Semua Bab Hiding My Sons From My Heartless Husband : Bab 111 - Bab 120

WHO IS LIGAYA'S MOTHER? Tulala lang ako habang nakatingin sa pinto ng hospital room ni Vivian. Isinugod siya nila Daddy sa hospital dahil walang kayang magpakalma sa kanya. Nang makarating kami sa hospital ay tinurukan lang siya ng pampatulog para maayos nilang maobserbahan kung anong problema sa kanya. Agad naman akong napatayo mula sa kinauupuan ko nang lumabas ang doktor na tumingin sa kanya. "Good to see you again, Dr. Khairro," bati nito sakin. "We already checked about your wife's conditions, and it seems like she's suffering from post-traumatic stress disorder. It's better if she stays here in the hospital for medication," ani ng doktor na ikinagulat ko. PTSD? Saan niya naman nakuha iyon? At paano? Knowing that we didn't see each other for 2 years, it's hard to guess how she developed such an illness like this. "I'll let you know when her medication will start," saad ng doktor bago ako iwan. Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa pinto at pumasok sa kwarto niya. She was

REVELATION Ramdam ko ang paghigpit ng mga kamao ko habang pilit paring prinoproseso lahat ng sinabi niya. Hindi ko maintindihan, hindi ko matanggap.Tama ba 'tong naririnig ko? My wife was abused, at wala akong nagawa para protektahan siya?!"W-Who did this to you?" tanong ko habang pilit paring pinapakalma ang sarili. Kailangan kong pakalmahin ang sarili ko, kailangan kong alamin ang buong nangyari. Kung hindi, hindi ko alam kung anong kayang gawin ng galit na nararamdaman ko. "Vivian, answer me, tangina! Who did this to you?!"Lumayo ang tingin niya sa akin at hindi sinagot ang tanong ko. Parang hirap na hirap siyang magsalita, parang ang sakit sakit alalahanin non para sa kanya.. "Please tell me, I'm begging you. Tell me everything," pagmamakaawa ko sa kanya. Kulang na lang ay lumuhod ako sa harap niya para lang sagutin niya ako."He…he was living in the same apartment building as me…at first he was just a normal neighbor for me. Hanggang sa naging kaibigan ko siya dahil nagtratra

LIGAYA "HAPPY BIRTHDAY TO YOU! HAPPY BIRTHDAY TO YOU! HAPPY BIRTHDAY KIO AND LIGAYA! HAPPY BIRTHDAY TO YOU!" a loud voice covered the whole place as everyone sang for the twins. Today is the twins' 9th birthday. Sobrang bilis ng panahon―parang kahapon lang ay mga baby pa lang sila, but now they're starting to grow up. "Love, can you hold Kian? Papalitan ko lang ng damit si Ligaya," aniya ni Hiraya at inabot ang tatlong taong gulang na bunso namin. Napalingon naman ako sa likod niya—it was Ligaya. Punong puno ng icing ang mukha at dress niya habang masama ang tingin kay Kio. "Princess," tawag ko sa kanya, nang lingonin niya ako ay nagsimulang namuo ang luha sa mata niya. "Daddy!" iyak niyang tawag sakin at tumakbo sa gawi ko. "Kio ruined my dress! I hate him!" sumbong niya at yumakap sa hita ko. "Buti na lang tinulungan ako ni Keefer na tanggalin yung mga icing sa dress ko!" inis niyang sabi sakin. Hindi ko naman maiwasang hindi mapangiwi ng banggitin niya ang pangalan ng

DADDY'S GIRL June 23, 2025―It has been exactly 12 years since I last saw her. Pero parang nakatattoo na sa utak ko ang itsura ng anak ko dahil kahit ganon na katagal nang huli ko siyang nakita, sariwa pa rin ang mga alaala ko na kasama ko siya. She's 21 now, and until now hindi pa rin kami sumusuko sa paghahanap sa kanya―halos halughugin ko na ang buong lugar ng Iba para lang hanapin ang prinsesa ko. At hindi ako hihinto hanggat hindi ko siya nakikita. Ramdam ko ang sunod-sunod na pagtulo ng luha ko habang pinapanood ang mga video clip niya noong bata siya. This is the only way to ease myself from mourning my own daughter, whom I don't know if she is still alive. Pero malakas ang pananampalataya ko na buhay pa siya, dahil kahit kaylan man hindi ako nakaramdam na gusto kong sumuko sa paghahanap sa kanya. I know she's just somewhere. "You're drinking again?" rinig kong tanong ni Hiraya mula sa likuran ko. Agad kong pinunasan ang luha ko bago niya pa iyon makita. "Just a littl

AGE DOESN'T MATTER Halos manlaki ang mga mata ko ng makita kung gaano kalaki ang bahay na lilipatan namin. Hindi lang iyon isang ordinaryong bahay. Isa iyong mansion. "Let's get inside," rinig kong sabi ni Kuya Khairro at inalalyan si Ate Hiraya maglakad papasok ng bahay. Hinatak ko naman ang maletang dala ko at sinundan sila sa loob. Dito na ang bagong tirahan namin―malayo sa syudad. Matapos ang trahedya na nangyari ay napagdesisyunan nilang magpakalayo-layo sa syudad para narin sa ikaliligtas ng lahat. Ilang buwan na ang nakakalipas ng mawala si Ligaya, pero bakas pa rin ang sakit saamin mula sa pagkawala niya. Hanggang ngayon ay umaasa pa rin kami na babalik siya. "Let me help you with that," saad ng isang baritonong boses mula sa likod ko. Bago ko paman mapagtanto ang ibig niyang sabihin ay bigla nalang nawala ang hatak-hatak kong maleta. Nang lingonin ko siya ay hawak niya na ang maleta ko at binuhat iyon paakyat ng hagdan. "Wait, which room are you?" tanong niya. Nang huma