All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 371 - Chapter 380

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิงทั้งสอง ต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งที่เข้ามารบกวนเวลาดื่มชายามบ่ายของพวกคุณทั้งสองนะคะ แต่คุณหนูคนสวยท่านนี้ได้รับรางวัลนำโชคจากทางร้านของเรา ดิฉันเลยนำของรางวัลมาส่งให้เป็นการเฉพาะค่ะ” ผู้จัดการร้านยิ้มพลางค้อมตัว แล้วกล่าวเธอมองซูมั่ว แล้ววางถุงของขวัญไว้บนโต๊ะซูมั่วเองก็มองเธอ แล้วมองถุงของขวัญสีขาว ตอนนี้ถึงเพิ่งรู้สึกจริง ๆ ว่าได้รับรางวัล ทว่าเธอไม่ได้ยื่นมือออกไป แต่ถามเพียงว่า“ฉันต้องเพิ่มเงินอีกเท่าไรเหรอคะ?”ไม่มีทางให้เปล่า ๆ แน่จริงไหม? นำของมาให้แก่ลูกค้าที่ไม่เคยเข้าไปใช้จ่ายในร้านมาก่อนคนหนึ่งแบบนี้ ซึ่งกระเป๋าที่ราคาถูกที่สุดในร้านนี้ก็มีราคาเป็นแสนแล้ว“ไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่มเติมเลยค่ะ!” ผู้จัดการร้านรีบกล่าว“คุณเป็นดาวนำโชคในวันนี้ หวังว่ากระเป๋าใบนี้จะมอบโชคดีให้คุณได้นะคะ~” เธอยิ้มเล็กน้อยพลางว่า“ในเมื่อส่งของขวัญถึงมือแล้ว งั้นพวกเราต้องขอตัวก่อน หากคุณมีข้อสงสัยหรือความต้องการอะไรก็กรุณาติดต่อดิฉันได้ทุกเมื่อเลยนะคะ~”ท่าทางของเธอเรียกได้ว่าเป็นการปฏิบัติต่อลูกค้าระดับวีวีไอพีได้เลยทีเดียว เพราะตอนที่ยื่นนามบัตรมาให้ก็ถึงขั้นที่ต้องคอยค้อ

แม้ว่าบางครั้งเย่ซินหย่าจะเป็นตัวการ ทว่าความเจ็บปวดจากเขาเองล้วนตกไปอยู่กับเธอตรง ๆเขาไม่รู้ว่าควรจะกอบกู้อย่างไร วันนี้ที่มอบกระเป๋าให้ก็ไม่ได้เป็นการชดเชยให้ เขาก็แค่อยากเห็นรอยยิ้มเพียงชั่วขณะบนใบหน้าของเธอ ต่อให้เขาจะไม่อาจเห็นได้ด้วยตาตัวเองก็ตามนอกเหนือจากนี้คือในช่วงสองปีที่แต่งงานกัน เขาไม่เคยมอบของขวัญอะไรให้เธอเลยกระทั่งสร้อยที่อยากให้สักเพียงครั้งอย่าง...มงกุฎกุหลาบ เธอก็ทิ้งไว้ในบ้าน ไม่ได้เอาไปด้วยทว่าสุดท้าย สร้อยเส้นนั้นก็กลายเป็นข้าวของของเย่ซินหย่าไป แถมยังเอาไปอวดอย่างเอิกเกริกบนอินเทอร์เน็ตอีก...เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฟู่อี้ชวนถึงกับกำหมัดแน่นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น เขามักจะโกรธเกรี้ยว ขยะแขยง ขณะเดียวกันก็ยิ่งเห็นธาตุแท้ของเธอมากขึ้นเห็นแก่เงิน เสแสร้ง ขี้อวด หลอกใช้เขาจะให้คนไปเอาของพวกนั้นที่เขาเคยมอบให้เจ้าตัวกลับมาทั้งหมด ต่อให้ต้องทิ้งไป ก็ยังดีกว่าให้ผู้หญิงคนนั้นครอบครองอีกด้านหนึ่ง ณ สนามกอล์ฟหลังจากเมื่อกลางวันที่หลีเชินไปส่งซูมั่วกับน้องสาวเป็นที่เรียบร้อย ก็โดนเจิ้งเซวียนตามให้มาตีกอล์ฟกะทันหัน กระทั่งช

