All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 351 - Chapter 360

กับ “ประกาศิต” ของประธานหลี ซูมั่วหมุนตัวอย่างเชื่องช้าปานหอยทาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าโดยยังคงไม่เงยหน้ามองอีกฝ่ายปลดล็อก เปิดแอปพลิเคชันโซเชียล เปิดสแกนแล้วเล็งให้ตรงบนหน้าจอแสดงหน้าแรกของผู้ติดต่อ ภายใต้สายตาใครบางคนที่จ้องจะกินคนเธอยื่นนิ้วชี้ออกมา หยุดหนึ่งวินาทีก่อนจะกดลงไปบนโต๊ะบนโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายปรากฏข้อความขอเป็นเพื่อน หลีเชินจึงเคลื่อนสายตากวาดไปมอง“เบอร์มือถือด้วย” เขาพูดอีกซูมั่วเงยหน้าเล็กน้อย อีกฝ่ายจึงพูดกับเธอ“ผมจะบอก แล้วคุณเมม”“หนึ่งเก้าแปด...”ซูมั่วได้ยินอีกฝ่ายพูดไม่ให้เวลาเธอได้รับปากก็บอกหมายเลขโทรศัพท์มือถือแล้ว จึงรีบเปิดหน้าสมุดโทรศัพท์แล้วกดปุ่มบันทึกหลีเชินพูดจบ ซูมั่วพิมพ์หมายเลขแล้ว เดิมนึกว่านี่ก็เรียบร้อย สุดท้ายอีกฝ่ายพูดขึ้นอีกว่า“กดโทรหาผมหน่อย เกิดคุณแค่เมมไปเรื่อยล่ะ”ซูมั่ว “...”เธอสาบานได้ เธอไม่ได้เมมไปเรื่อย...กดปุ่มโทรออก ครู่หนึ่งก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นบนโต๊ะ เป็นทำนองเพลงท่อนหนึ่งเมื่อนั้นหลีเชินจึงฝืนพอใจ หลีโย่วที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วกลั้นขำไม่ไหว“พี่ ความอยากเอาชนะพี่จะมากไปแล้วมั้ง

“คุณพูดจาตามใจคิดเหมือนหลีโย่วได้ ทำตัวสบาย ๆ หน่อย ไม่ต้องให้ตัวเองมีมารยาท คอยระวังอยู่ตลอดเวลา” หลีเชินเงยหน้าแล้วพูดกับซูมั่วซูมั่วกะพริบตาปริบ เหมือนหลีโย่ว? อยู่กับหลีเชินในรูปแบบพี่ชายกับน้องสาว?สอดคล้องกับสิบนาทีก่อนที่อีกฝ่ายเคยพูดว่าเห็นเธอเป็น “น้องสาว”แต่ซูมั่วไม่ใช่คนที่จะดีดตัวขึ้นสูงด้วยอีกฝ่ายหยิบยื่นให้ การที่หลีเชินพูดอย่างนี้เป็นการพูดตามมารยาท ถ้าเธอคิดเป็นจริงเป็นจัง นั่นก็คือคนโง่ไม่มีอีคิว“เข้าใจที่ผมพูดหรือยัง?” หลีเชินเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ จึงถามขึ้นอีก“มั่วมั่ว ตอนนี้พี่ฉันก็บอกแล้ว เพราะงั้นต่อไปเธอไม่ต้องเกรงใจเขาหรอก ถ้าเขากล้าแกล้งเธอก็ด่ากลับไปเลย” หลีโย่วพูดเสริมหลีเชินที่อยู่ด้านข้างหันไปมองน้องสาวตัวเองเงียบ ๆซูมั่วพยักหน้ากับคำพูดของทั้งสองแน่นอน นี่เป็นการทำไปอย่างนั้นเอง เธอไม่สามารถอยู่กับหลีเชินในรูปแบบปล่อยตัวตามสบายเหมือนที่หลีโย่วพูดได้สิ่งที่เธอต้องการก็แค่ว่าต่อไปหลีเชินจะ “ปล่อยเธอไป” จริง ๆ อย่ามาล้อเธอแกล้งเธออีกเลยพูดมาถึงตรงนี้ก็เข้าใจกันหมดแล้ว บรรยากาศระหว่างทั้งสามจึงผ่อนคลายมากขึ้น สุขสงบไปหลายนาทีเนื่องจากตอนเช้าก่

ผ่านไปอีกยี่สิบนาที ในที่สุดก็จบมื้ออาหารกลางวันนี้ทั้งสามลุกขึ้นยืน ซูมั่วกอดอก เตรียมเรียกพนักงานมาคิดเงิน“ฉันเองก็พอ” หลีโย่วเอื้อมมือขวางเพื่อนสนิทที่จะเดินไปข้างหน้า พูด“นี่จะได้ยังไงล่ะ วันนี้ฉันเลี้ยงข้าวนะ” ซูมั่วพูด“ถึงยังไงความตั้งใจเดิมของเธอก็คือเลี้ยงพี่ชายฉัน วันนี้เขาก็กินแล้ว ถ้าไม่อยากติดค้างฉัน งั้นเที่ยวหน้าก็เลี้ยงฉันแยกก็พอ” หลีโย่วพูดทีแรกถ้าเป็นมื้ออาหารทั่ว ๆ ไป ให้มั่วมั่วเลี้ยงสักมื้อก็ช่างเถอะ ใครจะรู้ว่าพี่ชายเธอกลับฉวยตอนที่เธอไปเข้าห้องน้ำสั่งเหล้าแพงหูฉี่สามแก้วนี่ไม่แปลกใจเลยสักนิด ตั้งใจปอกลอกเพื่อนเธอโดยเฉพาะ ดังนั้นเธอจะให้ซูมั่วจ่ายเงินได้ยังไง?ตอนนี้พนักงานเดินเข้ามาในห้องส่วนตัว ในมือไม่ได้ถือเครื่องรูดบัตร แต่หลีโย่วกับซูมั่วยื้อแย่งกันจึงไม่ได้สังเกตรายละเอียดนี้ซูมั่วเห็นพนักงานเดินเข้ามา แต่หลีโย่วดึงเธอไว้ไม่ยอมให้เธอจ่าย เธอจะเลี้ยงข้าวอยู่แล้ว มีอย่างที่ไหนให้อีกฝ่ายจ่าย?ระหว่างทั้งสองกำลังยื้อแย่งกัน ซูมั่วสู้แรงหลีโย่วไม่ได้ เห็นเธอกำลังถูกกดลงนั่งกับเก้าอี้อีกครั้งจะให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงระเบิดพลังออก

