All Chapters of บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Chapter 61 - Chapter 70

“ทำไมออกมานอนคนเดีงยวมืด ๆ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้เธอสะดุ้งพร้อมลืมตาขึ้นสบตาคมทันทีเธอไม่ตอบแต่กลับใช้มือดันตัวขึ้นนั่งคู่กับเขา ดวงตากลมจ้องมองไปในท้องทะเลสะท้อนสีนิลของราตรี“ถึงที่นี่จะไม่มีอันตราย แต่คุณอาจไม่สบายได้เพราะมานั่งตากลมและไอน้ำทะเลแบบนี้”เธอไม่ตอบแต่ใช้มือดันตัวเองลุกยืนเตรียมเดินหนี“จะไม่พูดกันอีกเลยใช่ไหมหนูนิด” เสียงทุ้มเรียกให้ปลายเท้าที่กำลังจะก้าวเดินหยุดนิดหนึ่งก่อนจะก้าวต่อ“โกรธผมมากนักหรือไง” เขาลุกขึ้นเดินมารั้งมือเรียวของเธอไว้“ปล่อยค่ะ”เธอหลบตาซ่อนใบหน้าร้อนผ่าว จะให้เธอบอกเขาได้อย่างไรว่าไม่ได้โกรธแต่อายและยังไม่พร้อมจะสู้หน้าเขาเท่าไรนัก ก็แค่เขาจับมือเธอก็ดันใจสั่นยิ่งกว่ากลองศึก ภาพหวามเมื่อยามบ่ายพุ่งเข้ากระแทกลงกลางใจทำให้เธอรู้สึกอายจนทำหน้าไม่ถูกเสียมากกว่า“จะกลับจริง ๆ ใช่ไหม”“ค่ะ”“ผมจะเดินไปส่ง”เธอก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองไปตลอดทาง ไม่แม้แต่จะเหลือบแลมองคนข้างกายที่ตามออกมาและกำลังเดินตามไปส่งเธอ ความอายทำให้เธอยังไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไรนักและดูเหมือนชาญชัยจะไม่ค่อยเข้าใจ เขาคิดว่าเธอโกรธกับเรื่องเมื่อยามบ่ายซึ่งเขารู้สึกผิดที่ทำก

ดวงตาวับวาวของอนาดลจับจ้องมองสองหนุ่มสาวที่เดินควงกันหวานชื่น หรี่ตามองด้วยสายตาที่คนใกล้ชิดเท่านั้นจึงเข้าใจนัยยะจากสายตาวิปริตคู่นี้ ปีศาจในคราบมนุษย์เหลือบมองหญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาไม่แตกต่างกับคนข้างกายแต่กลับกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาล้ำลึกของเขาได้แตกต่างกัน ซึ่งแพรจันทร์สังเกตเห็นความน่ากลัวในดวงตาของเขามันดูเร้นลึกเต็มไปด้วยแววหื่นกระหายและน่าสะพรึง ไฟปรารถนาไร้ขีดจำกัดลุกโชนอยู่ในดวงตาแข็งกร้าวทำให้เสียงหัวใจของเธอเต้นโลดขึ้นอย่างตื่นกลัวผสมปนไปกับความสะใจเมื่อเห็นเป้าหมายของแสงแรงกล้าจากนัยน์ตาคู่นี้ แพรพลอยคือเป้าหมายของปีศาจในคราบมนุษย์อย่างอนาดลแม้ระหว่างที่ยังไม่สมปรารถนา ไม่สามารถครอบครัวตัวแฝดผู้พี่ของเธอ สภาพของเธอคงไม่ผิดกับแพะรับบาป ร่างกายของเธอคงบอบช้ำจนต้องซ่อนเร้นอยู่ภายใต้เสื้อผ้าปกปิดกับแว่นตาอำพรางความบอบช้ำไปอีกนานแพรพลอยเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสวยเย้ายวน คงไม่มีผู้ชายคนไหนที่ได้เห็นแล้วจะไม่หันกลับไปมองซ้ำ อกอิ่มสวยล้นเอวกิ่วสะโพกผ่ายยั่วยวน ช่วงขาเรียวยาวระหง ยิ่งเวลาเธอสวมกางเกงยีนส์ฟิต ๆ อย่างตอนนี้ยิ่งบอกสัดส่วนที่ทำให้ดวงตาร้ายจินตนาการได้เร้นลึก เขาอยากเ

“โทร.มาทำไม หรือไอ้หมอนั่นยังไม่เลิกตามมาวุ่นวายกับคุณอีก” ใบหน้าคมบึ้งขึงขึ้นเล็กน้อย“ประสาท! หนูนิดแค่โทร.มาบอกว่าจะเข้ามาหาต่างหาก” ปานชนกค้อนให้สามี“ไม่ใช่พี่ชายใช้มาล่ะ” อัศวินไม่วายประชด“ใช่ค่ะ รวิสใช้หนูนิดมาจริง ๆ นั่นแหละ” ปานชนกถอนหายใจ“หมายความว่ายังไงป่าน มันไม่ยอมเลิกวุ่นวายกับคุณจริง ๆ ใช่ไหม” อัศวินทำหน้าบึ้ง“รวิสจะแต่งงาน”“อะไรนะ ฮ่า ๆๆๆ ไอ้โหดนั่นจะแต่งงานแล้วอย่างนั้นเหรอนี่ ใครกันนะป่านที่เป็นผู้หญิงโชคร้ายคนนั้น”“นี่แนะ...หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ รวิสไม่ใช่คนร้ายกาจสักหน่อย แล้วคนที่โชคร้ายก็คู่ขาของคุณไง” ปนชนกขยับตัวเข้ามานั่งใกล้สามีพร้อมกับหยิกแขนของเขาแรง ๆ“ใคร...”“อ้อ คงมีเยอะจนไม่แน่ใจว่าเป็นใครละสิ”“โธ่...ป่านจ๋า ผมเลิกหมดแล้วจริง ๆ แล้วผมก็ไม่อยากจำผู้หญิงคนไหนแล้ว นอกจากเมียคนสวยของผมคนเดียว”“ไม่ต้องมาทำปากหวาน เพราะถ้าป่านจับได้อีกแม้แต่ครั้งเดียว เราเลิกกัน”“ใครจะยอมเลิกกับคุณ รักคุณจะตายแบบนี้”มือใหญ่โอบเอวภรรยาพร้อมกับก้มลงหอมแก้มเธอแรง ๆ“ฮึ”“ว่าแต่ใครกันที่จะแต่งงานกับไอ้หน้าโหดนั่น” อัศวินเงยหน้าขึ้นสบตาภรรยาด้วยความสงสัย“แพรพลอย”“ลูกแ

