All Chapters of วางใจเถอะมารดาเป็นคนดีแล้ว: Chapter 181 - Chapter 190

เทศกาลล่าสัตว์ ทั้งสองมาถึงจวนหยาง หยางอี้วางคนงามบนเตียงอย่างช้า ๆ ไม่เจอหน้ากันนานนับเดือน นางผอมลงเยอะมาก"ข้าผิดเองที่ดูแลเจ้าไม่ดี" หยางอี้เขาต้องทำภารกิจใหญ่หลวงเพื่อฝ่าบาท ทั้งมอบของให้ราษฎรที่ยากไร้ อีกทั้งดูเหมืองทองคำในเมืองเหนืออีกด้วย ทำให้เขากลับมาเมืองหลวงอย่างล่าช้า"ข้าเข้าใจท่านพี่เจ้าค่ะ" คนงามยิ้มหวานให้สามีเฒ่าของนาง "บุตรชายของข้า ทำให้เจ้าลำบากใจ" เขาอยากจะตบกบาลหยางเยว่ยิ่งนัก เขาไม่อยู่จวนไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องที่หยางเยว่กระทำและสร้างความลำบากใจให้นาง"ข้าไม่เป็นไร ข้าในฐานะมารดาเลี้ยงย่อมต้องช่วยเหลือเขาเจ้าค่ะ" ไม่เอ่ยธรรมดา นอนหนุนตักสามีคนดีของนางอย่างสบายใจ"วันนี้หากข้ามาไม่ทัน เจ้าต้องโดนทำร้ายแน่นอน""แต่ท่านพี่ก็มาทันมิใช่รึเจ้าคะ" ทุกครั้งที่นางตกอยู่ในอันตรายหยางอี้จะมาช่วยนางเสมอหยางอี้รักนางมาก วันพรุ่งเขาต้องได้คำตอบจากคนพวกนั้นเหตุใดปล่อยให้องค์หญิงร้ายฮูหยินของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า"ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง" หยางอี้เพิ่งกลับมาจากวังหลวง ในตอนนั้นเขาได้ยินว่าองค์หญิงฉินเหยาตกน้ำ ในใจคิดว่ามารดาเลี้ยงไม่รอดแน่นอน จึงตามไปพบ

ออกเดินทางไปงานล่าสัตว์ เย็นของวันนั้นในเรือนใหญ่ สองสามีภรรยาอย่างหยางอี้และเนี่ยซิน รับประทานอาหารเย็นกันอย่างมีความสุข บนโต๊ะอาหารมีปูนึ่ง ผักรากบัวสามรส อีกทั้งน้ำแกงไก่ กุ้งผัดวุ้นเส้น เนี่ยซินพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างเนิบช้า สายตามองนายเฒ่าหยางผู้เป็นสามี แกะปูตัวใหญ่ แทะเอาเนื้อปูออกมาวางใส่ชาม จนเต็มชามนั้น แล้วส่งให้ภรรยายอดดวงใจอย่างเนี่ยซิน"มอบให้เจ้า" ดวงหน้าหล่อเหลาพลันเอ่ยขึ้น แววตาที่เขามองนางมันช่างอ่อนโยนยิ่งนัก เนี่ยซินประทับใจมาก"ขอบคุณท่านพี่เจ้าค่ะ" "ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวมีเรื่องมารายงานเจ้าค่ะ" ในระหว่างที่นางกำลังจะคีบเนื้อปู ตั้วตั้วก็พูดแทรกขึ้นมา"มีอันใด" หยางอี้ไม่พอใจจริง ๆ น้ำเสียงเขาดุตั้วตั้ว จนสาวใช้นึกอยากตบปากตัวเอง"นายหญิงน้อยบุกไปทำร้ายอนุอิง แต่โชคดีที่คุณชายหยางช่วยอนุอิงได้ทันเจ้าค่ะ"เรื่องนี้เนี่ยซินนึกสงสารเสี่ยวอิงมาก หากวันนั้นนางมอบเงินให้เสี่ยวอิงจากไป เสี่ยวอิงคงไม่ต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ แต่ทว่าสตรีเมื่อโดนบุรุษล่วงเกินแล้ว จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไรเล่าใบหน้าท่านแม่ทัพปลันเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที หยางเยว่นับวันยิ่งสร้างป

