All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 461 - Chapter 470

“แต่ว่านะ คุณซูอาจจะไม่สนใจนาย เพราะนายมันปากกวนส้นตีน หาเรื่องผู้หญิงไปทั่วแบบนี้ คงไม่เป็นโสดทั้งชาติหรอกนะ?”อีกฝ่ายเงียบไม่พูดอะไร ก่อนถูกพูดแทงใจดำจนวางสายไปเจิ้งเซวียนหัวเราะออกมาเสียงดัง รู้สึกว่าสุดท้ายตัวเองก็พลิกกลับมาชนะได้ จากนั้นเขาก็มองเพดาน รู้สึกเบื่อมากจริง ๆแต่…เขาก็ไม่มีอารมณ์ไปท่องราตรี แม่งเอ๊ย นกเขาไม่ขันแล้วแค่ทุกครั้งที่คุยกับนางแบบสาว เขาก็จะนึกถึงเรื่องน่าอายที่เขาทำไว้เมื่อคืน คิดขึ้นมาแล้วก็อยากตายตรงนั้นเลยเลื่อนดูแอปพลิเคชันดูภาพยนตร์บนจอ ก็ไม่มีเรื่องไหนอยากดู สุดท้ายเลยไปเล่นเกมแทน แต่เพราะจิตใจไม่สงบทำให้แพ้ตลอดเจิ้งเซวียนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง สายตาว่างเปล่า ศีรษะพาดอยู่ขอบเตียงเขารู้สึกว่านี่คงเป็นเพราะสวรรค์อิจฉาที่เขาเสน่ห์แรงเกินไป เลยให้เขาได้รับกรรมแบบนี้จะนอนก็เร็วเกินไป จะไปจีบหญิงก็ไม่มีอารมณ์ จะให้คุณกับผู้ชายก็ยิ่งแล้วใหญ่ สุดท้ายเขาดันไปเผลอกดเปิดหน้าต่างแชตของซูมั่วโดยไม่รู้ตัวครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาเขียนข้อความ แล้วถามอีกฝ่ายว่าหลับหรือยังอย่าเข้าใจผิดนะ เขาไม่ได้จะทักไปจีบอีกฝ่าย เพราะยังไงเธอก็เป็นลูกค้าของเขาอยู่ เขายัง

เจิ้งเซวียนรู้สึกผิดปกตินิดหน่อย แต่พอคิดอีกทีพวกเขาไม่ได้เจอกันหกปี คงกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว เสี่ยวโย่วจื่อจะพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาให้ซูมั่วฟังได้ล่ะ?เป็นคนที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ดังนั้นจึงไม่แคร์ และไม่มีความจำเป็นต้องพูดด้วย เธอแค่โฟกัสไปที่ตัวคดีเท่านั้นก็พอเมื่อคิดได้อย่างนั้น เจิ้งเซวียนก็ถอนหายใจไร้เยื่อใยจริงๆ…เสียทีที่ตอนนั้นเขาไปทีไรก็มักจะมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ติดมือไปฝากเธอเสมอ แต่เธอกลับลืมพี่ชายอย่างเขาไปจนหมดแล้ว…ในยามค่ำคืนบางคนมีความสุข บางคนเศร้าหมอง ขณะเดียวกันที่สถานที่จัดงานประมูลแห่งหนึ่งผู้ทำการประมูลกำลังนำของสะสมส่วนตัวออกแสดง เมื่อหน้าจอเปลี่ยนไปเป็นสร้อยคอเฝ่ยชุ่ยหยกเส้นหนึ่ง ชายหนุ่มที่เดิมทีไม่ได้สนใจนักถึงกับชะงักไปทันที“นี่เป็นสร้อยอัญมณีมรกตชั้นยอดจากยุคกลาง เพชรที่ประดับโดยรอบเป็นเพชรเม็ดเล็กเฉพาะถิ่นจากเขตกัวเอ๋อร์เอ่อ”“ครั้งสุดท้ายที่มันถูกนำออกมาประมูลคือเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน และตอนนี้นักสะสมได้ตัดสินใจนำมันออกมาประมูลอีกครั้ง” ผู้ทำการประมูลกำลังอธิบายองค์ประกอบและประวัติความเป็นมาของมันทางหน่วยงานได้เชิญผู้เชี่ยวชาญมาตรวจสอบเรี

