All Chapters of พันธะลวง: Chapter 61 - Chapter 70

มาธาวีลืมตาขึ้นก็ไม่เห็นชายหนุ่มเช่นเดิมแต่ได้ยินเสียงในห้องน้ำ เธอตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้เพราะตั้งใจออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเมื่อคืนเธอหลับไปในอ้อมกอดของคนเป็นสามีด้วยใจที่คลายความตึงเครียดลง ไม่ได้ลืมไปเลยหากก็ลดความย่ำแย่ของสภาพจิตใจลงมาได้บ้าง อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าปัฐวิกรไม่ได้โทษเธอมาตั้งแต่แรก ทว่าชายหนุ่มตั้งใจขู่เธอ แม้จะเคืองไม่น้อยแต่เขาก็กล้าที่จะยอมรับตามตรง อีกอย่างมันทำให้เธอได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดีกว่าอยู่อย่างสุขสบายใจโดยไม่รับรู้สิ่งใด“ฉันอยากไปทำบุญให้คุณแน็ตน่ะค่ะ”เธอบอกหลังจากร่างสูงใหญ่ออกมาจากห้องน้ำปัฐวิกรยิ้มบางให้คนบนเตียง ท่าทางอีกฝ่ายยังดูไม่สดใสนักเพราะเพิ่งตื่นนอนทว่าก็น่ามอง ผมยาวสลวยยุ่ง หากดวงหน้าใสมันนิดๆ ก็ยังดูดี“ได้สิ เดี๋ยวกลับลงไปแล้วผมพาไป”“ตอนแรกว่าจะกลับพรุ่งนี้สายๆ แต่อยากไปทำบุญก่อนฉันเลยคิดว่าจะกลับพรุ่งนี้ตอนเช้าเลยค่ะ”“ยังไงก็ได้ คุณกับผมกลับก่อนก็คงไม่มีปัญหา นุ๊กกับแฟนก็กลับกับรถที่ลงไปส่งน้องก้อย”มาธาวียิ้มกว้างกับคำบอกของอีกฝ่ายก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำบ้าง แต่แขนกำยำยื่นมาตัดหน้าคว้าไหล่เธอแล้วดึงเข้าไปกอด“จ

ร่างที่คร่อมอยู่เหนือร่างเธอดูทะมึนเพราะแสงสาดส่องจากด้านหลัง ทว่าเมื่อนันทิยาโน้มหน้าลงมาใกล้ก็เห็นตาวาววาบแดงก่ำมีน้ำเอ่ออยู่ในนั้น มาธาวีอึ้งไปไม่น้อย ในขณะเดียวกันก็หายใจติดขัดจนพูดอะไรแทบไม่ออก เธอพยายามดิ้นแต่อีกฝ่ายออกแรงกดอย่างแรง“ทั้งที่พี่แน็ตตายเพราะแก แต่แกก็ยังหน้าระรื่นอยู่ได้ อยู่อย่างมีความสุขมาตลอดหลายปี ได้แต่งงานกับพี่ปัฐ สมใจแกสินะ“อะ...อะ...”“ฉันรู้ทุกอย่าง พี่แน็ตคุยกับฉันแล้วร้องไห้ตอนขับรถกลับ บอกว่าพี่ปัฐนอนกับผู้หญิงคนอื่น พี่แน็ตพูดว่า เด็กที่ชื่อสองนั่นหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู คิดว่าพี่ปัฐแอบนัดเอาไว้ให้มาด้วย พี่ปัฐคบซ้อน ต่างๆ นานา ฉันได้ยินทุกอย่าง ได้ยินแม้แต่ตอนที่...”นันทิยาเสียงสั่นตลอดเวลาที่พูด ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย“รถชน”แม้จะพูดเบาทว่าเค้นออกมาจนรู้สึกได้ถึงความสะเทือนใจในนั้น น้ำตาของอีกฝ่ายหล่นลงบนหน้าเธอ ทำเอามาธาวีเจ็บลึกในอกอยากอธิบายกับนันทิยา“ไม่...”“เธอมันร้ายกาจ ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด ปัฐไปเลือกเธอได้ยังไง”“เธอ...เข้า...”มาธาวีพยายามที่จะปลดมืออีกฝ่ายออกให้ได้ ออกแรงดิ้นทั้งที่ยังไม่รู้จะว่าผลักคนที่ค้ำอยู่ด้านบนออกได้อย่างไร แรงกดมาข

ร่างอรชรที่ตกลงมาห่างจากด้านบนประมาณห้าเมตรได้ยินเสียงร้องเรียกตัวเองท่ามกลางความมืด เธอเกือบจะหมดลมอยู่แล้วในตอนที่นันทิยาออกแรงมาครั้งสุดท้าย แต่เพราะอีกฝ่ายคลายมือออกก่อนเธอจึงยังหายใจได้บางเบา ความจริงมาธาวีคิดว่าตนเองตายไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะตัวหนักอึ้งชาไปทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นมาต่อกรกับคนที่ลากตัวเอง คิดว่าน่าจะเป็นสัญญาตญาณรับรู้สุดท้ายของคนใกล้สิ้นใจทว่าเมื่อกลิ้งลงมาเธอก็หล่นมาอยู่บนชะง่อนหินที่ยื่นออกมา ค่อนข้างกว้าง ที่สำคัญตรงส่วนจุดชมวิวนี้ไม่ชันเลย เป็นเนินลาดเอียงมีต้นไม้พุ่มไม้มากมาย มาธาวีค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นมาไม่แน่ใจว่านานจากที่ตกลงมามากแค่ไหนแต่เธอมีมือถือติดตัวมาด้วยจึงพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่ไม่สามารถใช้มือจับขึ้นมาแนบหูได้ หญิงสาวใช้ปลายนิ้วอ่อนแรงแตะเบอร์ปัฐวิกรที่เคยโทรเข้ามาช่วงเที่ยงบอกว่าจะกลับในตอนเย็นแต่การที่พยายามจะหยิบมาคุยให้ได้ทำให้เธอแตะไปโดนปุ่มปิด พอจะหยิบมากดใหม่ปลายนิ้วยังดันมือถือห่างออกไปเรื่อยๆ จนไม่สามารถเอื้อมไปถึงได้อีก ร่างทั้งร่างของเธอเปลี้ยไปหมดราวกระดูกหักป่นปี้ ยกแขนยกขาไม่ได้แม้แต่น้อย ได้แต่นอนก้

