Semua Bab วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Bab 171 - Bab 180

เจอปรปักษ์ในอดีต ขบวนรถม้าท่านแม่ทัพหยางอี้ในที่สุดก็เข้ามาในประตูเมืองหลวง เนี่ยซินเปิดม่านดูพบบรรยากาศที่คุ้นเคย ในที่สุดนางก็กลับมาแล้วการกลับมาครั้งนี้ นางจะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด น้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลองเป็นอันขาดรถม้าเคลื่อนมาหยุดหน้าจวนหยางที่สง่างามเต็มเป็นด้วนสิงโตสองตัวหน้าจวนซ้ายและขวา หยางอี้อุ้มฮูหยินรักลงมาจากรถม้า หน้าจวนประดับด้วยโคมไฟสีขาวและผ้าสีขาวหยางเยว่กับฮูหยินของเขาออกมาต้อนรับบิดา เขาเห็นบิดาอุ้มดรุณีน้อย ใบหน้าของนางช่างอ่อนเยาว์นัก ในจดหมายที่หลิวลี่ส่งมาหาท่านย่าเมื่อครั้งก่อนได้บอกว่าบิดาแต่งงานใหม่แล้วอย่าบอกนะว่านางคือมารดาเลี้ยงของเขา หยางเยว่กับจือชิงมีสีหน้าตกใจไม่ต่างกัน ผู้ใดจะไปคิดว่ามารดาเลี้ยงจะอ่อนกว่าพวกเขาทั้งสองสามีภรรยา"คารวะท่านพ่อขอรับ""คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ"สองสามีภรรยาคำนับหยางอี้อย่างอ่อนน้อม เนี่ยซินยืนข้างสามี ปรายตามองสองคนนั้น"นี่มารดาของเจ้า คำนับนางเสีย" สองสามีภรรยาค่อย ๆ เงยหน้ามองเนี่ยซิน หยางเยว่ตกใจอีกครา เหตุใดมารดาเลี้ยงใช้แววตาเยี่ยงนี้กับเขา ส่วนจือชิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย มารดาเลี้ยงของสามีเด็กกว่านางหนึ่

แม่ผัวกับลูกสะใภ้ หลังพิธีเคลื่อนย้ายโลงศพของฮูหยินผู้หยางเข้าสุสานผ่านไป เนี่ยซินถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก หลายวันมานี้ผู้คนในเมืองหลวงฉิน ทั้งฮูหยินสกุลใหญ่ ต่างเข้ามาคำนับศพฮูหยินเฒ่า ทำให้เนี่ยซินต้อนรับจนปวดหัวไปหมด อีกทั้งนางยังได้เจอมารดาเก่าของนางอย่างจือฮูหยิน จือฮูหยินทั้งเอ่ยชมนางและฝากให้นางเมตตาจือชิงด้วย เนี่ยซินนึกตลกสุดท้ายท่านแม่ก็รักน้องรองมากกว่านางอยู่ดีแม้จะเคลื่อนย้ายศพฮูหยินผู้เฒ่าหยางออกจากจวนไปแล้ว แต่นางยังคงสวมเสื้อผ้าไว้ทุกข์ให้แม่สามี ผ้าสีขาวไร้ลวดลายตกแต่ง อีกทั้งใบหน้าไร้เครื่องประทินโฉม "ฮูหยินเจ้าคะ นายหญิงน้อยมาคารวะน้ำชาเจ้าค่ะ" เนี่ยซินได้ยินกระนั้นพยักหน้าให้นางเข้ามา ส่วนจือชิงสวมชุดกระโปรงไร้ลวดลายสีขาวอ่อน ใบหน้างามไร้เครื่องประทินโฉมเช่นกัน เมื่อก่อนตอนฮูหยินเฒ่าอยู่ นางในฐานะหลานสะใภ้ต้องมาคารวะน้ำชาทั้งปรนนิบัติทุกวัน พอคิดว่านังเฒ่าตายไปแล้ว ก็สบายแล้ว ตัวเองจะได้เป็นนายหญิงแห่งจวนหยางอย่างเต็มตัวเสียที แต่ทว่าผิดคาด พ่อสามีดันแต่งงานใหม่กับสตรีบ้านนอกคนนี้ ไม่สิได้ยินมาว่าบิดาของนางเป็นพ่อค้าตระกูลพาณิชย์ที่ร่ำรวยที่สุดในเมือ

องค์หญิงฉินเหยา "ทุกคนหนีเร็ว เหตุใดถึงมีสุนัขในวังหลวงเขตของไทเฮา" ทุกคนต่างหวาดกลัวทิ้งเกี้ยวไว้ เนี่ยซินสั่งให้ตั้วตั้ววิ่งหนีไปตามคนมาช่วยกระนั้นสุนัขสีดำสีตัวล้อมเกี้ยวเนี่ยซินไว้ นางไม่ยอมให้พวกมันขยำหรอกนะโฮ่ง ๆ พวกมันยังคงเห่าเนี่ยซินไม่หยุด ก่อนจะมาวังหลวงเนี่ยซินได้นำผงยาสลบมาด้วย ในครั้งที่ซื้อกับพ่อค้าคารวานในครั้งก่อนอยู่เมืองจิน ก่อนอื่นนางต้องเปิดม่านวิ่งหนีพวกมันก่อน เนี่ยซินเปิดม่านวิ่งออกมาท่ามกลางหิมะตก หญิงสาวกำลังจะสาดผงยาสลบ แต่ทว่านางยังไม่ทำอันใด บุรุษอีกคนใช้ลูกดอกโยนไปทางสุนัขทั้งสี่ตัว จนพวกมันพลันสลบลงไปเสียแล้วเนี่ยซินหายใจอย่างเหนื่อยหอบ นางหลงวิ่งเข้าในอุทยานหลวง หญิงสาวมองใบหน้าบุรุษผู้นั้นแต่งกายด้วยผ้าต่วนอย่างวิจิตร ลายเมฆเหิน อีกทั้งที่สายคาดเอวมีหยกประจำตัวคาดว่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์เป็นแน่แท้"เรียนท่านอ๋อง สุนัขพวกนี้ไม่รู้เข้ามาได้อย่างไร ข้าน้อยจะรีบนำมันกลับไปที่กรงขัง" หนานอ๋องพลันมองนายทหารชั้นผู้น้อยลากสุนัขไป เขาปรายตามองดรุณีน้อยตรงหน้า เหตุใดนางถึงมาอยู่ในวังหลวงนี้ได้ ถ้าเกิดว่าเขามาไม่ทันนางจะเป็นอย่างไร "คารวะท่านอ๋อง" น