แน่นอนว่าเย่ซินหย่าไม่มีทางไปพบกับอีกฝ่าย แม้ว่าผู้รับผิดชอบคนนั้นจะบอกว่าผู้ซื้อไม่ได้เปลี่ยนใจ แต่ใครจะรู้ว่าหน้างานจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?แต่กำลังจะพูดปฏิเสธกลับลังเลอยู่ที่ริมฝีปากอีกฝ่ายเป็นคนที่สามารถควักเงินห้าร้อยล้านซื้อสร้อยคอเส้นนี้ได้อย่างสบายๆ แสดงว่าสถานะทางการเงินและฐานะทางสังคมก็ไม่ได้ต่างจากฟู่อี้ชวนเลยเธอรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายที่เธอจะจับคนต่อไปไม่มีทางเทียบชั้นกับฟู่อี้ชวนได้ ดังนั้น…“คนที่ต้องการจะพบฉันเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?” เย่ซินหย่าถามถ้าเป็นผู้หญิงจะได้ปฏิเสธไปเลย แต่ถ้าเป็น…“ผู้ชายครับ” อีกฝ่ายตอบ“แล้วเขาอายุเท่าไหร่?” เย่ซินหย่ารีบถามต่อทันทีอีกฝ่ายชะงักไปครู่หนึ่ง ราวกับงุนงงกับคำถาม“ฉันไม่ได้ถามชื่อแล้วก็ไม่ถามภูมิหลังของเขา แค่อายุน่าจะบอกได้ใช่ไหม?” เย่ซินหย่าพูดเพิ่มเติมอีกฝ่ายลังเลเล็กน้อย เพราะทางด้านผู้ซื้อมีสถานะและภูมิหลังที่ทรงอิทธิพลมาก แล้วก็อยากติดต่อกับผู้ขายมากด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามอย่างมากที่จะให้ทั้งสองฝ่ายได้พบกัน“ผมขอไม่พูดรายละเอียดก็แล้วกัน แต่ค่อนข้างอายุน้อย ประมาณสามสิบปีได้” อีกฝ่ายตอบเย่ซินหย่าได้ยินอย่างนั้นก

ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายคนนั้นยังมีทั้งเงินมีทั้งอำนาจ ทันทีที่รู้ชื่อของเธอ การตามหาโรงแรมเล็กๆ ที่เธอพักอยู่ในตอนนี้คงเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก“ทำไมคุณถึงถามแบบนี้ ชื่อสกุลเป็นข้อมูลส่วนตัวของฉันนะ” เย่ซินหย่าพูดด้วยความระแวดระวังห้าร้อยล้าน นั่นคือความหวังสุดท้ายในการพลิกชีวิตของเธอ เป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตของเธอดังนั้นแม้ว่าในตอนแรกเธอจะมีเจตนาแอบแฝงบางอย่างกับผู้ชายคนนี้ แต่ก็ไม่มีทางโง่จนถึงขั้นทิ้งเงินห้าร้อยล้านไป“คุณอย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่ใช่มิจฉาชีพ” พอได้ยินน้ำเสียงระวังตัวของหญิงสาว ชายหนุ่มจึงรีบอธิบายการมีสติระแวดระวังเป็นสิ่งที่ดี หากอีกฝ่ายเป็นน้องสาวของเขาจริง อย่างนั้นเขาก็จะปลื้มใจมาก ที่อย่างน้อยเธอก็รู้จักปกป้องตัวเอง“แล้วคุณถามชื่อฉันไปทำไม” เย่ซินหย่าย้อนถาม“แล้วก็ ก่อนจะถามชื่อผู้หญิงคนหนึ่งคุณควรจะแนะนำตัวเองก่อนไม่ใช่เหรอ? มันเป็นมารยาทขั้นพื้นฐานของสุภาพบุรุษนะ” เธอโต้กลับทันทีชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า“ขอโทษครับ เป็นความละเลยของผมเอง ผมชื่อกู้หวย”พอได้ยินสองคำนั้น เย่ซินหย่าท่องจำในใจอยู่สองรอบ จากนั้นก็จดไว้เพื่อเต

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยถามอย่างหมดความอดทน อีกฝ่ายก็ตอบกลับมา ตรงกับสิ่งที่เขาคาดไว้ทุกอย่าง“ฉันชื่อเย่ซินหย่า”พอได้ยินชื่อนั้น ความหวังในใจของกู้หวยนั้นก็พังทลาย เขากำหมัดแน่น สีหน้าเริ่มโกรธจัด“คุณโกหกผม สร้อยเส้นนั้นไม่ใช่ของคุณจริงๆ คุณเอามันมาจากไหน?” กู้หวยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา“คุณบอกความจริงมาดีกว่า ถ้าให้ความร่วมมือกันดีๆ ผมจะไม่เอาเรื่องคุณ และยังมีเงินรางวัลให้คุณด้วย”พอได้ยินพูดคำข่มขู่นั้น พร้อมกับแรงกดดันจากผู้มีอำนาจ เย่ซินหย่าจึงพยายามควบคุมสติเพื่อประคองตัวเองไม่ให้เสียหลักเงินรางวัล? คิดว่าเธอจะสนใจเงินแค่นั้นงั้นเหรอ?เธอต้องการคือมากกว่านั้น ไม่ใช่แค่เงิน แต่รวมถึงสถานะและตัวตนด้วยเย่ซินหย่าหรี่ตาเล็กน้อย ในสมองของเธอมีแผนการเรียบร้อยแล้ว จึงพูดด้วยน้ำเสียงสงบและเยือกเย็นว่า“สร้อยเป็นของฉัน คุณมีหลักฐานอะไรว่ามันไม่ใช่ของฉัน?”“เป็นคุณที่เพิ่งคุยก็สงสัยฉันแบบนี้ คุณคิดจะเอามันไปจากฉันฟรีๆ ใช่ไหม?”“ฉันจะบอกคุณให้ว่า ฉันไม่มีวันยอมให้คุณข่มเหงเด็ดขาด นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ครอบครัวของฉันทิ้งไว้ให้ฉัน และที่ตอนนี้ฉันเอาออกมาเพราะมีควา