คุณากรเหล่มองคนบนเตียงเป็นระยะ เมื่อเขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟังแล้วนันทิยาก็อุทานออกมาอย่างตกใจ‘ตายจริง พี่สองน่าสงสารจัง’ทว่าหลังจากนั้นสายตาหญิงสาวก็ล่อกแลกไปมา คิ้วขมวดแล้วคลายไม่หยุด“เดี๋ยวคนจะเอาอาหารมาให้เรานะ ป้าที่เป็นแม่บ้านบอกผม ท่านยังทำไม่เสร็จคงใช้เวลาสักหน่อย ตอนนี้แต่ละคนขวัญเสียกันหมด เราคงต้องรออย่างเดียว”ชายหนุ่มบอกไปขณะลอบสังเกตท่าทางอีกฝ่ายไปด้วย“ไม่เป็นไรค่ะ นุ๊กรอได้ ยังไม่ค่อยหิว เป็นแบบนี้คงไม่มีใครมีกะจิตกะใจจะกินอะไร”“อืม”“พี่คุณพานุ๊กไปห้องน้ำได้ไหมคะ นุ๊กอยากอาบน้ำ”อยู่ๆ หญิงสาวก็พูดขึ้น แต่คงเพราะเธอเหงื่อออกเยอะแม้อากาศที่นี่จะเย็นแบบไม่ต้องเปิดแอร์ก็ตาม ทว่าก็ไม่ถึงกับต้องใช้ฮีตเตอร์“จะดีเหรอ นุ๊กดูไม่ค่อยสบาย”เขาท้วงแต่ก็ไม่คิดจะห้าม“ไม่เป็นไรค่ะ อาบได้”เธอยืนยันเขาจึงพยุงพาไปห้องน้ำ คิดว่าถ้านันทิยาทำอะไรลงไปจริงอีกฝ่ายต้องอยากอยู่ตามลำพังอย่างแน่นอน และที่สำคัญคงอยากลงจากภูแล้ว เขาเองก็ต้องทำอะไรบางอย่างเหมือนกันขณะนั้นสโนกับนิดหน่อยเอาอาหารมาให้ชายหนุ่มจึงให้ยกเข้าไปข้างใน แล้วพอสองสาวออกมาเขาก็เดินตามมากระซิบ“พี่ขอเบอร์เจ้าของที

สิ่งที่ได้ยินจากหมอทำให้ปัฐวิกรถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ร่างกายของมาธาวีกระแทกหลายจุด แต่ที่หนักคือไหล่กับแขนข้างหนึ่งกระดูกแตกร้าว ยังดีที่ไม่ถึงกับหัก หัวที่แตกไม่ได้รับการกระทบกระเทือนถึงสมอง คนไข้หายใจได้เองปกติ ไม่มีภาวะหยุดหายใจ นั่นทำให้ชายหนุ่มโล่งอกไปส่วนหนึ่ง หากก็ยังเคร่งเครียดอยู่เพราะหญิงสาวยังไม่รู้สึกตัว“สองต้องไม่เป็นอะไรค่ะพี่ปัฐ”กัญญานันเข้ามาเกาะแขนเขาพร้อมน้ำตาคลอแต่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายพยายามกะพริบตาและกลั้นน้ำตาของตัวเอง ชายหนุ่มจึงดึงร่างน้องสาวมากอด อีกฝ่ายก็แนบหน้าลงซบอกเขา ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเบาๆระหว่างนั้นเปรมินทร์ที่ออกไปคุยโทรศัพท์กับทางไร่เพราะดิสกลส่งสายให้ก็กลับเข้ามา สีหน้าค่อนข้างเรียบสนิทเดาอารมณ์ไม่ถูก“ตำรวจสอบปากคำทุกคนที่บ้านครบแล้วครับ”พวกเขาที่อยู่โรงพยาบาลได้ให้ปากคำกับตำรวจเรียบร้อยไปก่อนหน้านั้นแล้ว“แล้วก็บอกว่ามีคนที่น่าสงสัย ตอนนี้กักตัวอยู่ครับ รอผลพิสูจน์ลายนิ้วมือจากก้อนหิน ที่คนร้ายอาจจะจับใช้ตีหัวน้องสอง”กัญญานันหน้าเสีย ยกมือปิดปากเพราะในหัวเธอมีภาพนั้นลอยเข้ามาแล้วก็นึกสงสารเพื่อนจับใจ“ดีนะที่ให้ดูคุณากรไว้ตั้งแต่เมื่อคืน”ปัฐวิกรพูดขึ