로그인공유
ตอนที่7 ทวงบุญคุณ
최신 업데이트:
2025-06-19 01:49:15“เรื่องเมื่อคืน?”
“เรื่องเมื่อคืนฉันไม่ผิด”เสียงหวานของพายสะบัดใส่ธันเดอร์ทันที เธอยังเคืองเรื่องที่เขาไล่เธอออก ในใจคิดไปแล้วว่าเขาคงเรียกเธอมาต่อว่าอีกแน่นอน “เรื่องเป็นยังไง?” “ทำไมคุณไม่ถามผู้ชายคนนี้ล่ะคะ หรือว่าถามแล้วแต่เขาก็ยังยืนยันว่าฉันผิด”คาเตอร์ที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ชะงักไปทันที เมื่อถูกหญิงสาวพาดพิงถึง “ฉันอยากฟังจากปากเธอมากกว่า” พายเหยียดยิ้มออกมาทันที ปกติเธอไม่ใช่ผู้หญิงไม่มีมารยาทกับคนที่อายุมากกว่า แต่วันนี้ขอทำตัวแหกกฎตัวเองหน่อยเถอะ“ฟังไปทำไมคะ ในเมื่อคุณไล่ฉันออกไปแล้ว” “ยังปากดีไม่เลิกนะ”คาเตอร์ส่งเสียงพูดออกไปทันทีอย่างเหลืออด เขาพอจะรู้ว่าเธอไม่พอใจที่โดนไล่ออก แต่ควรฟังเหตุผลก่อนไหม ไม่ใช่เอาแต่ทำสีหน้าและท่าทางไม่พอใจอยู่แบบนี้ เห็นแล้วมันอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงต่อว่าเธอออกไป แถมเขายังเป็นคนช่วยเธอต่างหาก แต่เหมือนไม่มีบุญคุณกับเธอสักนิด หรือเห็นว่าเขาไม่ทวงบุญคุณเรื่องที่ช่วย เธอเลยทำตัวได้ใจอยู่แบบนี้ “ที่ฉันไล่เธอออกก็เพราะความปลอดภัยของเธอนะ คิดว่าฉันเป็นคนยังไง ที่จริงฉันจะไล่ใครออกก็ไม่ต้องมานั่งอธิบายให้ฟังนะ แต่รู้ว่าเธอกำลังคิดว่าฉันเข้าข้างคนพวกนั้นล่ะสิ”ธันเดอร์เอ่ยออกไปอย่างมีเหตุผล พอจะมองออกว่าเธอไม่พอใจเรื่องนี้ “ไม่ต้องไปอธิบายให้คนแบบนี้เข้าใจหรอกครับ อธิบายไปก็เปล่าประโยชน์” พายตวัดสายตามองคาเตอร์ทันทีด้วยความไม่พอใจ“พวกคุณคงไม่เข้าใจหรอกว่าชีวิตที่ต้องดิ้นรนทุกอย่างเป็นยังไง ตอนนี้งานคือสิ่งที่ฉันต้องการ ไม่งั้นคงไม่อดทนเลิกดึก ๆ ทุกวัน แต่พอรู้ว่าโดนไล่ออก เป็นใครจะไม่โกรธบ้างคะ เหตุผลอะไรก็ไม่มีให้ จะให้ฉันเข้าใจว่ายังไง” ดวงตากลมโตมีน้ำเอ่อคลอออกมา แต่เธอก็พยายามข่มน้ำตาเอาไว้อย่างที่สุด เธอไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น แต่ทว่าคาเตอร์จับได้ว่าน้ำเสียงเธอสั่นเครือ แต่ก็ยังคงนั่งทำสีหน้าเรียบเฉยอยู่ “เอาล่ะ ฉันเข้าใจนะ แต่จะให้เธอกลับมาทำงานไม่ได้จริง ๆ คนพวกนั้นอันตรายกว่าที่เธอคิดนะ” “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว แต่ไม่เข้าใจว่าคุณเรียกฉันมาพบทำไม” “ฉันมีหลักฐานที่จะเอาผิดพวกมันแล้ว แค่อยากให้เธอตัดสินใจว่าจะเอายังไง เพราะมันเป็นเรื่องของเธอ” พายขยับตัวเล็กน้อย