให้หญิงสาวตามขึ้นภูมาเด็ดขาด“สวัสดีครับ”คุณากรยกมือไหว้ทักทาย ทว่าปัฐวิกรเพียงมองนิ่งนันทิยารู้สึกแปลกใจกับท่าทางแข็งๆ ที่ปัฐวิกรมองแฟนของตน แม้คุณากรจะดูท่าทางปกติไม่ได้วางท่าใดๆ ก็ตาม แต่ก็พยายามยิ้มกลบเกลื่อนแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน“นี่พี่คุณแฟนนุ๊ก คนที่นุ๊กบอกว่ามาเที่ยวด้วยไงคะ”ปัฐวิกรมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่พอใจ หญิง

หลังอาหารเย็นขณะปัฐวิกรกำลังอาบน้ำมาธาวีก็ออกมาเดินมองนั่นนี่ข้างนอกเพราะสภาพจิตใจของเธอไม่ดีนัก จึงอยากได้ความปลอดโปร่งหญิงสาวตั้งใจอาบน้ำอีกรอบเหมือนกัน แต่เธอให้ชายหนุ่มอาบก่อนเพราะเขาเหนียวตัวมาทั้งวัน ส่วนเธอเพียงรู้สึกอยากนอนแช่น้ำอุ่นสักครู่คลายความตึงเครียดร่างอรชรมาถึงสวนดอกไม้ กลิ่นหอมอบอวลพาใจให้คลายความหม่นหมองได้ส่วนหนึ่ง เธอจึงสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด ความมืดของที่นี่ไม่น่ากลัวด้วยมีโคมไฟอยู่ตามจุดต่างๆ หากก็มีเสียงจิ้งหรีดเรไรดังเช่นกัน“มาเดินเล่นเหมือนกันเหรอคะ”เสียงที่ทำให้เธอเย็นวาบดังขึ้น มาธาวีหันไปมองก็เห็นร่างโปร่งบางเดินช้าๆ มาทางเธอ“ทำไมออกมาตอนนี้ล่ะ เห็นว่ากลัวเสียงแมลงนี่”เธอถามขึ้นเพราะแปลกใจไม่ได้คิดจับผิด“รออยู่ในห้องเฉยๆ ก็เหงาน่ะค่ะ พี่คุณอาบน้ำอยู่”อีกฝ่ายดูไม่อายกับการแสดงความใกล้ชิดอย่างชัดเจน แม้ว่าจะเป็นเพียงแฟนกัน เด็กรุ่นใหม่ก็เป็นแบบนี้ มาเที่ยวและพักห้องเดียวกับผู้ชายได้อย่างไม่คิดมาก“พี่สองรู้จักกับพี่ปัฐเมื่อไรเหรอคะ”เมื่อเข้ามาใกล้นันทิยาก็ถามขึ้นมาธาวีนึกแปลกใจที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ถามเรื่องนี้ทว่าก็ตอบไป“ก็ตั้งแต่สมัยเรียนแหละจ้ะ พี่เค