ตอนที่8 โลกกลม

“แล้วมึงล่ะไอ้คีรินเอาอะไร”

“กูเอาเอสเพรสโซ่ มึงสั่งมอคค่าให้ไอ้เตอร์ด้วยนะ เสือกจะมานั่งฟรี”คีรินบ่นถึงเพื่อนที่เดินไปนั่งหลบมุม ไม่อยากเจอสายตาใครตามนิสัย ก่อนจะเดินไปนั่งด้วยกับคาเตอร์ ทิ้งให้สกายยืนสั่งเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์คนเดียว

“คนเยอะฉิบหาย”เมื่อกลับมานั่งที่ สกายก็บ่นทันที

“เออ…จะว่าเยอะเพราะพวกเราก็ไม่ใช่”คีรินตั้งข้อสังเกตุ หันมองรอบ ๆ จะเห็นผู้ชายนั่งอยู่มากกว่าผู้หญิง

ส่วนพายที่เสิร์ฟเครื่องดื่มโต๊ะลูกค้าเสร็จ เธอก็เดินกลับมาที่เคาท์เตอร์ และก็ได้ออเดอร์กาแฟร้อนสามแก้ว ให้ไปเสิร์ฟอีกโต๊ะทันที

“สงสัยรุ่นพี่สามคนนั้น อยากมาดูเธอด้วยเหมือนกัน”กวินพูดพร้อมกับส่งยิ้มแปลก ๆ มาให้เธอ เขารู้จักรุ่นพี่วิศวะสามคนนั้น และตั้งแต่ทำงานที่นี่มา ไม่เคยเห็นมาคาเฟ่มหาลัยเลยสักครั้ง แล้วเลือกมาวันนี้พอดีคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

“เราไม่ใช่ดารานะ ใครจะอยากมาดู”พายว่าก่อนจะยกเครื่องดื่มเดินไปยังโต๊ะนั้นทันที เมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของเครื่องดื่มที่เธอเอามาเสิร์ฟทั้งสามคน ใบหน้าก็ถอดสีทันที อะไรโลกจะกลมขนาดนั้น คณะวิศวะก็อยู่ห่างจากคาเฟ่มหาลัยมากโข แต่เธอก็ยังอุตส่าห์เจอกับเขาที่นี่อีกจนได้

ด้านคาเตอร์ที่เห็นพนักงานเสิร์ฟ เขาก็ยกยิ้มมุมปากทันที ตอนช่วยเธอเขามองว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การที่เขากับเธอเจอกันที่นี่อีกครั้ง เขามองว่าไม่ใช่แล้ว

“มึงรู้จักเหรอไอ้เตอร์”คีรินเอ่ยถามทันทีที่เห็นเพื่อนสนิทมองเด็กเสิร์ฟไม่วางตา แถมเขายังเห็นเพื่อนยกยิ้มมุมปากอีกด้วย ถึงจะเพียงแวบเดียวก็เถอะ

“เครื่องดื่มได้แล้วนะคะ”

พายไม่สนใจสายตาของเขาที่มองตลอด เธอพยายามทำหน้าที่ของตัวเองแต่ทว่าเมื่อเธอเอาแก้วกาแฟวางตรงหน้าเขา ขาเขาด้านล่างดันมาสะกิดที่ขาเธอเหมือนจงใจ จนเธอต้องก้มลงไปมองด้านล่างและเงยขึ้นมามองหน้าเขา แล้วก็ต้องหงุดหงิดที่เขายักคิ้วให้เธอเหมือนต้องการกวนเธอ

“ชื่ออะไรครับ?”คีรินจงใจถามแล้วก็มองหน้าคาเตอร์ไปด้วย ที่จริงเขาไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงตรงหน้า แต่เหมือนเขาจะเจอเรื่องสนุกอะไรบางอย่างขึ้นมา

“อะ เอ่อ ชื่อพายค่ะ”

“น้องพาย”คาเตอร์ทำเป็นไม่สนใจท่าทางของคีรินที่ส่งยิ้มให้เธอ

“มึงสนใจน้องเขาเหรอว่ะ”สกายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เพราะเอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ถามขึ้น

“เออ สนใจสิ มึงไม่เห็นเหรอสวยขนาดนั้น กูรู้แล้วทำไมวันนี้ผู้ชายในร้านถึงเยอะกว่าปกติ เพราะน้องพายคนสวยนี่เอง”