ใช้ความคิดอย่างหนัก ใจหนึ่งเธอก็โกรธคนพวกนั้นที่ทำแบบนั้นกับเธอ แต่อีกใจมันก็แย้งว่าเธอไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้อีกแล้ว ไหน ๆ เธอก็ไม่ได้ทำงานที่นี่แล้ว คงไม่มีวันได้เจอกับคนพวกนั้นอีก “ไม่ค่ะ”พายส่ายหน้าทันทีเมื่อคิดได้ เธอตัดสินใจจบเรื่องนี้ไว้แค่นี้ “หึ”แต่ทว่าเธอได้ยินเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ “แล้วแต่เธอนะ แต่ถ้าจะเอาผิดฉันรวบรวมหลักฐานทุกอย่างไว้ให้แล้ว” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ”ธันเดอร์พยักหน้าตอบกลับ หญิงสาวเลยลุกขึ้นจากตรงนั้นทันที เธอไม่อยากนั่งให้ผู้ชายคนนั้นใช้สายตาดูถูกเธออีกแล้ว แต่ทว่าเธอเดินออกมาได้ไม่เท่าไหร่ ก็ได้ยินเสียงทุ้มพูดขึ้นมาลอย ๆ เหมือนกำลังด่าเธออยู่ “มีหลักฐานแต่กลับไม่เอาผิด เธอนี่ไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเองเลยนะ” พายตวัดสายตาไปมองเขาทันทีอย่างไม่พอใจ ที่เธอต้องโดนไล่ออกจากงานไม่ใช่เพราะว่ารักศักดิ์ศรีตัวเองหรือไง แต่ทว่าคนแบบนี้พูดไปก็เท่านั้น เพราะเขาตัดสินเธอไปแล้ว“แล้วพี่เกี่ยวอะไรด้วยคะ” “ฉันไม่อยากเกี่ยวอยู่แล้ว เธอจะแจ้งความหรือไม่แจ้งมันก็เรื่องของเธอ” “ถ้าไม่เกี่ยวก็อย่าพูดแบบนี้ค่ะ ฉันไม่ชอบ” “ปากแบบเธอนี่ ฉันไม่น่าช่วยไว้เลยจริง ๆ ทำเป็นอวดดี อวดเก่ง ทั้งที่ตัวเองไม่มีอะไรให้อวด” คาเตอร์ใช้สายตามองเธอหัวจรดเท้า เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนปากดีได้เท่าเธอมาก่อน ขนาดเขาช่วยไว้แท้ ๆ แต่เธอยังปากเก่งกับเขาไม่เลิก “ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน ไม่ว่าพี่อยากได้อะไรตอบแทนเรื่องที่ช่วย ถ้าฉันทำได้ ฉันจะทำทุกอย่าง” พายพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเพราะโกรธเขาไปมากกว่านี้อีกแล้ว อย่างน้อยเธอก็ควรเจียมตัวว่าเขาเป็นคนช่วยเธอจากเรื่องเมื่อคืน ตัวเธอเองก็ไม่ใช่คนไม่รู้บุญคุณคนขนาดนั้น แต่เพราะเขาเอาแต่พูดประชดเธอจนทำให้เธอหลุดคำพูดไม่ดีออกไปนับครั้งไม่ถ้วน “เธอแน่ใจเหรอที่พูดออกมา” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเพื่อยืนยันว่าเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ“ค่ะ” คาเตอร์เหยียดยิ้มมุมปาก ผู้หญิงคนนี้บางทีก็ดูฉลาด บางทีก็ดูเหมือนโง่ อย่างเรื่องนี้เธอกำลังเปิดโอกาสให้เขาหาประโยชน์จากเธอเพราะคำพูดที่ดูเหมือนไม่ตั้งใจของเธอเอง “ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออกว่าต้องการอะไรตอบแทน เอาเบอร์เธอมา”มือหนาล้วงเอาโทรศัพท์ส่งไปให้เธอทันที“ถ้าฉันคิดออกจะติดต่อไปเอง” พายรับโทรศัพท์เครื่องหรูของคนตรงหน้ามาเมมเบอร์เธอใส่ไว้ให้เขาแล้วส่งคืนเจ้าของกลับไปทันที “นี่ค่ะ”เมื่อส่งโทรศัพท์คืนไปแล้ว เธอก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที โดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองเขา ส่วนคาเตอร์ก็เดินไปยังลานจอดรถทันทีเหมือนกัน ระหว่างที่เขาขับผ่านตรงถนนหน้าผับ หางตาเขาเหลือบเห็นผู้หญิงอวดดีเมื่อกี้ กำลังนั่งรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์ มือหนาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อที่เธอเมมไว้ในโทรศัพท์ของเขา “พาย”เสียงทุ้มอ่านชื่อที่เธอเมมไว้ ริมฝีปากก็ยกยิ้มขึ้นมา ตอนแรกก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธอแล้ว แต่เพราะเธอปากเก่ง อวดดีกับเขา ทำให้ต้องทวงบุญคุณที่เขาช่วยเธอไว้ทั้งที่ไม่อยากทวงเลยสักนิด วันต่อมา วันนี้เป็นวันแรกที่พาย ต้องมาทำงานในคาเฟ่มหาลัย เธอจะทำทั้งวันเพราะวันนี้ไม่มีเรียน โดยทางร้านจะจ้างเธอเป็นรายชั่วโมง ถึงคิดดูแล้วรายได้น้อยกว่าเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผับเกินครึ่ง แต่เธอไม่สามารถหยุดหางานที่ถูกใจได้ ต้องเลือกงานที่อยู่ตรงหน้าเธอก่อน “วันนี้ลูกค้าเยอะเลย สงสัยจะเป็นเพราะพนักงานใหม่สวย”กวินเพื่อนร่วมงานเอ่ยแซว “เมื่อก่อนเราเห็นลูกค้าก็เยอะอยู่นะ”พายเอ่ยออกไปอย่างถ่อมตน ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าวันนี้ลูกค้าเยอะมากกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็นก็เถอะ แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ใช่คนหลงตัวเอง เลยมองว่าไม่น่าจะใช่เพราะเธอเพียงอย่างเดียว “ถ่อมตัวจริง ๆ ว่าแต่สวยแบบนี้ มีแฟนหรือยังอ่ะ” “ยังไม่มี และคงไม่มีเร็ว ๆ นี้หรอก”กวินทำหน้าเจื่อนไปทันที ยอมรับว่าถูกตาต้องใจหญิงสาวมากตั้งแต่ที่มาสมัครงานเมื่อวานแล้ว “ต่อให้มีคนดี ๆ เข้ามาจีบ เธอก็ไม่คิดเปิดโอกาสให้เขาเหรอ?” พายยิ้มออกมาอย่างข่มขื่น ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเจอผู้ชายที่กวินว่าสักคน อาจเพราะเธอไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้ามา