Lahat ng Kabanata ng นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Kabanata 521 - Kabanata 530

ขณะนั้นรอบ ๆ ริมฝีปากของชายหนุ่มมีหนวดเคราเข้มขึ้น ดวงตาลึกโหล แววตาว่างเปล่า ราวกับเหลือเพียงร่างกายที่ว่างเปล่าไร้วิญญาณเพิ่งจะไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน ซึ่งก็แค่เมื่อวานกับวันนี้วันเดียวเอง ทำไมประธานฟู่กลายเป็นสภาพนี้ได้!?“ประธานฟู่ ผมมารับคุณกลับบ้านครับ...” หลี่หยวนที่ยังตกตะลึงก็ไม่ลืมจะเอ่ยขึ้นแต่ฟู่อี้ชวนกลับไม่ตอบ เพียงแค่ก้าวเท้าเดินผ่านหน้าเขาไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมอง แววตายังคงหม่นไร้ชีวิต ไม่มีแม้แต่จุดโฟกัสใด ๆหลี่หยวนอ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เงียบไว้ รีบหยิบของของประธานฟู่ที่เจ้าหน้าที่จัดเตรียมไว้ให้แล้ววิ่งตามไประหว่างทางกลับบ้าน บรรยากาศในรถเงียบสนิทหลี่หยวนมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังผ่านกระจกมองหลัง นั่งนิ่งราวกับรูปปั้นหิน ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับและไร้ซึ่งอารมณ์เขาเดาว่าคงเป็นเพราะวันนี้แพ้คดี ทำให้ซูมั่วกับประธานฟู่หย่าขาดกันโดยสมบูรณ์ เป็นเหตุให้ประธานฟู่รับความผิดหวังไม่ไหวถึงได้กลายเป็นแบบนี้เฮ้อ...แม้จะถอนหายใจ แต่ในใจก็ยังอดนึกถึงคำคมของคนมีชื่อเสียงประโยคนั้นขึ้นมาไม่ได้ว่าถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก แล้วตอนนั้นจะทำแบบนั้น

แต่นี่อยู่ในประเทศ การใช้ปืนต้องเป็นทางเลือกสุดท้าย เขาไม่ได้อยากถูกตามล่าไปตลอดชีวิตนอกจากนั้น สามีของผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ธรรมดา มีทั้งเงินและอิทธิพล การจะลงมือจัดการไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่อย่างนั้นผู้ว่าจ้างคงไม่เสนอราคาสูงขนาดนี้เดิมทีการลงมือก็ไม่ง่ายอยู่แล้ว แถมอีกฝ่ายยังระมัดระวังตัวสูงอีกและความโชคร้ายอีกอย่าง คือหมู่บ้านที่ผู้หญิงคนนั้นอาศัยอยู่เพิ่งเริ่มใช้มาตรการเข้มงวด คนภายนอกต้องมีคนในพาเข้าไป และต้องลงทะเบียนใบหน้าด้วยและไม่ว่าเธอจะออกไปไหนมาไหนก็จะใช้บริการรถขนส่งสาธารณะตลอด แม้แต่รถแท็กซี่ก็ไม่เรียกใช้บริการผู้ชายพยายามอดกลั้นความใจร้อนและความหงุดหงิดของตัวเองไว้ เหมือนกับไฮยีน่าตัวหนึ่งที่คอยติดตามเงียบ ๆ อย่างน่ากลัวคำนวณเวลา นับขวดเหล้าเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ ก็น่าจะถึงเวลาต้องลุกไปเข้าห้องน้ำแล้ว?นี่แหละเป็นโอกาสเขารอไม่นานนัก บนสนามหญ้า…หลีโย่วลุกขึ้น ดึงแขนของซูมั่วแล้วพูดว่า“มั่วมั่ว ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”ซูมั่วลุกขึ้น แล้วบอกโจวจิ่งอันให้รู้ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปที่ห้องน้ำภายในร้านหลีโย่วคอแข็งพอสมควร แทบไม่เมาเลย แล้วที่ให้ซูมั่วม

