All Chapters of เด็กฝึกงานของแม็กเครย์ : Chapter 21 - Chapter 30

"เออนิ ลิตาพี่จะมีเรื่องจะถามเรา ตอนเที่ยงท่านประธานเรียกพบเหรอ พี่ได้ยินฝ่ายบริหารพูดถึงเธอน่ะตอนไปกินข้าวเที่ยง""เอ่อ...ใช่ค่ะ" ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อสิริเอียงใบหน้าหันมาสบตากับเธอ"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย""...ห๊ะ...หนูคงปัดแก้มแดงไปหน่อยมั้งคะ" ลิตายกมือขึ้นมาลูบแก้มนวลเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อน"แล้วท่านจีบเราป่าว พี่เห็นพวกบริหารพูดถึงเธอกันสนุกปากจนพี่ทนไม่ไหวก็เลยเถียงกลับแทนไปหนึ่งกรุป""...เอ่อก็ไม่ได้จีบนะคะ พอดีท่านประทานให้หนูไปอยู่ที่บ้านท่านช่วงที่หนูฝึกงานที่นี่น่ะค่ะ" เมื่อถูกถามมากๆ เธอก็เผลอเล่าเรื่องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ"วะว่าไงนะ/วะว่าไงนะ/วะว่าไงนะ/" ใบหน้าของทุกคนบนโต๊ะต่างเต็มไปด้วยคำถามทำเอาคนถูกถามให้คำตอบแทบไม่ทัน"หนูหมายถึงไปทำงานค่ะ…คือพอดีวันก่อนหนูไปทำงานพิเศษในผับน่ะค่ะแล้วเจอท่าน ท่านก็เลยชวนไปทำงานที่บ้าน" ไม่รู้จะให้คำตอบแบบไหนดีเธอลำดับเหตุการณ์อยู่ราวหนึ่งวินาที"ทำงานอะไร แม่บ้านเหรอ""...ค่ะ" ในเมื่อสิริชี้ทางให้กระรอกอย่างเธอ ก็เออ'ออห่อหมกซะเลย แม้จะเป็นความจริงเพียงครึ่ง แต่อย่างน้อยๆ ก็โล่งอกที่ได้พูดออกไป"งั้นเหรอ แล้ว...วันนี้ท่านเร

ริมฝีปากหยักยังคงจูบไล่ลงมายังหน้าท้องแบนราบ ตอหนวดที่สัมผัสกับผิวอ่อนนุ่มทำเอาไรขนอ่อนลุกชูชัน ฝ่ามือหนาจับขอบแพนตี้จิ๋วของเธอแล้วจึงถอดออกก่อนจะโยนไปปลายเตียง "จะ...จะทำอะไร" เมื่อเห็นเขาเคลื่อนใบหน้ามองลงไปที่เนินสามเหลี่ยมทำเอาหัวใจดวงน้อยแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า "สวยชะมัด โคตรน่าเลีย" เขาจ้องมองไปที่กลีบดอกไม้งามที่มันยังคงปิดสนิท แล้วกางขาของหญิงสาวออกเป็นรูปตัวอักษรเอ็มจนมันแย้มบ้านชวนให้เขาอยากจะสัมผัสมันใกล้ๆ ถึงแม้เพียงแสงไฟสลัวแต่เขากลับจำมันได้ดี กลีบกุหลาบที่มันก็ยังสวยสดงดงามเย้ายวนชวนชิม "อ๊า...อย่า" ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างหนัก รู้สึกทั้งอายทั้งเขินในเวลาเดียวกัน เมื่อแม็กเครย์โน้มใบหน้าลงมาทักทายดอกไม้งามอย่างหนักหน่วงราวกับคนหื่นกระหาย สันกรามส่ายไปมาตามจังหวะการลงลิ้น พร้อมๆ กับปลายจมูกโด่งคมฝังลงบนปุ่มกระสัน ทำเอาหญิงสาวร้องลั่นด้วยความรู้สึกเสียววูบ (ภาพประกอบ) จุ๊บ~ จู๊บ~ เขาดูดดุนติ่งเกสรอย่างมูมมามจนมันบวมเป่ง กลีบดอกไม้งามเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายใส "อย่า~" ทำเอาลิตาห้ามปราบเสียงสั่น มือเล็กขยุ้มไปที่ผมของแม็กเครย์ในตอนที่เขาตวัดปลายลิ้นเลียไปเลียมาท

