All Chapters of ย้อนเวลารัก องค์รัชทายาท: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากใช้เวลาหลายวันพักผ่อนท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม และการผ่อนคลายทางกาย หวังหยู่รู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกสดชื่นและมีพลังมากขึ้น ความอ่อนเพลียจากอาการป่วยหายไปจนหมดสิ้น และหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความรักและความสุขจากการได้ใช้เวลาร่วมกับหลี่หยาง ส่วนองค์รัชทายาทหลี่หยางไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้สุขยิ่งกว่าไหนๆ เพราะชวนพระชายาทำเรื่องผ่อนคลายทุกคืน การเดินทางครั้งนี้ไม่เพียงแต่ช่วยให้หวังหยู่ฟื้นตัว แต่ยังเป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองคนได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ความรักและความผูกพันระหว่างพวกเขาทั้งสองได้แน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิม ในช่วงเย็นขณะที่องค์รัชทายาทและพระชายากำลังพากันเดินเล่นอยู่รอบตำหนักเพื่อชมความงามของธรรมชาติท่ามกลางเสียงน้ำไหลและสายลมที่พัดผ่าน อย่างเป็นส่วนตัวเพียงสองคน แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นจากพุ่มไม้ที่อยู่ใกล้เคียง ทำให้ทั้งสองหยุดชะงัก ก่อนจะหันมองไปรอบ ๆ ด้วยความระแวง ทันใดนั้น กลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดดำหลายคนปรากฏตัวออกมาจากพุ่มไม้ พวกเขาถือดาบในมือและพุ่งเข้ามาใกล้ทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามา กลุ่มคนร้ายเข้าโจมตี

ท่ามกลางความสงบสุขและความรักที่แน่นแฟ้นขึ้นระหว่าง องค์รัชทายาทหลี่หยางและพระชายาหวังหยู่กลับมีเงาแห่งความอิจฉาแฝงอยู่ในมุมมืดของราชสำนัก ผู้ที่รู้สึกขัดเคืองใจและเต็มไปด้วยความอิจฉาคือโอรสจากพระสนมที่ไม่ได้รับการแต่งตั้งให้มีตำแหน่งสำคัญในราชสำนัก องค์ชายหลี่จิ้งพระโอรสของพระสนมฉินฮวา ที่เติบโตขึ้นมาด้วยความทะเยอทะยาน และรู้สึกว่าตัวเองสมควรได้รับตำแหน่งที่สูงกว่า เขามักจะเห็นว่าหลี่หยางได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้อยู่เสมอ อีกทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากขุนนางต่าง ๆ จนเป็นรัชทายาทผู้ที่เหมาะสมจะสืบทอดบัลลังก์ แต่ในสายตาของหลี่จิ้ง สิ่งนี้ช่างไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลย เขามองว่าตนเองมีความสามารถและควรคู่ที่จะได้รับตำแหน่งรัชทายาทเช่นกัน ความทะเยอทะยานที่ล้นเกินกลายเป็นความอิจฉาริษยา จนในที่สุดเขาก็เริ่มวางแผนที่จะโค่นล้มหลี่หยางและขึ้นเป็นรัชทายาทแทน องค์ชายหลี่จิ้งใช้เวลาหลายคืนเฝ้าคิดหาทางทำลายชื่อเสียงขององค์รัชทายาทหลี่หยาง และลอบวางแผนที่จะก่อการบางอย่าง แผนเเรกที่ตำหนักนอกเมืองพลาด เขาเริ่มหาพันธมิตรจากเหล่าขุนนางที่ไม่พอใจในอำนาจของรัชทายาท และรู้ดีว่ามีหลายคนในราชสำนักที่ไม่พอ

หลังจากที่ทั้งวันองค์รัชทายาทหลี่หยางและหวังหยู่ปฏิบัติการช่วยเหลือประชาชนอย่างเหน็ดเหนื่อย เมื่อภารกิจเสร็จสิ้นทั้งสองรู้สึกสบายใจที่ได้ทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่ เมื่อค่ำคืนมาเยือนความเหนื่อยล้ากลับถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศที่สงบเงียบและสวยงามของชนบท ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า ส่องแสงอ่อน ๆ สร้างบรรยากาศที่โรแมนติกและอบอุ่นยิ่งขึ้น หลี่หยางมองดูพระชายาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ดวงตาของหวังหยู่เป็นประกาย แม้หวังหยู่จะดูเป็นคนที่บอบบางน่าทะนุถนอมมากกว่าในสายตาของคนที่ได้พบเห็น แต่ทว่าตอนนี้ องค์รัชทายาทรู้แล้วว่าพระชายาเป็นคนที่แข็งแกร่งและสามารถต่อสู้หรือทำงานหนักเพียงใด และในเวลานี้ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องหวังหยู่ดูงดงามและอ่อนโยนอย่างที่สุด หลี่หยางที่นั่งเงียบข้างหวังหยู่มองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันมามองพระชายาอย่างต้องมนต์ สายลมเย็น ๆ พัดผ่านเบา ๆ ทำให้บรรยากาศดูเป็นใจเหมาะสำหรับเกี้ยวพระชายา “เจ้าเหนื่อยมากหรือเปล่า” หลี่หยางถามเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและมีความห่วงใย หวังหยู่ยิ้มเล็กน้อยขณะที่มองดวงจันทร์ “นิดหน่อย แต่ข้ารู้สึกดีท