หรือว่าเขากินเสร็จแล้วออกไปแล้ว?“งั้นเธอก็น่าจะถามฉันไหม เผื่อฉันมีเยอะล่ะ” หลีโย่วตอบเธอ แต่เมื่อเห็นเพื่อนมองไปทางอื่น ก็ถามต่อว่า“เธอมองหาใครอยู่เหรอ?”“เปล่า” ซูมั่วพูดพลางละสายตากลับมาน่าจะเป็นเพราะอาการ ‘หวาดระแวงจากการถูกคุกคาม’ ของเธอ ถูกฟู่อี้ชวนทำให้มีปมมืดในใจ มองใครก็รู้สึกเหมือนเขาจะทำร้ายเธอไปหมดโจวจิ่งอันออกมาแล้ว ทั้งสามคนกลับไปที่โต๊ะบนสนามหญ้าด้วยกัน งานเลี้ยงดื่มเหล้าพอประมาณแล้ว หลังจากนั้นซูมั่วก็ไม่ได้ดื่มอีกเธอกินเนื้อย่างและผลไม้ ทั้งสามคนคุยกันผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ของหลีโย่วก็มีข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นหลีโย่วดูแล้วพบว่าเป็นพี่ชายตัวเอง พออ่านเนื้อหาข้อความ ก็บ่นพึมพำอย่างเงียบ ๆเธอตอบกลับด้วยข้อความเสียงว่า“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะมาคอยตามฉันทำไม อีกอย่างฉันก็บอกพี่แล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไปกินข้าวกับซูมั่วแล้วก็โจวจิ่งอัน ไม่ได้ไปเถลไถลที่ไหนสักหน่อย”เขาตอบเธอกลับมาเพียงสองคำสั้น ๆ ว่า[ตำแหน่ง]หลีโย่ว “…”เธอส่งตำแหน่งกลับไป เพราะไม่อยากให้พี่ชายโทรถามจู้จี้เหมือนยายแก่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับอะไรมาอีก เธอเองก็ไม่ได้ดูโทรศัพท์เธอคิดว่

รถแล่นช้ากว่าปกติ ทำให้ระยะเวลาในการเดินทางนานกว่าปกติไปประมาณหนึ่งในสามซูมั่วเป่าลมอุ่น พร้อมกับสูดกลิ่นจากผ้าเช็ดหน้า ท้องสงบลง แล้วก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาในสมองเธอคิดว่าจะนอนไม่ได้ เดี๋ยวก็ต้องลงรถแล้ว แต่เธอกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ และค่อย ๆ หลับไปถึงคอนโดเมืองหยางกวง รถหยุดลง หลีเชินไม่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูรถ จึงหันไปมองดีมาก สองสาวขี้เมา หลับกันหมดเลย“คุณชายครับ ผมจะพาคุณซูขึ้นไปส่งเองครับ” คนขับรถพูด“ไม่ต้อง นายรออยู่ตรงนี้แหละ” หลีเชินพูด พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วเปิดประตูรถเขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถด้านหลัง มองหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่ ในมือยังถือผ้าเช็ดหน้าของเขาไว้ จึงโน้มตัวลงไปอุ้มเธอออกมาเบามาก…นั่นเป็นความรู้สึกแรกของเขา ราวกับว่าตัวเองกำลังอุ้มก้อนสำลีอยู่จากนั้นก็รู้สึกว่าผอมมากผอมราวกับว่าถ้าเขาไม่เกร็งแขนไว้ เธออาจจะหล่นลงมาในช่องได้หลีเชินรู้ว่าซูมั่วตัวผอม โครงร่างก็เล็ก แต่พอได้มาสัมผัสร่างกายจริง ๆ กลับให้ความรู้สึกอีกแบบเขาอดไม่ได้ที่จะยกเธอขึ้นเรื่อย ๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกเหมือนไม่เป็นความจริงอยู่ดีปิดประตูรถแล้ว เขาก็อุ้มเธอเดินเข้

แต่ขณะที่เขากำลังเตรียมจะพิมพ์ สายตาก็เหลือบไปเห็นด้านหลัง พบว่าประธานหลีเดินออกมาแล้ว ถึงกับโล่งอกทันทีเขากลับว่า [กำลังกลับครับ ประธานหลีพยุงคนเข้าไปส่ง จากนั้นไม่กี่นาทีก็ออกมา]หลีเชินขึ้นมาบนรถ คนขับก็รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะขับรถออกไปทันทีวิลล่าตระกูลหลีรถจอดในโรงจอดรถ หลีเชินเขย่าน้องสาวให้ตื่น หลีโย่วงัวเงียบ่นอย่างไม่พอใจ หลีเชินเลยพูดว่า“อยากให้พ่อกับแม่เห็นเธอกลับบ้านในสภาพเมามายแบบนี้ใช่ไหม?”หลีโย่วได้สติทันที แล้วรีบลงจากรถเอง แต่เพราะเพิ่งตื่นไม่มีแรง เกือบจะเซล้ม ดีที่หลีเชินคว้าไว้ได้ทันแน่นอนว่าเขาสามารถอุ้มน้องขึ้นไปได้อยู่แล้ว แต่ปัญหาคือ น้องสาวเขาจะอธิบายยังไงว่าเธอแค่ง่วงไม่ใช่เมาจนไม่ได้สติ?“มั่วมั่วล่ะ?” หลีโย่วเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พลันนึกถึงเพื่อนขึ้นมา หันกลับไปมอง ในรถว่างเปล่า“เธอกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว” หลีเชินตอบหลีโย่วเอ่ยเพียง “อ๋อ ๆ” แล้วพูดต่อว่า“ฮึ่ม เธอก็ดื่มเก่งเหมือนกันหนิ ฉันนึกว่าจะแค่แก้วเดียวก็ล้มซะอีก”หลีเชินไม่พูดอะไร เลิกคิ้วพลางคิดในใจว่า“เมาหนักกว่าเธออีก ยังจะพูดว่าดื่มเก่ง?”กลับมาถึงห้องรับแขก ก็เห็