All Chapters of CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง: Chapter 21 - Chapter 30

ปึง!“จะเข้าเรื่องได้รึยัง!!” ผมเผลอทุบโต๊ะและตะคอกใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด ก่อนจะหลับตาข่มอารมณ์ที่มันเริ่มปะทุอยู่ภายในชั่วขณะเธอเงียบและส่งสายตาอาฆาตมาให้ผม ถึงแม้บรรยากาศภายในห้องจะเงียบสนิทแต่ภายในจิตใจเหมือนเราทั้งคู่กำลังห้ำหั่นกันอย่างบ้าคลั่ง“ขอโทษทีค่ะ” ประโยคทำลายความเงียบที่ดูเหมือนจะดีขึ้นแต่เปล่าเลยเพราะมันตามมาด้วยประโยคที่เปรียบเสมือนมีดคมทิ่มแทงลงมาซ้ำๆ“ริสาลืมไปว่าคุณก็เสียครอบครัวไปเหมือนกัน เสียไปก่อนริสาซะอีก ดูเหมือนคนที่อยู่ใกล้คุณมีแต่ความตายมาพรากไปทั้งนั้นเลยนะคะ นี่คุณเป็นมัจจุราชรึเปล่า”“คุณอยากจะเป็นรายต่อไปไหมล่ะ” ผมกดเสียต่ำ มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตาเชือดเฉือนราวคมมีด“ไม่พูดยังงี้กับผู้หญิงสิคะ ไม่น่ารักเลย”“จะคุยเรื่องงานได้รึยัง” ผมถามย้ำ“โอเค ก็นั่นแหละค่ะ ริสาเลยอยากจะมาลงทุนเล่นหุ้นกับพีพีเอ็น อ้อ แล้วริสายังได้เงินจากพีพีเอ็นมาเยอะพอสมควรเลยนะคะ”“...” ผมเชื่อเรื่องเงินที่เธอได้ชดเช

ชั่วพริบตาเดียว ร่างกายฉันถูกกระชากลงไปนอนหงายอยู่บนที่นอน ข้อมือทั้งสองข้างถูกตรึงแนบกับฟูกอย่างแน่นหนาจนขยับไม่ได้ ตามด้วยร่างหนาขึ้นคร่อมในท่าที่เขาใช้เข่ายันทั้งสองข้าง อากาศระหว่างร่างกายเลยยังผ่านได้สะดวก ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาอันรวดเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ติดฉันเบิกตากว้าง ลมหายใจไม่สามารถควบคุมให้อยู่ในจุดที่ปกติได้ เมื่อใบหน้าหล่อเหล่าเคลื่อนเข้ามาหยุดห่างแค่ปลายจมูกสัมผัส ดวงตาเขาออกสีแดงเข้มขึ้นกว่าตอนแรก และยังแอบได้ยินเสียงขบกรามกรอดอีกด้วย เส้นเลือดปูดโปนขึ้นตามขมับทั้งสองข้าง ยิ่งไปกว่านั้นเรากำลังดวลความเร็วในการหายใจแบบไม่ยอมกันเขาหลับตาลงพร้อมคลายฝ่ามือออกนิดหน่อยแต่ยังไม่ปล่อย ก่อนที่เขาจะเบี่ยงตัวให้พ้นร่างกายแข็งทื่อของฉันแล้วทิ้งลงที่นอนอย่างแรงในท่านอนคว่ำ ท่อนแขนแกร่งพาดผ่านกลางลำตัวฉันเขาหันหน้าเข้าหาและพ่นลมหายใจถี่ข้างหูฉันไม่หยุดใจฉันเต้นแรงขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนที่ของลมหายใจ เปลือกตาปิดลงสนิทพร้อมกับกำมือตัวเองแน่น เกิดเอฟเฟกต์เล็กน้อยในตอนที่ความเย็นของปลายจมูกโด่งสัมผัสบริเวณซอกคอพร้อมกับเสียงกระซิบแหบ

