All Chapters of ย้อนเวลารัก องค์รัชทายาท: Chapter 41 - Chapter 50

ท่ามกลางการประชุมที่เต็มไปด้วยข้อเสนอและความเห็นที่เป็นประโยชน์ในการแก้ไขปัญหาบ้านเมือง มีเสียงหนึ่งที่เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเต็มไปด้วยความขัดแย้ง นั่นคืออ๋องหลี่จิ้ง โอรสของพระสนมฉินฮวา ซึ่งมักจะมีท่าทีอิจฉาริษยาต่อองค์รัชทายาทหลี่หยางและพระชายาหวังหยู่ อ๋องหลี่จิ้งมองด้วยความไม่พอใจมาตลอดที่หวังหยู่ไม่เพียงแค่เป็นพระชายาของรัชทายาท แต่ยังเป็นที่ยอมรับในความสามารถด้านการปกครองและการแพทย์ สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้หลี่จิ้งรู้สึกว่าตนถูกมองข้ามในราชสำนัก และเขาจึงมักจ้องหาโอกาสที่จะคัดค้านและโต้แย้งความคิดเห็นของหวังหยู่ เพื่อสร้างชื่อให้กับตัวเอง หลังจากที่หวังหยู่ได้เสนอแนะเรื่องการดูแลสุขภาพของประชาชนและส่งยารักษาโรคไปยังพื้นที่ประสบปัญหาอ๋องหลี่จิ้งก็ลุกขึ้นทูลคัดค้านความคิดนี้ทันที น้ำเสียงของเขาแฝงความไม่พอใจ “ข้าขอกราบทูลฝ่าบาท ข้าคิดว่าการส่งหมอและเวชภัณฑ์ไปยังพื้นที่เหล่านั้นเป็นเรื่องที่เกินความจำเป็น เราควรให้ความสำคัญกับการจัดส่งเสบียงและการฟื้นฟูการเกษตรมากกว่า การส่งหมอหลวงไปจะเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรของราชสำนักโดยไม่จำเป็น” อ๋องหลี่จิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

หลังจากที่ได้เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้กับหลี่หยางฟัง ถึงแม้จะโกรธหวังหยู่ก็ขอพิสูจน์ก่อนว่าชานี้มีพิษจริงหรือไม่ หวังหยู่เดินตรงไปยังตำหนักส่วนตัวที่ทำเป็นห้องโอสถเอาไปปรุงยาและสมุนไพร เขาถือถ้วยชาและผ้าเช็ดหน้าที่เขาใช้ซับชาไว้ในมือ รอยยิ้มบางๆ ที่เคยประดับบนใบหน้าของเขาในตำหนักฉินฮวา กลับกลายเป็นความเย็นชาและแววตาแน่วแน่ “พระชายา เจ้าพบสิ่งใดผิดปกติหรือไม่” องค์รัชทายาทถามด้วยความเป็นห่วง หวังหยู่ยกถ้วยชาขึ้นมาพลิกดู พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าคิดว่าชานี้ไม่ได้บริสุทธิ์ตามที่ฉินฮวากล่าว ข้าจะพิสูจน์ดู” หวังหยู่วางถ้วยชาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบชุดอุปกรณ์เล็กๆ ออกมาจากกล่องไม้ที่เขาเก็บไว้ ชุดอุปกรณ์นี้เป็นสิ่งที่เขาได้เสาะหามาจากหมอหลวงเพื่อที่จะปรุงยาตำรับสมุนไพรและการพิสูจน์สารต่างๆ ด้วยเคยเป็นศัลยแพทย์ในยุคปัจจุบัน เขามีความรู้ด้านการแพทย์และเคมีเป็นอย่างดี เขาจะใช้มาพิสูจน์ตามวิธีที่เขาได้เรียนรู้จากโลกปัจจุบัน หวังหยู่หยิบกระดาษชุบน้ำยาพิเศษแล้วแตะลงบนหยดชาบนผ้าเช็ดหน้า สีของกระดาษเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มทันที “เป็นพิษชนิดหนึ่งจริงๆ” หวังหยู่พึมพำ น้ำเสียงแฝงความเยือกเย็

