All Chapters of บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Chapter 41 - Chapter 50

“เดี๋ยวก็รู้” เขาเอ่ยกระเซ้าพร้อมกับจับเอวเธอยกสูงขึ้นจนปลายเท้าลอยพ้นพื้น พาหญิงสาวเดินกลับไปที่เตียงกว้างที่เธอเพิ่งลุกขึ้นมา แรงทุบตีที่เธอพยายามลงแรงไปดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เพราะไม่สามารถหยุดยั้งคนตัวใหญ่ที่จับเธอโยนลงบนเตียงพร้อมกับร่างหนักของเขาตามติดลงมา ร่างบางกระแทกบนที่นอนนุ่มซึ่งยังมีผลให้เธอรู้สึกจุกได้เมื่อร่างหนาตามลงมาติด ๆ“คนบ้า ฉันเจ็บนะ”“ถ้าคุณไม่ดื้อก็จะไม่เจ็บ” เขากระซิบข้างหูพร้อมสอดปลายลิ้นซุกซนเข้าไปยั่วเย้า“อื้อ...”เธอประท้วงพร้อมพลิกใบหน้าหนีแต่ริมฝีปากหนากลับไม่หยุดเมื่อเธอหนีเขาก็ขยับริมฝีปากไต่ลงต่ำมายังลำคอระหงเม้มเบา ๆ ที่แอ่งชีพจร กลิ่นกายสาวหอมจนเขาต้องสูดลมหายใจเข้าลึก มือใหญ่ข้างหนึ่งรวบมือเธอไว้ทั้งสองข้างป้องกันไม่ให้ต่อต้าน ในขณะที่มืออีกข้างสอดเข้าปลดตะขอบราเพื่อปลดปล่อยปทุมถันให้เป็นอิสระ“ไม่นะ ไอ้คนบ้ากาม” เธอพยายามถอยร่นตัวหนี“อื้ม...ผมเป็นทั้งคนบ้าและบ้ากามในสายตาคุณเลยเหรอนี่” เขาหัวเราะเบาพร้อมกับซุกไซ้ริมฝีปากกับปทุมถันที่เปิดเปลือยเพราะน้ำมือใหญ่ของเขา“พอเถอะ อย่าทำแบบนี้กับฉันอีกเลยได้ไหม” เธอกล่าวเสียงประท้วง“ก็ได้แพรพลอย ผมจะไม่ท

เรืออีกลำหนึ่งของวิษณุวัสที่กำลังแล่นเข้าจอดเทียบท่าในเวลาเกือบเที่ยงคืนซึ่ง แม้จะค่อนข้างดึกแต่คุณอนงค์ทนแรงรบเร้าของหลานสาวที่ออดอ้อนขอร้องไม่ไหวเลยใจอ่อนยอมตามใจวนิดา วรรษมล สาวน้อยวัยยี่สิบปีซึ่งเป็น บุตรสาวของน้องชายคุณอนงค์และมีศักดิ์เป็นลูกผู้น้องของอสิรวิส หญิงสาวจอมแก่น เอาแต่ใจ แต่ขี้อ้อนจนทุกคนหลงรัก ชาญชัยยืนรอจนเรือแล่นเทียบท่า มองวนิดาพยุงมารดาของอสิรวิสลงจากเรือโดยมีคนของวิษณุวัสคอยดูแลไม่ห่างวนิดากอดแขนคุณอนงค์พร้อมกับกวาดตามองหาพี่ชายก่อนจะหยุดหางตาตวัดมองการ์ดคนสนิทของอสิรวิสอย่างหมั่นไส้เล็กน้อยแล้วสบัดค้อนใส่ก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นป้าเสียงใส “ทำไมพี่รวิสไม่ออกมารับเราคะคุณป้า”“นั้นสิ รวิสไปไหนชาญ” คุณอนงค์ยกคิ้วเฉียงพลางเอ่ยถามการ์ดคนสนิทของบุตรชาย“เจ้านายหลับไปแล้วครับนายแม่” ชาญชัยก้มหน้าลงนิดหนึ่ง“อะไรกัน เจ้าชดไม่ได้บอกตารวิสเหรอว่าแม่กับน้องจะมาคืนนี้” ท่านหันไปมองหน้าคนงานหนุ่มหน้าทะเล้น“ไม่ทันบอกครับนายแม่ เจ้านายกำลังถึง...เอ่อ หลับไปก่อนครับ”นายชดกำลังจะอ้าปากพูดทะเล้นแต่สายตาคมดุของชาญชัยปรามไว้เสียก่อนทำให้หนุ่มหน้าทะเล้นได้แต่ยิ้มแหย ๆ พร้อมตอบไปแบบ

