All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 381 - Chapter 390

เพราะเมื่อคืนเขาปิดบังด้วยเหตุผลส่วนตัว ให้หลีโย่วห้ามบอกซูมั่วเด็ดขาดว่าฟู่อี้ชวนเป็นคนส่งกระเป๋ามาให้ตอนนี้เขาช่วยเธอเอาคืนแล้วเวลานี้ ที่ห้องโถงชั้นหนึ่งของหลีกรุ๊ปหลังจากวางสายโทรศัพท์ไป ฟู่อี้ชวนยังคงอึดอัดและคับแค้นใจไม่หายหลีเชินประชุมตอนไหนไม่ประชุม ต้องมาประชุมเอาตอนนี้?ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องจงใจแล้วมันคืออะไร? ? ?จากนั้นเขาหันหลังเดินไปที่ลิฟต์อีกครั้ง หลีหยวนเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งไปดักข้างหน้า กางมือขวางไว้“หลีกไปเดี๋ยวนี้!” ฟู่อี้ชวนจ้องเขา“ประธานฟู่ ที่นี่ป็นถิ่นของเขา เมื่อกี้คุณด่าก็ด่าไปแล้ว...” หลี่หยวนพูดเสียงสั่น“ไม่ได้ด่าต่อหน้ามันสักหน่อย!” ฟู่อี้ชวนโมโหแต่ถึงจะเป็นต่อหน้า เขาก็รู้สึกยังไม่สะใจเขาจะต้องการแย่งกระดุมข้อมืออันนั้นมาให้ได้ แล้วเอาหลีเชินไปขึ้นศาล! เหตุผลก็คือเขาเปิดเผยเรื่องส่วนตัวของคนอื่น!หลีหยวนเห็นเจ้านายของตัวเองไม่ยอมจบ ทั้งที่เพิ่งจะเจรจาเรื่องความร่วมมือไป จึงพยายามส่งสายตาให้เหล่าผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆเหล่าผู้บริหารระดับสูงเข้าใจ ถึงแม้จะกลัว แต่ก็ต้องเดินเข้าไปดึงตัวเขาไว้“พวกคุณแต่ละตัวจะทรยศใช่ไหม? ตกลงว่าพวกคุณเป็นพ

พี่ชายของเธอมีใจให้มั่วมั่วเหรอ?แต่เธอก็มองพี่ชายตัวเองไม่ออกเลยจริงๆ ถ้าชอบจริงๆ ทำไมต้องขีดเส้นแบ่งแยกชัดเจนขนาดนั้นคำถามของซูมั่วแค่ถามกับหลีโย่วเท่านั้น เพราะตัวเองสับสนม่เข้าใจ แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไปถามเจ้าตัวตรงๆตอนที่เพื่อนสนิทส่งภาพแคปหน้าจอมาให้ ซูมั่วก็รู้สึกกระอักกระอวนนิดๆ อีกครั้งเธอกดเปิดรูปภาพ หลีเชินบอกว่า “ช่วยเอาคืนแทนเธอ” ซูมั่วพิมพ์[แต่เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องช่วยฉัน ฉันกับเขา...]คำพูดยังพิมพ์ค้างอยู่ในช่องข้อความ ยังไม่ทันได้กดส่ง จู่ๆ โทรศัพท์ก็แจ้งเตือนแถบข้อความขึ้นมา คนที่ส่งมาคือ...หลีเชินแอล : [อยากถามอะไรก็ถามผมตรงๆ ก็ได้นี่? ทำไมต้องให้หลีโย่วเป็นคนกลางมาถาม]ซูมั่วไม่ทันได้ตอบกลับเพื่อนสนิท แต่กลับกดเปิดไปที่แชตของประธานหลีแทนเมื่อเจออีกฝ่าย “ถาม” ยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูก อยากพูดว่าเธอไม่คิดว่าหลีโย่วจะไปถามเจ้าตัวตรงๆ แต่ขณะที่เธอกำลังพิมพ์อยู่นั้น ข้อความจากอีกฝ่ายก็เด้งขึ้นมาอีก[ผมยังคิดว่าคุณแอบลบผมออกไปแล้ว ถึงได้ไม่ส่งข้อความหาผมตรงๆ]ซูมั่ว “...”เธอจะกล้าได้ยังไงล่ะ? นี่เป็นถึงไอดีส่วนตัวของประธานหลีเชียวนะ แถมเมื่