คีรินจงใจเน้นย้ำคำพูดนั้นพร้อมสายตาที่มองไปยังหญิงสาว ที่กำลังยืนเสิร์ฟเครื่องดื่มผู้ชายอีกโต๊ะ มองดูก็รู้ว่าผู้ชายกลุ่มนั้นก็ถูกใจเธอไม่น้อย แต่ไอ้เพื่อนสนิทที่นั่งข้างเขายังทำหน้าเฉย ๆ เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“แม่ง!!! ใครบอกให้มึงสั่งกาแฟแบบนี้มาให้กูว่ะ”

คาเตอร์โวยวายออกมาเรียกความสนใจจากพายที่ยืนอยู่อีกโต๊ะ เธอหันมองหน้าเขาด้วยความงง แต่ทว่าก็สะบัดตัวเดินไปยังเคาท์เตอร์ทันที โดยไม่สนใจเขาอีก

“ไม่แน่ต่อไปมึงอาจจะชอบจนต้องมากินทุกวันก็ได้”คีรินพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ค่อนข้างมั่นใจว่าเพื่อนเขากับพนักงานเสิร์ฟเมื่อกี้รู้จักกันแน่ แต่จะรู้จักกันแบบไหนคงต้องให้เจ้าตัวหลุดปากออกมาเอง

“มึงก็ไปแกล้งมัน บอกกูให้สั่งม็อคค่าให้มันไอ้คีริน”

“อ้าว...กูกลัวมันไม่ชอบกินกาแฟขม ๆ นี่หว่า”

“สัดคีริน กูไม่ชอบแดกกาแฟโว้ย!!!”ถึงปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ทว่าตาคมของเขา ยังคอยมองไปยังหญิงสาวที่กำลังเดินไปเสิร์ฟโต๊ะผู้ชายอีกกลุ่มอยู่ ดูเหมือนชีวิตนี้เธอจะหนีไม่พ้นผู้ชาย

หลังผ่านพ้นช่วงคนเยอะไปแล้ว พายก็ได้ยืนพักตรงหน้าเคาท์เตอร์ ถึงแม้กลุ่มนักศักษาจะทยอยออกไปแล้ว แต่ทว่ากลุ่มของคาเตอร์ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นแต่อย่างใด ซึ่งสายตาคมของเขาทำให้เธออึดอัดเป็นอย่างมาก ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหน ดูเหมือนเขาจะคอยมองเธอตลอด ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

“ผู้ชายโต๊ะนั้นรู้จักพายเหรอ”กวินถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย หลังจากเห็นโต๊ะรุ่นพี่วิศวะมีคนหนึ่งในกลุ่ม คอยส่งสายตาหาเพื่อนร่วมงานของเขาอยู่เรื่อย ๆ

“เรียกว่ายังไงดี…คือเราไม่ได้รู้จักชื่อเขา แต่ก็รู้จักเขานิดหน่อย”

“อะไรอ่ะ พูดจาแปลก ๆ”พายถอนหายใจออกมา เธอไม่รู้ต้องอธิบายเรื่องระหว่างเธอกับเขาว่ายังไง ก็เธอไม่รู้จักชื่อเขาจริง ๆ แต่คิดว่าเขาน่าจะเป็นรุ่นพี่เธอ อีกอย่างเขาน่าจะฮอตมากในหมู่สาว ๆ สังเกตุได้จากเมื่อกี้ตอนมีนักศึกษาผู้หญิงอยู่ในร้าน พวกเธอก็คอยส่งยิ้มให้เขาตลอด แต่ทว่าเจ้าตัวกลับทำหน้าเบื่อหน่ายใส่สาว ๆ พวกนั้น

“เอาเป็นว่ารู้จักแต่ไม่ได้สนิทแล้วกัน”เธอเอ่ยตัดบทออกไป ก่อนจะเดินเอาแก้วที่เก็บมาจากโต๊ะเข้าไปหลังร้าน ก็พอดีกับที่ได้ยินเสียงสายเข้าดังจากโทรศัพท์ของตัวเอง

“ฮัลโหลค่ะ”

(คุณเป็นหลานสาวของคุณยายวรรณหรือเปล่าคะ)

“ใช่ค่ะ”

(โทรจากโรงพยาบาลนะคะ ผลการตรวจก้อนเนื้อที่ขาของคุณยายวรรณออกแล้วนะคะ คุณหมอให้โทรมาแจ้งว่าให้เข้ามาฟังผลพรุ่งนี้ค่ะ)

ภายในใจเต้นรัวเร็วทันที เธอจำได้ว่าหากผลตรวจก้อนเนื้อไม่มีอะไรน่าห่วง ทางโรงพยาบาลจะไม่โทรมาแจ้งเรื่องนี้ จะให้เธอไปพบคุณหมอตามนัดปกติ

“ขอถามได้ไหมคะว่าคุณยายของหนูเป็นอะไร?”

