All Chapters of ย้อนเวลารัก องค์รัชทายาท: Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่องค์รัชทายาทหลี่หยางปกป้องพระชายาหวังหยู่จากการถูกดูถูกว่าทำตัวอ่อนแอเยี่ยงสตรีเมื่อสักครู่ ฮองเฮาและขุนนางหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ยังคงเฝ้าจับตามองสถานการณ์ด้วยตกใจและกลัวว่าองค์รัชทายาทจะควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้ ทางด้านของหวังหยู่รู้ดีว่าคำพูดเหล่านี้ยังคงสะท้อนอยู่ในสายตาของบางคน ถึงแม้จะได้รับการปกป้องจากหลี่หยาง แต่หากเขาไม่พิสูจน์ตัวเองให้เข้มเเข็งในวันนี้ ความคิดเหล่านั้นก็จะยังคงมีอยู่ต่อไป เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่าเขาไม่ใช่พระชายาที่อ่อนแอ และเขามีความเข้มแข็งควรได้รับความยอมรับจากทุกคน หวังหยู่เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด “ขอพระบรมราชานุญาตฝ่าบาท การที่มีท่านขุนนางพูดถึงกระหม่อมเช่นนี้ กระหม่อมคิดว่าถ้ากระหม่อมไม่ได้พิสูจน์ความสามารถให้กับทุกคนในที่นี้ได้ประจักษ์ และคอยอยู่ใต้ปีกขององค์รัชทายาทเช่นนี้แล้ว ก็อาจจะยังมีคนคอยกังขาไม่ยอมรับในตัวของกระหม่อมอยู่เช่นเดิม อนาคตต่อไปภาคหน้าการยืนเคียงข้างองค์รัชทายาทในฐานะพระชายาที่สง่างามก็อาจจะเป็นไปได้ยาก ขอฝ่าบาทได้โปรดให้กระหม่อมได้มีโอกาสพิสูจน์ตัวเองด้วยเถิดพะย่ะค่ะ” เสียงอ่อนหวานและนอบน้อมขอ

หลังจากที่พระชายาหวังหยู่ได้พิสูจน์ความสามารถในด้านแต่งบทกวีและการต่อกลอนจนได้รับคำชื่นชมจากทั้งฮ่องเต้ และฮองเฮาอีกทั้งได้รับรางวัลถึงสองหมื่นตำลึงทองคนรวยกะทันหันอย่างหวังหยู่ยิ้มแก้มปริอย่างมีความสุข บรรยากาศภายในงานเฉลิมฉลองยังคงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แขกเหรื่อต่างพากันแสดงความชื่นชมต่อความสามารถที่พระชายาหวังหยู่แสดงออกมาในด้านศิลปะและบทกวี แม้กระทั่งคนจากแคว้นอ่านที่ท้าทายยังยอมรับความสามารถของพระชายาแต่ท่ามกลางแขกเหรื่อที่พากันชื่นชมความสามารถ คนที่ไม่ชอบให้คนอื่นได้รับความสนใจมากกว่าตัวเองก็ยังมี ยังมีผู้ที่ไม่ยอมให้คนอื่นเก่งกว่าตัวเองนั่นก็คือ เป่ยหยางจงท่านอ๋องจากแคว้นเป่ย ซึ่งเป็นแคว้นที่มีชื่อเสียงด้านการทหารและการวางกลยุทธ์ หันมาท้าทายพระชายาหวังหยู่อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่การประลองด้านบทกวีหรือเพลงดาบ แต่เป็น การท้าประลองการวางกลยุทธ์เซี่ยงฉีหรือหมากรุกจีน เกมที่ต้องใช้ทั้งสติปัญญาและการวางแผนอย่างรัดกุมอ๋องเป่ยยืนขึ้นจากที่นั่งของตนและกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่เต็มไปด้วยความท้าทาย “ข้า เป่ยหยางจงจากแคว้นเป่ย ข้าเห็นว่าพระชายาหวังหยู่ทรงมีความสามารถในหลายด้าน ไม่ว่าจะ

