Semua Bab ร้อนรักกลางใจ (3P) : Bab 21 - Bab 30

มื้อเที่ยงที่แสนอึดอัดผ่านไป เธอได้ยินว่าเช็กบิลจ่ายค่าอาหารเกือบเจ็ดพันบาท ทำให้รู้สึกเกรงใจมาก “ขอบคุณนะคะพี่คิณ ไม่น่าสั่งให้เยอะขนาดนี้ แต่อร่อยมากค่ะ“ทั้งสองมองตากันขณะที่เธอพูดขอบคุณ แต่มันคือสิ่งที่เจตนิพัทธ์เห็นแล้วรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างระหว่างคนทั้งสอง“สั่งเยอะแต่คุณก็ดูเจริญอาหารแล้วก็กินหมด นั่นทำให้ผมดีใจที่สั่งอาหารได้ถูกใจคุณนะ”พราวตะวันก้มหน้าแล้วยิ้มบางๆ เธอไม่กล้าหยิบโทรศัพท์ใหม่ออกมาจากกระเป๋าตลอดเวลาที่อยู่ในร้านอาหารเพราะไม่อยากให้เป็นประเด็นอีก จึงได้แต่ก้มมองมือตัวเองที่อยู่บนตัก ส่วนคิณภัทรก็ทำตัวปกติมาก ผิดกับเจตนิพัทธ์ที่ดูไม่แฮปปี้ที่สุด“งั้นเจตไปส่งพราวก่อนนะ หรือว่าพราวอยากไปเดินเล่น นั่งกินกาแฟที่ไหนเอามั้ย?”“ไม่แล้วล่ะ กลับบ้านดีกว่า”“งั้นเดี๋ยวเจตนวดขาให้ที่บ้านนะ”“ไม่เป็นไรหรอกเจต พราวอยากพักสักหน่อย”“ท่าทางพราวจะง่วงมากกว่า แกไปส่งที่บ้านให้เธอได้นอนพักเถอะ ดูสิ ตาหวานเยิ้มแล้ว”“พี่คิณดูสนใจเอาใจใส่จนรู้เกี่ยวกับพราวดีมากๆเลยนะ เจตเริ่มไม่แน่ใจว่าตกลงเจตหรือพี่เป็นแฟนพราวกันแน่”“มันก็แค่สิ่งที่ใครๆก็มองเห็นได้ แต่แกที่เป็นแฟนดันไม่เห็น

ณ ดินแดนโพ้นทะเลของสหราชอาณาจักร (United Kingdom) ทะเลแคริบเบียนElaris Retreat , GrandCayman บูติคโฮเทลขนาดกลางสไตล์โมเดิร์นชิคคิณภัทรที่มาดูแลกิจการควบคู่กับการปล่อยใจเพื่อจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องส่วนตัว เขาปรับเวลากับที่นี่ซึ่งห่างจากไทยราว 12 ชั่วโมงได้เป็นอย่างดีตอนนี้สามทุ่มแล้วแต่เขายังไม่อยากกลับห้องพักจึงเดินออกจากห้องทำงานไปที่ Camana Bay เพื่อไปที่ร้านประจำของเขาอย่าง Blue Cliantro ที่มีอาหารและเครื่องดื่มให้นั่งชิลได้ ระหว่างรออาหารเขาเห็นว่าที่ไทยคือเวลาเช้าเก้าโมงครึ่ง จึงส่งข้อความหานางฟ้าในใจเขาพร้อมกับโอนเงินให้เธอไปอีกห้าหมื่นบาท แน่นอนว่านั่งเล่นรับลมทะเลแม้จะมองไม่เห็นวิวอะไรในความมืดมิดเพียงไม่นานนัก ข้อความตอบกลับก็มาถึง“พี่คิณโอนมาอีกแล้ว พราวขอโอนคืนนะคะ มันเยอะเกินไป ขอเลขบัญชีด้วยค่ะ”“เอาไปซื้อกระเป๋าหรืออะไรก็ได้ที่พราวชอบไง หรือจะให้พี่สั่งซื้อให้เอง”“ไม่ค่ะ ไม่ต้องซื้อนะ พราวไม่อยากมีประเด็นกับเจต เวลาเขาโกรธ พราวเหนื่อย”“ไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้ ยังไงเราก็รู้กันสองคนแก่ใจดีว่าพราวก็เป็นเมียพี่เหมือนกัน พี่จะไม่ปล่อยให้พราวลำบาก นี่คิดว่ากลับไปจะหาดูรถ

