Lahat ng Kabanata ng นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Kabanata 481 - Kabanata 490

เนื่องจากการดำเนินธุรกิจของบริษัทส่วนใหญ่ยังคงอยู่ที่ต่างประเทศ การประชุมจึงเป็นการประชุมผ่านวิดีโอคอลข้ามประเทศ ที่เขากลับมาครั้งนี้ก็เพื่อจะมาสร้างคลังกระจายสินค้าขนาดใหญ่ในประเทศหากโปรเจกต์นี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เช่นนั้นในอนาคตย่อมจะทำให้กระบวนการดำเนินงานโดยรวมของบริษัทล้วนได้รับการปรับปรุงยกระดับให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นอย่างมากการประชุมดำเนินไปกว่าสองชั่วโมงเต็ม ฝั่งในประเทศ กู้หวยไม่ได้พาใครกลับมาด้วยมากนัก ดังนั้นการเจรจาหลายครั้งเขาจึงต้องเป็นคนลงไปทำเอง“กู้ซื่อดำเนินธุรกิจในต่างประเทศมานานแล้ว แกไม่มีคอนเนคชันที่พอจะใช้ประโยชน์ได้ เดี๋ยวฉันจะส่งคอนเนคชันของคนที่ติดต่อได้ในเมืองจิงให้แกแล้วกัน”ในการคุยโทรศัพท์ข้ามประเทศ พ่อกู้เป็นผู้พูดอยู่ปลายสายกู้หวยขานรับเล็กน้อย รอพ่อฝากฝังเขากับคนรู้จักให้คุยเรื่องงานเสร็จแล้ว พ่อกู้ก็ถามเรื่องส่วนตัว ถามว่าเขากลับประเทศไปปรับตัวได้หรือไม่ คุ้นกับสภาพแวดล้อมใหม่หรือยัง“ก็ยังโอเคครับ ตอนเด็กผมเคยใช้ชีวิตอยู่ในประเทศระยะหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาเรื่องการปรับตัว” กู้หวยกล่าวตอบพ่อกู้ได้ยินดังนั้นก็สบายใจ แต่ต่อจากนั้นก็ถอนหา

ไม่เพียงแต่ขิงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงของอย่างอื่นที่มีกลิ่นแรงเกินไป เช่น ขึ้นฉ่าย ดูเหมือนว่าเมื่อโตขึ้นเธอก็ยังคงไม่ชอบกินของกลิ่นแรงทั้งหมดอยู่ดีกู้หวยเป็นคนสั่งอาหาร เขาเลี่ยงเมนูที่มีกลิ่นคาวจัดเพื่อที่จะไม่ต้องใส่ขิง และหลังจากนั้น ตลอดเวลาที่นั่งร่วมโต๊ะ เขาก็ยังเป็นคนคอยตักอาหารให้อีกฝ่ายด้วยตนเองฝั่งตรงข้ามเมื่อได้มองผู้ชายที่ทั้งเอาใจใส่และใส่ใจในรายละเอียด ทั้งยังดูแลคนอื่นได้ดีเยี่ยมคนนี้ ซึ่งแตกต่างจากบุคลิกภายนอกโดยสิ้นเชิง ทำให้เย่ซินหย่ารู้สึกประทับใจและทึ่งในใจมากขึ้นไปอีกขณะที่เย่ซินหย่าลิ้มลองรสชาติอันแสนวิเศษของวัตถุดิบชั้นเลิศที่ละลายในปาก เธอพลันรู้สึกว่ามื้ออาหารนี้ช่างเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาในชีวิตแม้ว่าเมื่อก่อนตอนอยู่กับฟู่อี้ชวนก็ไม่ได้แย่ แต่ถ้าให้พูดถึงรูปลักษณ์และเสน่ห์เฉพาะตัวแล้ว เธอย่อมเลือกกู้หวยอย่างไม่ลังเลที่จริงแล้วก็อยากจะลองถามว่ากู้หวยทำงานอะไรกันแน่? แต่เมื่อครุ่นคิดอยู่หลายตลบ เธอก็ยังคงไม่ได้เอ่ยปากถามออกไปตอนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ภาพลักษณ์ที่เธอสร้างขึ้นมาคือยังไม่เชื่อใจอีกฝ่าย ดังนั้นบางเรื่องจึงยังพูดไม่ได้

