All Chapters of น้ำผึ้งในรอยทราย: Chapter 11 - Chapter 20

ซากิน่าและปารตีกอดอกจ้องมองใบหน้า เมื่อพิจารณาแล้วผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้าเรียวรูปไข่ คิ้วบางโค่ง ริมฝีปากบางสีชมพู ผิวแก้มแดงปลั่งน่ามอง ขนาดเธอเป็นหญิงชาวซากวัยยังอดอิจฉาไม่ได้“นาเดียจะแปลให้พระสนมฟังนะเจ้าคะ” นาเดียบอกสองสาว“บอกไปสิว่าให้ไสหัวกลับประเทศตัวเองไป อย่างไรเสียฝ่าบาทไม่มีวันสนใจไยดีผู้หญิงประเทศอื่นหรอก” ซากิน่าเข่นเขี้ยวนาเดียทำหน้าที่แปลก นิลลนายกท่อนแขนกอดอกบ้าง มองดูสองสาวคาดการณ์คงอิจฉาริษยาเลยพูดจาเช่นนี้ มองรอบๆ เห็นสตรีหลายนางงดงามทุกคน ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอเอาเสียเลย“ฉันก็อยากกลับแต่เผอิญว่า... ฝ่าบาทไม่ให้กลับน่ะสิ” เธอลากเสียงยาวราวกับต้องการยียวนสองสาวมองหน้ากันตั้งท่าอยากเต้นเร่าๆ แต่หยุดตัวเองไว้เสียก่อน“ฝ่าบาททรงมีพระสนมมากมาย อีกหน่อยก็ทรงเบื่อเจ้าแล้ว!” ปารตีพยายามสรรหาถ้อยคำมาบาดใจอีกฝ่ายบ้าง“เบื่อก็ดีสิกำลังต้องการเลย ไม่ต้องเสด็จมาที่ห้องยิ่งชอบ ทำไมเธอสองคนไม่พยายามทำให้ฝ่าบาทหลงบ้างเล่า พระองค์จะได้ไม่ต้องเสด็จมาหาฉันที่ห้อง!”“ฝ่าบาทไม่มีทางหลงผู้หญิงอย่างเธอหรอก!” ซากิน่าเริ่มเดือด เมื่อรู้ว่าฝ่าบาททรงโปรดปรานสตรีนางนี้“หลงไม่หลงฉันไม่รู้ แต

ร่างบางกอดเข่า กัดฟันกรอดความกลัวอันเคยมีเลือนหาย แม้ยามราตรีมาเยือนเนิ่นนาน แต่ภายในกลับร้อนระอุเหมือนมีเปลวไฟระบำไหวในนั้น นิลลนาย่นจมูก ปาดน้ำตาออกจนหมดสิ้น สูดหายใจเพื่อไม่ให้อ่อนแอ คนอย่างเธอไม่ยอมแพ้ ต่ออุปสรรคเพียงเท่านี้หรอกเสียงสวบสาบตามตามพื้นปูน ถูกปูด้วยฟางทำเอาสะดุ้ง นิลลนาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน หากมีไม้สักอันแล้วพระองค์เสด็จมาอยากใช้มันตีพระเศียรอยากรู้พระโลหิตจะเหมือนมนุษย์สามัญเช่นเธอหรือเปล่า หรือจะออกมาเป็นสีดำเพราะพระทัยพระองค์เป็นเช่นนั้น ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวจัดหากไม่ได้ผ้าห่มขนสัตว์นาเดียเอามาให้คงแข็งตายไปแล้ว นี่นะเหรอกษัตริย์ผู้มีความยุติธรรม พระพักตร์งดงามแต่พระทัยช่างร้ายนักในหัวครุ่นคิดวนไปวนมาจนสุดท้ายร่างกายไม่อาจต้านทานต่อความเหน็ดเหนื่อยจนผล่อยหลับลง กายเล็กขดเข้าหากันในฝันกลับนึกถึงบ้านหลังงามพื้นหญ้าสีเขียวขจี เก้าอี้หวายถูกตั้งใต้ต้นมะม่วงซึ่งกำลังออกผล บ่อน้ำเลี้ยงปลาคาร์ฟหลากหลายสีสันนั่งฟังเสียงน้ำตกผ่อนคลาย ในห้องนอนสีเขียวอ่อนม่านสีขาวแสงแดดอ่อนสาดส่องยามเช้า หมีตัวใหญ่บนเตียงเวลากอดแล้วนุ่มจนแทบไม่อยากจากไปไหน อาหารรสเลิศของป้าสงวน และพ่อแสนใจดีแ

