All Chapters of ร้อนรักกลางใจ (3P) : Chapter 11 - Chapter 20

เจตนิพัทธ์ไปหาพี่ชายที่ห้องทำงานในตอนเที่ยงเพื่ออยากถามสิ่งที่เขาคาใจ “ว่าไงเจต?”คิณภัทรถามโดยเหลือบตามองแค่นั้น แล้วก้มดูเอกสารตรงหน้าต่อไป“พี่ไปหาพราวมาใช่มั้ยเมื่อเช้า?”“ใช่ ไปอธิบายว่าเป็นความผิดฉันเองไง”“แล้ว..พราวว่าไงบ้าง?”“สบายใจได้ ยังไงเธอก็ไม่เลิกกับแกหรอก”“อธิบายชัดๆหน่อยได้มั้ย?”“เธอบอกว่าแค่โกรธ ไม่ได้จะเลิก มีอะไรอีกมั้ย? ฉันจะทำงานต่อ”“แล้วพี่ไม่กินมื้อเที่ยงล่ะ ไปด้วยกันสิ ไหนๆก็ไปหาพราวยังไม่ได้ด้วย กินคนเดียวเหงา”“พอแกไม่มีใครถึงจะเห็นหัวฉันสินะ ไอ้น้องบ้า”“สรุปจะไปมั้ย? จะเลี้ยงก็ได้อ่ะ””สภาพ..มีตังกี่บาท? แกไปกินเถอะ หัดใช้ชีวิตคนเดียวให้เป็นบ้างสิ ฉันยังเคลียร์งานไม่เสร็จ อีกนานอยู่”เจตนิพัทธ์เลยออกไปเพียงลำพัง พร้อมกับส่งรูปและข้อความให้พราวตะวันว่าเขากินข้าวอยู่คนเดียว ส่วนเธอที่ออกมากินข้างนอกกับเพื่อนที่ฝึกงานเกิดใจอ่อนสงสารจึงโทรกลับไปหา“ดีใจจัง พราวยอมโทรมาหาแล้ว”“ดีแล้วล่ะ จะได้ประหยัดน้ำมันด้วย ไม่ต้องตัวติดกันตลอดก็ได้”“แต่เจตคิดถึงพราวนะ ขอไปส่งที่บ้านได้มั้ยตอนเลิกงาน?”“อย่าพึ่งเลย วันนี้จะกลับเอง”“แล้วเมื่อไหร่เราจะเป็นเหมือนเดิม?”

แท็กซี่จอดลงที่หน้าบ้าน พราวตะวันควานหากระเป๋าเงินและควักธนบัตรออกมาจ่าย แต่โดนคนขับแท็กซี่ตอบว่าไม่มีเงินทอน“จ่ายมาพอดีได้ไหม? พอดีผมไม่มีเศษย่อยๆติดตัวมาเอาไว้ทอน สมัยนี้เค้าสแกนจ่ายกันหมดแล้ว”“เอ่อ งั้นรอสักครู่ค่ะ จะเข้าบ้านไปเอาเงินมาให้”“โอ๊ย น้อง มันเสียเวลาพี่ไง ก็ถือว่าที่ต้องทอนก็เป็นทิปไปสิ”“เงินทอนตั้งแปดสิบเนี่ยนะคะ”“ทำไมล่ะ? เรียกรถแล้วไม่มีปัญญาเหรอเงินแค่นี้?”แต่พราวตะวันไม่ทันจะได้ตอบอะไร คิณภัทรเคาะกระจกฝั่งคนขับแท็กซี่พอดี“เห็นป่ะ มีลูกค้าแล้ว จ่ายๆมาสักที เสียเวล่ำเวลาทำมาหากิน”คนขับลดกระจกลงก็เจอคิณภัทรถามด้วยสีหน้าถมึงทึง“ค่าโดยสารเท่าไหร่?”“คุณจะไปที่ไหนครับ?”“หมายถึงของเมียผม”พราวตะวันช็อกที่เขาพูดแบบนั้นพลางมองออกนอกหน้าต่างรถไปที่หน้าบ้านเพราะกลัวแม่อยู่แถวนั้นจะได้ยินเข้าคิณภัทรสแกนจ่ายให้แล้ว เธอรีบเปิดประตูรถลงมา แล้วพูดเรื่องโทรศัพท์ที่ลืมไว้ที่สปา “พราวลืมโทรศัพท์ไว้ที่สปา แต่พราวจะเอาแค่เครื่องของตัวเอง ส่วนที่พี่ซื้อให้พราวขอไม่รับ”เธอล้วงหาอะไรในกระเป๋าอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับยื่นให้เขา“นี่ค่ะ..เงินที่เคยอยากคืนให้ ตอนนี้พราวไม่สนแล้วว่าพ