“เอ่อ...เปล่าจ้ะ พี่แค่อยากถามว่าพี่สะใภ้เรามาด้วยหรือเปล่าแค่นั้นเอง”เพราะดวงตาคมกับน้ำเสียงเข้มของคนข้าง ๆ ทำให้หญิงสาวไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากเด็กสาว เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นพี่น้องกันในขณะที่เธอเป็นเพียงคนนอก“พี่ผึ้งไม่ได้มาค่ะพี่ลูกแพร นี่ถ้าพี่ผึ้งรู้ว่าพี่ลูกแพรอยู่ที่เกาะสายป่านนี่ หนูนิดรับรองว่าพี่ผึ้งต้องรีบมาแน่ ๆ เลยค่ะ หนูนิดเห็นพี่ผึ้งดูห่วง ๆ พี่ลูกแพรแปลก ๆ อยู่หลายวันแล้ว”“จ้ะ...”เธอส่งยิ้มแหย ๆ ให้หญิงสาว“กลับไปบอกแม่ไป๊ยัยนิด ว่าเดี๋ยวพี่ไปทานข้าวด้วย” อสิรวิสตัดบทเสียงเรียบ“ก็ได้ ๆ ไล่จริงเชียวพี่รวิส แถมไม่เคยบอกน้องเลยว่าแอบคบอยู่กับพี่ลูกแพร”“เรื่องอะไรฉันต้องรายงานเธอยัยเด็กแก่น”“ฮึ”เด็กสาวทำริมฝีปากยื่นใส่พี่ชายก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไปคล้อยหลังวนิดา มือบางรีบสะบัดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมบีบแน่นจากฝ่ามือใหญ่ของคนหน้าดุที่เมื่อสักครู่เพิ่งมีรอยยิ้มให้กับเธอแท้ ๆ แต่เพียงครู่เดียว คนตรงหน้าก็เปลี่ยนโหมดกลายมาเป็นอสูรร้ายดังเดิม“ปล่อยมือฉันได้แล้ว”ไม่เพียงมือของเธอจะไม่หลุดจากมือหนาที่บีบแน่น เขายังดึงเธอเข้าชิดพร้อมกับออกแรงบีบขึ้นอีกเท่าตัว“อย

“อย่าบอกนะคะว่าพี่รวิสไม่เคยพาพี่ลูกแพรออกไปเที่ยวไหนเลย” วนิดามองหญิงสาวสลับกับพี่ชาย“พี่อยากอยู่กันตามลำพังสองต่อสองมากกว่า”“อื้อ...แล้วขโมยลูกสาวเขามาอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ ขอแม่เขาหรือยังพี่รวิส”คำพูดของวนิดาทำให้ใบหน้าของแพรพลอยซีดเผือด เพราะไม่เพียงแต่ไม่ขอเขายังเป็นโจรร้ายที่ทำให้เธอไม่สามารถติดต่อมารดาได้อีกด้วย“นั่นสิ ไม่ได้การณ์แล้ว เดี๋ยวแม่กับพ่อจะต้องรีบไปคุยกับแม่ของหนูลูกแพรแล้วหล่ะ”“ไม่ต้องครับแม่...” อสิรวิสรีบกล่าวเสียงเรียบทันที“อ้าว...”“ผมกับลูกแพรยังไม่ได้คุยกับคุณแม่ลูกแพรเลยครับ เดี๋ยวเราไปคุยกับท่านก่อนดีกว่า”“แต่เราก็จริง ๆ เชียว มองข้ามหัวผู้หลักผู้ใหญ่ไปหมด ขนาดกับพ่อแม่แกก็ไม่พาน้องไปทักทาย นี่ถ้าหากแม่ไม่มาที่เกาะนี่ก็คงยังไม่รู้” คุณอนงค์ค้อนบุตรชาย“โธ่แม่ครับ...”“เอาล่ะ ๆ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่าเราหรอก พวกเราโต ๆ กันแล้วที่แม่เป็นห่วงคือคุณแม่ของฝ่ายหญิงเขาจะคิดยังไงถ้ามีข่าวว่าลูกสาวมาติดเกาะอยู่กับเราน่ะ” คุณอนงค์ส่ายศีรษะใส่บุตรชายเมื่อได้อยู่ตามลำพังอีกครั้งในกระท่อมปีกไม้ แพรพลอยดูเงียบขรึมและหลบสายตาของเขาอยู่ตลอดเวลา แม้ยามเข้านอนเธอก็ย

อสิรวิสรีบเดินเข้าชิดหญิงสาวพร้อมกับคว้ามือเรียวรั้งให้เดินตามกลับไปยังห้องลองชุดอีกครั้งโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวและปฏิเสธหรือต่อต้านเขาได้ประตูห้องลองชุดถูกล็อกจากด้านในทำให้เขาและเธออยู่ด้วยกันตามลำพังทิ้งให้คนข้างนอกได้แต่ยืนอึ้งและทำอะไรไม่ถูกไปอีกครู่ใหญ่ แต่คนที่ถูกขังอยู่กับเขาด้านในอย่างแพรพลอยกำลังเจอกับอารมณ์แปรปรวนของผู้ชายหน้าดุที่กำลังจ้องมองเธอด้วยดวงตาเกรี้ยวกราดอย่างไม่ทราบสาเหตุ“จะบ้าหรือไงคุณอสิรวิส อยู่ ๆ ก็ลากฉันจนเกือบเดินตามไม่ทันกลับมาแบบนี้น่ะ”“ก็ใครใช้ให้เธอใส่ชุดบ้านี่ออกไปยั่วผู้ชายอื่นล่ะ”“ประสาทหรือเปล่า ก็คุณเป็นคนไล่ให้ฉันเข้ามาลองเองนะ” เธอเท้าเอวจ้องเขาด้วยอารมณ์เดือดพอกัน“ใครจะไปคิดว่าเธอใส่แล้วมันจะโป๊ขนาดนี้ล่ะ”ชุดชั้นในลูกไม้ที่แขวนอยู่สะดุดสายตาจนคนมองตวัดดวงตาดุทอดมองเนินอกอิ่มใต้ชุดแซกสีดำเจ้าปัญหาจนเลือดในกายของหญิงสาวไหลรวมตัวกันขึ้นมาอยู่บนใบหน้าและต้นคอแดงก่ำ เธอรีบหันหลังหลบตาคม แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เมื่อหันมาเผชิญหน้ากับกระจกเงา สะท้อนให้เห็นดวงตาวับวาวคู่นั้นอยู่ดี“มองอะไรไม่ทราบ” เธอแสร้งตวาดถามเสียงขรมแก้เขิน“มองของๆ ผม คุณมีปั