Semua Bab เด็กฝึกงานของแม็กเครย์ : Bab 11 - Bab 20

"ไปดีลงาน แต่เจ้าพ่อรถตักดินดันไปลากเด็กในคลับมาแทน?"เสียงของออนิกซ์โพล่งขึ้นเป็นเชิงเหน็บแนมทันทีที่เห็นพี่แม็กเครย์เดินเข้ามาด้านในของห้องรับรองที่พวกเขาในกลุ่มมักจะมารวมตัวกันเพื่อคุยเรื่องธุรกิจสีเทาหรือสังสรรค์บ้างในบางครั้ง ไม่ก็ไปที่คลับของเขาแทน ส่วนฉายา "เจ้าพ่อรถตักดิน" เป็นคำที่เพื่อนๆ ตั้งไว้เรียกแม็กเครย์โดยเฉพาะ สืบเนื่องจากชื่อของเจ้าตัวดันไปใกล้เคียงกับคำว่าแม็กโคร"มึงหงุดหงิดเรื่องอะไร หรือเป็นเพราะกูโทรไปขัดจังหวะมึงบนรถ?" เป็นลาร์คินที่ตั้งข้อสังเกต เพราะโดยปกติเท่าที่เขาเห็น แม็กเครย์ไม่เคยมีเรื่องหัวเสียขนาดนี้มาก่อน มาเฟียใบหน้าเย็นชาเป็นนักแก้ปัญหาที่เก่งกาจ ขนาดถูกลูกน้องหักหลัง แต่แม็กเครย์ก็ไม่เคยไม่แสดงท่าทีเกรี้ยวกราดให้ได้เห็น ยิ่งเรื่องผู้หญิงความเป็นไปได้แทบเป็นศูนย์"เด็กมันคงพยศแหละมั้ง เจ้าพ่อรถตักดินลูกรังถึงได้อารมณ์เสียเอา" ไทเลอร์พูดแทรกขึ้นพลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแกว่งเบาๆ ก่อนจะกระดกของเหลวสีแดงเข้มเข้าปากในพรวดเดียว"ถ้าพวกมึงตามกูมาแค่ต้องการกวนตีนใส่กู งั้นกูจะกลับ" แม็กเครย์รีบตัดบทสนทนาก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาซึ่งว่างอยู่ โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว

"จะ...เจ็บ ฉันไม่ค่อยสบายอยู่นะคะ" สองมือเล็กของเธอรีบแกะฝ่ามือหนาที่ปลายคางให้คลายออก"หึ...ฉันให้เวลาเธอพักผ่อนแค่สองวันปาลิตา ยาของเธออยู่ที่หัวเตียง แล้วฉันจะต้องเห็นเธอกลับมาทำงานที่บริษัทของฉัน" แม็กเครย์ถอนฝ่ามือออกจากใบหน้าหวานของลิตาก่อนจะออกคำสั่งตามอำเภอใจ"ฮะ?""ไสหัวไปได้แล้ว แล้วอย่าปล่อยให้ตัวเองท้องนะ เพราะฉันไม่รับผิดชอบ เข็มทิศ มึงไปส่งเด็กนี่ที "จบประโยคคำสั่งเอาแต่ใจตัวเอง เขาก้าวขายาวกลับไปที่ห้องทำงานและทิ้งให้เด็กสาวที่กำลังป่วยไข้มองตามมาด้วยความมึนงง"เหอะ ใครจะอยากไปท้องกับคนใจร้ายกันเล่า เผด็จการชะมัด~ " หลังจากนั้นลิตาก็เดินลากสังขารเข้าไปหยิบกระเป๋าสะพายส่วนตัว โดยมีบัตรประจำตัวพนักงานของโรงแรมแอมมิวตันวางอยู่ใกล้ๆ รวมไปถึงถุงสีขาวที่มีซองยาจิปาถะตามคำสั่งของแม็กเครย์โดยไม่อิดออด เธอกดอ่านข้อความในมือถือ ก็พบข้อความจากเจ๊น้ำส่งมา"เป็นไงบ้าง คนของคุณแม็กเครย์มาบอกว่า ลิตาเป็นคนของเขา แล้วห้ามไม่ให้ลิตาให้มาทำงานกับเจ๊อีก อ่านข้อความแล้วตอบกลับเจ๊หน่อยนะ"เธอเกาหัว...แกร็กๆ พลางกลอกตาไปมา แล้วจึงส่งข้อความตอบกลับไป เวลาผ่านไปครู่หนึ่งจึงเดินออกมาที่โถงทางเ