หลังเวลาเลิกงาน…ลิตากุลีกุจอเดินออกจากลิฟต์เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน เธอรีบเดินไปห้องประธานหนุ่มด้วยหัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ถึงจุดประสงค์ที่ผู้เป็นนายจ้างนัดเธอมาในสมองอดไม่ได้ที่จะคิดไปสะระตะ ถึงแม้จะมีสายตาจับจ้องมาทางเธอบ้างประปราย แต่ทว่ากลับไร้เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าพนักงานฝ่ายบริหารแถมกลุ่มคนที่เธอเคยมีปากเสียงด้วยกลับไม่อยู่แต่ถูกแทนที่ด้วยคนที่เธอไม่คุ้นหน้า"ขออนุญาตค่ะ" รอจนเสียงตอบรับดังขึ้นจากด้านในเธอจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องของแม็กเครย์ตามนัด"ที่นัดดิฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวหยุดยืนตามมารยาทตรงหน้าโต๊ะทำงานของประธานบริษัท เธอจึงเอ่ยปากถามในขณะที่เขากำลังยืนสูบบุหรี่มองออกไปนอกกระจกเห็นวิวทิวทัศน์สวยงาม"เธอมาสายยี่สิบนาที" เขาหันหลังกลับมามองพร้อมกับสายตาที่คาดโทษเธอ"คือ งานยุ่งนิดหน่อยค่ะ ก็เลยมาช้า""แต่ฉันดูผ่านกล้องวงจรปิด ไม่ใช่แบบที่เธอพูดปาลิตา" หญิงสาวรีบเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อรู้ตัวว่าแม็กเครย์จับได้ว่าเธอกำลังโกหก"ก็...ดิฉันรอให้พนักงานทยอยกลับบ้านไปก่อนค่ะ ไม่อยากเป็นขี้ปากคนในบริษัท" ในเมื่อเขาสงสัยนักบอกไปตามตรงมันซะเลย"ทำไม มาหาฉันแ

"นี่มันอะไรกันคะ""หึ..พูดหลายรอบแล้วนะลิตา ว่าฉันไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น แต่ในเมื่อเธอมันพยศเก่งนัก ได้!! ฉันต้องลงโทษเธอสักหน่อยแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะเย.ด.เธอให้กลับไปฝึกงานไม่ไหวเลยคอยดู" มาเฟียหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาร่างบางสั่นผวาไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์เมื่อชั่วครู่จะทำให้เขาเดือดดาลได้ขนาดนี้"ขะ...คุณปัถย์วีก็แค่ช่วยดึงรองเท้าออกเฉยๆ เองนะคะ มะ..ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย" เธอตอบเสี่ยงสั่น น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้างแควก!!!เขาย่างสามขุมขึ้นมาบนเตียงแล้วฉีกชุดเดรสสีชมพูหวานหยดออกจากร่างบางอย่างไม่ไยดีจนมันบาดผิวอ่อนเป็นรอยจ้ำแดง เห็นชุดนี้แล้วมันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด เขาไม่น่าให้ลิตาใส่มันมาที่งานวันเกิดเพื่อนของเขาเลย"กรี๊ดดดดดดด จะ…เจ็บนะ""เจ็บสิดี อ่อยผู้ชายเก่งนักใช่ไหม ฮะ""อ้าย…บะเบา หนูไม่ได้อ่อยสักหน่อย" เขากระชากซิลิโคนปิดจุกแล้วตามด้วยแพนตี้จิ๋วออกไปคนละทิศคนละทางจนตอนนี้สาวสวยเปลือยกายขาวผ่องต่อหน้าเขา"หึ..ไม่ได้อ่อยอะไรฉันเห็นมันกอดเธออยู่""อธิบายไปก็เท่านั้นแล้วแต่คุณจะคิด" เธอแหงนมองเขาผ่านม่านน้ำตา"หึ…แม้กับพวกเพื่อนฉัน เธอ

ลิตาที่ยังไม่ตอบตกลงกับเพื่อน เธอจึงเงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้าม ก็พบว่าแม็กเครย์กำลังจ้องมองมาทางเธอพอดี"คุณ""มีอะไร" คำถามนิ่งๆ แต่ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับตะกุกตะกัก"คือ...พรุ่งนี้ หนูขอออกไปเจอเพื่อนๆ หน่อยได้ไหมคะ" เสียงหวานเล็กพยายามอ้อนชายหนุ่ม"ก็ไปสิ ฉันล่ามโซ่เธอไว้เหรอ" เขายกผ้าขึ้นมาเช็ดปากแล้วให้คำตอบเธอ แต่ฟังคำตอบแล้วดูเหมือนยียวนยังไงชอบกล"ก็คุณบอกนี่คะ ว่าจะไปไหนให้รายงานคุณด้วย""หึ...จำได้ก็ดี แล้วหายเจ็บเท้าแล้วเหรอ""ค่ะ ดีขึ้นแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะหายดี" ใบหน้าหวานรูปไข่ตอบชัดถ้อยชัดคำด้วยความดีใจที่มาเฟียหนุ่มจะอนุญาตให้เธอได้ไปเจอเพื่อนๆ คนตัวเล็กจึงตอบตกลงเพื่อนๆ ในไลน์กลุ่มทันทีวันต่อมา ลิตาที่แต่งตัวอยู่หน้ากระจกเสร็จแล้ว ก็กวาดสายตามองดูภายในห้องก็ไร้เงาของแม็กเครย์ ทั้งที่ก่อนอาบน้ำก็เห็นเขาอยู่ในห้อง หลังจากแต่งตัวเสร็จเธอจึงลงมาชั้นล่างของคฤหาสน์"เอ่อ ป้าเจียนเห็นคุณแม็กเครย์ไหมคะ""น่าจะอยู่ที่แถวสนามหญ้านะคะ เห็นบอกว่าจะไปให้ข้าวแบล็กกับบราวน์"ลิตาได้ยินดังนั้น จึงเดินไปที่สวนหย่อมซึ่งอยู่ด้านข้างคฤหาสน์ เธอเห็นแม็กเครย์กำลังลูบหัวและเล่นกับเจ้าตูบด้