ทั้งสองคนขึ้นรถ หลีโย่วนั่งอยู่ข้างคนขับ ซูมั่วนั่งด้านหลัง จากนั้นจึงสตาร์ตรถ“จะไปห้างไหน?” หลีเชินถามน้องสาวของเขาหลีโย่วบอกชื่อไป หลีเชินจึงเปิดนำทางในที่นั่งด้านหลังซูมั่วเม้มริมฝีปากเล็กน้อย คิดคำพูดเมื่อครู่ของหลีเชินอีกฝ่ายไม่เอาเงิน แต่ใช้อาหารที่เธอทำมา “หักล้าง”อาหารหนึ่งมื้อน้อยมาก ต่อให้ซื้อเนื้อวัวกับซี่โครงมา ครั้งหนึ่งก็แค่พันกว่า แต่มื้ออาหารในวันนี้...คำนวณแล้วเธอต้องทำ...ซูมั่วคำนวณราคากับจำนวนครั้งวันธรรมดาเธอต้องทำงาน ถ้าทำข้าวเย็นจะส่งไม่ทัน วันสุดสัปดาห์หลีเชินกินข้าวที่บ้าน มีแต่วันเสาร์ที่ทำโอทีที่บริษัทอาทิตย์ละหนึ่งวัน นับมื้อกลางวันกับเย็นสองมื้อ นี่อย่างน้อยเธอต้องทำเป็นปีแล้วถึงเวลาจะดูนาน แต่ก็ไม่ยุ่งยากอะไร แค่วันเสาร์วันเดียว และเธอก็ต้องทำกับข้าวกินอยู่แล้วพอคิดอย่างนี้ ซูมั่วจบการคิดและพูดขึ้น“งั้นทุกวันเสาร์ ฉันจะทำสองมื้อ ถ้าหลีโย่วมากินข้าวก็รวดเอาไปให้ แต่ถ้าเธอไม่มา ฉันจะเอาไปส่งเองค่ะ”หลีเชินที่กำลังขับรถได้ยินก็เลิกคิ้ว วันเสาร์ยังจะได้กินมื้อเย็นด้วยเหรอ? เขานึกว่าอย่างมากก็มื้อเที่ยงอีกอย่าง เมื่อกี้ซูมั่วบอกว่า “

ซูมั่วฟังหลักการดำรงชีวิตเหล่านี้ก็ไม่ได้พูดอะไร“ตั้งแต่เด็กคุณก็ถูกฝึกอบรมอย่างเป็นระบบ บวกกับเรียนเก่ง เลยยิ่งถูกกลืนไปกับกรอบมากขึ้น เป็นคนสุภาพ มีการอบรมสั่งสอน รู้จักละอายใจ และรู้กาลเทศะ”ยากนักที่หลีเชินจะพูดมากอย่างนี้ บางทีเพราะเขาทำใจไม่ได้ รังแกอีกฝ่ายมากเกินไป“สิ่งเหล่านี้เป็นคุณลักษณะที่ดีงาม แต่ไม่เหมาะกับกฎแห่งป่า แต่คุณถือว่าเพิ่งเข้าสังคม ต่อไปคุณจะสัมผัสและตระหนักเอง”ซูมั่วตั้งใจฟังจนจบหลีเชินมีตัวตนที่ไม่ธรรมดา ในฐานะที่บุคคลสำคัญ นี่เทียบเท่ากับการสอนความรู้ที่ต้องจ่ายเงินให้เธอฟังฟรี ๆ“ขอบคุณสำหรับการสั่งสอนของประธานหลีค่ะ ฉันได้เรียนรู้มาก” ซูมั่วพูดหลีเชินได้ยินคำพูดเป็นทางการอย่างนี้ก็หัวเราะอย่างจนใจถ้าซูมั่วเข้าใจคำพูดของเขาและรู้จักนำไปใช้ เช่นนั้นเรื่องแรกที่เธอต้องทำในเวลานี้ก็คือปฏิเสธการห่ออาหารให้เขาแต่น่าเสียดาย เขารู้ว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้นบางทีอาจเพราะอย่างนี้ บนตัวเธอจึงรักษาความดีและบริสุทธิ์ที่เพิ่งออกมาจากหอคอยงาช้าง ทำให้เขาอดคิดจะ “รังแก” เธอประจำไม่ได้มนุษย์มักอย่างอยู่ใกล้กับเรื่องหรือสิ่งที่ดีงามบริสุทธิ์ แต่ขณะเดียวกันจะม