All Chapters of น้ำผึ้งในรอยทราย: Chapter 81 - Chapter 90

“ผมชื่อคาซาลเป็นคนส่งอีเมล์ติดต่อคุณแทนคุณนิลลนา ผมอยากให้คุณใจเย็นก่อน การออกจากวังไม่ใช่เรื่องง่ายผมไม่อยากโกหก แต่อยากบอกให้เข้าใจ ตอนนี้คุณนิลลนาเป็นนางกำนัลซึ่งขึ้นตรงต่อองค์กษัตริย์ของเรา นางไม่สามารถออกนอกวังได้ ขอให้คุณทำความเข้าใจกับพ่อแม่ของคุณนิลลนา แล้วข้าจะช่วยนางให้ออกจากวัง ขอเพียงคุณและพ่อแม่ของนิลลนา รออย่าใจเย็นเท่านั้น”เขาส่งข้อความไป ไม่นานมีอีเมล์ตอบกลับมา“ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณต้องการบอก แต่ฉันเองก็อยากให้เข้าใจทางนี้ด้วย พวกเราตามหานิลกันมาหลายเดือน ไม่มีข่าวคราว ทูตที่ซากวัยเองก็ไม่ให้ความร่วมมือ เราอยากพบนิลมาก พ่อแม่นิลเองก็เป็นห่วงจนล้มป่วย ทุกคนคิดว่านิลได้หายสาปสูญ หรือไม่ก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ตอนได้รับอีเมล์เราดีใจกันมาก ฉันตัดสินใจจะไปพบหน้านิล เพราะอยากให้พ่อแม่นิลสบายใจ ตอนนี้ฉันบอกพ่อแม่ว่า นิลปลอดภัยดีแต่ไม่ได้บอกพวกท่าน เกี่ยวกับเรื่องของกษัตริย์แห่งซากวัยลักพาตัวนิลไปที่วัง ขอบคุณที่คุณส่งข้อความมาบอก ก่อนที่ฉันจะทำอะไรลงไป ฉันจะรอวันที่ได้พบนิล ขอเพียงคุณทำตามข้อความซึ่งแจ้งมาก่อนหน้านี้เท่านั้น”เขาอ่านแล้วอมยิ้ม มันเป็นอาการพึงพอใจ ซึ่งไม่แน่ใจเช่

สีหน้ากีเยาะห์แปรเปลี่ยนเป็นหนักใจหลังจากเห็นสีพระพักตร์ฝ่าบาทเมื่อไม่กี่วันก่อน ดูพระองค์ทรงเคร่งเครียดกับราชกิจ และคงมีเรื่องหนักพระทัยอื่นๆ ด้วย ไม่ทรงถามถึงนิลลนามาหลายวันแล้ว ท่าทางคงมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน“วันนี้เจ้าไปช่วยข้าจัดพระกระยาหารให้ฝ่าบาทหน่อยนิลลนา”“ทำไมต้องเป็นข้าเจ้าคะ!” เธอร้อง ไม่อยากพบพระพักตร์ในเวลานี้ พยายามออกห่างหลีกเลี่ยงเพราะหัวใจเธอมันกำลังถลำลึก“เจ้าเป็นนางกำนัลตำหนักฝ่าบาท ข้าให้เจ้าไปรับใช้พระองค์ไม่ได้หรือไง เจ้าพูดจากับข้าแปลกเหลือเกินนะนิลลนา” กีเยาะห์ตำหนิ แล้วสังเกตสีหน้าคนตัวเล็ก“เปล่าเจ้าค่ะ” นิลลนาหน้าเจือน“ถ้าเช่นนั้นก็ไปจัดการให้เรียบร้อย”“เจ้าค่ะ”คนถูกสั่งเดินผ่านห้องพักถึงห้องเครื่อง เห็นสำรับตั้งอยู่ เธอยกมาแล้วระบายลมหายใจเรียกความเข้มแข็งให้กับตนเอง ในห้องทรงอักษรประตูเปิดอ้าอยู่ นิลลนามองเขาด้านในเห็นทรงปรึกษากับอัสลันได้ยินไม่ชัดเจนว่าเป็นเรื่องใด เห็นนางกำนัลสองคนกำลังจัดเรียงพระกระยาหารบนโต๊ะตรงมุมห้อง เธอก้าวเข้าด้านในพระองค์ทรงหันมาทอดพระเนตรนิลลนาชะงักรีบหลุบตามองพื้นแล้วช้อนสายตามองพระพักตร์อีกครั้ง เธอเห็นฝ่าบาททรงหันมองทา

คนฟังพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แต่อย่างไรก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี แอบหนีไปสู้ทูลขอยังดีเสียกว่า“ถึงอย่างไรนาเดียก็ไม่อยากให้คุณแอบไปแบบนี้นะคะ”“ทูลขอก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฝ่าบาทไม่ทรงยินยอมแน่นาเดีย”นาเดียก้มหน้าหลุบตามองมือตนเองน้ำตาเริ่มเอ่อ นิลลนาบีบมือเบาๆ เพื่อปลอบ“ฉันขอโทษนะนาเดีย” นิลลนาบอกเสียงแผ่วเธอส่ายหน้า “คุณไม่ผิดหรอกนะคะไม่ต้องขอโทษนาเดีย นาเดียแค่คิดว่าหากไม่มีคุณแล้วนาเดียจะเป็นอย่างไร นาเดียคงคิดถึงคุณแย่”“ฉันก็คงคิดถึงนาเดียไม่ต่างกันหรอก” คนตัวเล็กบอกเสียงเครือนาเดียเงยหน้าช้อนสายตามอง “แต่ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วนาเดียก็ขอให้คุณโชคดี ถ้าหากนี่คือสิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข”“ขอบใจมากนะนาเดีย เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในวังแห่งนี้เลย”“คุณเองก็เป็นเพื่อน เป็นเจ้านาย ที่ดีที่สุดของนาเดียเช่นกันค่ะ”สองคนโผเข้ากอดกันแล้วสะอื้น เธอจำต้องจากเพราะนี่คือหนทางเดียวที่จะหนีหัวใจตัวเองได้“ฉันจะส่งจดหมายถึงนาเดียผ่านคาซาล นาเดียอย่าลืมตอบจดหมายฉันบ้างนะ”“ค่ะ นาเดียจะฝากจดหมายกับท่านคาซาลไป”“จ้ะ”ไม่ว่านานเท่าไหร่ สถานที่แห่งนี้ คนที่นี่ และบุคคลอันเป็นเจ้าของหัวใจจะอยู่ในควา

ทรงกำกระดาษในมือขยำแน่น หลงผู้หญิงต่างชาติงั้นเหรอ อนุชาเป็นถึงเพียงนี้เอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว ขนาดอารีมากระทำต่อพระองค์เช่นนี้ยังให้อภัย ภายภาคหน้าจะทรงขออะไรได้ คงถูกปฏิเสธอีกหน่อยอาจถูกไล่ออกนอกวังก็เป็นได้ ทรงสืบเชื้อสายจากพระบิดาซึ่งเป็นกษัตริย์เช่นเดียวกัน ที่ยินยอมให้มาซาฮาฟปกครองเพราะเห็นว่าเฉลียวฉลาด เก่งด้านงานบริหาร ประเทศคงรุดหน้าก้าวไกลเท่าทันชาติอื่นแต่ทุกอย่างกลับแปรผันหลังจากนิลลนามาพำนักในวังแวนเดอเลีย มาซาฮาฟเปลี่ยนไปมาก ในเมื่อหลงนาง รักนางมาก พระองค์จักใช้นางเป็นข้อต่อรองในครั้งนี้ อย่าตำหนิว่าพระองค์ใจร้ายเลย“จัดคนไว้ให้ข้าหน่อย มะรืนมีงานใหญ่” ทรงรับสั่งกับทหารคนสนิท“ในสาสน์มีเรื่องร้ายแรงหรือพะยะค่ะ” รากันทูลถามสีหน้ากังวล“ไม่ถึงขนาดนั้น แค่มีคนหวังดีประสงค์ร้ายส่งมาให้ข้าเพราะต้องการให้จัดการพระสนมของมาซาฮาฟเท่านั้นเอง”“แล้วพระองค์จะทรงทำเช่นนั้นหรือพะยะค่ะ”“ใช่!”“แต่เจ้าชาย มันอันตรายเกินไปพะยะค่ะ” รากันทูลเตือน “มันอาจเป็นกับดักก็ได้ พวกที่ส่งพระราชสาสน์อาจต้องการใช้พระองค์”ทรงลุกยืน “ข้ารู้ว่าพวกมันต้องการอะไร แต่ข้ายินดีจะทำเช่นนั้น”รากันไม่สบายใจกับเ

รถเคลื่อนออกจาก พระราชวังแวนเดอเลีย ได้ราวครึ่งชั่วโมง คาซาลเหลือบมองหญิงสาวบ่อยครั้ง เมื่ออยู่ในโลกภายนอก นางเป็นแค่เพียงคนธรรมดาสามัญเท่านั้น ตอนแรกเขาคิดว่านาง อาจออกจากแวนเดอเลียไม่ได้ ต่อให้ปลอมเป็นชายอย่างไรย่อมมีคนสงสัย เครื่องหน้านาง เผยให้เห็นความเป็นสตรีอย่างเด่นชัด แต่ทว่าทุกอย่างกลับง่ายดาย ทหารปล่อยให้รถเคลื่อนผ่านจุดตรวจจนครบ“หิวหรือเปล่า” เขาถามแล้วสบตา“ไม่ค่ะ” นิลลนาเริ่มใช้คำทั่วไปตามหลักสากล เธอคิดว่าแบบนี้ มันคุ้นเคยมากกว่าคำราชาศัพท์ในรั้วไนวัง“เรายังต้องเดินทางอีกเกือบห้าชั่วโมง คงต้องนั่งจนก้นเมื่อยกันเลยทีเดียว”“ฉันรู้ดีเลยล่ะค่ะ” ริมฝีปากบางเผยอยิ้มคาซาลแสร้งมองทางอื่น เพราะไม่อยากเผลอไผล ปรับความรู้สึกตนเอง จึงหันกลับมาอีกครั้ง“ถ้าง่วงก็นอนพักไปก่อนได้ ข้างหลังนอนสบายดีทีเดียว เราคงต้องสลับกันขับรถ กับเจ้าหน้าที่บริษัท”“ค่ะ”เธอปีนไปด้านหลังตามคำบอกของคาซาล มีเบาะวางเรียงแนวยาวเหมือนโซฟา ร่างบางเอนกายลงนอน เมื่อคืนตื่นตลอด แทบไม่ได้พักผ่อนเพราะคิดวนหลายเรื่อง ทั้งเรื่องของหัวใจ เรื่องพ่อแม่ และเพื่อนสาว จนตอนนี้ร่างกายประท้วงหนังตาเริ่มปิดลง และแล้ว...