หลังจากงานเฉลิมฉลองที่จบลงด้วยความประทับใจ สิ่งที่ฮองเฮาเฝ้าคาดหวังมากที่สุดยังไม่เป็นจริงนั่นคือการมีทายาทจากองค์รัชทายาทและพระชายาหวังหยู่ด้วยเหตุนี้ ฮองเฮาจึงวางแผนบางอย่างเพื่อกระตุ้นให้ทั้งคู่มีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น ในช่วงท้ายของงานเฉลิมฉลอง ฮองเฮาได้เรียกองค์รัชทายาทหลี่หยางและพระชายามานั่งพูดคุยพร้อมกับยกสุรามาให้ดื่ม และนางได้รับสั่งอย่างอ่อนโยนให้กับลูกชายและลูกสะใภ้ “งานวันนี้ช่างน่าประทับใจ ข้าเห็นว่าเจ้าทั้งสองทำหน้าที่ได้ดีมาก ข้าพอใจอย่างยิ่ง” ฮองเฮาตรัสพร้อมรอยยิ้ม แต่สิ่งที่ฮองเฮาพูดต่อมากลับทำให้ทั้งหลี่หยางและหวังหยู่ต้องชะงัก “แต่สิ่งที่ข้าเฝ้ารอมานานแล้ว คือการที่ข้าจะได้เห็นทายาทจากพวกเจ้า เพื่อสืบต่อบัลลังก์และความรุ่งเรืองของราชสำนักนี้” หลี่หยางกับหวังหยู่สบตากัน ทั้งสองรู้สึกถึงความกดดันที่แฝงมาในคำพูดของฮองเฮา แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธอะไรได้ นางเป็นผู้ที่ทรงอำนาจที่สุดในราชสำนักรองจากฮ่องเต้ และความปรารถนาของนางก็คือการเห็นทายาทเกิดขึ้นจากสายเลือดของพวกเขาทั้งสอง แต่ยังไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองยังไม่ได้ร่วมหอกันฉันท์สามีภรรยาพึงมี “ทายาทอย่างนั้นหรือเสด็จแม่” องค์

เมื่อรุ่งเช้ามาถึง องค์รัชทายาทหลี่หยาง ตื่นขึ้นมาก่อน ดวงตาคมของเขาหันมองไปที่ร่างของหวังหยู่ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ภายใต้แสงแดดยามเช้า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความอ่อนโยน เขายังไม่เชื่อว่าค่ำคืนที่ผ่านมาจะเกิดขึ้นจริง ทุกสิ่งดูเหมือนเป็นความฝัน พระชายาของเขาบอบบางแต่ก็ร้อนแรงและอดทนมากไม่น่าเชื่อว่าจะผ่านบทรักอันร้อนแรงกับเขามาได้ทั้งคืนหวังหยู่ ที่ตื่นขึ้นมาหลังจากนั้นก็มองเห็นหลี่หยางที่นอนอยู่ข้างเตียง ทั้งสองสบตากันอย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกระหว่างพวกเขาเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แม้ทั้งคู่จะไม่พูดอะไรมาก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ชัดเจนขึ้นอย่างมากหลี่หยางเอื้อมมือไปจับมือของหวังหยู่เบา ๆ แล้วกล่าวเสียงนุ่ม “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนไหม เมื่อคืน ข้ารุนแรงกับเจ้า แต่ข้าก็ไม่เสียใจที่ทุกอย่างเกิดขึ้น ข้าคิดว่าคืนนี้เราได้เข้าใจกันมากขึ้น”หวังหยู่พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ใบหน้าสวยเขินอาย ก่อนจะก้มหน้าหลบเล็กน้อย “ข้าเองก็ ก็ไม่เสียใจ ท่าน ท่านสำคัญกับข้ามากกว่าที่ข้าเคยคิด ข้าเจ็บเล็กน้อยแค่นั้น”“เจ็บตรงไหน ขอข้าดูหน่อย” หลี่หยางถามอย่างร้อนรนด้วยความห่วงใย“ไ

หลังจากที่องค์รัชทายาทหลี่หยางได้ป้อนอาหารและยาบำรุงให้ พระชายาด้วยความใส่ใจ พระชายาของเขาก็เริ่มมีอาการดีขึ้นอย่างช้า ๆ แต่ถึงกระนั้น หลี่หยางยังคงกังวลในสุขภาพของหวังหยู่ เขาตัดสินใจจะไม่ละสายตาจากพระชายาของเขาแม้เพียงสักวินาทีเดียว และตัดสินใจที่จะเฝ้าไข้หวังหยู่ด้วยตนเอง ค่ำคืนนั้น หลังจากที่หวังหยู่ทานยาและอาหารบำรุงเรียบร้อยแล้ว ร่างกายของเขายังอ่อนแรงอยู่มาก หลี่หยางจึงจัดเตรียมที่นอนข้างเตียงของพระชายาเพื่อคอยเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด หากเกิดอะไรขึ้นเขาจะสามารถช่วยเหลือได้ทันที หวังหยู่ที่นอนอยู่บนเตียงมองดูการกระทำของพระสวามีด้วยความรู้สึกซาบซึ้งและอบอุ่นใจ เขารู้ดีว่าหลี่หยางมีภาระหน้าที่มากมายในฐานะองค์รัชทายาท แต่การที่หลี่หยางเลือกจะอยู่ข้างกายเขาในเวลานี้ แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจและความรักที่เขาไม่เคยคาดหวังมาก่อน “ท่านไม่ต้องอยู่ที่นี่ก็ได้ ข้าจะพักผ่อนและคงดีขึ้นในไม่ช้า” หวังหยู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงแต่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เขาไม่อยากให้หลี่หยางต้องเหนื่อยล้าจากการเฝ้าดูแลเขาทั้งวัน “ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่คนเดียวแน่” หลี่หยางตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อเป็นการ