ตอนที่ 4 เจอกันอีกที...หัวใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“วันนี้มึงเข้าบริษัทรึเปล่า?” ชายหนุ่มกดโทรหาอคิราห์ เพื่อนสนิทของเขา เพราะมีแผนบางอย่างอยู่ในใจ

 

“ตอนนี้กูอยู่บริษัท มีอะไร?” เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนถึงถามแบบนั้น

 

“เดี๋ยวกูไปหา” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงขำ ๆ

 

“แล้วมึงไม่มีงานเหรอ?” เขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้งานเยอะขนาดไหน ขนาดกินข้าวยังแทบไม่มีเวลา แล้ววันนี้ถึงกับว่างมาหาเพื่อน?

 

“วันนี้กูว่างทั้งวัน ไม่มีนัดอะไรเลย”

 

“เหรอ... งั้นก็มาสิ” แม้จะตอบรับ แต่ในใจอคิราห์กลับรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแปลก ๆ แน่ ๆ

 

“อืม เจอกัน” ชายหนุ่มกดวางสายไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องทำงานทันที

 

เวลา 12:00 น. – วิทยาลัย

 

ทันทีที่เลิกเรียน หญิงสาวเดินออกมาจากตึกเรียน ก็เห็นรถคุ้นเคยจอดรออยู่แล้ว เธอหันไปล่ำลาเพื่อนก่อนจะรีบเดินตรงไปยังรถ

 

“ฉันกลับแล้วนะ บ๊ายบาย~” เมื่อถึงรถ เธอยกมือไหว้คนขับรถอย่างเคารพ

 

“สวัสดีค่ะพี่ขุน มาถึงนานรึยังคะ?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง กลัวเขาจะต้องมารอนาน

 

“ผมเพิ่งมาถึงไม่นานครับ คุณหนูจะกลับบ้านเลยไหมครับ หรือว่าจะไปไหนต่อ?” หญิงสาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

 

“เอยอยากไปหาพี่โอบก่อนค่ะ” เธอยังไม่ลืมเรื่องที่พี่ชายผิดคำพูดเมื่อคืน และคิดว่าถึงเวลาลงโทษแล้ว

 

“ครับ” ขุนเขาพยักหน้ารับคำ ก่อนจะขับรถออกไป

 

“พี่ขุน ห้ามบอกพี่โอบนะคะ เอยอยากเซอร์ไพรส์” ขุนเขามองเธอผ่านกระจกมองหลังแล้วพยักหน้าเบา ๆ

 

ที่บริษัท

 

“จ๊ะเอ๋~” หญิงสาวผลักประตูเข้ามาอย่างร่าเริง โดยไม่รู้เลยว่าพี่ชายไม่ได้อยู่คนเดียว

 

“ไม่ตกใจหน่อยเหรอ?” เธอทำแก้มป่องใส่ด้วยความน้อยใจ คิดว่าการโผล่มาเซอร์ไพรส์น่าจะทำให้พี่ชายตกใจมากกว่านี้  เธอเดินตรงไปนั่งที่หน้าโต๊ะทำงานของอคิราห์ ก่อนจะเท้าคางมองเขาตาแป๋ว

 

“เอยยังไม่ได้ลงโทษพี่เลยนะ ที่ผิดคำพูดเมื่อคืน”  แต่ดูเหมือนพี่ชายจะยังทำงานต่อโดยไม่สนใจเธอแม้แต่นิด

 

“มาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า?” อคิราห์ถามโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา เขาแค่แกล้งน้องสาวเล่นเท่านั้น

 

“ต้องมีธุระก่อนเหรอ ถึงจะมาหาพี่ได้?" เธอทำหน้ามู่ทู่ใส่ แล้วลุกขึ้นตั้งใจจะเดินไปนั่งโซฟา แต่ก็ต้องชะงักกลางคัน

 

เพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้า ทำให้เธอตกใจจนพูดไม่ออก...