พราวตะวันลุกไปเปิดแค่โคมไฟหัวเตียงและปิดไฟในห้อง ชายหนุ่มอ้าแขนรับเธอให้กลับมานั่งบนตักเขา เงยหน้าจูบเธอที่ประคองวงหน้าเขาอย่างรักใคร่ สองมือของเจตนิพัทธ์ลูบไล้สะเปะสะปะไปทั่วกายเธอ ก่อนจะเปลี่ยนจากจูบที่ปากไล่ลงมาตามลำคอ จมูกโด่งของเขาดอมดมไปทั่ว ลมหายใจแสนอบอุ่นนั้นชวนให้เธอเคลิ้ม“หอมจังที่รัก..ผิวก็นุ่มนิ่มไปหมด”พูดจบแค่นั้นก็อุ้มเธอขยับไปนอนบนเตียงให้อยู่ภายใต้ร่างกายเขาอย่างง่ายดาย เจตนิพัทธ์ใช้มือลูบไล้ขาอ่อนพลางสบตาเธอไปด้วย “บอกก่อนนะว่าพราวน่าจะขาอ่อน”พราวตะวันขำเบาๆ ในสายตาเขาเธอทำอะไรก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ เจตนิพัทธ์เลื่อนสายบ่าของชุดนอนลงจนเห็นหน้าอกขาวเนียน ใช้นิ้วจับยอดอกบี้เบาๆ จนพราวตะวันทั้งเสียวทั้งจักจี้,จั๊กจี้ จนต้องมุดหน้าเข้าซบอกแฟนหนุ่มพร้อมกับร้องครางเสียงอู้อี้ไม่หยุดเขาเริ่มละเลงลิ้นลงบนหน้าอกทั้งสองเต้านั้นอย่างหลงใหล โดยที่สาวสวยได้แต่ครางเบาๆแอ่นตัวเล็กน้อยอยู่ตลอด ก่อนจะดึงปลายชุดนอนสั้นนั้นให้เลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องและกางเกงชั้นในแบบซีทรูสีขาว ที่ทำให้เห็นเงาของดงดอกหญ้าบางๆที่แสนเซ็กซี่ชวนให้น่าค้นหาสุดๆ แล้วค่อยๆเลื่อนตัวขยับลงไปจนหน้าของเขาอยู่ที

คิณภัทรมองหน้าเธอด้วยความแน่วแน่ที่เขาจะอยู่ที่นี่กับเธอในคืนนี้ ทำเอาพราวตะวันคอตกที่เขาดื้อมากกว่าที่คิด เขาอดไม่ได้ที่จะใช้สายตามองหน้าอกของเธอเพราะไม่ได้ใส่บรา แล้วดูท่าทางเจ้าตัวก็ลืมเรื่องนี้เสียด้วยพราวตะวันลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วใช้สายตาว่าไม่พอใจก่อนจะเลือกหมอนใบหนึ่งโยนลงไปให้ “ตีสี่พี่คิณต้องออกไปนะ““เจ็บอยู่มั้ย?”“ไม่ต้องถามอะไรแล้วค่ะ ตอบมาก็พอว่าตีสี่ต้องออกไปจากที่นี่”คิณภัทรล้มตัวลงนอนหันหลังให้ พร้อมกับถามตัวเองในใจนี่เขาอายุจะสามสิบแล้ว เป็นนักธุรกิจที่บ้านก็ไม่ได้ลำบากอะไร ทำไมต้องมางอนง้อแฟนน้อง ยอมนอนบนพื้นแข็ง แถมยังโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาอีก..ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงต้องมาหลงรักเธอด้วยนะ…“ตอบมาสิคะ”“ตามหลัก..เราก็มีอะไรกันแล้วนะ จะไล่ผมแบบนี้ได้เหรอ? ผมก็สามีคุณคนหนึ่งเหมือนกัน”เขาพูดตอบไปทั้งที่นอนหันหลังให้แบบนั้น พราวตะวันโมโหที่เขาไม่รับปากว่าจะออกไปจากบ้านแถมยังมาพูดเหมือนเป็นเจ้าเข้าเจ้าของทั้งที่บังคับใจเธอแท้ๆ“แล้วแต่ละกัน อะไรจะเกิดก็เกิด เฮ้อ…”เธอกระแทกเสียงถอนหายใจ แล้วนอนหันหลังให้เขาเช่นกัน ห้องที่เงียบจนเธออึดอัดนอนไม่หลับเพราะรู

เจตนิพัทธ์ที่กำลังใช้ความคิด คิณภัทรก็พูดขึ้นมาโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไร “ฝากคืนให้น้องพราวด้วยแล้วกัน ฉันก็ลืม ที่เธอไปกินข้าวกับพวกเราวันนั้น มันคงหลุดตกในรถ เอารถไปทำสปาแล้วพนักงานร้านเก็บไว้ให้”“ทำไมตอนเจตย้ายจากเบาะหลังไปนั่งหน้าไม่เห็นว่าโทรศัพท์พราวตก ตอนนั้นพราวใช้เครื่องนี้อยู่ยังไม่ได้ใช้เครื่องใหม่..”เขาพยายามใช้ความคิดพอๆกับที่พี่ชายก็กำลังคิดหาข้อแก้ตัวเช่นกัน เจตนิพัทธ์มองพี่ชายที่ขับรถอยู่ด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย ส่วนตัวเขาในใจเต้นแรงมากแทบหลุดออกมา“มีอะไรที่เจตควรรู้มั้ย?”“ไม่มีอะไรที่แกต้องกังวลแบบที่คิดหรอก พราวรักแกคนเดียว ฉันยืนยันได้”“ทำไมพี่ถึงยืนยันได้!”เจตนิพัทธ์ตะคอกเสียงดังใส่พี่ชายที่มองหน้าเขาสลับกับมองถนน “พราวใช้โทรศัพท์ใหม่ แล้วเครื่องพราวอยู่ที่พี่ได้ไง?”เจตนิพัทธ์เปิดโทรศัพท์ของแฟนสาวขึ้นมาก็ตรงกับที่เขาคิด “ย้ายข้อมูลไปเรียบร้อยแล้วซะด้วย จอดเลยพี่คิณ จอดรถ!”“ไม่ อยากลงก็กระโดดลงไปเอง ถ้าจะงี่เง่าจนไม่ฟังอะไรเลย”เขาโทรหาพราวตะวันที่กำลังนั่งอยู่ในแท็กซี่จะถึงที่ทำงานพอดี “พราว เดี๋ยวเจตไปหาที่ทำงาน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”“มีอะไรเจต พราวต้องเข้าง