พราวตะวันฝึกงานจบด้วยดีพร้อมๆกับเจตนิพัทธ์ที่โชคดีช่วงเดือนสุดท้ายไม่ต้องโดนพี่ชายประกบคุมเข้มมากนักเพราะอยู่ต่างประเทศ “พราว ปิดเทอมหน้าเราไปเที่ยวฝรั่งเศสกัน ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ อยากให้ถึงไวๆจัง”“เกรงใจอยู่นะ”“ไม่ต้องคิดมาก”เขาโอบแฟนสาว หอมเธอไปหนึ่งฟอด จนพราวตะวันต้องทุบอกเขาเพราะอายคนในมหาวิทยาลัย เธอรู้สึกได้ว่าแฟนหนุ่มทำตัวดีขึ้น ไม่งี่เง่ารบเร้าแบบทุกที ทำให้บางครั้งก็อดจะใจอ่อนไม่ได้ว่าเขาคงอยากใกล้ชิดเธอบ้าง แต่ลึกๆในใจของพราวตะวันกลับรู้สึกดีที่ไม่ต้องมีอะไรกับเจตนิพัทธ์ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไม จริงๆแล้วเธอเห็นในไอจีของแฟนหนุ่มมักมีสาวๆมาวอแวกับเขา แต่พราวตะวันเลือกจะปล่อยผ่านถึงแม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่ใช่คนเจ้าชู้..แต่ไม่มีใครรู้อนาคต เพราะคนเรามันเปลี่ยนกันได้..ขนาดในใจฉันยังแอบสับสนเลย…ทำได้แค่บังคับหัวใจตัวเองให้เลิกคิดถึง..ใครบางคน…ระหว่างที่นั่งเรียนอยู่ก็มีเงินโอนเข้ามาอีกห้าหมื่นพร้อมกับข้อความจากคนที่เธอแอบนึกถึงก็ตามมาเช่นเคย “ที่บาฮามาสตอนนี้สี่ทุ่ม พี่จะนอนแล้วนึกได้ว่าต้องโอนเงินให้พราว มัวเลี้ยงข้าวเจตบ่อยๆเดี๋ยวเงินจะไม่พอใช้นะ”“พราวไม่อยากให้พี่โอนมาแ

พราวตะวันมาถึงคณะก็เจอเจตนิพัทธ์มาดักรออยู่แล้ว“พราว ปิดโทรศัพท์ตลอดเลย มันเกิดอะไรขึ้น? เจตซื้อยามาให้”เขาพยายามล้วงยาออกจากกระเป๋ากางเกง แต่พราวตะวันที่ไม่พูดไม่จาอะไร เดินเบี่ยงตัวผ่านไป เขารีบคว้าแขนไว้“กลายเป็นพราวที่โกรธเจตเหรอ? เจตผิดเหรอ?”“เจตไม่ผิดเลย แต่พราวขออยู่คนเดียวจากนี้ไป ถ้าเจตมีใครที่เข้ามาแล้วทำให้มีความสุข เจตเลือกได้เลย”“คืออะไร? เมื่อวานก็บอกว่าไม่พูดเรื่องที่ผ่านไปแล้ว จะรื้อฟื้นทำไมอ่ะพราว?”“พราวขอยุติเรื่องเราลงแค่นี้เจต..ขอโทษด้วยนะ”เขาไม่ยอมปล่อยเธอยื้อกันอยู่แบบนั้นจนคนมองเป็นตาเดียว “บอกแล้วไงว่าเจตไม่เลิก”“พราวไม่คบใครทั้งนั้น ไม่ต้องพยายามจะเอาชนะใคร”เธอสะบัดแขนอย่างแรง รีบสาวเท้าเดินหนีขึ้นตึกไปด้านคิณภัทรที่จนปัญญาในการติดต่อกับเธอ เขามองเอกสารและเดินดูโรงแรมด้วยใจที่เหม่อลอย จนถึงเวลาเข้านอนก็นอนไม่หลับ แต่เจตนิพัทธ์ที่ไม่ยอมเข้าเรียนกลับโทรระบายอารมณ์เอากับพี่ชายแทน“ว่าไงเจต?”“ฉิบหายบรรลัยหมดแล้วไง สมใจพี่เลยดิ พราวบอกเลิกเจตใต้ตึกคณะต่อหน้าแม่งคนโคตรเยอะ แต่อย่าพึ่งดีใจไปนะ พราวก็ไม่เอาพี่ด้วย โดนตัดหางปล่อยวัดคู่เลยไง”“แกไปทำอิท่าไหน

คิณภัทรยื่นถุงให้น้องชายแล้วสั่งเช็กบิล“ฉันซื้อให้เธอเพราะอยากให้มีกระเป๋าสวยๆเหมือนคนอื่นแต่เธอไม่รับ แกเอาให้เธอทีนะ เอาล่ะ..ฉันจะกลับบ้านไปนอนพักสักหน่อย”เขาลุกจากโต๊ะและบีบไหล่เจตนิพัทธ์ก่อนจะเดินออกจากร้านไป“พี่คิณ..”เขาวิ่งตามพี่ชายมาที่รถยนต์อย่างกระหืดกระหอบ แต่ไม่ทันจะพูดอะไร คิณภัทรก็ชิงพูดเสียก่อน“แกไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ติดต่อเธออีก”พราวตะวันเรียกแท็กซี่ให้มารับกลับบ้าน สักพักเจตนิพัทธ์ก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านและเข้ามาเคาะประตู“เอ่อ เข้ามาก่อนสิ”“พี่คิณซื้อกระเป๋าให้พราวนะ รับไว้เถอะ แล้วเขาจะไม่มายุ่งกับพราวอีก”แม้พราวตะวันจะไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่แววตาเธอคือคำตอบทุกอย่างที่เจตนิพัทธ์ซึ่งคบหากับเธอมาสองปีครึ่ง รู้ดีที่สุดฉันมาถึงจุดนี้ได้ยังไง..ที่ต้องทนเห็นคนที่ฉันรักเจ็บปวดเพราะมีใจให้พี่ชายของฉันเอง…“ดีแล้วล่ะ”เธอพูดได้แค่นั้น พลางชวนเขาทานข้าวเย็นเพราะไหนๆก็มาที่บ้านแล้ว พราวตะวันเดินเข้าห้องครัวเพื่อจะหุงข้าวรอแม่ที่กำลังกลับบ้าน เจตนิพัทธ์ได้เข้ามากอดเธอจากข้างหลัง มีแต่ความเงียบระหว่างคนทั้งคู่“เรียนจบเจตจะหางานทำที่อื่น จะย้ายออกมาอยู่คนเดียว อาจจะลำบากหน่อย