ทหารสองนายมองหน้ากันแล้วยอมหลีกทาง นาเดียเฝ้าสังเกตสีหน้าเจ้านายด้วยความเป็นห่วงตลอดเส้นทาง แม้มีสายตาหลายคู่จับจ้องมาแต่เธอไม่สนใจความปลอดภัยของพระสนมน่าห่วงที่สุดถึงห้องร่างคนป่วยถูกวางบนเตียงนาเดียนำผ้าห่มคลุมกายหลายผืนเพื่อเพิ่มความอบอุ่น จุดไฟในเตาผิงเพิ่มแต่นางยังคงไม่รู้สึกตัว“พ่อคะ แม่คะ หนูขอโทษ...”เสียงแผ่วเบาออกมาจากคนป่วย ใบหน้าเรียวสวยส่ายไปมา“คุณนิลลนาเป็นยังไงบ้าง!”ร่างอรชรนั่งขอบเตียงแล้วกุมมือบางไว้ เย็นเหลือเกิน... พระสนมอาการหนักมาก“ข้าจะไปตามหมอ เจ้าเฝ้านางไว้ให้ดีนะ!”อัสลันตัดสินใจทันที“เจ้าค่ะท่าน”ร่างสูงใหญ่ก้าวออกจากห้องหยุดยืนด้านหน้า ทหารสองนายหันมองแล้วทำความเคารพอีกครั้ง“เจ้า!” อัสลันชื้มือไปที่หนึ่งในทหาร“ขอรับท่าน”“ไปทูลฝ่าบาทว่าพระสนมนิลลนาป่วยหนัก!”“ครับ”ทหารรีบปฏิบัติตามคำสั่งทันทีร่างสูงใหญ่หันกายก้าวยาวไปยังตึกใหญ่ซึ่งเป็นโรงพยาบาลภายในเพื่อรักษาเชื้อพระวงศ์ หรือคนในพระราชวังแวนเดอเลีย ราชองครักษ์หยุดยืนด้านนอกสอดส่ายสายตาหาหมอสักคน เห็นชายร่างสัดทันในชุดกราวน์ยืนจัดยา ชายหนุ่มไม่รอช้าจับข้อมือลากจนหมอหันมาสีหน้าตระหนก“ท่านอัสลันท่านกำลัง

“ทรงต้องการเพียงแค่ร่างกายหม่อมฉันเท่านั้นใช่ไหมเพคะ”คำถามนี้ทำเอาพระองค์ชะงักครุ่นคิด ไม่เคยรู้จักความรู้สึกละเอียดอ่อนอย่างเช่นคำว่ารักหรอก โดยปกติบุรุษนั้นต้องการแค่เพียงร่างกายสตรี และเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์เท่านั้น แต่... ใช่ว่าในใจไม่มีความกระเพื่อมไหว ถ้าหากไม่พอใจในตัวนิลลนาไม่มีทางที่พระองค์จะให้ราชองครักษ์ลักพาตัวมาหรอก“การที่ข้ามีสนมมากมาย หากข้าไม่ต้องการร่างกายของสตรี เจ้าจะให้ข้าต้องการอะไรจากพวกนาง”“ฝ่าบาท... ไม่เคยรักใครเลยเหรอเพคะ”ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองเพื่อรอคำตอบทรงพระสรวลทอดพระเนตรมองหญิงสาวอย่างลึกซึ้ง“ความรักนะหรือนิลลนา มันเป็นแค่นิยามเท่านั้น เจ้ามั่นใจได้หรือว่าแต่ละคนพูดออกมาว่ารักกันเหลือเกิน นั้นคือรักอันแท้จริง คำพูดใครก็พูดได้แต่ใจเล่าคิดเช่นนั้นหรือเปล่า เอาอะไรมาตัดสินว่านั้นว่านี่คือความรัก ความรักมันรู้สึกเช่นไรทำไมถึงแน่ใจว่ามันคือความรัก ช่างเป็นอะไรที่น้ำเน่าสิ้นดี”กษัตริย์มาซาฮาฟทรงตรัส แววตาพระเนตรกลับหม่นลง“เพราะฝ่าบาทไม่เคยรู้สึกนะสิเพคะ”หญิงสาวขัดขึ้น“หรือเจ้าเคยรักใครแล้ว”ทรงสบพระเนตรเพื่อถามเอาความจริง“หม่อมฉันไม่เคยรักใครมาก่อน แต่มั่นใจว

เห็นสีหน้าของเพื่อนเพียงคนเดียวหัวใจเธอเต้นอย่างอ่อนแรง ไม่ทำตามนาเดียคงโดนตำหนิหรือไม่ก็คงลงโทษ ขนาดเธอยังถูกขังคุกใต้ดินแล้วมีหรือแค่ข้ารับใช้คนหนึ่งฝ่าบาทจะทรงอภัย สุดท้ายคงต้องทำตามเหมือนเคยนิ้วเรียวยกกรีดน้ำตาด้วยความน้อยใจในโชคชะตา ทว่าข้ารับใช้สาวกับสังเกตเห็นและรู้สึกสงสาร คำพูดของเธอคงเป็นเหมือนพันธนการทำให้พระสนมไม่อาจต่อต้านรับสั่ง ฉับพลันร่างอรชรคุกเข่าตรงหน้าน้ำตาเริ่มเอ่อล้น นิลลนาชะงักรีบย่อกายเพื่อรั้งให้ข้ารับใช้ลุกยืน เธอไม่ต้องการให้ใครกระทำราวกับตนเป็นเจ้านาย“ทำอะไรนาเดียลุกขึ้นมาเถอะ คุกเข่าแบบนี้ทำไม”นิลลนาถามแล้วพยายามดึงให้เพื่อนลุก“นาเดียขอโทษนะคะที่ทำให้คุณลำบากใจ ถ้าหากคุณไม่ต้องการทำตามรับสั่งก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องทำเพื่อนาเดียหรอกค่ะ ทำในสิ่งที่คุณต้องการเถอะเจ้าค่ะ”“บ้าเหรอนาเดีย!”เธอรู้สึกผิดขึ้นมา เพราะตนเองดันเผลอแสดงด้านอ่อนแอ “ลุกขึ้นมาเถอะ มันไทม่เกี่ยวกับนาเดียเลย ฉันเองก็กลัวจะถูกจับไปขังห้องใต้ดินเหมือนกันเลยยอมทำตามรับสั่ง อย่าคิดมากเลย”ข้ารับใช้รีบลุกตามแรงดึงก่อนส่งรอยยิ้มบางๆ ไปถึงผู้เป็นเจ้านาย แม้ในใจนิลลนาจะหม่นหมองสักเท่าไหร่ แต่ภายนอกจ