Semua Bab Hiding My Sons From My Heartless Husband : Bab 1 - Bab 10

CHAPTER 1-PROLOGUE Takbo Takbo Takbo Ramdam ko ang panginginig ng mga paa ko pero hindi naging hadlang iyon para bagalan ko ang pagtakbo. Ang tanging nasa isip ko na lang ay ang manalangin na sana pagdating ko ay wala pa siya, ngunit pagpasok na pagpasok ko palang sa tahanan namin, siya agad ang sumalubong sa akin. Nagulat na lang ako nang bigla niyang hawakan ang mukha ko gamit ang isa niyang kamay. "K-keizer, nasasaktan ako," hirap kong sabi rito. Takot akong tumingin sa galit niyang mga mata. Parang walang awa ang natitira sa kanya habang pinakatititigan naman ang bawat isa. Mukhang kanina pa siya nakauwi, at kamalas-malasan ko lang lang dahil minuto siyang nauna sa akin. Dahil dito, nalaman niya na umalis ako ng bahay ng walang paalam. "Argh!" Napadaing ako sa higpit ng pagkakawak niya sa mukha ko; pakiramdam ko ay mababasag ang bungo sa sobrang higpit nito. "K-keizer, ano ba n-nasasaktan ako!" daing ko rito pero para siyang walang narinig. Pilit kong na lang na pin

Keizer POV Pagkatapos kong maligo ay agad kong nakita si Sarie sa kama—hindi ko na lang siya pinansin at naglakad papunta sa isang kwarto. Matapos kong magbihis ay dumeretso ako sa sariling kama. Pero kita ko ang paggalaw niya kaya naman agad akong lumapit sa kanya at tinggal ang kumot na nakabalot sa katawan niya. She was sleeping soundly, her arms wrapped around herself. I took a deep breath before adjusting her position. "You're so beautiful..." I murmured to myself, realizing my lips were already touching hers. When I felt her stir, I quickly pulled away. She slowly opened her eyes, looking directly at me. "K-Keizer." "Go back to sleep," saad ko at tumayo ng diretso―babalik na sana ako sa kama ko nang maramdaman ko ang paghawak niya sa kamay ko. "P-pwede bang tabihan mo k-ko?" she hesitantly asks. "Kasi a-ano ahmm ano—" Hindi ko na siya pinatapos, agad akong naupo sa tabi ng kama niya at nahiga. I saw her glance at me, but she quickly turned away. I turned on my side and obs

Sarie POV KANINA pa ako nag hihintay kay Keizer dahil hanggang ngayon ay tulog parin siya ―aalis na kasi ako at gusto ko ng magpaalam sa kanya dahil baka mahuli pako sa flight ko. "Saan ka pupunta?" Napatayo ako ng marinig ang boses niya. "Diba sinabi kong aalis ako?" Alinlangang saad kong dahil hanggang ngayon ay hirap pa rin akong basahin kung ano man ang iniisip niya. "Aalis ka talaga?" Para bang gusto niya na naman akong pigilan dahil sa tono ng pananalita niya, hindi ko alam kung lasing parin ba siya o nasa tamang wisyo na siya, nahihirapan akong alamin dahil pakiramdam ko ay iba't ibang personalidad ang pinapakita niya sakin. "Oo, saglit lang naman ako, hindi ako mag tatagal babalik rin ako." Saad ko at hinawakan ang bagahe ko. Dahan dahan siyang lumapit sakin at niyakap ako. "Mag iingat ka, bumalik ka rin. Hihintayin kita." Bulong niya at hinalikan ako sa buhok at noo. "Hmm." Sagot ko at tumalikod sa kanya. Gusto ko talagang wag nang tumuloy dahil nakikita ko talaga na

Sarie POV Hindi ko man lang namalayan na kabuwanan ko na. Ilang buwan na ang lumipas, ilang buwan ko na siyang hindi nakikita at sa anumang oras ay pwede na akong manganak. Napapaisip ako kung kakayanin ko ba mag-isa, dahil ni isa sa pamilya ko ay walang nakakaalam sa pagbubuntis ko. Tanging si Manang Sol lang ang nakakaalam. Alas nuebe na ng gabi ngunit hindi pa rin ako makatulog. 'Bakit ba hindi maalis sa isipan ko ang lalaking iyon?' "Anak, hinahanap-hanap mo ba ang presensya ng papa mo? Kasi kahit anong pilit kong gawin para kalimutan siya pansamantala, hindi ko magawa," nakangiting saad ko habang hinihimas ang malaking umbok ng tiyan ko. "Kailan ko ba lalabas anak? Sumasakit na ang balakang ko dahil pakiramdam ko ay kada araw na lumilipas at bumibigat ka." Hindi ko man lang namalayan na namuo na ang mga luha sa gilid ng mata ko. Ayos naman ako, pero hindi ko maintindihan kung bakit ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Hindi lang tiyan ko ang bigat na nararamdaman ko, pati rin ang

Keizer POV"Dr. Keizer, good morning!" bati ni Josh sakin. Yayakapin niya na sana ako pero tinusok ko ang noo niya gamit ang hintuturo ko para itulak siya palayo sakin. "What?" nakanguso niyang tanong. "Stop it! Para kang bata," inis kong sagot at naunang naglakad palayo. He is Josh Anthony, the youngest and most annoying doctor in the entire hospital. He was also one of my closest friends.“Sungit naman, may problema ba? ” he asked. “Nothing, just a little hangover,” sagot ko rito, papasok na sana ako sa sarili kong opisina ng mamataan ko si Dra. Hiraya na nag-aayos ng gamit niya. “Where is she going? ” wala sa sariling tanong ko.“Ah, si, Dr. Hiraya? She’s a medical representative from our hospital, and they’re going to the province. She’s going to help Dr. Anna there. because they are short-staffed with doctors there, so they’re a guiding medical team. But I don't know kung kaylan ang alis nila. Hindi ba ikaw yung nag-assist para sa medical team? Bat parang hindi mo alam? ” sago