หรืออีกอย่างคือไม่มีใครอยากเอาเธอไปเป็นภาระในชีวิตของเขามากกว่า “เรายังไม่เจอคนนั้นเลยและคิดว่าคงไม่มีหรอก” “เธออาจมองไม่เห็นเขามากกว่า”กวินพูดทิ้งทายพร้อมยักคิ้วด้วยท่าทางกวน ๆ ทำให้พายยิ้มออกมาทันที อันที่จริงกวินเพื่อนร่วมงานของเธอคนนี้หน้าตาก็จัดว่าดีมาก แต่เรื่องนิสัยใจคอ เธอยังไม่รู้จักเขาดีพอ เพราะเพิ่งเจอกันแค่วันเดียว กริ่ง! กริ่ง! เสียงกริ่งหน้าประตูคาเฟ่ดัง พร้อมสามหนุ่มวิศวะปรากฏตัวขึ้น ทำให้สาว ๆ ในร้านฮือฮา ส่งยิ้มไปให้ผู้มาใหม่กันทุกคน ซึ่งพายเองที่กำลังก้มหน้าจดออเดอร์โต๊ะมุมด้านในอยู่ มองไม่เห็นบุคคลมาใหม่ “นึกยังไงอยากกินกาแฟ แม่ง!!! ไม่เข้ากับลุคมึงเลยไอ้กาย” คีรินเอ่ยแซวเพื่อนทันที เมื่อถูกลากตัวมายังคาเฟ่มหาลัย รวมถึงคาเตอร์ด้วยที่โดนลากตัวมาเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่สถานที่นี้เรียนมาจบจะครบสี่ปี เขาไม่เคยเหยียบย่างมาเลยสักครั้ง เหตุผลที่ไม่มาก็เพราะไม่ชอบที่คนเยอะ ๆ ไม่ชอบสายตาของผู้หญิงที่มองมาพร้อมกับส่งยิ้มให้แบบนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยยิ้มตอบกลับไปให้ใครสักคน แต่ผู้หญิงพวกนี้ก็ยังทำหน้าชวนฝันแบบนี้ตลอด “กูง่วงนอน อยากกินกาแฟสักแก้ว พวกมึงจะเอาด้วยไหม กูสั่งให้”สกายอาสาเป็นคนไปสั่งเครื่องดื่มให้ คีรินเขายังพอรู้ว่ามาคาเฟ่มหาลัยบ่อย แต่คาเตอร์ที่ยืนทำหน้าเบื่อหน่ายนั้น ไม่รู้ว่าเคยกินกาแฟสักแก้วหรือเปล่าในชีวิตนี้ “กูไม่เอานะ”คาเตอร์พูดขึ้น พร้อมเดินไปนั่งหลบมุมตรงโต๊ะที่สามารถหลีกเลี่ยงสายตาของผู้หญิงเหล่านั้นได้
최신 챕터
หนี้รักวิศวะโหด ตอนที่7 ทวงบุญคุณ
“เรื่องเมื่อคืน?” “เรื่องเมื่อคืนฉันไม่ผิด”เสียงหวานของพายสะบัดใส่ธันเดอร์ทันที เธอยังเคืองเรื่องที่เขาไล่เธอออก ในใจคิดไปแล้วว่าเขาคงเรียกเธอมาต่อว่าอีกแน่นอน “เรื่องเป็นยังไง?” “ทำไมคุณไม่ถามผู้ชายคนนี้ล่ะคะ หรือว่าถามแล้วแต่เขาก็ยังยืนยันว่าฉันผิด”คาเตอร์ที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ชะงักไปทันที เมื่อถูกหญิงสาวพาดพิงถึง “ฉันอยากฟังจากปากเธอมากกว่า” พายเหยียดยิ้มออกมาทันที ปกติเธอไม่ใช่ผู้หญิงไม่มีมารยาทกับคนที่อายุมากกว่า แต่วันนี้ขอทำตัวแหกกฎตัวเองหน่อยเถอะ“ฟังไปทำไมคะ ในเมื่อคุณไล่ฉันออกไปแล้ว” “ยังปากดีไม่เลิกนะ”คาเตอร์ส่งเสียงพูดออกไปทันทีอย่างเหลืออด เขาพอจะรู้ว่าเธอไม่พอใจที่โดนไล่ออก แต่ควรฟังเหตุผลก่อนไหม ไม่ใช่เอาแต่ทำสีหน้าและท่าทางไม่พอใจอยู่แบบนี้ เห็นแล้วมันอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงต่อว่าเธอออกไป แถมเขายังเป็นคนช่วยเธอต่างหาก แต่เหมือนไม่มีบุญคุณกับเธอสักนิด หรือเห็นว่าเขาไม่ทวงบุญคุณเรื่องที่ช่วย เธอเลยทำตัวได้ใจอยู่แบบนี้ “ที่ฉันไล่เธอออกก็เพราะความปลอดภัยของเธอนะ คิดว่าฉันเป็นคนยังไง ที่จริงฉันจะไล่ใครออกก็ไม่ต้องมานั่งอธิบายให้ฟังนะ แต่รู้ว่าเธอกำลังคิดว่าฉันเข้าข
หนี้รักวิศวะโหด ตอนที่6 ไม่กลัว
หลังจากสมัครงานเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านคงเห็นว่าพายเป็นคนหน้าตาสวย หุ่นดี บุคลิกดี เลยรับเธอเข้าทำงานทันที อันนี้ก็น่าจะเป็นความโชคดีของเธอในรอบวันเลยก็ว่าได้ ระหว่างที่กำลังเดินกลับตึกคณะ ก็มีรถยนต์หรูคันคุ้นตาขับผ่านหน้าเธอไปด้วยความเร็ว ถึงจะผ่านไปเพียงเสี้ยววินาที แต่เธอกลับจำมันได้ทันทีว่าเป็นรถของผู้ชายที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน นี่เขาเรียนมหาลัยเดียวกับเธอเหรอ ทำไมเธอไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน แต่ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเธอไม่เคยไปไหนไกลจากคณะตัวเอง "มีอะไร? กูเห็นมึงมองรถคันที่ผ่านไปแปลก ๆ"เธอพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เมื่อเจอคำถามของมีนา เรื่องเมื่อคืนเพื่อนสองคนยังไม่รู้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเพื่อนหรอก เพียงแต่ไม่อยากบอกตอนนี้ อยากรอให้พ้นช่วงนี้ไปสักพักก่อน "ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะ" ส่วนคาเตอร์ขณะที่กำลังขับรถผ่านตึกคณะนิติศาสตร์ เขาก็เห็นพายเหมือนกัน ถึงจะเป็นเวลากลางวัน แต่เขากลับจำเธอได้ทันที เธอคือเด็กเสิร์ฟที่เขาช่วยไว้เมื่อคืน ดูเหมือนโลกจะกลมเกินไปหรือเปล่า เขาไม่คิดว่าเธอจะเรียนมหาลัยเดียวกับเขา ตอนนี้เขากำลังขับรถมุ่งตรงไปยังผับธันเดอร์ เพราะโดนเรียกตัวไปด่วน คงจ
หนี้รักวิศวะโหด ตอนที่5 โชคไม่ดี
09.20น. “มาถึงมันก็หลับอีกแล้ว”มีนาเพื่อนในกลุ่มของพายพูดขึ้น เมื่อเดินมาถึงโต๊ะประจำของกลุ่มแล้วเห็นเพื่อนสนิทฟุบหน้าหลับอยู่บนโต๊ะเหมือนทุกวัน “เมื่อคืนมันโดนลวนลามอีกแล้ว”ลลิลเพื่อนสนิทอีกคนเอ่ยบอกมีนาทันที ที่เธอรู้เรื่องนี้ก็เพราะเจอกับปริมเพื่อนที่ทำงานที่ผับเดียวกันกับพายเมื่อเช้าตรงลานจอดรถ “เมื่อไหร่ไอ้พวกเศษเดนพวกนี้จะหายไปจากโลกนี้สักทีว่ะ ไม่เห็นใจเพื่อนร่วมมนุษย์กันบ้างหรือไง เห็นว่าเป็นผู้หญิงหน่อย มันคิดจะทำอะไรก็ได้เหรอว่ะ”มีนาบ่นอุบ จะห้ามเพื่อนไม่ให้ไปทำงานก็ไม่ได้ เพราะรู้ว่าเพื่อนมีปัญหาด้านการเงินมาตลอด แต่พายไม่เคยรับความช่วยเหลือจากพวกเธอสองคนเลยสักครั้ง บอกแค่ว่าถ้าไม่ไหวจริง ๆ จะบอก แต่คบกันมาสองปีแล้ว ไม่เคยเห็นบอกสักทีว่าไม่ไหว มีแต่ยิ่งทำงานหนักขึ้นทุกวัน “แล้วเจ้าของผับทำอะไรอยู่ว่ะ กูเห็นพายมันโดนแบบนี้หลายครั้งแล้วนะ เขาไม่มีมาตรการอะไรปกป้องลูกน้องบ้างหรือไง” “หึ พวกนักธุรกิจหน้าเลือดแบบนั้น ไม่มาสนใจลูกน้องตัวเล็ก ๆ หรอก ถึงไปบอกมันก็คงเข้าข้างลูกค้าพวกนั้นแหละ เงินถึงขนาดนั้น”มีนาพูดตามหลักความเป็นจริงที่เคยเห็นมา เธอมองว่าเจ้าของผับที่เพื่อนเธอท
หนี้รักวิศวะโหด ตอนที่4 ต่อสู้เพียงลำพัง
“ถ้าไม่ติดว่าฉันเพิ่งช่วยเธอมานะ ฉันไม่สนใจผู้หญิงปากดีแบบเธอหรอก รอให้พ้นวันนี้ก่อนนะ หลังจากนี้จะเป็นจะตายก็เรื่องของเธอ” พายนั่งกำมือเข้าหากันแน่น เธอไม่อยากต่อปากต่อคำกับผู้ชายคนนี้ เขาดูอันตรายกว่าที่เธอคิด ดูจากหน้าตา อายุเขาน่าจะแก่กว่าเธอไม่เท่าไหร่ แต่เขากลับมีปืนผาหน้าไม้ ถ้าหากเถียงเขาไปมาก ๆ เธออาจจะถูกเขาสาดกระสุนใส่แทนไอ้พวกเลวก่อนหน้านี้ก็ได้ “เงียบทำไม?”ที่จริงก็ไม่อยากสนใจว่าเธอจะพูดหรือเงียบ แต่เห็นใบหน้าเธอซีดลงเรื่อย ๆ ก็สงสัยว่าเป็นอะไร ไม่ใช่ว่าจะมาเป็นลมในรถเขาหรอกนะ แค่ช่วยจากไอ้พวกนั้นก็พอแล้ว อย่าให้ต้องถึงขั้นพาไปส่งโรงพยาบาลอีกเลยนะ “ตกลงบ้านเธออยู่ไหน?” “…..” “เธอนี่เป็นคนแบบไหนกันนะ พอพูดมากก็ปากดีเหลือเกิน พอจำเป็นต้องพูดกลับไม่พูด เธออยากให้ฉันโมโหไปมากกว่านี้สินะ” “ขับตรงไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวใกล้ถึงฉันจะบอก”เมื่อเขาเริ่มโมโห เธอก็ส่งเสียงออกมาทันที เธอยังอยากกลับไปหายาย ไม่อยากทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ตอนนี้ “เธอกลัวฉัน?” “พี่มีปืน”เธอตอบออกไปทันที มีใครบ้างในโลกนี้ไม่กลัวปืน ขนาดไอ้พวกอันธพาลเมื่อกี้ มันมีกันสี่คน พอเขาชักปืนออกมาขู่ มันก็ถอยไปทันที แล้
หนี้รักวิศวะโหด ตอนที่3 ไม่ได้อยากช่วย
