All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 361 - Chapter 370

ซูมั่ว “...สองเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด เธอฝืนโยงมันเข้าด้วยกันเท่านั้น”หลีโย่วหยิบหลักฐานออกมาอีกครั้ง“เมื่อกี้ตอนที่ฉันจะให้เธอซื้อเสื้อผ้า ตอนที่เราสองคนคุยกัน พี่ชายฉันก็รออยู่ตลอดไม่ไปไหน เขากำลังรอคำตอบของเธอไง!”ซูมั่ว “...พวกเรากำลังคุยกันอยู่ ประธานหลีก็ต้องไม่ไปไหนแน่นอนอยู่แล้ว แบบนั้นมันเสียมารยาทนี่”หลีโย่วไม่เห็นด้วย“ถ้าเขาอยากจะซื้อให้ฉันจริง ๆ ตอนแรกที่ฉันตอบตกลง เขาก็ควรจะลงจากรถสิไม่ใช่รออยู่ในรถ! เพราะงั้นเขากำลังรอคำตอบจากเธอต่างหาก”ซูมั่ว “...เธอเข้าใจผิดไปจริง ๆ นั่นไม่ใช่การรอ และมันก็แค่ไม่กี่สิบวินาทีเองด้วย”เห็นว่าเพื่อนโต้แย้งตนได้หมด แต่หลีโย่วก็ยังเชื่อการคาดเดาของตัวเอง จึงเอามือทั้งสองข้างเท้าเอวพูด“ตอนแรกที่พี่ชายของฉันพูดคำนั้น ก็หันไปพูดทางเธอเหมือนกันฉันอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของรถ ถ้าจะพูดกับฉันจริง ก็ควรหันมาทางฉันสิ”ซูมั่ว “ไม่ใช่ว่าเธอกำลังจะเดินมาเหรอ? หันไปทางหน้าต่างช่วยให้ได้ยินเสียงชัดขึ้น นั่นก็คือพูดกับเธอไง”หลีโย่ว “...”ไม่ไหวเลย มั่วมั่วพูดไปเรื่อยเกินไปแล้ว! เห็นอยู่ชัด ๆ นี่ว่าเป็นความจริง แ

“ถ้าเธอตัดสินใจซื้อของให้ฉันโดยพลการ ฉันจะรีบส่งพัสดุไปบ้านเธอเลย” ซูมั่วพูดอีกครั้งหลีโย่ว “...”“ได้ ๆ ๆ ฉันแพ้เธอแล้วจริง ๆ”หลีโย่วถอนหายใจยาว สีหน้าแฝงความจนใจและหมดหนทางซูมั่วพอใจแล้วทั้งสองคนเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ขณะที่ชอปปิง ในที่สุดซูมั่วก็ถามคำถามที่ติดค้างในใจมานานออกมา“...ทำไมจู่ ๆ พี่ชายเธอถึงอยากซื้อของให้ฉันล่ะ?”“เขาก็ไม่ได้แกล้งฉันแล้วด้วย ไม่จำเป็นต้องมาชดใช้อีก”หลีโย่วมองกระเป๋า พลางตอบอย่างไม่คิด“ใครบอกว่าไม่ได้แกล้งเธอ ตอนเช้ายังให้เธออยู่กลางแดดแล้วหยอกเธออยู่เลย”“แถมในห้องส่วนตัวยังจงใจโยนคำถามให้เธอ ทำให้เธอต้องตอบอย่างไม่มีทางเลือก นี่ไม่ถือว่าแกล้งเหรอ?”“นี่ไม่นับสิ เขาไม่ได้แกล้งฉันต่อหน้าคนอื่นซะหน่อย” ซูมั่วพูดที่ติ่งเซิ่ง นั่นอยู่ต่อหน้าเหล่าผู้บริหารระดับสูงของบริษัท ทั้งยังเป็นช่วงก่อนประชุมสำคัญด้วยยิ่งไปกว่านั้นเพราะถูกแกล้งมาหลายครั้ง เธอจึงเริ่มมี ‘ภูมิคุ้มกัน’ ถึงขั้นรู้สึกว่าสองอย่างที่หลีโย่วพูดมาล้วนไม่นับเป็นการแกล้งเลยด้วยซ้ำ“ไม่มีคนรอบข้างเห็น เลยไม่ถือว่าแกล้งเหรอ? ฉันก็ยังอยู่นี่ไง” หลีโย่วหันหน้าไปพูดซูมั่ว “...”

แม้ว่าก่อนหน้านี้สองพี่น้องร่วมกันหลอกเขาว่าหลีเชินกำลังคบกับซูมั่วอยู่ แต่เขาไม่เชื่อถ้าคบกันแล้วจริง หลังจากนั้นทำไมพวกเขาสองคนถึงไม่เคยปรากฏตัวพร้อมกันเลย?ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการจับมือเดต ครั้งนี้หลีเชินไม่แม้แต่จะลงจากรถด้วยซ้ำ แค่พาคนมาส่งแล้วก็ไประบุตัวคนจากป้ายทะเบียนรถได้แล้ว เดิมทีฟู่อี้ชวนไม่ได้คิดจะสืบต่อ แต่...ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ยังติดต่อเจ้าของร้านอาหารแห่งนั้นไปปกติข้อมูลทั้งหมดของลูกค้าจะถูกเก็บเป็นความลับ แต่สู้ไม่ได้ที่เขาชื่อฟู่อี้ชวน เป็นซีอีโอของฟู่ซื่อกรุ๊ปไม่ว่าจะเป็นเจ้าของร้านอาหารหรูแค่ไหนก็ต้องเอาใจและหวั่นเกรงอยู่หลายส่วน ยอมหลีกทางให้เขา เพื่อประโยชน์ของตนในอนาคต“ยอดเงินส่วนที่เหลือของบิลนี้คุณหลีเป็นคนจ่ายจริง ๆ ครับ” อีกฝ่ายตอบชื่อตรงกัน ฟู่อี้ชวนถามอีกครั้ง“ตอนแรกสุดเขาจองที่นั่งสองคนเหรอ? แล้วมาเพิ่มอีกคนหนึ่งทีหลังใช่ไหม?”“ไม่ครับ ห้องส่วนตัวประธานหลีไม่ได้จอง แต่เป็นคุณผู้หญิงแซ่ซูคนหนึ่งครับ” เจ้าของร้านตอบได้ยินแบบนี้ ฟู่อี้ชวนก็ตะลึงจนชะงักไป นี่มันเหนือความคาดหมายของเขาซูมั่วเป็นคนจองเหรอ? นี่มันหมายความว่ายังไง? ไม่ใช่ว่าหลี

“ตอนนั้นเธอถูกน้ำร้อนลวกขนาดนั้น แต่หลังจากได้ข้อตกลงการหย่ากลับเพิ่งมาบอกฉันถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรก แกคงเจอดีไปนานแล้ว”ฟู่อี้ชวนตกตะลึง ที่แท้ซูมั่วก็ไม่ได้ไป ‘ฟ้อง’ คุณปู่ทันทีที่ได้รับบาดเจ็บ? แต่ไปบอกทีหลัง?“แกฉีกศักดิ์ศรีของฉันเป็นชิ้นแล้วยังเหยียบลงบนพื้นอีก ตอนนั้นเพื่อแก ฉันยังขอร้องให้มั่วมั่วว่าให้โอกาสแกอีกครั้งหนึ่งเถอะ แกเดาสิว่าเธอพูดว่าอะไร?”คุณปู่ฟู่พูดขึ้นอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเดือดดาล“เธอบอกว่าขอให้ฉันให้โอกาสเธอด้วยเหมือนกัน โอกาสที่จะมีชีวิตรอด!”ฟู่อี้ชวนฟังมาถึงตรงนี้ก็ตกตะลึงไปโดยสมบูรณ์ซูมั่ว...ตอนนั้นพูดแบบนี้จริงเหรอ?เธอขอให้คุณปู่ปล่อยเธอไป เธอยังอยากมีชีวิตรอด...นี่มันเป็น ‘คำขอ’ ที่น่าเวทนาแค่ไหน และเจ็บปวดแทบขาดใจแค่ไหนกัน...แต่เขาไม่เคยอยากเอาชีวิตเธอเลย เรื่องแก๊สรั่วเขาก็ไม่ได้เป็นคนทำ อย่างมากเขา เขา...เขาไม่ทันสังเกตเห็นทันเวลา ทำให้ทิ้งซูมั่วไว้คนเดียวที่บ้านแต่ว่า!หลังจากที่เขาได้ยินคำเตือนของหมอ เขาก็รีบกลับมาที่บ้านโดยเร็ว เพียงแต่คลาดกันกับเจ้าหน้าที่กู้ภัยพอดี!เขาอธิบายได้ ทั้งหมดนี้เขาอธิบายได้!เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะ ‘ฆ่

“ความเป็นส่วนตัวอะไรกัน ผมแค่ถามว่าใครเป็นคนซื้อกระเป๋าเองไม่ใช่เหรอ?” ชายคนนั้นพูดพนักงานเก็บเงินยิ้มเล็กน้อย แล้วอธิบาย“เพราะกระเป๋าในเคาน์เตอร์แบรนด์ของฉันล้วนราคาสูง จึงห้ามให้ข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับลูกค้าแก่บุคคลภายนอกค่ะ”อีกฝ่าย “...”นี่มองเขาเป็นโจรปล้นเหรอ? หรือมองว่าเป็นแมงดาที่อยากไปเกาะขาคนรวยกัน?แต่เขาก็ไม่ได้เถียงกับอีกฝ่ายเช่นกัน เพราะหากทะเลาะกันขึ้นมา พนักงานเก็บเงินคนนี้ก็คงจะแจ้งพวกเธอว่ามีคนมาสอบถามเรื่องของพวกเธอ แล้วเขาก็จะถูกเปิดโปงเขาออกจากเคาน์เตอร์ไปข้างนอก ส่วนด้านใน เหล่าพนักงานขายต่างมองเขา รู้สึกว่าคน ๆ นั้นน่าสงสัยมาก และตัดสินใจว่าถ้ามาอีกครั้งก็จะโทรแจ้งตำรวจทันทีชายคนนั้นโทรหาผู้ว่าจ้าง หลังจากรับสาย เขาก็รายงานสถานการณ์ตัวเองไม่มีเงินไม่มีสถานะทางสังคม แต่ผู้ว่าจ้างมีเงินและมีสถานะทางสังคม ยิ่งไปกว่านั้นการที่เขาออกหน้า ยังสามารถป้องกันไม่ให้เรื่องการตามสืบรั่วไหลไปถึงตัวเป้าหมายและเพื่อนของเธอด้วยฟู่อี้ชวนเปิดลำโพงโทรศัพท์ หลังฟังจบ ก็แค่ส่งเสียง ‘อืม’ อย่างหดหู่ครั้งหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรอีกสักคำสั่งให้คนไปประสานงานกับผู้จัดการเคาน์เ