(ดิฉันเป็นพยาบาลไม่สามารถตอบได้นะคะ ต้องมาฟังกับคุณหมอเจ้าของเคสโดยตรงค่ะ)

ดวงตากลมโตมีน้ำรื้นออกมาทันที ได้แต่ภาวนาให้ผลตรวจไม่มีอะไรมากขนาดนั้น ตอนนี้ทั้งชีวิตเธอเหลือยายแค่คนเดียวแล้ว

“ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้จะพายายเข้าไปนะคะ”

หลังจากวางสาย พายก็ยังยืนนิ่งอยู่ด้านหลังร้าน เหมือนสติเธอหลุดลอยไปชั่วขณะ สมองยังประมวลผลและรับความรู้สึกนี้ไม่ได้ จนกระทั่งกวินเดินเข้ามาหา เธอถึงได้กลับมาปกติอีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไร”กวินมองตามร่างเล็กของเพื่อนร่วมงานที่เดินไปเก็บโต๊ะด้วยท่าทางปกติ แต่เธอคงไม่รู้ตัวว่าท่าทางเธอปกติแล้วก็จริง แต่ทว่าหน้าตาเธอซีดมากขนาดไหน

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน พายก็เดินมารอรถเมล์หน้ามหาลัยด้วยท่าทีเลื่อนลอย ได้แต่นึกภาวนาให้ก้อนเนื้อที่ขาของยายไม่เป็นอะไรร้ายแรงและมีทางรักษาได้ เธอคงไม่โชคร้ายขนาดยายต้องเป็นอะไรร้ายแรงไปอีกคน แค่ทุกวันเธอก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้แล้ว โชคชะตาคงไม่เล่นตลกกับเธออีกหรอกนะ เพราะครั้งนี้เธอคงรับความรู้สึกเหล่านั้นไม่ไหวแล้วจริง ๆ

ติ้ง!

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นรัว ๆ น่าจะเป็นแชทกลุ่มของเธอและเพื่อนสองคน คงจะเป็นห่วงที่เธอเริ่มงานเป็นวันแรกเลยส่งข้อความมาถาม

ลลิล: เป็นไงบ้างพาย

มีนา: นั่นสิ มึงหายเงียบไปทั้งวันเลย

มีนา: กูจะชวนลลิลไปหามึงนะ ถ้ามึงไม่ตอบ

พายยิ้มกับข้อความเป็นห่วงของเพื่อน อย่างน้อยในชีวิตเธอที่รู้สึกว่าโชคดีที่สุดก็คือการได้เป็นเพื่อนกับสองคนนี้ ทั้ง ๆ ที่สองคนฐานะต่างจากเธอมาก แต่ก็ไม่เคยเอาเรื่องพวกนี้มาเป็นสิ่งชี้วัดในความเป็นเพื่อนของเรา อีกทั้งยังพร้อมจะช่วยเหลือและซัพพอร์ตเธอเสมอ

อย่างเช่นเวลาไปเที่ยวไหน ก็จะเป็นฝ่ายเลี้ยงเธอ จนเธอเกรงใจไม่ค่อยออกไปไหนด้วย เพราะปฏิเสธไปสองคนนี้ก็ไม่ยอม ไปกินข้าวร้านอาหาร ก็เป็นฝ่ายออกค่าอาหารแทนเธอเสมอ กระเป๋าหรือเสื้อผ้า ก็ซื้อให้ในเทศกาลต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นวันเกิด ปีใหม่ อะไรก็แล้วแต่ที่สองคนนี้จะอ้าง

พาย: กูเลิกงานแล้ว

พาย: ไม่เป็นไร

ลลิล: เออ…กว่าจะตอบ

มีนา: แล้วตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน?

พาย: รอรถอยู่

รถเมล์สายที่เธอนั่งมาแล้ว เลยเอาโทรศัพท์เก็บและเตรียมตัวขึ้นไปเบียดเสียดกับผู้โดยสารจำนวนมากในเวลาเย็น แต่ทว่าเธอชินเสียแล้วกับการใช้ชีวิตแบบนี้ มันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอที่ต้องเจอเป็นประจำทุกวัน

เมื่อลงจากรถก็ใช้เวลาเดินไม่กี่นาทีก็ถึงบ้านเช่าที่เธออยู่กับยาย แต่ทว่าวันนี้มีบางอย่างผิดปกติคือมีชายกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าบ้าน หากมองเผิน ๆ ก็เหมือนไม่มีอะไร แต่เธอจำหน้าผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นได้ดี มันคือกลุ่มเดียวกับที่เธอมีเรื่องด้วย และมันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกมันมาอยู่ตรงหน้าบ้านเธอพอดิบ พอดีแบบนี้