เมื่อถึงวันงานเลี้ยงใหญ่ที่จัดขึ้นเพื่อแสดงไมตรีและเสริมสร้างความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นองค์ ในท้องพระโรงใหญ่ถูกตกแต่งอย่างงดงาม แขกผู้มีเกียรติจากแคว้นต่าง ๆ ถูกเชิญมาเข้าร่วมงานอย่างคับคั่ง รวมถึงเหล่าขุนนางจากราชสำนักของแคว้นต่าง ๆ บรรยากาศในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยความหรูหราและความยินดี แต่ในความรื่นเริงนี้กลับแฝงไปด้วยอันตรายจากแผนการร้ายที่กำลังจะถูกดำเนินการ แต่องค์รัชทายาทหลี่หยางดูแลความเรียบร้อยอย่างใกล้ชิด ขณะที่หวังหยู่คอยตรวจสอบความปลอดภัยทุกจุด ในขณะที่งานดำเนินไปเหล่าผู้ติดตามที่ภักดีต่ออ๋องหลี่จิ้งเริ่มแฝงตัวเข้ามาใกล้แขกสำคัญจากแคว้นอื่น ๆ พวกเขาตั้งใจจะก่อเหตุลอบทำร้ายเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้เกิดความวุ่นวาย แต่ไม่ทันที่แผนการของพวกเขาจะดำเนินไปตามที่หวัง หวังหยู่ที่สังเกตเห็นความผิดปกติของบางคนในงาน ก็เริ่มสั่งการให้ทหารลับที่แฝงตัวอยู่คอยจับตาดูพวกนั้นอย่างใกล้ชิด หวังหยู่และหลี่หยางวางแผนรับมือกับเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นโดยไม่ให้เกิดความวุ่นวาย ทันใดนั้นเหตุการณ์วุ่นวายก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อชายคนหนึ่งในกลุ่มของอ๋องหลี่จิ้งพยายามจะเข้าประชิดแขกจากแคว้นเพื่อนบ้านคนสำคัญและทำทีว่

ความสงบสุขกลับคืนสู่ราชสำนักได้ไม่นาน หลังจากนั้นมีข่าวจากแคว้นเล่ย แคว้นเพื่อนบ้านก็มาถึงฮ่องเต้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องการเมืองและความสัมพันธ์ระหว่างแคว้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษ ในช่วงเช้ามีคณะทูตจากแคว้นเล่ย แคว้นเพื่อนบ้านเดินทางมาถวายเครื่องบรรณาการและของขวัญสำคัญจากแคว้นเล่ย พร้อมทั้งมีการทูลถวายตัวพระธิดาของแคว้น ซึ่งมีความงดงามและได้รับการอบรมมาอย่างดี ให้เป็นพระสนมขององค์รัชทายาทหลี่หยางเพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น ทูตจากแคว้นเล่ยได้กล่าวด้วยความนอบน้อม “ทูลฝ่าบาท แคว้นเล่ยของเราขอถวายพระธิดาของแคว้น นางคือหญิงงามและมีคุณสมบัติเพียบพร้อม ขอให้นางได้เป็นพระสนมขององค์รัชทายาท เพื่อกระชับไมตรีและความสัมพันธ์ระหว่างแคว้น ขอพระองค์ทรงโปรดรับไว้ด้วยเถิด” องค์รัชทายาทหลี่หยางฟังคำกล่าวของทูตด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้จะทราบดีว่าการเมืองและการแต่งงานเชื่อมโยงความสัมพันธ์กันในวงการราชสำนัก แต่ในใจของเขาพระชายาหวังหยู่คือคนที่เขารักและให้ความสำคัญที่สุด อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะลองใจพระชายาหวังหยู่ ว่าพระชายาของเขาจะมีความรู้สึกเช่นไรหากมีหญิงอื

หลังเหตุการณ์ที่ฮองเฮาทรงแกล้งองค์รัชทายาทหลี่หยางด้วยการเรียกพระชายาหวังหยู่ไปที่ตำหนัก ทำให้เขาไม่ได้พบหวังหยู่เป็นเวลาหลายวัน กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความกังวลในใจหลี่หยาง แม้เหตุการณ์ทุกอย่างจะคลี่คลายลงได้ด้วยดี แต่ความคิดที่ว่าการไม่ได้เห็นหน้าหวังหยู่แม้เพียงวันเดียวสามารถทำให้เขาเจ็บปวดได้เพียงนี้ ยิ่งทำให้เขาหวาดหวั่นต่อการสูญเสียคนที่รักไป วันหนึ่งขณะที่องค์รัชทายาทหลี่หยางออกไปทรงงานตามปกติ ฮองเฮาที่รู้สึกสนุกกับการแกล้งลูกชายของตนอีกครั้ง ก็ส่งนางกำนัลไปเชิญหวังหยู่มาที่ตำหนักอีกครั้ง เพื่อชวนหวังหยู่มาหัดทำขนมด้วยกัน พระนางทรงมีแผนที่จะดูปฏิกิริยาของหลี่หยางหากลูกชายของตนไม่เจอพระชายาอีกครั้ง นางกำนัลเข้าไปในตำหนักของหวังหยู่พร้อมกับถวายความเคารพและทูลเชิญ “พระชายา ฮองเฮาทรงต้องการให้ท่านไปเข้าเฝ้าเพคะ พระนางต้องการให้ท่านไปหัดทำขนมกับพระนางเพคะ” หวังหยู่ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็ไม่ทันได้คิดอะไร รู้สึกดีที่ได้ใช้เวลาร่วมกับฮองเฮาอีกครั้ง จึงตอบรับทันที “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” เมื่อหวังหยู่ไปถึงตำหนักของฮองเฮา พระนางทรงต้อนรับด้วยความยินดีและชวนหวังหยู่ไปยังห้องครัวเพื่อเริ่มต้น