บทที่ 33

“ไม่ไปไหนหรอก แค่ไม่ชอบแล้วก็เท่านั้น” ซูมั่วพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ได้ยินแบบนั้น ฟู่อี้ชวนก็คลายความตึงเครียดลง แล้วสั่งหลี่หยวนว่า

“ลงไปข้างล่างแล้วแวะซื้อผ้าห่มกับชุดเครื่องนอนสี่ชิ้นจากซูเปอร์มาร์เก็ตข้างล่างมาด้วยนะ”

หลี่หยวนรับคำแล้วออกไป ฟู่อี้ชวนก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น

ซูมั่วเก็บของเอง ของส่วนใหญ่ก็ยังอยู่ แต่...

จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องเดิมของตัวเอง ขณะกำลังจะใช้กุญแจไขลิ้นชัก กลับมีใครบางคนเดินมาข้างหลัง แล้วช่วยเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดให้เธอ

พอเห็นว่าข้างในว่างเปล่า ซูมั่วก็ชะงักไปทันที ก่อนจะหันกลับไป แล้วเห็นสีหน้าของเย่ซินหย่ายิ้มเยาะที่มุมปาก

“สมุดของฉันล่ะ?” เธอถาม

“สมุดอะไร ฉันไม่รู้เรื่องนะ” เย่ซินหย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“เธอไม่ได้เป็นคนเปิดลิ้นชักนี้หรือไง?” ซูมั่วกัดฟันพูด

เย่ซินหย่ายังไม่ทันตอบเธอ อี้ชวนก็เดินมาทางประตู พลางขมวดคิ้วแล้วถามว่า “พวกเธอทะเลาะอะไรกัน?”

ซูมั่วเพิ่งเอ่ยถาม แต่เย่ซินหย่ากลับชิงตอบขึ้นมาก่อนว่า

“ไม่มีอะไรค่ะ มั่วมั่วแค่เข้ามาดูว่าลืมของไว้หรือเปล่า”

จากนั้นเธอก็โน้มตัวลงมา แล้วกระซิบข้างหูซูมั่วว่า

“ซูมั่ว สมุดเล่ม