คาเตอร์กำลังข่มอารมณ์อย่างหนัก เขากำลังคิดว่าทำไมตัวเองถึงต้องมายุ่งเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วย แทนที่จะกลับบ้านไปนอนหลับพักผ่อนให้สบายดีกว่า แต่ทว่าพอหันไปสบตาผู้หญิงคนนั้น เขาก็รู้สึกบางอย่าง เหมือนกับว่าหากเขาไม่ช่วย เธอจะตายอย่างนั้นแหละ ทั้งที่เขามองออกว่าพวกนี้คงไม่ถึงขนาดฆ่าเธอหรอก คงแค่อยากสั่งสอนที่เธอปากดีไปดูถูกพวกมันเท่านั้น แต่ทว่าขายาวของเขาก็ไม่เดินกลับไปที่รถเสียที มือหนาก็ยังคงกำกระบอกปืนพกสั้นที่เขาพกติดตัวตลอด ไม่ใช่ว่าจะเอามาใช้สุ่มสี่สุ่มห้า เพียงแต่พกไว้ป้องกันตัวเวลากลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แค่นั้นเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เอาออกมาช่วยผู้หญิงปากดีคนนี้ไว้ “กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง ปล่อยผู้หญิงคนนั้นมาให้กู แล้วเรื่องทุกอย่างก็จะจบ” “มึงพูดไร้สาระอะไรอยู่ว่ะ ถ้าไม่ร่วมด้วยก็ถอยออกไป ก่อนที่พวกกูจะทำให้มึงขับรถกลับบ้านไม่ได้” พายมองเหตุการณ์ตรงหน้า น้ำตาเธอเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะช่วยเธอได้หรือเปล่า แต่เขาคือความหวังเดียวของเธอตอนนี้ เธอหลับตาช้า ๆ ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายบนโลกใบนี้ว่าขอให้เขาช่วยเธอให้พ้นจากผู้ชายกลุ่มนี้ด้วย ไม่ว่
หนี้รักวิศวะโหด ตอนที่2 ผู้หญิงปากดี
ระหว่างที่กำลังเดินเพื่อไปขึ้นวินมอเตอร์ไซค์เจ้าประจำ ก็มีกลุ่มผู้ชายที่เธอทะเลาะด้วยในผับ เดินมาดักหน้าเธอด้วยใบหน้าขึงขังทั้งสี่คน “คิดว่าด่าพวกกูขนาดนั้น แล้วพวกกูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ เหรอ” พายเอามือจับสายสะพายของกระเป๋าไว้แน่น เธอกำลังคิดทางหนี ทีไล่ หากจะวิ่งฝ่ากลุ่มผู้ชายพวกนี้ก็ดูเหมือนจะคิดผิด เพราะแต่ละคนร่างสูงใหญ่ราวกับเสาไฟฟ้า ไม่รู้ทำไมตอนอยู่ในผับก่อนหน้านี้เธอถึงไม่เห็นว่าคนพวกนี้จะตัวใหญ่และหน้าตาเหมือนคนเพิ่งแหกคุกออกมาขนาดนี้ หรือเพราะแสงไฟมันหลอกตาเธอกันนะ “แล้วพวกคุณต้องการอะไร”เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ทั้งที่ภายในใจเริ่มกลัว เพราะหางตาเธอมองไม่เห็นสิ่งมีชีวิตแถวนี้เลย อีกทั้งตรงนี้หากจะวิ่งกลับไปที่ผับก็ห่างกันเกือบสองร้อยเมตร ส่วนวินมอเตอร์ไซค์ถึงจะอยู่ไม่ไกล แต่ก็ต้องเลี้ยวเข้าไปตรงซอย ทำให้ตรงที่เธอยืนอยู่เป็นที่เปลี่ยว ๆ ที่มีเพียงแสงไฟจากเสาไฟฟ้าต้นหนึ่งเท่านั้น “อย่ามาพูดดี เมื่อกี้มึงยังด่ากูว่าหื่นกามอยู่เลย บอกว่าพวกกูน่าขยะแขยงบ้าง มึงลองมาเป็นเมียพวกกูพร้อมกันทั้งสี่คนดูไหมล่ะ ว่าน่าขยะแขยงเหมือนปากมึงว่าหรือเปล่า” หญิงสาวพยายามควบคุมสติของตัว