ขณะเดียวกัน ณ คาเฟ่สไตล์ฮ่องกงหลีโย่วดื่มกาแฟหมดแล้ว ทว่าจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้รับข้อความจากพี่ชายเธอเลยเธอพยายามโทรศัพท์ไปหาแล้ว สุดท้ายก็ไม่มีใครรับสายเลยส่งข้อความไปถามแม่เธอสักหน่อย แม่บอกว่าตั้งแต่พี่ชายเธอออกจากบ้านก็ยังไม่กลับ อีกฝ่ายยังคิดว่าพวกเธอสามคนยังอยู่ด้วยกันเสียอีกหลีโย่ว ‘หรือที่มั่วมั่วบอกจะจริง? ตอนบ่ายพี่ชายเธอมีนัดแล้ว? แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นยุ่งขนาดนี้ไหม’ในเมื่อติดต่อเจ้าตัวไม่ได้ ทั้งไม่ได้รับคำตอบของเรื่องสนุกมาไขข้อข้องใจได้ทันท่วงที หลีโย่วเลยได้แต่อดทนไว้รอตอนที่กลับไปตอนเย็นแทนหลังทั้งคู่ออกมาจากคาเฟ่สไตล์ฮ่องกง ก็ไปเดินชอปปิงกันต่ออีกสักพัก จนกระทั่งกินมื้อเย็นแล้วเสร็จถึงได้กลับบ้านพี่ชายของเธอกลับมาแล้ว เธอเลยไปเคาะประตูถึงห้องทำงาน หลีเชินเงยหน้าขึ้นมองเธอ“ทำไมเมื่อบ่ายถึงไม่ตอบข้อความฉัน ทายถูกใช่ไหมล่า?” หลีโย่วเอาสองมือกอดอกพลางกล่าว“ฉันไม่บอกมั่วมั่วหรอกจริง ๆ เลย” เธอกล่าวสำทับ“ฉันไม่ได้เป็นคนซื้อกระเป๋า” หลีเชินตอบหลีโย่วถึงกับชะงักไปทันที“เธอก็มองออกนี่ว่าฝีมือการให้กระเป๋านั่นมันห่วยแค่ไหน เธอยังเดาไม่ออกอีก?” เขาถามกลับห

วันต่อมา วันจันทร์ฟู่อี้ชวนตื่นมาล้างหน้าล้างตาแต่เช้า จัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตอนเดินออกมาก็ยังคงหันไปมองทางห้องครัว โดยไม่รู้ตัวความเคยชินตลอดระยะเวลาสองปีนี้ใช่ว่าบอกให้เปลี่ยนก็จะเปลี่ยนได้ทันที เขายังคงปรับตัวให้เข้ากับความจริงที่ว่าซูมั่วจากไปแล้วไม่ได้ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยล้างมือมาทำซุปให้เขา ไม่มีอีกแล้วคนที่ไม่ว่าเมื่อไรก็รอเขากลับบ้านอยู่เสมอเขาเก็บงำอารมณ์เศร้าสร้อยแล้วออกจากบ้าน บอดี้การ์ดรออยู่ในโรงจอดรถ ทั้งยังซื้อมื้อเช้าจากร้านน้ำชามาให้เป็นที่เรียบร้อย ฟู่อี้ชวนกินมันเข้าไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ รสชาติไม่ต่างอะไรกับเคี้ยวเทียน แต่ก็พอจะประคองชีวิตและร่างกายเท่านั้นเขาดูโทรศัพท์ คนที่เขาส่งไปช่างทำงานได้ดียิ่ง ตอนนี้ก็ส่งรูปซูมั่วตอนไปทำงานมาให้เขาแล้ววันนี้หญิงสาวอยู่ในชุดสูทกับกระโปรงทำงานสีดำ ช่วงบนสวมใส่เสื้อคลุมกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ช่วงล่าง...เป็นกระโปรงแนบตัวที่ยาวปิดบั้นท้าย ทั้งยังใส่ถุงน่องสีดำฟู่อี้ชวนที่กำลังกินข้าวถึงกับสำลักไปชั่วขณะ การแต่งตัวแบบนี้ของซูมั่วออกจะ...โป๊เกินไปแล้วกระโปรงสั้นเกิน ยาวยังไม่ถึงหัวเข่าเลยด้วยซ้ำ ไหนจะถุงน่อ

เผยข้อมือขึ้นมา โชว์ให้เห็นโฉมหน้าทั้งหมดของกระดุมติดแขนเสื้อไพลิน“กระดุมติดแขนเสื้อคู่นี้ของผมเป็นไงบ้าง?” เขาเอ่ยถาม“เมื่อครู่เห็นว่าประธานฟู่มองอยู่ คงจะคิดว่าไม่เลวทีเดียวใช่ไหม?”ฟู่อี้ชวนไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะอวดของชิ้นนี้ในตอนนี้ขึ้นมาทำไม ก็แค่กระดุมติดแขนเสื้อ เขาไม่มีปัญญาซื้อหรือไง?“ก็แค่เป็นการยั่วยวนเท่านั้น” ฟู่อี้ชวนพูดเสียดสีด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมคิดว่ามันดีอยู่นะ ถึงยังไงผมก็ชอบมากอยู่ดี” หลีเชินยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวอย่างไม่ถือสา“คุณยังไม่ตอบผมเลยว่าตกลงแล้วคุณไปช่วยอะไรซูมั่วไว้” ฟู่อี้ชวนถามอีกครั้งเนื่องจากมาถึงหน้าลิฟต์แล้ว หากไม่ทำให้แน่ชัด ก็จะไม่มีเวลาแล้วพนักงานของหลีซื่อกรุ๊ปก้าวไปกดลิฟต์ หลีเชินยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ตอบคำถาม รอให้ฟู่อี้ชวนเดินเข้าไปก่อนทั้งสองคนจ้องตากัน ฟู่อี้ชวนไม่คิดจะจากไปทั้งอย่างนี้ เขาต้องรู้คำตอบให้ได้ ดังนั้นเลยกดปุ่มไว้ไม่ให้ประตูปิด“ความช่วยเหลือครั้งใหญ่ก็คือ ผมช่วยคุณซูหาเอกสารเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนั้นก็ช่วยให้เธอยื่นเรื่องฟ้องร้องได้อย่างราบรื่น” ในที่สุดหลีเชินก็ยอมตอบได้ยินแบบนั้น ฟู่อี้ชวนก็แทบจะเบิกตากว้างในทั