“พี่ป่านอย่าไปเชื่อข่าวพวกนั้นเลยค่ะ หนูนิดยืนยันได้ว่าพี่ลูกแพรเธอเป็นคนน่ารักจริง ๆ นะคะ”ปานชนกถอนใจแรง ๆ ไม่เชื่อคำพูดของวนิดาเพราะการกระทำของแพรพลอยที่เธอรับรู้กับภาพที่เธอเห็นเต็มสองตาที่ผู้หญิงคนนั้นจูบดูดดื่มอยู่กับสามีของเธอ แบบนี้แล้วจะให้เธอทำใจเชื่ออย่างไรว่าดาราฉาวที่เป็นข่าวกับสามีของเธอเป็นคนดีจริงอย่างที่วนิดายืนยัน หรืออาจเป็นเพราะเธอเป็นนักแสดงถึงทำให้เด็กซื่อใสอย่างวนิดาเชื่อได้ หลังจากซักไซ้วนิดาจนพอใจปานชนกจึงเดินนำอีกฝ่ายกลับไปสมทบกับสองหนุ่มที่ยังนั่งคุยกันด้วยท่วงท่าสบาย ๆ อยู่ในห้องรับแขก ไม่นานวนิดากับชาญชัยก็ขอตัวกลับหลังส่งข่าวกำหนดการจัดงานแต่งงานระหว่างอสิรวิสกับแพรพลอยที่จะถูกจัดขึ้นที่เกาะสายป่านให้ทั้งคู่ทราบเป็นที่เรียบร้อย“ไม่อยากเชื่อเลยว่ารวิสจะตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น” ปานชนกถอนหายใจพร้อมกับกล่าวกับสามีอีกครั้งเมื่อวนิดาและชาญชัยกลับไปแล้ว“ทำไม หรือคุณไม่อยากให้หมอนั่นแต่งงาน” อัศวินชักสีหน้า มองลึกลงไปในดวงตาภรรยาอย่างไม่พอใจ“ประสาทหรือเปล่าคุณวิน ป่านไม่ใช่คุณนี่” ปานชนกตวัดตามองค้อนสามีอย่างหมั่นไส้“คุณก็รู้ว่าผมหึง และผมก็ดีใจที่หมอ

“ผมเสียใจและขอโทษที่ทำให้คุณเสียน้ำตาเพราะคนไร้ค่าอย่างผม” คำกระซิบของเขาเรียกน้ำตาของเธอได้อีก”อย่าร้องไห้อีกเลยนะหนูนิด ผมขอโทษที่ทำให้คุณเสียใจ”“คุณไม่เคยรู้หรอกว่า คุณทำให้ฉันเสียใจมากี่ครั้งเพราะในสายตาของคุณไม่เคยมีฉันเลย ฉันยอมแพ้แล้ว ต่อไปฉันจะไม่เรียกร้องให้คุณหันมามองฉันอีก กรุณาอย่ามาทำให้ฉันไขว้เขวอีกเลยนะ เลิกยุ่งกับฉัน ไม่ต้องมาทำให้ฉันหวั่นไหวเพราะคุณอีกจะได้ไหม” เธอผลักอกเขาพลางช้อนตามองอย่างตัดพ้อ“ถ้าคุณไม่ทำให้ผมไขว้เขวก่อน ผมคงไม่คิดจะยุ่งกับคุณเลยหนูนิด ผมไม่เคยต้องการดึงให้ชีวิตคุณตกต่ำลงมาเพราะคบคนอย่างผม แต่คุณก็ดื้อได้น่ารักเหลือเกิน ทั้งที่ผมพยายามหนีคุณแล้ว คุณยังคงตามมาหลอกผมได้แม้กระทั่งในฝันเพียงเพราะผมเคยเห็นคุณเปลือยไปทั้งตัวแบบนั้นแค่ครั้งเดียว”คำพูดของเขาทำให้ดวงตากลมขยายขึ้น ใบหน้านวลแดงก่ำอย่างเขินอาย ยิ่งเขาพูดต่อเธอก็ยิ่งเขิน“คุณไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่นั้นมา ผมต้องตื่นมาช่วยตัวเองทุกครั้งที่ฝันเห็นคุณ เพราะความฝันค้างคาที่ไม่มีวันถึงจุดหมาย เห็นไหมว่าคุณตามหลอกหลอนผมแม้กระทั่งในฝันจนผมเดือดร้อนแค่ไหน แล้วอย่างนี้จะให้ผมปล่อยคุณไปได้ยังไงฮึ หนูนิด”