All Chapters of น้ำผึ้งในรอยทราย: Chapter 71 - Chapter 80

พระสนมอารีมาหันมาสบตากับรามิล มันเย็นเยียบ ราวกับมองผืนน้ำแข็งก็ไม่ปาน“เจ้าอยากแก้ตัวข้าไม่ว่าหรอกอารีมา แต่คำแก้ตัวนั้นควรฟังขึ้นด้วย ตำหนักพระสนมหน่วยทหารธรรมดายากจะเข้ามาในที่นี่ นอกจากติดตามพ่อเจ้ามา แต่เจ้ากลับคิดเอาตัวรอด ด้วยการโยนความผิดให้กับรามิลเช่นนี้นะหรือ เจ้าช่างไร้ไมตรีจริงๆ” ทรงกัดพระทนต์ด้วยความโกรธ ต่อคำพูดของอารีมา “เจ้าทำผิดนอกจากไม่สำนึกยังคิดโทษผู้อื่น เจ้าอยากให้ข้าตรวจสอบที่นี่ใช่ไหม ข้าจักได้จัดการคิดบัญชีเสร็จสรรพเสียทีเดียวอารีมา!”“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะฝ่าบาท” อารีมาปล่อยโฮหมอบกราบกับพื้นหญ้าอาริกมันคลานเข่าจับพระบาท น้ำตาคนเป็นพ่อเริ่มไหลริน“ปล่อยพระสนมไปเถิดพะยะค่ะ กระหม่อมยินดีรับโทษ เรื่องทั้งหมดกระหม่อมเป็นคนสั่งการ ขอฝ่าบาทอย่าได้ทรงกริ้วพระสนมเลย”“ข้าไม่อาจทำเช่นนั้นได้หรอกอาริกมัน เจ้าพ่อลูกมีความผิดเช่นเดียวกัน จะให้ข้าลงโทษเจ้าคนเดียวได้อย่างไร เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าเป็นคนเช่นไร” ทรงทอดพระเนตรพระสนม ซึ่งก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้นมาสบพระเนตร “สารภาพเรื่องที่เจ้าทำผิดมาทั้งหมดซะอารีมา หากยอมสำนึกเสียข้าจักลงโทษสถานเบา”มือบางกอบหญ้ากำแน่น ความแค้นสุมในอก

ทรงครุ่นคิดครู่หนึ่งพยักพระพักตร์เป็นเชิงอนุญาต หัวหน้าราชองครักษ์ก้าวลงมาจากด้านบนซึ่งเป็นที่ตั้งบัลลังก์แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าพระพักตร์ อารีมาตวัดสายตามองแล้วสงบลงเช่นเดิมกษัตริย์ทรงลุกยืนแล้วกวาดพระเนตรมอง เห็นทุกคนมากับครบเลยนั่งลง“ข้าจะเริ่มทำการตัดสินคดีความ สะสางกันให้สิ้นเสียวันนี้”อัสลันลุกยืน อารีมาหันมองเห็นแววตาองครักษ์เปลี่ยนไป ชายผู้นี้กำลังท้าทายเธอ คิดว่าตนชนะแล้วหรือไร แววตาราชองครักษ์เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง อารีมาขนลุกขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจทำไมเธอต้องระแวงอัสลันด้วย“พาตัวอันจากับยารีมา” หัวหน้าราชองครักษ์สั่งลูกน้องเสียงเรียบ แต่มันแฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นจนน่ากลัว อารีมาตระหนกมองทางบิดาน้ำตาเริ่มคลออาริกมันจับมือบุตรแน่นเพื่อปลอบประโลม ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจะรับมันไว้เองไม่ให้ลูกต้องโดนกระทำแน่นอนนางกำนัลสองคนถูกพาตัวมาคุกเข่าต่อหน้าพระพักตร์ นางกำนัลสั่นเทาด้วยความกลัว อันจาหันหลังเห็นแววตาพระสนมมองมาราวกับต้องการประหัตประหารกันนั้นยิ่งทำให้เธอหวาดหวั่นใจ ริมฝีปากสองคนสั่นระริก“สองคนชื่ออันจากับยารีพะยะค่ะฝ่าบาท ทั้งสองเป็นนางกำนัลตำหนักพระสนมอารีมา เคยสารภาพกั

