ตอนที่ 3 หลงรักเธอ ...ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ภูผาหยิบโทรศัพท์ของอคิราห์ขึ้นมาไถหน้าจอหาชื่อ “เอย” อย่างใจเย็น เมื่อเจอเบอร์ของหญิงสาว เขาก็รีบควักมือถือของตัวเองจากกระเป๋ากางเกงออกมาทันที แล้วบันทึกหมายเลขลงไว้ในรายชื่อโดยไม่ลังเล

 

ชื่อที่เขาเมมไว้คือ "หนูเอยของพี่"

 

วินกับกรณ์ที่แอบมองพฤติกรรมของเพื่อนก็ได้แต่สบตากันแล้วส่ายหน้าเบา ๆ อย่างอ่อนใจ

 

แค่เห็นหน้าน้องเขาผ่านวิดีโอคอลก็ทำให้หลงได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ

ไหนล่ะ ไอ้คนที่บอกว่าเกลียดผู้หญิง? ไหนว่ารำคาญผู้หญิง?

สองหนุ่มคิดในใจพร้อมกันอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

 

ไม่กี่นาทีถัดมา อคิราห์ก็กลับมาจากห้องน้ำ เขาเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนเพื่อนอีกสามคนก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ต่างคนต่างนั่งจิบเหล้าเหมือนปกติ

 

“ไปไหนมานานวะ” กรณ์ถามขึ้นทันทีที่อคิราห์นั่งลง

 

“หรือแอบติดสาวอยู่ห้องน้ำ?” วินแกล้งแซว

 

“บ้าเหอะ มึงเห็นกูเป็นพวกเสือผู้หญิงรึไง?” อคิราห์รีบส่ายหน้าแรง ๆ “คนมันเยอะว่ะ กว่าจะเข้าได้ อีกอย่าง...น้องสาวกูไม่ให้ผู้หญิงเข้าใกล้มากนะ เดี๋ยวงอนอีก”

 

พูดถึงน้องสาว เขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้ จึงหันไปถามเพื่อนอย่างร้อนรน

 

“เฮ้ย! ตอนนี้กี่โมงแล้ววะ?”

 

“สามทุ่มครึ่ง” วินตอบขณะดูนาฬิกาข้อมือ

 

ทันใดนั้น อคิราห์ถึงกับลุกพรวดขึ้น ทำเอาเพื่อนอีกสองคนสะดุ้งตาม

 

“เชี่ย! น้องสาวกูต้องงอนกูแน่เลย!” อคิราห์บ่นออกมาเสียงดัง “น้องบอกให้กูกลับไม่เกินสามทุ่มเองเนี่ย กูกลับก่อนนะเว้ย!”

 

พูดจบเขาก็รีบคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งไว้เพียงสามหนุ่มที่นั่งมองตามหลังด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมานั่งดื่มกันต่อ

 

ภูผาหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง เขาเปิดรายชื่อที่เพิ่งเมมไว้ จ้องมองชื่อ “หนูเอยของพี่” ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

 

“มึงจะนั่งมองอีกนานมั้ยวะ โทรไปเลยดิวะ!” วินถามเสียงขำ เห็นเพื่อนเอาแต่จ้องจอไม่ยอมทำอะไรสักที

 

“กูไม่กล้าโทรว่ะ...” ภูผาพูดเบา ๆ พร้อมถอนหายใจ “กูกลัวน้องเขาจะตกใจ ไม่ให้กูเข้าใกล้อีก แล้วกูกับน้องก็ไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีแล้ว น้องเขาอาจจำกูไม่ได้ด้วยซ้ำ”

 

วินกับกรณ์ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่กรณ์จะตีไหล่เพื่อนเบา ๆ

 

“งั้นก็ทำให้น้องเขาเจอมึงทุกวันไปเลยดิ จะได้เริ่มสนิทกันเร็ว ๆ ไง”

 

ภูผานิ่งคิดกับคำพูดนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา...เป็นรอยยิ้มแบบที่เพื่อนสองคนรู้ดีว่า หมอนี่กำลังจะมีแผนบางอย่างแน่นอน

 รุ่งเช้า

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ทำให้หญิงสาวที่นอนหลับอย่างสบายเริ่มรู้สึกตัว เธอลืมตาขึ้นก่อนจะยืดแขนบิดขี้เกียจอย่างงัวเงีย

“อือ... ว้าย! สายแล้ว!”

