All Chapters of CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง: Chapter 41 - Chapter 50

ดูเหมือน ‘เขา’ ที่อยู่ในหัวข้อการสนทนาใหม่จะดึงความสนใจจากผู้คนในออฟฟิศได้เป็นอย่างดี เรื่องของฉันลอยหายไปในอากาศเพียงชั่วพริบตาและก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ผุดขึ้นมาในหัวฉันตอนนี้ ไม่สิ...ความจริงเขาอยู่ในความคิดฉันตลอดเวลาอยู่แล้วทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าไม่อยากเห็นหน้าเขา แต่สายตามันกลับหันไปมองตามตำแหน่งที่ทุกคนโฟกัส ร่างสูงในชุดสูทสีดำสุดเนี้ยบดูแปลกตา ก้าวเดินอย่างสง่าผ่าเผย ความสุขุมนุ่มลึกโอบล้อมรอบตัว เขามันลูกรักพระเจ้าชัดๆ ไม่ว่าจะอยู่ในลุคไหนก็ดูดีไปหมด ไม่แปลกหรอกที่สาวน้อยสาวใหญ่พากันจ้องตาเป็นมันดูเหมือนจุดหมายของเขาน่าจะเป็นห้องท่านประธาน มือเล็กถูกยกขึ้นทาบหน้าอกตัวเองตอนที่รู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ การได้เจอเขาอีกครั้งในรอบหนึ่งสัปดาห์กว่า มันทำให้ใจที่ก้าวถอยไปหลายก้าว กลับมาเดินหน้าอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ ทำไมลึกๆ ฉันยังเข้าข้างตัวเองว่ายังมีความหวังอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่เขาไม่แม้แต่สนใจด้วยซ้ำมันจะไม่มีสักวิธีที่ทำให้ฉันเลิกชอบเขาได้เลยรึไงนะ…สุดท้ายฉันต้องเลี่ยงมองไปทางอื่นเพื่อจะ

[Part Peerakan]  “ด่วนขนาดที่ผมกินข้าวก่อนก็ไม่ได้?” คำถามที่ปราศจากความเคารพนับถือ ถูกรัวใส่ทันทีที่ลูกน้องคนสนิทเดินมาหยุดยืนข้างๆ เพราะผมไปรบกวนเวลากินข้าว ไม่สิ…ความจริงคือผมรบกวนเวลาเต๊าะสาวของมัน“ไม่ได้” ผมตอบเสียงแข็งพลางจ้องหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นแล้วขัดหูขัดตาฉิบ…อยากจะไล่แม่งออกซะเดี๋ยวนี้เลยจังหวะหันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าด้านใน ฝีเท้าหยุดกึก เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่แฝงตัวอยู่ในหลายส่วนของความคิด นั่งก้มหน้างุดกับจานข้าวพลางเขี่ยไปมาทำทางเหงาหงอยแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน การกระทำเหล่านั้นมันส่งผลต่อความรู้สึกผมนิดหน่อย เพราะปกติ การกินสำหรับเธอดูเป็นเรื่องง่ายเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์แบบไหนแววตาที่เคยใสก็ขุ่นหมองหม่นแสงลงไปเล็กน้อย หรือบางทีผมควรจะบอกในเรื่องที่เธอสมควรจะรู้…ผมถอนหายใจแรงหนึ่งครั้งก่อนก้าวเดินต่อ และตามมาด้วยไอ้ผู้ช่วยคนสนิทที่ทำหน้าหมดอาลัยตายอยากเหอะ…สมควร! ใครใช้ให้เสือกไปนั่งแดกข้าวตรงนั้นล่ะ&ldquo