มันมาพร้อมกับความซับซ้อน เดาทางไม่ถูก และ…ความรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง......ฟู่อี้ชวนที่เก็บความโกรธแค้นกับหลีเชินอย่างเป็นเปี่ยมแต่ยังไม่ได้ระบายก็ถูกบอดี้การ์ดลากตัวกลับไปที่ฟู่ซื่อกรุ๊ป ตอนนี้เขากลายเป็นระเบิดเคลื่อนที่ ใครแตะก็โดนระเบิดแต่นี่อย่างไร ดันมีคนมารนหาที่ตายพอดีประตูลิฟต์ส่วนตัวเปิดออก ฟู่อี้ชวนสีหน้าหม่นหมอง เหมือนถูกปกคลุมด้วยหมอกดำรอบตัว ราวกับพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อหลี่หยวนตามอยู่ข้างหลังเขาด้วยความระมัดระวัง ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป รักษาระยะห่างไว้มากกว่าหนึ่งช่วงแขน“พี่ กลับจากทำงานแล้วเหรอ? พ่อจองร้านอาหารไว้ บอกว่าจะให้เราทั้งครอบครัว…”ข้างๆ มีเสียงผู้ชายแปลกหน้าดังขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความว่าง่ายและจริงใจฟู่อี้ชวนหันควับทันที เมื่อสายตามองไปยังใบหน้านั้น กำปั้นก็กำแน่นขึ้นตาม ดวงตาแทบจะถลนออกมาด้านหลัง หลี่หยวนก็รีบหันไปมองในทันที ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ ในใจ พร้อมกับคิดในใจว่า‘แย่แล้วแย่แล้ว…คราวนี้ประธานฟู่คงระเบิดจริงๆ แล้ว’คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น “น้องชาย” ของประธานฟู่เอง และก็เป็นหลานชายนอกสมรสของคุณท่านด้วยเดิมทีประธานฟู่ก็เกลียดพ

เมื่อได้ยินคำสั่งที่เฉียบขาดและไม่เปิดช่องให้โต้แย้งของประธานฟู่ หลี่หยวนก็พยักหน้ารับคำ เตรียมจะลงไปสืบสวนครั้งนี้หวังฮ่าวทำไม่ถูกจริง ๆ แต่เขาถูกฟู่ปั๋วหมิงข่มขู่หรือว่าประจบสอพอลูกนอกสมรสนั่นกันแน่ สองอย่างนี้ให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง“ประธานฟู่ครับ มื้อเที่ยงวันนี้ยังคงสั่งจากร้านไจจี้ เดี๋ยวพอมาส่งแล้วผมจะนำมาให้ท่านนะครับ” หลี่หยวนกล่าว“ไม่กินแล้ว ส่วนของฉันนายเอาไป” ฟู่อี้ชวนเปิดแฟ้มเอกสารแล้วเริ่มทำงาน“คุณยังต้องกินยาอยู่นะครับ ถ้าไม่กิน...” หลี่หยวนพูดขึ้น“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่กิน” น้ำเสียงของฟู่อี้ชวนเย็นชาลงทันใด หลี่หยวนจึงไม่กล้าพูดอะไรต่อเขาโค้งคำนับอย่างนอบน้อมแล้วหันหลังเดินจากไป แม้แต่ฝีเท้าก็ยังแผ่วเบาประธานฟู่ไม่กินข้าว ในฐานะผู้ช่วย แน่นอนว่าต้องรายงานให้คุณท่านทราบ เพราะประธานฟู่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลมาไม่นานเขาไม่ได้โทรรายงานโดยตรง แต่ให้พี่บอดี้การ์ดช่วยแจ้งแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปรับอาหารที่ชั้นล่างขณะเดียวกัน ที่บ้านตระกูลฟู่คุณท่านฟู่กำลังรับกินอาหารกลางวัน พ่อบ้านได้รับโทรศัพท์รายงานเรื่องหนึ่ง จากนั้นก็รอให้ท่านกินเสร็จก่อนค่อยเรียนให้

“แล้วก็คุณท่านก็เป็นห่วงคุณมากครับ เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาด้วยตัวเอง”ฟู่อี้ชวนฟังคำพูดจุกจิกพวกนี้แล้วก็เงยหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิด กล่าวว่า“รู้แล้ว”เขากินโจ๊กไปง่าย ๆ สองสามคำ แล้วก็กินยาเข้าไป จากนั้นหลี่หยวนถึงได้หอบแฟ้มเอกสารที่เซ็นแล้วออกไปในห้องทำงานกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง สมาธิเมื่อครู่ถูกขัดจังหวะ ในตอนนี้ฟู่อี้ชวนนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในสมองก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าไม่ได้จากนั้นความรู้สึกซับซ้อนต่าง ๆ ทั้งความอิจฉา ความโกรธ ความอึดอัด และความน้อยใจก็ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน หัวใจของฟู่อี้ชวนบีบรัดจนรู้สึกเจ็บแน่นไปหมดเขาโทรหาทนายความที่ติดต่อไว้อีกครั้ง ให้ฝ่ายนั้นเตรียมฟ้องร้องหลีเชินและเจิ้งเซวียน พอถึงเวลาขึ้นศาลก็นำหลักฐานออกมาแสดงโดยตรง พวกเขาอยากจะปฏิเสธก็ปฏิเสธไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนวางแผนเล่นงานเมื่อเช้านี้ ฟู่อี้ชวนก็รู้สึกเกลียดชังอย่างยิ่งหลีเชินช่างร้ายกาจจริง ๆ ให้ตายสิ เซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้วแท้ ๆ แต่เขากลับจงใจพูดจาแบบนั้นในตอนท้าย เพื่ออวดกระดุมแขนเสื้อที่ซูมั่วมอบให้เขาถึงตอนนี้จะยังโกรธอยู่ แต่ก็มีสติมากกว่าเมื่อเช้า เขาขมวดคิ้วมุ่น สัญชาตญ