ลงโทษบ่าวไม่ซื่อสัตย์ หลายวันมานี้เนี่ยซินอยู่ในจวนอย่างสงบ วังหลวงส่งเทียบเชิญให้นางไปเข้าเฝ้าไทเฮา แต่ทว่านางปฏิเสธไปแล้ว เกรงจะเกิดเหตุการณ์เหมือนอย่างครั้งก่อนขึ้น อีกทั้งนางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า จวนแม่ทัพมีบัญชีร้านค้า ในจวนที่นางต้องจัดการ กระนั้นเนี่ยซินต้องดูบัญชีรายการต่าง ๆ อย่างถี่ถ้วน นางเพิ่งรู้ว่าจวนแม่ทัพมิได้แต่เพียงรับราชการอย่างเดียว ยังมีร้านค้าเกลืออีกหลายแห่งในเมืองหลวง เนี่ยซินตรวจสอบบัญชีทุกเล่มด้วยตัวเอง ในสุมุดบัญชีมีการแก้ตกแต่งและแก้ไขใหม่ ดูก็รู้ คนพวกนี้คงจะเห็นคนจวนแม่ทัพมีแต่บุรุษไม่ใส่ใจงานในจวนกระมัง สิ่งที่เนี่ยซินรังเกียจที่สุดคือการคดโกง หรือการกินบนเรือนขี้บนหลังคา นางให้คนไปสืบความทราบมาว่า พ่อบ้านจางสามีแม่นมฟางเป็นคนดูแลสมุดบัญชีร้านค้าเกลือทั้งหมด กระนั้นจึงให้คนไปตามพ่อบ้านจางมา"คำนับฮูหยินขอรับ" พ่อบ้านจางคือคนของฮูหยินผู้เฒ่าหยาง ที่ไว้ใจที่สุดเนี่ยซินปรายตามองพ่อบ้านจางรูปร่างอ้วนสมบูรณ์ "พ่อบ้านจาง ท่านดูแลบัญชีร้านค้าเกลือจวนแม่ทัพหลายปี ท่านว่าบัญชีนี้ผิดปกติรึไม่" เนี่ยซินนั่งที่เก้าอี้จันทน์หอมอย่างสบาย อีกทั้งจิบน้ำชาขึ้

หยางเยว่จะรับอนุ เพียงหยางเยว่ย่างกรายเข้ามาในเรือนเล็กจือชิงก็มาขวางเขาไว้แล้ว เขาไม่กลับจวนมาหนึ่งคืนเต็ม ๆ ตอนที่บ่าวมาแจ้งเนี่ยซิน จือชิงให้คนไปสืบความเรื่องอันใด สุดท้ายถึงได้รู้ว่าหยางเยว่ไปทำเรื่องไม่ดีไว้ที่หอสุรา"ท่านพี่เหตุใดท่านทำเช่นนี้" นางปวดใจมาก นางไม่คิดว่าเขาจะตาต่ำเช่นนี้ "ข้าขอโทษ" เขาไม่มีอันใดจะพูดจริง ๆ นอกจากยอมรับผิดกับนางเพี๊ยะ !!!จือชิงตบเข้าไปที่ใบหน้าเขาอย่างแรง ทำให้หยางเยว่ใบหน้าหันไปอีกทาง แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย"ข้าคิดว่า ข้าได้แต่งกับท่านนับเป็นวาสนาของข้าแล้ว" จือชิงหัวเราะทั้งน้ำตาสาวใช้จากเรือนใหญ่ย่างกรายเข้ามาเชิญทั้งสองไปที่ห้องโถงรับรองเรือนใหญ่ เนี่ยซินนั่งดื่มน้ำชารอสองสามีภรรยา นางมองเสี่ยวอิงเดินกุมหน้าอย่างสงบ ดูสิว่าหากจือชิงเห็นสตรีนางนี้จะตกใจเพียงใดทั้งสองก้าวเข้ามาในห้องโถงรับรองเรือนใหญ่ จือชิงไม่มองสตรีนางนั้นแม้แต่น้อยได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไว้"คารวะท่านแม่" ทั้งสองเอ่ยพร้อมกัน"จือชิงเจ้าคงรู้แล้วกระมังที่ข้าเรียกเจ้ามาในวันนี้ เมื่อคืนสามีของเจ้าไม่กลับจวน เขาไปก่อเรื่องไว้" นางเอ่ยอย่างเนิบช้า"ลูกรู้