@พีพีเอ็นสามวันถัดมา…“รอด้วยค่ะ” ฉันรีบส่งเสียงบอกคนที่อยู่ด้านในลิฟต์เมื่อเห็นว่าประตูยังไม่ทันปิดสนิท ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามไปพร้อมกับเอกสารกองโตในอ้อมแขนฉันหยุดยืนหอบ เพื่อรอให้ประตูเปิดกว้างขึ้น ขาที่กำลังจะก้าว ชะงักงันในตอนที่เงยหน้าประสานสายตากับทายาทเพียงคนเดียวของที่นี่“ไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ” ริมฝีปากขยับพูดหลังจากสตั้นไปเกือบครึ่งนาที พร้อมกับลากสายตาไปโฟกัสที่ผู้ช่วยคนสนิทของเขาแทนคุณเตเหลือบมองหน้าเจ้านายเล็กน้อย ไม่นานเจ้าของใบหน้ายุ่งตลอดเวลาก็ถอยหลังไปสองก้าว คล้ายกับเป็นการส่งสัญญาณให้ฉันใช้ลิฟต์ร่วมกับเขาได้ รอยยิ้มกว้างปรากฏชัดเจนบนใบหน้าคุณเต “ไปด้วยกันก็ได้ครับ มาพี่ช่วย” เจ้าของใบหน้ายิ้มแย้มขยับก้าวมาหาฉันในประโยคหลัง แต่ฉันปฏิเสธ“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”ส่งผลให้เขาถอยไปยืนขนาบข้างเจ้านายตัวเองสุดท้ายฉันตัดสินใจก้าวเข้าไปในลิฟต์และยืนหันหลังในผู้ชายทั้งสอง การเจอเขาในสถานการณ์แบบนี้มันน่าอึดอัดเกินไป

[Part Peerakan]  21:35 น.@Sosay Pubผมขมวดคิ้วยุ่งกว่าเดิมในตอนที่เปิดประตูห้อง VVIP เข้ามาแล้วพบว่าสมาชิกเหลือแค่ไอ้หมอไวน์ นั่งไถหน้าจอมือถือหัวโด่อยู่กลางโซฟาตัวยาวเพียงคนเดียว มันลอบมองผมเล็กน้อยก่อนจะลากสายตาไปโฟกัสจุดเดิมทั้งที่ในไลน์กลุ่มบอกชัดเจนว่ารวมตัวที่นี่ ตอนสามทุ่มครึ่ง ไหงไม่มีใครเลยผมเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดียวที่หันหลังออกประตู และเลือกที่จะเก็บงำความสงสัยเอาไว้ ไม่อยากเริ่มเปิดประเด็นอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวแม่งยาว ขี้เกียจตอบคำถามความจริงก็ไม่ได้อยากออกมาเท่าเจอใครเท่าไหร่ ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ว่าพวกแม่งเล้าหลือไม่เลิกจนผมรำคาญ ป่านนี้ผมก็นั่งดื่มอยู่ที่บ้านคนเดียวสบายใจไปแล้วไม่สิ…เกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็ไม่ได้สบายใจเท่าไหร่บวกกับการนอนที่ไม่ปกติ ข้อสันนิษฐานของไอ้หมอไวน์ เป็นจริง พอไม่ได้เจอ ไม่ได้คุย ผมแทบจะนอนไม่ได้เลย มันหนักกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ เพราะมีแต่เรื่องของยัยหมาน้อยแล่นเข้าหัวผมไม่หยุดจนต้องพาตัว

[Part Plernta] “เพลินก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกนะ เฮียรู้ไว้ด้วย ถ้าการเลิกชอบใครสักคนมันง่าย….” ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ประโยคถูกทิ้งค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะหันไปสบตากับผู้ชายที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกฉันมากที่สุดในตอนนี้ หัวคิ้วของเขามุ่นขึ้นมาเล็กน้อย ฉันปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเสียเปล่าเกือบครึ่งนาที ก่อนจะเริ่มทำลายความเงียบอีกครั้ง“ป่านนี้เพลินก็….” แต่ยังไม่ทันจบ...ฉันหยุดพูดกะทันหันด้วยความตกใจ เมื่อเฮียฟิวส์เอื้อมมือมารั้งท้ายทอยฉันเข้าหา จนปลายจมูกเราสัมผัสกัน สายตาคู่คมจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉันราวกับเขากำลังควานหาบางอย่างในนั้น ร่างกายฉันแข็งทื่อเสมือนกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน การหายใจที่ดูเบสิกกลายเป็นเรื่องยากในพริบตา“ก็อะไร” สายตายังสอดประสานขณะเขาเอ่ยถาม ฉันพยายามรวบรวมสติสัมปชัญญะที่หลุดลอยไปพร้อมกับแรงกระชากก่อนหน้าให้กลับเข้าร่าง พยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ถูกบังคับให้หันกลับมาด้วยนิ้วหัวแม่มือที่กดอยู่ข้างแก้ม“หืม…” การเร่งรัดเอาคำตอบเกิดขึ้นจากฝ่ายตรงข้าม“ก็…คงทำ…”คำพูดของฉันขาดช่วงไม่จบประโยค ส่วนที่เหลือถูก