หลังจากใช้เวลาในชนบทร่วมกับองค์รัชทายาทหลี่หยางและพระชายาหวังหยู่มาช่วยเหลือชาวบ้านที่ประสบภัยพิบัติ หวังหยู่เริ่มสังเกตเห็นปัญหาใหญ่ที่อาจเป็นอันตรายต่อชาวบ้านมากที่สุด นั่นคือโรคระบาด ที่เริ่มแพร่กระจายในหมู่ชาวบ้าน เนื่องจากสภาพความเป็นอยู่ที่ยากลำบากและขาดแคลนทรัพยากรที่เพียงพอแม้จะมีการรักษาโรคเบื้องต้นและจัดยาบรรเทาให้ชาวบ้านแล้ว แต่หวังหยู่รู้ดีว่าการรักษาโรคระบาดนั้นไม่เพียงพอ หากไม่ได้ป้องกันโรคให้ถูกวิธี โรคระบาดอาจกลับมาแพร่กระจายอีกได้ทุกเมื่อหวังหยู่ใช้ความรู้ด้านการแพทย์จากตอนเป็นวายุมาช่วยในการคิดวิเคราะห์ จึงตัดสินใจเรียกชาวบ้านมารวมตัวกันที่ศาลากลางหมู่บ้าน เพื่อแนะนำวิธีป้องกันโรคระบาดและให้ความรู้เกี่ยวกับสุขอนามัยที่จำเป็นหวังหยู่พูดกับชาวบ้านด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและมั่นใจ “พวกท่านทุกคนไม่ต้องกังวล ข้าและองค์รัชทายาทอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกท่าน แต่ข้าต้องการให้พวกท่านเข้าใจวิธีป้องกันโรคระบาด เพื่อให้ทุกคนปลอดภัยจากโรคร้ายนี้”ชาวบ้านที่มารวมตัวกันต่างตั้งใจฟังสิ่งที่พระชายาจะบอก ด้วยความรู้สึกซาบซึ้งที่พระชายาขององค์รัชทายาทสนใจและห่วงใยสุขภาพของพวกเขาหวัง

เมื่อเวลาผ่านไปหวังหยู่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ หลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่เมื่อดวงตาเขาเปิดเต็มที่ เขากลับต้องตกใจเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทหลี่หยาง กำลังนอนอยู่ข้าง ๆ และจ้องมองเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น“ท่าน ท่านมองข้าตลอดเวลาเลยหรือ” หวังหยู่ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความตกใจและเขินอาย ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกมองในยามหลับหลี่หยางยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นท่าทางขัดเขินของหวังหยู่ “แน่นอนสิ ข้ามองเจ้ามาตั้งแต่เช้า เจ้านอนเหมือนเด็กน้อยจริง ๆ ข้าอดยิ้มไม่ได้”หวังหยู่ยิ่งรู้สึกเขินหนักกว่าเดิม เขาหันหน้าหนีเล็กน้อย แต่ในใจเขากลับเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขาพยายามปกปิดความรู้สึกเขินอายที่ถูกหลี่หยางจ้องมองอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่อาจห้ามตัวเองได้“ท่านนี่นะ” หวังหยู่บ่นเบา ๆ ด้วยความอาย และพยายามหาทางเลี่ยงสายตาของหลี่หยาง แต่ก็ไม่สำเร็จหลี่หยางไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้ผ่านไปง่าย ๆ เขาแซวหวังหยู่ต่อ “เจ้าช่างขี้อายเหมือนกันนะ ไหนว่าเก่งรอบด้าน แต่แค่ข้ามองเจ้าตื่นมาก็เขินซะแล้ว” เขาพูดอย่างขบขัน ราวกับตั้งใจแกล้งให้หวังหยู่รู้สึกเขินมากขึ้นหวังหยู่ที