อัสลันหันมาทางเธอแล้วส่งยิ้มบางๆ ก่อนแยกตัวหายไป คนตัวเล็กยืนเกร็ง ทรงต้องการสิ่งใดจึงรั้งเธอไว้เยี่ยงนี้“ฝ่าบาทมีอะไรกับหม่อมฉันหรือเพคะ”ทรงลงจากบัลลังก์ดำเนินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น นิลลนาตระหนกอยากถอยหลังแต่ไม่กล้าพอจึงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับ สายตาจับจ้องพระองค์ไม่วาง พระวรกายฝ่าบาทหยุดตรงหน้า นิลลนากลั้นหายใจด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดเกรง ตอนนี้เธอหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียแล้ว ระยะเวลาเป็นเดือนกับตำแหน่งนางกำนัลมันทำให้เธอห่างเหินจากฝ่าบาท ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัว ไม่ได้สนทนากันเช่นเดิม แต่เวลานี้พระองค์ทรงยืนอยู่ตรงหน้าห่างกันแค่เอื้อมเท่านั้น“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือเปล่า” ทรงถามน้ำเสียงปกติ เธอช้อนสายตามองพระพักตร์“หม่อมฉันสบายดีเพคะ” เธอตอบเสียงแผ่วแล้วก้มหน้ามองพระอุระแทน“เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้วเจ้าคงสบายใจแล้วใช่ไหม”“ก็ดีเพคะ หม่อมฉันไม่ได้สนใจความเป็นความตายของตัวเองมานานแล้ว สนใจแค่นาเดียจะพลอยเดือดร้อนเพราะหม่อมฉันเป็นต้นเหตุเท่านั้น” หญิงสาวทูลตรงไปตรงมา มันคือความนึกคิดแท้จริง เธอมาอยู่ที่นี่ยังไม่รู้อนาคตเลยว่าตนเองจักเป็นเช่นไรทรงเอื้อมพระหัตถ์หมายรั้งตัวนางมาก

นิลลนาตาโตด้วยความงุนงงกับคำตอบ เหตุใดต้องกลัวเธอเบื่อด้วย เธอไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าจะมีใครคุยด้วยหรือไม่ เพราะปกติในวังแห่งนี้ก็แทบไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้นอกจากนาเดียหรือคุณกีเยาะห์“ข้าไม่เบื่อใครง่ายๆ หรอกเจ้าค่ะ ถ้าจะเบื่อก็เบื่อตัวเองนี่แหละที่ทำอะไรไม่ได้อย่างใจ”“อะไรที่เจ้าทำไม่ได้หรือนิลลนา”คนตัวเล็กเม้มริมฝีปาก “ข้าแค่อยากติดต่อพ่อแม่ที่เมืองไทย แค่นี้ยังทำไม่ได้เลย น่าแปลกนะเจ้าคะ ที่อุปกรณ์สื่อสารที่นี่แทบไม่มีให้ข้าเห็นเลย ทั้งๆ ที่เมืองไฮดริกออกจะทันสมัย”คาซาลถอนหายใจ เข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวในทันใด“ในวังแห่งนี้การสื่อสารกับบุคคลภายนอกเป็นเรื่องต้องห้าม เพราะสมัยก่อนเคยมีการลอบสังหารกันเกิดขึ้น เหตุมาจากคนในเป็นไส้ศึก แม้ตอนนี้เหตุการณ์นั้นยังอยู่ในความทรงจำของคนเก่าๆ ที่เคยทำงานในวังแห่งนี้ การสูญเสียในครั้งนั้นมากทีเดียว”นิลลนายกมือปิดปากแค่คำบอกเล่าก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้ว“น่ากลัวมากขนาดนั้นเลยหรือคะ”“ใช่... เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ฝ่าบาททรงสูญเสียพระชนนีไป”ยิ่งฟังคนตัวเล็กยิ่งตระหนกตกใจ ไม่แปลกหากฝ่าบาทจะทรงมีรับสั่งให้เข้มงวดเรื่องการติดต่อสื่อสาร ดวงตาเ

คาซาลเหลือบมองผิวแก้มซึ่งมีน้ำตาไหลรินเป็นทาง เขาควรพูดเช่นไรเพื่อเป็นการปลอบใจ แต่ดูเหมือนนางไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น พอวางมือจากปากกามือบางข้างหนึ่งถูกยกมาปาดน้ำตาลวกๆ เขารับมาแล้วอ่านมัน ข้อความค่อนข้างเสี่ยงทำให้กษัตริย์เสียเกียรติด้วยซ้ำ แต่ใจกลับรู้สึกได้ว่าเพื่อนของนิลลนาคงรักษาความลับนี้ได้อย่างดีเขาพิมพ์ข้อความส่งให้ตามความต้องการ นิลลนายืนมองพอเห็นข้อความถูกส่งก้อนหนักๆ ในอกมันโล่งราวกับถูกยกออก เธอเหลือบมองเขาแล้วยิ้มบางๆ เพราะคาซาลคนเดียวทำให้ความรู้สึกผิดที่มีมันลดน้อยลง“ขอบคุณมากจริงๆ ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านได้อย่างไร”“อยากตอบแทนข้างั้นเหรอ” เขาแสร้งถามแล้วสบตานิลลนารับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่างส่งมา ก่อนหน้าเคยคิดเข้าข้างตนเองแต่พยายามกลบเกลื่อน คำพูดของคาซาลยามพูดคุยกับเธอหลายครั้งมันทำให้คิด เธอตัดสินใจให้เขาช่วยเพราะคิดว่าคาซาลคงแตกต่างจากอัสลัน เพราะเป็นชายชาติทหารจงรักภักดีต่อฝ่าบาทยิ่งนัก เลยยากหากต้องการให้ช่วยในเรื่องที่ขัดพระทัยต่อพระองค์ แต่คาซาลไม่ใช่เขาเป็นแพทย์ย่อมมีจิตใจเมตตาเป็นธรรมดา“ใช่ ข้าอยากตอบแทน”เขาโบกมือเพื่อปฏิเสธแล้วยิ้มกว้าง “ไม่ต้องหรอก ข้าทำเท