ตอนนั้นที่เกิดเรื่องกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาเองก็ให้คนไปช่วยตามหา เพียงแต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เบาะแสใด ๆ ทั้งสิ้นแก๊งค้ามนุษย์โยกย้ายกันรวดเร็วเกินไป ไม่มีการติดต่อกับพวกชั้นล่าง แลกเปลี่ยนในที่นั้นเสร็จก็แยกย้าย ไม่รู้ว่าเปลี่ยนถ่ายไปกี่มือแล้วว่ากันว่าแม้ว่าหลายปีนี้ตระกูลกู้จะอยู่ต่างประเทศ ทว่าก็ไม่เคยล้มเลิกการค้นหา เพียงแต่ไม่มีข่าวคราว เป็นไปได้มากว่าจะไม่ได้เบาะแสใด ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวสะเทือนใจเหล่านี้ คุณท่านฟู่ก็ถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา แล้วหยิบแท็บเล็ตที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาเขากำลังดูกิจการที่ต่างประเทศในหลายปีนี้ของตระกูลกู้ รวมถึงในนั้นยังมีข้อมูลแนะนำกู้หวยรวมอยู่ด้วยจำนวนหนึ่งเด็กรุ่นหลังคนนี้ศักยภาพเก่งกาจกว่าฟู่อี้ชวนผู้เป็นหลานชายของเขามาก ขณะเดียวกันก็มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ทั้งสองคนอยู่กันคนละชั้นโดยสิ้นเชิงพ่อของกู้หวยมอบอำนาจสิทธิ์ขาดให้เขาทั้งหมด ซึ่งผลงานความสำเร็จของเขาในทุกครั้งก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องผิดหวัง คุณท่านฟู่ที่มองดูอยู่จะไม่ชอบได้อย่างไร?อันที่จริงเขาก็รู้อยู่ว่ากู้หวยไม่น่าเข้ามาทำการทักทายเขาเพียงอย่างเดียวแน่ ถึงอย่างไรตระกูลกู้ก็ถอนตัวไปจ

“เธอมีสร้อยคอที่พ่อเคยให้เธอตอนนั้น ชุดที่ใส่ตอนไปบ้านเด็กกำพร้า”ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาหรือประสบการณ์ ทั้งหมดนี้ล้วนสอดคล้องกัน!”“ฉันสงสัยมาตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของฉัน แต่ไม่กล้าบุ่มบ่ามรับเป็นญาติ เมื่อผลตรวจออกมาแล้วถึงได้กล้าบอกเธอ”“ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้พ่อแม่และฉันตามหาเธอมาโดยตลอด อภัยให้พวกเราด้วยที่เพิ่งจะมาหาเธอเจอตอนนี้“ขอโทษนะ ปล่อยให้เธอต้องลำบากมาตั้งหลายปี...”น้ำเสียงของกู้หวยเจือด้วยความรู้สึกผิดและขอโทษอย่างท่วมท้น ส่วนอีกฝั่งตอบกลับมาด้วยเสียงสะอื้นของหญิงสาว ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป จนทำให้เธอจุกอกพูดไม่ออกบทสนทนาหลังจากนั้นก็กลายเป็นแบบพูดอยู่ฝ่ายเดียวโดยปริยาย เกือบทั้งหมดล้วนเป็นเสียงของกู้หวยที่เอ่ยอยู่เพียงคนเดียวบอกเล่าถึงความคิดถึงที่พวกเขามีให้เธอ บอกเล่าถึงความปลาบปลื้มที่เขาได้ตามหาเธอจนเจอ และยังพูดถึงพ่อแม่ด้วยแม้ทั้งสองจะไม่ได้อายุมาก แต่เพราะสูญเสียลูกสาวไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ผมของพวกเขาก็ขาวโพลนไปหมดแล้ว และยังคงจมอยู่กับความโศกเศร้าครั้งนั้นตลอดกาล……เมื่อฟังกู้หวยเล่าเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย เสียงร้องไห้ข

เมื่อพูดจบ ผู้อำนวยการลุกขึ้น แล้วนำแฟ้มเอกสารอื่น ๆ อีกสองสามฉบับออกมาจากตู้“ดูสิครับ พวกนี้ก็เคยถูกแก้เหมือนกัน”เลขาเงยหน้ามองดูก็เห็นว่า ข้อมูลส่วนอายุมีการแก้ไขจริง“แต่แฟ้มเอกสารประเภทนี้ไม่ใช่ว่ามีกฎห้ามแก้ไขโดยพลการ แม้แต่คำผิดสักตัวก็ห้ามมีเลยไม่ใช่เหรอครับ?” เลขากล่าว“โธ่เอ๊ย ตอนนั้นไม่ได้มีข้อกำหนดที่เข้มงวดขนาดนี้หรอก นี่เป็นมาตรฐานที่เพิ่งกำหนดขึ้นในภายหลังน่ะครับ” ผู้อำนวยการกล่าว“และข้อมูลการศึกษาอะไรต่าง ๆ ในช่วงหลังก็ถูกบันทึกลงในระบบคอมพิวเตอร์หมดแล้ว ส่วนที่เป็นกระดาษก็เป็นแค่ส่วนเสริมเท่านั้นครับ”เลขาได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า ตอนนั้นสภาพความเป็นอยู่ก็ไม่ได้ดีจริง ๆ บ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้ก็ล้าหลัง ดังนั้นจึงไม่ได้มีกฎระเบียบอะไรมากมาย“เด็กกำพร้าคนนี้เป็นครอบครัวของท่านประธานของเราครับ ผมต้องการจะนำประวัติและทะเบียนบ้านของเธอกลับไป ไม่ทราบว่ามีขั้นตอนอะไรบ้างครับ”เลขากล่าว“เรื่องขั้นตอนทางนี้ให้ผมจัดการได้เลยครับ ถึงเวลาก็จะติดต่อคุณเพื่อขอเอกสารบางส่วน” ผู้อำนวยการกล่าวพร้อมรอยยิ้มเลขาชะงักไปครู่หนึ่ง ในฐานะผู้อำนวยการ เรื่องแบบนี้เขาจะต้องลงมาจัดการด้วย