เสี่ยวหงหลานสาวแม่นมฟาง คืนนั้นโชคดีมากที่ฝ่าบาทมิได้เป็นอันใด แต่คนร้ายชุดดำสังหารตายหมด เดิมทีคิดว่าจะเค้นนางรำแต่ทว่าพวกนางกินยาพิษตาเสียก่อน งานล่าสัตว์เหลือเพียงอีกสองวันจำต้องยกเลิกกะทันหัน อีกทั้งตอนกลางคืนทุกคนต่างจะกลับเข้าเมืองหลวง เพราะว่าไม่ปลอดภัยเสียแล้ว หยางอี้นำทัพคุ้มกันส่งฝ่าบาทมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงส่วนเนี่ยซินนั้นให้เขาทิ้งทหารให้ดูแลนาง อีกทั้งฝากไว้กับหยางเยว่ให้คุ้มครองทุกคนกลับจวนอย่างปลอดภัยเนี่ยซินพลันรอสามีของนาง วันนี้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นจริง ๆ มีคนจะสังหารฝ่าบาท เห็นทีราชบัลลังก์จะสั่นคลอนเสียแล้ว ทิศทางลมไปทางใดกันแน่ คลื่นใต้น้ำกำลังจะเกิดขึ้น เหล่าขุนนางจะมีคนภักดีต่อฝ่าบาทกันสักกี่คนนางหวังว่าขุนนางกรมโยธาจือชาง จะไม่ทรยศต่อแผ่นดินและฝ่าบาท นางยังคงเดินวนรอบเรือน ตั้วตั้วตาลายทนไม่ไหวแล้วขอร้องเจ้านายหยุดเดิน "เจ้ากลับไปนอนเถอะ ข้าจะรอท่านแม่ทัพ" ตั้วตั้วได้ยินเช่นนั้นรีบสาวเท้าออกไปทันทีเนี่ยซินพลันมองประตู เหตุใดเขายังไม่มาอีกนะ เนี่ยซินคิดว่าสามีของนางต้องรู้ว่าเป็นฝีมือผู้ใดแน่นอน จากที่นางวิเคราะห์ ราชวงศ์ฉินได้ยินมาว่าอดีตฮ่

เสี่ยวอิงรับไม่ไหวจริง ๆ เขามุ่งหน้ามาที่เรือนไห่ถัง ในยามนี้เสี่ยวอิงกำลังจะนอน หลายวันมานี้ นางดีใจมากที่หยางเยว่ไม่มารบกวนนาง อีกทั้งรอฟังข่าวดีจากแม่สามี ในระหว่างที่นางจะหลับนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าเรือนอย่างแรง"เสี่ยวอิงเปิดประตู" นางรู้ว่าเป็นหยางเยว่ เสี่ยวอิงไม่เปิดเด็ดขาด"ไม่!!! ข้าไม่เปิด""ดียิ่งนัก" หน้าประตูเรือนใบหน้าหยางเยว่ เต็มไปด้วยเมฆหมอกอึมครึมที่บดบัง ดวงตาเป็นประกายเพลิง เสี่ยวอิงไม่ได้ยินเสียงเขาเคาะแล้ว นางโล่งอก เดินกลับมาที่เตียง โครม!!! หน้าต่างของนางพังไม่เป็นท่า เพราะร่างหนาใหญ่กระโดดเข้ามา "ท่านมันบ้าไปแล้ว" เสี่ยวอิงไม่เคยเห็นผู้ใดน่ากลัวเช่นหยางเยว่มาก่อน ชายหนุ่มปลดผ้าออกแล้วกระโดดขึ้นเตียงจุมพิตนางอย่างเร่าร้อน เสี่ยวอิงหวาดกลัวเขามาก ชายหนุ่มไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย กระทำรุนแรงหนักกว่าเดิม เสี่ยวอิงโดนเขากระทำหนักมาก ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ในตอนแรกนางดีใจมากที่เขาไม่มารบกวนนาง แต่ทว่านางเพิ่งจะหายดี ร่างกายก็โดนเขาทรมานเสียแล้ว หยางเยว่ได้ปลดปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายเสี่ยวอิงเจ็บช้ำไปหมดแล้ว ผ่านไปสองชั่วยามอาการหยางเ

ความจริงทุกอย่าง วันนั้นหยางเยว่ไม่ได้กระทำแบบนั้นกับเสี่ยวอิง เพียงแต่เขาใช้ปากของเขากับบริเวณส่วนนั้นของนาง หยางเยว่ยอมรับแล้วว่า เขาขาดเสี่ยวอิงไม่ได้จริง ๆ ในชีวิตนี้ เนี่ยซินฟังตั้วตั้วรายงานความเป็นอยู่ของแต่ละเรือน พบว่าเรือนเล็กเจ้าของเรือนทำลายข้าวของจนพัง ส่วนเรือนไห่ถังหยางเยว่ยังเฝ้าเสี่ยวอิง ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม นางไล่ตั้วตั้วออกไป"อาหลิน" เพียงไม่นานอาหลินก็คำนับเจ้านาย"เจ้าจงไปจับตาดูเรือนเล็ก ข้าว่าจือชิงต้องหาทางทำร้ายเสี่ยวอิงแน่นอน" อาหลินรับคำแล้วหายตัวไปภายในพริบตาเดียวเนี่ยซินเป็นห่วงเสี่ยวอิง น้องสาวต่างมารดาในชาติก่อน เป็นสะใภ้ของนางในชาติภพนี้ คนอย่างจือชิงร้ายยิ่งกว่าอสรพิษใด ๆ ต้องคอยหาโอกาสเล่นงานเสี่ยวอิงแน่ ๆหลายวันต่อมาเสี่ยวอิงยังคงนอนอยู่ในเรือนไห่ถังเพราะนางแพ้ท้องอย่างหนัก หยางเยว่ไม่อยากไปรบกวนเสี่ยวอิงกระนั้นเขาจึงอยู่ห้องตำรา เพราะครั้งก่อนเสี่ยวอิงโกรธเขาจนตัวสั่นเป็นลมหมดสติไป อีกทั้งยามที่เขาใกล้นางกลัวจะเผลอทำเรื่องอย่างว่ากับนางช่วงนี้จือชิงทำตัวสงบอย่างมาก ไม่ก่อกวนหยางเยว่ อีกทั้งจือชิงยังสวดมนต์ทุกวัน ทำให้เนี่ยซินยิ