All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 391 - Chapter 398

นี่ไม่ใช่ลางดีนัก ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ พวกเขาสองคนก็ไม่ควรจะติดต่อกันอีกฝั่งหลีโย่วอ่านข้อความจากพี่ชาย เรื่องนี้เธอเดาได้ตั้งนานแล้ว แต่พอพี่ชายของเธอยกขึ้นมาพูดแบบนี้ ก็น่าจะเป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัยเธอจึงติดต่อซูมั่วไป ตอนนี้ยังเป็นเวลาพักกลางวัน ซูมั่วมองหน้าจอมือถือแล้วเม้มปากแน่นแม้ว่าตอนที่เจอกันที่ร้านอาหารครั้งก่อนเธอจะเริ่มสงสัยอยู่บ้างแล้ว แต่เมื่อเห็นน้ำเสียงที่หนักแน่นของหลีโย่ว เธอจึงถามถึงเหตุผลในที่สุดหลีโย่วก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป และเล่าเรื่องกระเป๋าให้เธอฟัง[ฉันสาบานเลยนะว่าตอนนั้นไม่ได้รู้เรื่องนี้ แต่รู้ตอนกลับถึงบ้านแล้ว][ตอนแรกฉันนึกว่าเป็นพี่ชายฉันที่ซื้อให้ แต่พี่บอกว่าไม่ใช่เขา ดังนั้นคนที่เป็นไปได้ก็มีแค่ฟู่อี้ชวนคนเดียว][เมื่อเช้าฟู่อี้ชวนมาคุยเรื่องโปรเจกต์ที่บริษัทหลีซื่อกรุ๊ป พี่ชายฉันเลยลองหยั่งเชิงถามดู เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ]ซูมั่วมองหน้าจอมือถือ นึกถึงตอนที่ตัวเองยังไม่ได้ซื้ออะไรแต่กลับถูก “รางวัลใหญ่” ผู้จัดการร้านถึงกับมาส่งด้วยตัวเอง แถมยังมีท่าทีนอบน้อมอย่างยิ่งยวด และยังทิ้งนามบัตรไว้อีก...เหอะ ๆ จะมีโชคดีอะไรกัน ที่แท้เบื้องหลังทั้

คุณท่านฟู่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เขาวางมือประสานกันไว้บนเข่าเขาเป็นผู้มีประสบการณ์ ย่อมไม่ไร้เดียงสาขนาดนั้น เพียงแค่สองเรื่องนี้ยังไม่เพียงพอที่จะตัดสินนิสัยของคนคนหนึ่งได้ลูกชายที่ผู้หญิงคนนั้นเลี้ยงมา จะเป็นคนว่านอนสอนง่ายและซื่อสัตย์ตามแบบฉบับจารีตประเพณีได้จริง ๆ เหรอ?ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็คงเป็นเพราะยีนส์กลายพันธุ์แล้วล่ะเวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็ถึงเวลาเลิกงานซูมั่วเลิกงานตรงเวลา และไม่ได้นั่งรถไฟใต้ดินเพราะได้แจ้งความไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอได้พูดคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ซึ่งทางนั้นได้ส่งตำรวจนอกเครื่องแบบมาช่วยสืบสวนเมื่อเห็นว่าวันนี้เป้าหมายเปลี่ยนวิธีการเดินทาง ชายสองคนที่อยู่ข้างทางออกรถไฟใต้ดินก็กลับขึ้นไปบนรถเก๋งสีดำ แล้วขับตามไปในระยะที่ไม่ไกลไม่ใกล้ซูมั่วใส่หูฟังตลอดเวลาและติดต่อกับตำรวจนอกเครื่องแบบอยู่เสมอ หลังจากเดินไปได้สักพัก อีกฝ่ายก็พบรถต้องสงสัยคันหนึ่งจริง ๆ“คุณซูมั่ว เดี๋ยวคุณเดินไปทางถนนปินเหอนะครับ วางใจได้ คนของเราเตรียมพร้อมอยู่ จะไม่ปล่อยให้คุณตกอยู่ในอันตรายแน่นอน” เสียงของตำรวจดังมาจากหูฟัง“พวกเขาไม่ได้จะมาทำร้ายฉันค่ะ แค่สะกดรอ