@พีพีเอ็นผมใช้เวลาประมาณชั่วโมงเศษก็พาตัวเองเข้ามานั่งสงบเสงี่ยมอยู่ในห้องของท่านประธานได้สำเร็จ ดีที่บริษัทกับบ้านไม่ไกลกันเท่าไหร่“เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณเจนิสา ถึงยกเลิกสัญญาทั้งหมด”“....” เพราะผมทำแผนเธอล่มไม่เป็นท่า ก็อยากพูดออกไปแบบนั้นนะ แต่…ไม่ดีกว่า ความจริงคุณอาฉัตรรู้จักเธอในนาม ริสา และไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้ง ไม่แปลกที่ท่านจะจำไม่ได้ สำคัญคือผมไม่อยากให้ท่านมารับรู้เรื่องไร้สาระพวกนี้“หลานรู้ไหม ว่าลูกค้ารายนี้สำคัญมาก” คุณอาฉัตรพูดต่อขณะลุกจากเก้าอี้ทำงานเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาตัวกลางเพราะผมนั่งอยู่ที่ตัวริม“ผมขอโทษครับ” สิ่งที่ผมพูดได้คงมีแค่นี้และนั่นส่งผลให้ญาติเพียงคนเดียวของผมถอนหายใจทิ้งยาวพลางโคลงศีรษะไปมาอย่างเหนื่อยใจ ริมฝีปากก็ขยับพูดไปด้วย“อาไม่รู้จะอธิบายกับบอร์ดบริหารยังไง เพราะคุณเจนิสา เธอเป็นภรรยาใหม่ของ คุณเจค ลูกค้ารายใหญ่ที่รวมหัวจมท้ายกับพีพีเอ็นมาตั้งแต่พ่อของหลานก่อตั้งบริษัทขึ้นใหม่ๆ”“คุณเจค?” ผ

“เรื่องไหนบ้างคะ” ฉันถามเสียงอ่อยพลางทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปที่พนักพิงเบาะ ความจริงก็เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะ ถามไปงั้นแหละ…เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับฉัน” ตอนทำข้อสอบถ้าเดาเก่งแบบนี้คงท็อปทุกวิชา ฉันเลื่อนมองออกนอกกระจกทันทีที่เขาพูดจบ“ค่ะ” เผลอกระแทกเสียงใส่เขาทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่สมควร ไม่มีสิทธิ์ ไม่อยู่ในสายตา ไม่ใช่คนที่ถูกเลือกด้วย คาดหวังเกินไปอีกแล้วฉันบางทีก็เหมือนจะดี บางทีก็เหมือนจะดิ่งลงเหว“เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องดีรึไง” เขาเริ่มทำลายความเงียบด้วยประโยคคำถามที่ฉันก็ไม่เข้าใจ ก่อนที่หันกลับมาย่นคิ้วมองเจ้าของเสียงเรียบ เขาถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “คนที่เสียหายไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอ”“แต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรนิ” ฉันแย้งพลางดึงตัวขึ้นตรง“แล้วใครจะเชื่อ” อันนี้ก็น่าคิด ดูเหมือนเขากำลังพยายามอธิบายไม่ให้ฉันเข้าใจผิดอยู่เลยนะ“เข้าใจแล้วค่ะ” ฉันพยักหน้ารับ ในตอนที่เริ่มคิดได้ ว่ามันก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรป่าวประก

“มึงเปลี่ยนมาจีบเฮียหมอไหม กูเชียร์เต็มที่เลย” มันยังไม่เลิกล้มที่จะเปลี่ยนใจฉัน“อีนี่ มันง่ายแบบนั้นก็ดีซิ”“ทำไมมึงถึงชอบเขาขนาดนั้นวะ”“ถ้ามันหาเหตุผลได้ งั้นมึงลองบอกกูหน่อยว่ามึงชอบรุ่นพี่ยูตะเพราะอะไร” ฉันถามกลับ มันชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบ“ก็…เขาก็ดีกับกูไง”“เขาก็ไม่ได้ดีกับมึงตั้งแต่แรก มึงชอบเขาก่อนที่เขาจะดีกับมึงด้วยซ้ำ”“เอ่อ…”เจอประโยคนี้เข้าไป เพื่อนรักของฉันถึงกับไปไม่เป็น“เห็นมะ มึงก็ตอบไม่ได้”“โอเค งั้นมึงก็เดินหน้าให้เต็มที่ ไม่ไหวก็แค่ถอย ไหล่กูยังว่างสำหรับมึงเสมอ”“เก็บไว้ให้ผัวมึงอิงเถอะค่ะ”เวลาดำเนินไปอย่างเชื่องช้าเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มกว่าเราสองคนจะจัดการทุกอย่างเสร็จ รวมถึงการตกแต่งด้วยดวงไฟเล็กรอบเต็นท์ทั้งภายในและภายนอกนี่สิถึงเรียกว่าการตั้งแคมป์ มันต้องมีอะไรสวยงามนอกเหนือจากธรรมชาติบางและก็มาถึงในส่วนของอาหาร ที่ฉันทำได้แค่ยื