“อุ๊ย!… พี่มีแขกเหรอ เอยขอโทษค่ะ”

หญิงสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มอีกคนอยู่ในห้อง เธอทำท่าจะหันหลังกลับออกไป แต่พี่ชายของเธอเอ่ยขึ้นทันที

“ไม่ใช่แขกอะไรหรอก แค่มันว่างงาน เลยแวะมา”

อคิราห์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ พร้อมพยักหน้าให้เธออยู่ต่อ

เอยจึงหันกลับมา ยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยกับชายหนุ่ม

“สวัสดีค่ะ เอยไม่เห็นว่ามีพี่อยู่ในห้องด้วย ขอโทษนะคะ”

เธอรีบยกมือไหว้อย่างสุภาพ

ชายหนุ่มรับไหว้พร้อมส่งยิ้มละมุนกลับมา

“ไม่เป็นไรครับ”

น้ำเสียงนุ่มนวลและสายตาอ่อนโยนของเขาทำให้อคิราห์ที่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ เริ่มรู้สึกหวงน้องสาวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เอย!”

เสียงเข้มของพี่ชายทำให้หญิงสาวสะดุ้ง หันไปมองด้วยความงงงัน

“คะ?”

เธอถามกลับอย่างสงสัย ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดเสียงดุแบบนั้น ทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

“มานั่งตรงนี้”

อคิราห์ชี้ไปที่เก้าอี้ตรงหน้าตัวเอง

หญิงสาวกวาดตามองซ้ายขวาอย่างไม่เข้าใจ

“นั่งตรงนี้เหรอคะ? เอยอยากนั่งที่โซฟามากกว่า”

เธอพูดเบา ๆ แล้วก้าวเท้าเดินตรงไปที่โซฟา ฝั่งเดียวกับที่ชายหนุ่มนั่งอยู่

อคิราห์ถึงกับขบกรามแน่น พยายามข่มอารมณ์ที่พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอนหายใจแล้วแนะนำให้รู้จักกัน

“นี่ภูผา เพื่อนพี่ ส่วนเอย น้องสาวกู”

“สวัสดีค่ะพี่ภูผา เราเคยเจอกันแล้วนะคะ พี่โอบ”

หญิงสาวยกมือไหว้อีกครั้งอย่างเรียบร้อย พร้อมรอยยิ้มสดใสที่เธอไม่รู้เลยว่าทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา

รอยยิ้มนั้นตราตรึงในใจภูผาทันที

อคิราห์ที่ได้ยินว่าน้องสาวเคยเจอเพื่อนของเขาแล้ว ถึงกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“เจอกันตอนไหน?”

เสียงของอคิราห์แฝงไปด้วยความไม่พอใจ ซึ่งเอยจับได้ทันที

“ก็เมื่อคืนไงคะ ที่เอยโทรหาพี่ แล้วพี่ภูผาเป็นคนรับสาย… พี่เขาไม่ได้บอกเหรอ?”

หญิงสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัย

“ไม่ได้บอก”

อคิราห์ตอบเสียงทุ้มต่ำ สายตาเฉียบขาดจ้องไปยังเพื่อนสนิทด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“เอ่อ… กูลืมบอกน่ะ อย่ามองกูแบบนั้นดิ”

ภูผารีบแก้ตัวเสียงอ้อมแอ้ม ก่อนจะหันมายิ้มให้เอยต่อ

อคิราห์ไม่ตอบอะไรอีก เขาก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่ยังคงจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเพื่อนชายอย่างไม่ไว้ใจ

“เรียกพี่ว่าผาก็ได้นะครับ ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้น”

คำพูดนั้นทำให้อคิราห์เงยหน้าขึ้นมามองทันที

เพราะเขารู้ดีว่าใครจะได้สิทธิ์เรียกชื่อเล่นเพียงพยางค์ของเพื่อนคนนี้ ต้องเป็นคนที่ใกล้ชิดระดับครอบครัวหรือไม่ก็คนพิเศษเท่านั้น

แต่นี่…น้องสาวเขาเพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ จะมาเรียก ‘ผา’ ได้ยังไง?

“ค่ะ พี่ผา”

เอยตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร แต่เสียงหวานใสของเธอกลับทำให้หัวใจของภูผาเต้นผิดจังหวะ

เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่เคยเสียอาการ ไม่เคยหวั่นไหว

แต่เธอ…เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนในชั่ววินาที

และในใจของเขา…ก็ตัดสินใจได้แล้วว่า

"ผู้หญิงคนนี้…จะต้องเป็นของเขาให้ได้"

แต่แน่นอน เขาจะไม่มีวันบีบบังคับเธอเด็ดขาด เพราะเขาอยากให้เธอรู้สึกเช่นเดียวกัน…ด้วยหัวใจ