เธอหันไปมองนาฬิกาตรงหัวเตียง ตอนนี้เป็นเวลา 06:30 น. หญิงสาวรีบลุกพรวดจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะวันนี้มีเรียนเช้า และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะไปสายเข้าให้แล้ว

เวลาผ่านไปไม่นาน หญิงสาวแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งลงบันไดอย่างเร่งรีบ แม่นมที่กำลังจัดอาหารอยู่ในห้องอาหารถึงกับร้องตกใจ

“ว้าย! คุณหนูคะ เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก อย่าวิ่งแบบนั้นสิคะ!” แม่นมซึ่งเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านรีบว่าด้วยความเป็นห่วง

“เอยไม่ตกหรอกค่ะ แม่นม” หญิงสาวตอบพลางยิ้มขำ ก่อนจะเข้าไปกอดแม่นมแน่นด้วยความรัก เพราะเธอนับถือแม่นมเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“แล้วทำไมวันนี้แม่นมไม่ขึ้นไปปลุกเอยล่ะคะ เกือบไปเรียนสายแน่ะ”

“นมขอโทษค่ะ วันนี้ลืมบอกแม่บ้านคนอื่นให้ขึ้นไปปลุกคุณหนูเลยค่ะ” แม่นมพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

เอยพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วรีบทานข้าวอย่างรวดเร็ว

“แม่นมคะ... พี่โอบตื่นรึยัง?” หญิงสาวถามถึงพี่ชายสุดที่รัก ที่เมื่อคืนกลับบ้านดึกเกินเวลาไปมาก

“ยังเลยค่ะ เห็นว่าเมื่อคืนกลับมาดึกมากเลยนะคะ” แม่นมตอบ

เอยพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันมาทานข้าวต่อ เพราะถ้าชักช้าอีกนิดเดียว เธอคงไปเรียนไม่ทันแน่

“แม่นม บอกพี่ขุนให้เตรียมรถเลยนะคะ เอยอิ่มแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินคำสั่ง แม่นมก็รีบไปบอกคนขับรถให้มารับหญิงสาวทันที

ที่มหาวิทยาลัย

รถยนต์ของทางบ้านจอดลงที่หน้าตึกเรียน หญิงสาวรีบเปิดประตูลงจากรถอย่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่ลืมหันกลับมาขอบคุณคนขับรถ

“ขอบคุณนะคะพี่ขุน... เอ่อ วันนี้เอยเลิกเที่ยงนะคะ อย่าลืมมารับด้วยน้า สวัสดีค่ะ บ๊ายบาย~” เธอยกมือไหว้พร้อมกับโบกมือลาน่ารัก ๆ

“ครับ ผมจะมารอก่อนเวลาเลยครับ” ขุนเขายิ้มตอบก่อนจะขับรถออกไป

เอยกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในตึกเรียนทันที เพราะเธอใกล้จะเข้าเรียนไม่ทันแล้ว

“เฮ้อ... เกือบไม่ทันแน่ะ” เธอถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเรียกชื่อดังมาจากด้านข้าง

“เอย~ ทางนี้!”

เธอหันไปตามเสียงเรียก แล้วก็เจอกับ แพรไหม เพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว

“วันนี้มาช้าจังเลยนะ” แพรไหมพูดขึ้นเมื่อเอยนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“ก็ตื่นสายอ่ะดิ” เอยตอบพลางทำหน้าบูดใส่ตัวเอง

“แล้วแกมานานยังอะ?”

แพรไหมพยักหน้า “อืม...”

“งั้นไปเข้าเรียนกันเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว”

ทั้งสองสาวลุกขึ้นยืน เดินเคียงข้างกันไปยังห้องเรียน โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีใครบางคนกำลังแอบถ่ายภาพของหญิงสาวอยู่จากมุมหนึ่ง

ที่บริษัท

ชายหนุ่มกำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

เขาวางปากกาลง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูแชต เมื่อเห็นรูปภาพที่ถูกส่งมา ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มทันที

รูปที่เขาได้รับคือภาพของหญิงสาวในชุดนักศึกษา — น่ารัก สดใส จนเขาแทบละสายตาไม่ได้

ใช่... เขาสั่งให้นักสืบตามถ่ายรูปเธอไว้ทุกวัน เพื่อให้เขาได้เห็นเธอแม้จะอยู่ไกล

ยิ่งอยู่ในชุดนักศึกษาแบบนี้ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

น่ารักขนาดนี้ จะไม่ให้หลงได้ยังไง...

เขาถอนหายใจเงียบ ๆ กับตัวเอง

อยากกอด อยากหอมจนใจจะขาดอยู่แล้ว...