Lahat ng Kabanata ng ย้อนเวลารัก องค์รัชทายาท: Kabanata 11 - Kabanata 20

หลังจากที่เห็นพระชายาหวังหยู่ปักได้เพียงเล็กน้อย องค์รัชทายาทหลี่หยางก็ยกมือขึ้นหยุดเขา “พอเถอะ ข้าไม่อยากดูเจ้าทรมานกับงานที่เจ้าทำไม่ได้ เห็นแล้วมันน่าสมเพช” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน สายตายังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่สนใจ“จำไว้ พระชายา... ถ้าเจ้าไม่สามารถยืนเคียงข้างข้าในฐานะคู่สมรสที่เข้มแข็ง เจ้าก็คงเป็นได้แค่พระชายาที่ทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนสตรีที่อ่อนแอเท่านั้น” องค์รัชทายาทหลี่หยางพูดจบก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งวายุให้นั่งอยู่กับความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอับอายและความเจ็บปวดหลังจากหลี่หยางออกไป วายุจ้องมองผ้าปักในมือด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย แม้เขาจะเข้าใจว่าเป็นเพียงการแกล้ง แต่คำพูดเหล่านั้นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกลดคุณค่าลง เขาไม่ใช่หวังหยู่ไม่รู้ว่าถ้าเป็นหวังหยู่ตัวจริงยังอยู่และได้ยินแบบนี้แล้วจะเสียใจจนเลิกรักองค์ชายปากร้าย นิสัยเย็นชา มีดีแค่หน้าตาแบบนี้ได้หรือไม่ อาจจะถึงขั้นเลิกรักไปเลยก็ได้ แต่นี่เป็นวายุเป็นนายแพทย์ศัลยกรรมมือหนึ่งในโลกปัจจุบันที่มีแต่คนยกย่อง และการต้องเล่นบทนี้ทำให้เขาต้องแบกรับความเจ็บปวดและความกดดันที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้วายุถอนหายใจ

หลังจากที่วายุในร่างของพระชายาหวังหยู่ แสดงความสามารถในเพลงดาบที่สง่างามและอ่อนช้อย ทำให้องค์รัชทายาทหลี่หยางเริ่มมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แม้จะไม่ได้เอ่ยคำชมมากนัก แต่ก็เริ่มมีความแปลกใจและสนใจในความสามารถที่ซ่อนอยู่ของพระชายาหวังหยู่มากขึ้น“เจ้าทำได้ดี แต่ข้าอยากเห็นเจ้าประลองกับคนที่มีฝีมือจริง ๆ สักหน่อย” หลี่หยางกล่าวด้วยน้ำเสียงท้าทาย ก่อนจะหันไปมององครักษ์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วหันมาบอกพระชายาด้วยหน้าตานิ่งๆเฉยชา “ประลองกับเขาดูสิ ข้าอยากจะดูว่าเจ้าจะมีวิธีการรับมืออย่างไร”วายุนิ่งไปครู่หนึ่ง แม้จะไม่เคยประลองในโลกนี้ แต่เขาก็พอจะคาดเดาได้ว่าจะต้องเจอกับอะไร เขาเคยฝึกศิลปะป้องกันตัวในยุคปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นเทควันโดหรือมวย ล้วนแล้วแต่เป็นการต่อสู้ด้วยการใช้มือเปล่าและเป็นการป้องกันตัวในแบบที่เขาถนัด หากการประลองครั้งนี้ดุเดือด เขาก็พร้อมที่จะรับมือการประลองเริ่มต้นขึ้น องครักษ์ที่ได้รับคำสั่งจากองค์รัชทายาทหลี่หยางก้าวเข้ามาด้วยท่าทีที่แข็งแกร่งและพร้อมต่อสู้ เขาชักดาบออกจากฝักและพุ่งเข้าหาพระชายาหวังหยู่ด้วยความเร็วที่น่าทึ่งสมกับเป็นราชองครักษ์ยอดฝีมือที่มีหน้าที่ป