“ก่อนหน้านี้เขาเคยชกต่อยผู้ชายที่เข้ามาใกล้ชิดฉันอย่างไม่มีเหตุผล หลังจากนั้นก็ยังตามฉันไปที่ร้านอาหาร ไปอาละวาดที่บริษัทที่ฉันทำงานอยู่ เพียงแต่เพราะมีคนในครอบครัวคอยควบคุม ช่วงหลังมานี้เขาถึงไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก” ซูมั่วกล่าวอีกครั้ง“เมื่อหย่ากันแล้ว การกระทำที่เป็นอันตรายทั้งหมดที่อีกฝ่ายทำกับคุณก็ไม่ถือเป็นเรื่องในครอบครัวอีกต่อไป แต่เป็นการก่ออาชญากรรมอย่างแท้จริง” เจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าว“หากมีสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น คุณต้องรีบแจ้งตำรวจทันที”ซูมั่วคิดในใจ ‘เธอก็แจ้งตำรวจอยู่แล้วสิ แต่ตระกูลฟู่มีอำนาจล้นฟ้าในเมืองจิง แถมยังมีคุณปู่ฟู่อยู่อีก ฟู่อี้ชวนจะถูกลงโทษจริง ๆ ได้อย่างไร?แต่เธอเบื่อหน่ายกับชีวิตแบบนี้เต็มทนแล้ว แม้ว่าจะทิ้งเขาไปแล้ว ก็ยังหนีไม่พ้นกรงเล็บปีศาจของเขาอยู่ดีคุณปู่ฟู่ส่งคนไปจับตาดูฟู่อี้ชวน จำกัดการเคลื่อนไหวของเขา แต่เขากลับสามารถหาคนมาจับตาดูเธอ และรายงานความเคลื่อนไหวทั้งหมดของเธอกลับไปได้ตลอดเวลามันเหมือนกับมีสิ่งสกปรกที่มืดมิดและชื้นแฉะคอยติดตามอยู่ข้างหลังเหมือนเงาตามตัว สลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด น่ากลัวจนขนหัวลุกสิบกว่านาทีผ่านไป มีร่างสองร่

“การท้าทายที่ทำกับเธอ ทั้งการที่ตั้งใจย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเรา แล้วยังพวกเรื่องที่ทำกับเธออีก...”เขาไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่เขาไม่กล้าที่จะเชื่อ เขากลัวที่จะเชื่อจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังคง “แก้ตัว” ให้ตัวเองอย่างน่าสมเพช พยายามหาเบาะแสเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อพิสูจน์ “ความบริสุทธิ์” ของตัวเองมิฉะนั้นแล้ว เขากับซูมั่ว...ก็จะไม่มีวันมีอนาคตร่วมกันอีกต่อไป“อะไรคือถูกปิดหูปิดตา คุณรักเธอขนาดนั้น ต่อให้เธอบอกว่าหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง คุณก็คงเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง” ซูมั่วหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาเขากำลังหาข้ออ้างให้ตัวเองอยู่เหรอ? งั้นสมองของเขาก็คงถูกซอมบี้กินไปแล้วสินะ? ไอคิวไม่เหลือเลยหรือไง?“ไม่ ฉันไม่ได้รักเย่หย่าซิน คนที่ฉันรักคือเธอนะซูมั่ว!” ฟู่อี้ชวนรีบพูด ขอบตาแดงก่ำร้อนผ่าว“เป็นฉันเองที่ไม่เคยรู้ตัวว่าชอบเธอ ฉันนึกว่าฉันยังรักเย่ซินหย่าอยู่...”“ขอโทษนะ เรื่องพวกนั้นเป็นความผิดของฉันเอง ฉันที่รู้ตัวช้าเกินไป...”“ฉันสำนึกผิดได้นะ ฉันจะชดใช้ให้เธอไปตลอดชีวิต! ฉันสามารถให้ทุกอย่างของฉันกับเธอได้ แม้กระทั่งชีวิตของฉัน!”เมื่อมองชายที่กำลังสารภาพความในใจอย่างตื่นเต้นตรงหน้า สายตาที่จ