ด้านลิตาเมื่อดื่มกับเพื่อนๆ และน้องรหัสมาสักพักหญิงสาวจึงเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง ถึงแม้ตองเจและเพื่อนสาวทั้งสองจะอาสาตามมาด้วยแต่เธอยืนยันว่ายังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน สามารถไปห้องน้ำเองได้"ไม่มีคนเลยแหะ" เมื่อเดินเข้ามาในโซนห้องน้ำผู้หญิงของชั้นสองที่เงียบสงัดผิดหูผิดตา แต่เธอก็รีบเข้าไปปลดทุกข์แล้วปิดประตูลงกลอนโดยไม่ลังเลแกร็ก!"...เฮือก~" ทันทีเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าค้างด้วยความตกใจ เมื่อเธอเห็นแม็กเครย์ยืนไขว้ขาพิงเคาน์เตอร์ล้างมือ ใบหน้าหล่อเหลาแหงนพ่นควันบุหรี่สีขาวคละคลุ้งในอากาศ เธอได้แต่เงียบแล้วรีบเดินไปที่อ่างล้างมืออีกฝั่งที่ว่างอยู่พรึบ!"โอ๊ย...นี่เจ็บนะ " เขาคว้าข้อมือของลิตาแล้วออกแรงกระชากอย่างแรงจนทำเอาเธอแทบล้มลงบนพื้น"หึ...ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยรึไง เห็นฉันยืนหัวโด่อยู่น่ะฮะ" จบประโยคเขาโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้รองเท้าหนังสีดำมีราคาเหยียบมันจนดับ"...สวัสดีค่ะ ท่านประธาน" เธอถอนหายใจด้วยความระอาก่อนจะเปล่งวาจาทักทายชายหนุ่มไปตามมารยาทพร้อมกับกระชับกระเป๋าสะพายคล้องไหล่ หลังจากนั้นก็รีบหมุนตัวหมายจะตรงไปที่ประตู ซึ่งมีชายฉกรรจ์กำลังไล่ลูกค้

"ผมไปที่หน้าห้องน้ำมาทุกโซนก็ไม่เจอพี่ลิตาเลยนะครับ นี่ผมโทรเข้ามือถือพี่ลิตาก็ไม่รับ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ลิตา" ตองเจรีบบอกสองสาวที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ หลังจากที่ทั้งคู่ไปแดนซ์มา ถึงแม้เด็กหนุ่มรุ่นน้องจะแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์เฝ้าหน้าห้องผู้หญิงโซนวีไอพีกันอย่างแน่นหนาตอนที่เขาเดินไปตามหาลิตา แต่เด็กหนุ่มก็กลับไม่ได้เฉลียวใจ"อ้าว...หรือว่าจะกลับไปแล้ว? ลิตาพึ่งจะหายป่วยด้วย" หลังจากฟังคำบอกเล่าของตองเจ บะหมี่ก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วรีบโทรหาลิตา"หรือจะโดนหนุ่มที่ไหนฉุดไป""พี่น้ำอิงก็ว่าไป""เป็นไงบ้าง ยัยลิตารับสายไหม" ถึงแม้น้ำอิงจะแซวติดตลกแต่เธอก็นึกเป็นห่วงลิตาไม่ต่างกับทุกคน"ไม่รับแหะ" บะหมี่พูดพลางหันหน้าจอโทรศัพท์มือถือให้ทุกคนดูติ๊ง~ ติ๊ง~เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นในวินาทีต่อมาที่หน้าจอมือถือของบะหมี่ ทำให้เธอรีบกดอ่านทันทีลิตา : ฉันออกมาจากคลับแล้วนะ รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบายอีกแล้ว อยากพักผ่อน ฝากขอโทษตองเจด้วยหลังจากอ่านข้อความจบบะหมี่ก็รีบบอกให้ทุกคนรู้"นี่ไงยัยลิตาพึ่งส่งข้อความมาบอกว่าไม่ค่อยสบาย เวรแล้วไง พึ่งจะหายป

ติ๊ง~ ติ๊ง~เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในช่วงเวลาใกล้เที่ยง เรียกความสนใจให้ลิตาที่กำลังจัดเอกสารใส่แฟ้มอยู่ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอ่านดูไม่ทราบชื่อ : ขึ้นมาพบฉันที่ห้อง" ข้อความจากเบอร์โทรปริศนาที่เดาได้ไม่ยากว่าเป็นใครส่งมา โดยที่เธอเองก็ไม่เคยให้เบอร์โทรศัพท์กับฝ่ายที่ส่งมาเลยด้วยซ้ำลิตา : คุณแม็กเครย์เหรอคะ (สติ๊กเกอร์รูปหมีทำหน้าสงสัย)ไม่ทราบชื่อ : แล้วคิดว่าใคร ให้เวลา 5 นาทีลิตา : แต่ดิฉันยังทำงานไม่เสร็จไม่ทราบชื่อ : หรือจะให้ฉันลงไปหาเธอแทนลิตา : ก็ได้ค่ะ จะขึ้นไปเดี๋ยวนี้"ชิห์" เธอรีบพิมพ์ตอบกลับไปก่อนจะจิ๊ปากในลำคอ แล้วจึงเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าสะพายที่อยู่บนโต๊ะ"ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ลิตาไปด้วยกันไหม" เสียงของใยไหม หนึ่งในพนักงานต้อนรับหันมาชวนลิตาในขณะที่จัดระเบียบของใช้ส่วนตัวในกระเป๋าสะพายที่โต๊ะทำงานซึ่งอยู่ถัดไป"เอ่อ ไปกินกันก่อนเลยค่ะ หนูยังไม่หิว""แหม...ที่บอกจะล้างท้องรอพี่คิดว่าเราพูดเล่นซะอีก" สิริแซวอย่างติดตลก"ค่ะ" ลิตาตอบรับไปที แทบไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ ในตอนนี้แค่คิดว่าแม็กเครย์มีธุระอะไรกับเธ