หลังจากที่องค์รัชทายาทหลี่หยางเดินออกจากตำหนักไปได้ไม่นาน เหลือไว้ก็แต่ความขุ่นเคืองใจของวายุ ก็ยังคงรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้หลี่หยางจะเปลี่ยนท่าทีดีขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความยากที่จะเข้าใจเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวเหมือนเย็นชาแต่ที่ไม่เปลี่ยนก็คือยังเป็นคนปากร้ายเช่นเดิม ถ้าเป็นยุคปัจจุบันวายุคงเรียกองค์รัชทายาทว่าคนผีเข้าผีออก อารมณ์ราวกับคนวัยทอง พอพ้นร่างสูงของหลี่หยางไปวายุก็นอนต่อด้วยความอ่อนเพลีย แต่ไม่นานนักความสงบในตำหนักก็ถูกขัดจังหวะด้วยการกลับมาขององค์รัชทายาทหลี่หยางอีกครั้ง พร้อมกับข่าวสำคัญที่เพิ่งได้รับสารมาจากฮ่องเต้องค์รัชทายาทหลี่หยางเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าจริงจัง และในมือของเขามีชุดแต่งกายที่สวยงาม ทันทีที่เขาเห็นหวังหยู่ยังนอนหลับอยู่ เขาก็หงุดหงิดก่อนจะเอ่ยปากเสียงดังปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้นมาเพื่อแจ้งข่าวสำคัญโดยไม่รอช้า“หวังหยู่ตื่นก่อน อย่ามัวแต่ขี้เกียจนอนกินบ้านกินเมือง“วายุได้ยินเสียงดังของอีกฝ่ายก็งัวเงียตื่นขึ้นมา “ข้าก็เห็นตำหนักของท่านยังอยู่ครบอยู่นี่นา มากล่าวหาว่าข้ากินบ้านกินเมืองได้ยังไง ท่านมีอะไรก็ว่ามา ข้าเพลียอยา

หลังจากที่หลี่หยางเดินออกจากตำหนักไป วายุในร่างของหวังหยู่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม อยู่กับความรู้สึกประหลาดใจกับการที่หลี่หยางมาแอบดูเขาในขณะที่กำลังปักผ้าและคำชมที่ไม่คาดคิด แต่สิ่งที่ทำให้เขายิ่งประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เหอเฉียงองครักษ์ของหลี่หยางได้นำของบำรุงต่าง ๆ มามอบให้เขาอย่างไม่ทันตั้งตัว วายุที่นั่งพักผ่อนอยู่ในห้องหลังจากเก็บผ้าที่ปักเสร็จเรียบร้อย ได้ยินเสียงคนรับใช้เคาะประตูห้องเบา ๆเพื่อขออนุญาต ก่อนที่นางกำนัลคนหนึ่งจะเดินนำหน้าร่างสูงขององครักษ์เหอเฉียงที่ถือถาดที่เต็มไปด้วยของบำรุงทั้งอาหารและยาสมุนไพรเข้ามา “พระชายา องค์รัชทายาทให้ข้านำของบำรุงเหล่านี้มาให้ท่านพะยะค่ะ” องครักษ์เหอเฉียงกล่าวด้วยความเคารพ ก่อนจะนำถาดมาวางลงตรงโต๊ะไม้หน้าพระชายาหวังหยู่ วายุขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจกับสิ่งที่เห็นและได้ยิน เขาไม่คาดคิดว่าองค์รัชทายาทหลี่หยางผู้เย็นชากับเขามาตลอดจะให้คนมาเอาของบำรุงมามอบให้ “องค์รัชทายาท ได้บอกหรือไม่ว่าทำไมถึงได้ให้นำของเหล่านี้มาให้ข้า” องครักษ์เหอเฉียงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ “องค์รัชทายาทเห็นว่าพระชาย

เสียงกระซิบชื่นชมพระชายาหวังหยู่ยังดังไปทั่วงาน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการแต่งกายที่งดงาม ลวดลายผ้าปักที่ละเอียดอ่อน และท่าทางที่สง่างาม บางคนถึงกับเปรียบหวังหยู่กับหงส์ในตำนาน ซึ่งเป็นสิ่งที่หลายคนไม่เคยคาดคิดมาก่อนองค์รัชทายาทหลี่หยางที่ยืนอยู่ข้างพระชายาได้ยินคำชื่นชมเหล่านั้นชัดเจน แม้เขาจะยังคงรักษาสีหน้าที่สงบนิ่งและท่าทีมั่นคงตามปกติ แต่ในใจลึก ๆ ของเขากลับรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ความรู้สึกนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับสายตาที่จ้องมองมาทางหวังหยู่พระชายาของเขา ไม่ใช่เพียงแค่ความชื่นชมธรรมดา แต่ดูเหมือนว่าหลายคนจะให้ความสนใจในตัวหวังหยู่มากเกินไปในแบบที่เขาเองไม่เคยสังเกตมาก่อนในขณะที่หวังหยู่ยืนยิ้มและตอบรับคำทักทายของแขกเหรื่ออย่างสุภาพและอ่อนโยน หลี่หยางเริ่มรู้สึกถึงความหึงหวงที่เขาเองก็ไม่ทันตั้งตัว เขาจ้องมองไปที่พระชายาที่กำลังพูดคุยกับแขกที่เข้ามาทักทาย ดวงตาของหวังหยู่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ท่าทางที่ดูสง่างามทำให้ทุกคนประทับใจ แต่สิ่งเหล่านั้นกลับทำให้องค์รัชทายาทหลี่หยางที่เป็นพระสวามีอย่างเขารู้สึกไม่พอใจอย่